.
Από τον Γιάννη Φασούλα *
.
Παρασκευή πρωί, τα παίρνω όλα μαζί. Φροντιστήριο το βράδυ δεν έχεις, Αλέσιο Τομπέζι πρωινιάτικα, σου καρφώνεται να πας επίσκεψη στην πανεπιστημιακή παράδοση του παλιού σου καθηγητή, του Λεμονίδη, που τα λέει ωραία και παίζει και θέατρο με την αρχαία ιστορία («Είμαι εγώ η Αθήνα κι εσύ η Σάμος, τι έρχεσαι να μου πεις;»).
Έχεις καιρό να πας σε αλλουνού παράδοση. Να έχει άλλος το άγχος, κι όχι εσύ. Αλλά ψιλοντρέπεσαι στην ιδέα. Θα μπορούσες να είσαι πατέρας των περισσοτέρων μέσα στο αμφιθέατρο. Στο κάτω-κάτω, είχες ερωτική ζωή στα 15 σου. Μόνο στα όνειρα. Πες-πες, στο τέλος θα το πιστέψεις.
Πάρε και τον σάκο του γυμναστηρίου μαζί, ποτέ δεν ξέρεις.
Στο κελί 33
.
Σε δεκαοχτώ λεπτά το 01Χ;;;; Καλά, δεν πειράζει, θα μπεις στου Αγίου Παντελεήμονα, θα κατέβεις ΧΑΝΘ κι από κει με τα πόδια. Πού στην ευχή είναι η κιτρινιάρα σύνοψη του Γκαίτε από το γερμανικό; Την άφησες μάουσπαντ. Το Έγκλημα και Τιμωρία; Στον άλλο σάκο του γυμναστηρίου, τον πράσινο, πιθανότατα με στάμπες από ώριμη μπανάνα πάνω στη βιογραφία του Θοδωρή στο οπισθόφυλλο. Ο τόμος της Εισαγωγής στην Παιδαγωγική, που παίρνεις πάντα μαζί σου για τις δύσκολες μέρες (κλειστή η Τσιμισκή, το λεωφορείο θα πάει από Αγγελάκη, ταχύτητα 1 car length ανά πράσινο φανάρι); Αυτός πρέπει να έμεινε στο γκισέ του Σκλαβενίτη στο Φάληρο. Πάντα ξεχνάμε αυτό που θέλουμε να ξεχάσουμε, όπως η πρώτη ασθενής του Φρόϋντ με τα κλειδιά του αυτοκινήτου της, δεν πειράζει, ενθύμιο για την κυρία Ευρύκλεια που σου ζυγίζει κάθε πρωί τις σουλτανίνες.
Έχταχτα. Και τώρα, πώς περνάει η ώρα; Λείπει κι εκείνος ο ελληνοαμερικανός παππούς που συναντάς κάθε πρωί στο αστικό. Αυτός που μοιάζει με τον Παλαμά, κι αφηγείται fake ιστορίες από τη συνάντηση με τον Μάικλ Δουκάκη στο μετρό της Βοστώνης. Γιατί βλέπεις, καθε σοβαρός κυβερνήτης ανατολικής πολιτείας γουστάρει πρωινιάτικα να ακούει άλλους παππούδες να μιλούν να τη συνάντησή τους με τον Πλαστήρα στο τραμ της Πανεπιστημίου. Οι λιμουζίνες είναι για τους ρεπουμπλικανούς.
Συγγνώμη, κυρία, μήπως μπορώ, όχι κυρία δεν θέλω λεφτά, δεν είμαι χρήστης, δεν δαγκώνω, κυρία, ακούστε, μήπως μπορώ να ρίξω μια ματιά στο βιβλίο που κρατάτε; Δεν θέλω να σας ληστέψω κυρία, είναι 12 το μεσημέρι και είμαι περικυκλωμένος από κομφορμιστές συστημικούς που σέβονται την ατομική ιδιοκτησία και θα με τουλουμιάσουν, είναι πρακτικό το θέμα, καταλαβαίνετε, αλλιώς εγώ με χαρά να πέρναγα το Σουκού στο μπόντρουμ Αλικαρνασσός της Λευκού Πύργου για τα κρεμμύδια σας από τη λαϊκή της Μπότσαρη. Ευχαριστώ κυρία, μια ματιά θα ρίξω και σας το δίνω αμέσως.
.
Τι τσιμπήσαμε; Α, μάλιστα! Τύχη, όχι αστεία. Η γριά κουβαλάει το μεγαλύτερο best seller όλων των εποχών από την ανακάλυψη της τυπογραφίας.
Καινή Διαθήκη.
