Από τον Γιάννη Φασούλα *
“Που λέτε, η επίκληση στο συναίσθημα γίνεται φανερή από τα αποσιωπητικά, που δηλώνουν τον προβληματισμό και τη μελαγχολία του Καστοριάδη.” – “Τέσσερις φορές έχει αποσιωπητικά, κύριε. Τόση μελαγχολία, πια;” – “Ε, θα το έγραψε καπάκι μετά την εξάρα που έφαγε η Παρί απ’ τη Γιουβέντους ”. Τα μικρά δεν το’ πιασαν, γιατί δεν ξέρουν ότι ο Καστοριάδης έζησε στο Παρίσι, και γιατί το ‘97 δεν ζούσαν ούτε μέσα στα σαγκουίνια του μπαμπά τους. Γελάνε όμως από ευγένεια, οπότε πετάω κλασσικά στο τραπέζι τον χοντρό κόκκινο μαρκαδόρο, με αυταρέσκεια Μπεν Στίλερ στο “Ντότζμπολ”, σε φάση “αδικούμαι εδώ μέσα, χαραμίζομαι, τέτοιος σόουμαν”. Έχω καβαλήσει λίγο το καλάμι τελευταία, είναι η αλήθεια.
Αυτόν τον κόκκινο μαρκαδόρο δεν ξέρω γιατί εξακολουθώ να τον κρατάω κάθε απόγευμα, έχει ξεραθεί από τον Απρίλιο.
Heat of the moment. Σαν να ίδρωσα λιγάκι.
Κάνει ζέστη εδώ μέσα
“Ν’ ανοίξουμε κανένα παράθυρο ρε παιδιά;”– “Αφού έχουμε αιρκοντίσιον, κύριε”. – “Ποιο, αυτό εκεί πάνω; Έχουμε χάσει το κοντρόλ εδώ και κάτι χρόνια”.
Σηκώνεται η Γεωργία, μια τσαμπουκαλεμένη ζουμπουρλούδα με μάγουλα Γκρέτα Τούνμπεργκ και ασπρομπλέ ριγέ πουκάμισο αναπληρώτριας. Η Γεωργία δεν πολυμιλάει, εκτός αν πρόκειται να τσακωθεί, ή να βρίσει την Ελισάβετ (“έλα ρε μ@λ@κ@, άλλαξε καμιά ώρα, από το πρωί όλο Λόκο Λόκο ακούμε! Συγγνώμη κύριε”). Το συγγνώμη της δεν το καταλαβαίνω, δεν της έχω κάνει ποτέ παρατήρηση, δεν τολμάω άλλωστε, άσε που αμέσως μετά το συγγνώμη προσθέτει “ρε μ@λ@κ@ είσαι σοβαρή, τι Γκόιν Θρου, στο δημοτικό είμαστε;”.
Όταν σηκώνεται η Γεωργία, εγώ ενστικτωδώς τραβιέμαι δυο βήματα πίσω. “Νομίζω” λέει “’ότι μπορώ να βοηθήσω”. Βάζει το χέρι στην τσέπη σαν τον Τζόε Ντάλτον όταν πάει να βγάλει εξάσφαιρο. Σκιάζομαι, μου πέφτει ο μαρκαδόρος και κυλάει στα πόδια της Γεωργίας, όπως κυλάει η μπάλα μπάσκετ του Πάζη στις ψηλές μπότες της γλάστρας, στο βίντεο κλιπ του “Χαλαρά”.
Η Γεωργία βγάζει το κινητό κι ανοίγει το αιρκοντίσιον. Στην τάξη επικρατεί σοκ και δέος. Κάτι σαν τις φάτσες των Αθηναίων του Νικία, όταν είδαν την έκλειψη στη Σικελία. Κάτι σαν τη φάτσα του Σπανούλη, όταν είδε το τεστ εγκυμοσύνης της Χοψονίδου. “Ναι, έχω εφαρμογή” λέει, “την κατέβασα για να αλλάζω κανάλι όταν χάνω το κοντρόλ”.