Να λες κι ευχαριστώ. Το 33 μόλις έστριψε Αγγελάκη.
Κοντούλα η λεμονιά
Κι είναι η πόρτα κλειστή, όμως για μένα ήσουν πάντα μια πληγή ανοιχτή. Ναι, οι παιδικοί φόβοι είναι πάντα εδώ. Δεν μπαίνεις σε τάξη με κλειστή πόρτα. Λοιπόν, σχέδιο. Δυο ανάσες, ανοίγεις την πόρτα όσο πιο διακριτικά και αθόρυβα μπορείς, και την κλείνεις επίσης ουτωσί, θα σου πάρει γύρω στα τέσσερα λεπτά η όλη διαδικασία. Θα βαδίσεις στις μύτες προς το πιο απόμερο κάθισμα, αυτοτιμωρία και αυτοταπείνωση για την αργοπορία σου, ελπίζοντας να μην τρίξει όπως την τελευταία φορά και πάει στράφι στο 90’ η στελθ είσοδος στο αμφιθέατρο.
“Συγγνώμη να περάσω;” Μια ζουμπουρλούδα με μπλούζα open house σε σκουντάει και ανοίγει την πόρτα, μπαίνεις πίσω της. Ευτυχώς υπάρχουν κι οι φοιτήτριες φιλοσοφικής και κρατάνε ψηλά τη σημαία του ανδρισμού “ρε μ@λ@κ@”.
Ο Λεμονίδης το έχει χάσει. Υπαγόρευση; Ανάγνωση; Για όνομα. Ένα πρόσωπο που διαβάζει κείμενο από μέσα; Λόγος γραπτός να βγαίνει από στόμα; Η “απρόσκοπτη διεξαγωγή του πολέμου”, η “υλική ευδαιμονία των Αθηνών”, “η εξαίρετη περάτωση της προετοιμασίας της Σικελικής εκστρατείας”, όλα κλεισμένα μέσα σε συννεφάκι ομιλούντος;
Άντε να το σκάσεις τώρα. Άλλος ένας παιδικός φόβος. Δεν σηκώνεσαι ποτέ να φύγεις στη μέση της παράδοσης. Χρειάζεσαι ξύλινο άλογο που θα σε βγάλει. Λιβανίζεις το κινητό σου επιδιώκοντας ένα setup συνθήκης επείγουσας κλήσης για να “βγεις να μιλήσεις”. Τα μαζεύεις και βγαίνεις με ύφος ”there is some thing wrong here” αλα Τζόι Τριμπιάνι, στο επεισόδιο που ο Τσάντλερ τον φώναζε Μπερτ. Much ado for nothing, δεν σε προσέχει κανένας. Ο Λεμονίδης είναι σ’ άλλη τροχιά, σ’ άλλη γη, σ’ άλλη χώρα. Όχι ότι θα σε παρεξηγούσε κανένας, βέβαια. Τα setup της sneaky εισόδου και της δραματικής εξόδου είναι μόνο για σένα, για κανέναν άλλον.
Εσύ κι ο γρύλλος σου.
Γυμναστήριο
Το πρώτο Σύνταγμα της Ελλάδος σε έκδοση τσέπης παρατημένο στα αποδυτήρια. Σ’ αγαπάει ο Θεός τελευταία. Σετ κοιλιακών και άρθρο.
Κάτι πρέπει να γίνει με αυτή την εξάρτηση από την διαδικασία μάθησης. Το πρόβλημα είναι ότι οι εξαρτήσεις είναι αγέννητες και άφθαρτες. Αν φύγει από την μάθηση, θα πάει κάπου αλλού. Κι όλες οι εξαρτήσεις που ξέρω είναι χειρότερες. Ποτό, τζόγος, γυναίκες... Ώπα. Μια πιτσιρικού σε κοιτάει επίμονα. Γιατί όχι, συνδυάζεις σώμα και πνεύμα. Χαίρετε, με τα μάτια. Αντιχαίρετε, με τις ψεύτικες βλεφαρίδες. Ωραία, και μετά; Ποιος από τους δυο τολμάει αυτή την πρώτη-πρώτη κίνηση... Στάσου, πού πας; Α, στον ψηλό με το τατουάζ λεοπάρδαλη στη γάμπα. Που θα μπορούσες να είσαι πατέρας του, στο κάτω-κάτω είχες ερωτική ζωή στα... Καλά, nevermind. Άρθρο 34.
Πολύς Χατζηγιάννης σήμερα, τι φάση...
.
*Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος άρθρου, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη*
.
So you think you can teach
.
Κάθε Τετάρτη στις σελίδες του Kulturosupa.gr
------------------------
--------------------
----------------
Ακολουθήστε μας στα social media