.
Επίκληση my ass
“Ντάξει, είστε ελεύθεροι”. – “Κύριε, έχουμε άλλο ένα τέταρτο”. – “Δεν πειράζει, είστε ψόφιοι, είχατε και δυο ώρες κοινωνιολογία πριν, πάτε να ξεκουραστείτε”.
Μαζεύω τα πράγματά μου με αργές, απαλές κινήσεις, σε φάση τελευταία σκηνή στα Φιλαράκια ή Τζον Κόφι στο Πράσινο Μίλι. Το βιβλίο της Έκθεσης, τέσσερα από τα δέκα φυλλάδια που είχα ετοιμάσει, γιατί τα αγόρια απόψε έμειναν σπίτι να δούνε γαυρομπάγερν. Την έκθεση του Μηνά με το περίεργο γάμα, που κάνει τη λέξη “μάστιγα” να μοιάζει με “μαστίχα”, τις κλασσικές σουλτανίνες από τον Σκλαβενίτη. Όλα μέσα στην τσάντα με τη ροζ μπαλαρίνα (και καλά “μια παλιά της αδερφής μου”, αδερφή βέβαια δεν έχω). Δεν βρίσκω τον κόκκινο μαρκαδόρο, αλλά δεν θα λείψει σε κανέναν.
Τιγκανά. Σε μισή ώρα έχω ιδιαίτερο μέσω Skype με τον Μήτσο, ομογενή από τη Γερμανία.
Skype. Skype ρε μ@λ@κ@, που θα ‘λεγε κι Γεωργία. Αυτός ο κόσμος που αλλάζει. Θα μιλήσω με Γερμανία μέσα από ένα κομμάτι μέταλλο. Κινητά ανοίγουν αιρκοντίσιον και αλλάζουν κανάλια. Γυναικείες φωνές σε ειδοποιούν στα πενήντα μέτρα στρίψτε αριστερά. Ο άλλος τερμάτισε μαραθώνιο σε 1.59. Κι εγώ μιλάω για την επίκληση στο συναίσθημα, για το όν και για το μη όν, για το πλατωνικό Αγαθόν.
Είχα να νιώσω τόσο ανεπαρκής και περιττός από κείνη την Παρασκευή του Δεκέμβρη 2005, και το “δεν μπορώ να βγούμε, γιατί έχω να μαγειρέψω” της Στελλίτσας. Η Στελλίτσα ήταν γνωστή σε όλη τη φιλοσοφική για την ανικανότητά της να βράσει ένα αυγό. Στην Απολογία του Σωκράτη είχε τα προσπέκτους της πίτσας Κρις για σελιδοδείκτες.
Η σκέψη μου είναι σκέτα αποσιωπητικά.
Γερμανία σπήκινγκ
“Κύριε, καλησπέρα”. – “Καλησπέρα ρε Μήτσο”. – “Την έγραψα την έκθεση, αλλά μερικές λέξεις τις είδα από τον thesaurus”.
Παλιά θα κόμπλαρα μ’ αυτά τα κόλπα, τώρα, πταίσμα ο thesaurus.
“Μήτσο, τα ρήματα σε -ίζω σχηματίζουν ουσιαστικό σε -ιση με γιώτα, όχι με ήτα. Φωτογράφιση, εκκαθάριση, θέσπιση”.– “Κύριε, πού τα ξέρετε όλα αυτά”; – “Την τύφλα μου ξέρω, Μητσάκο. Οι γνώσεις είναι σαν τη Λερναία Ύδρα. Ένα κεφάλι κόβεται, φυτρώνουν εννέα, που λένε και τα Kίτρινα Ποδήλατα. Το οποίο βέβαια είναι ανακρίβεια, γιατί στη Λερναία Ύδρα φύτρωναν δύο κι όχι εννέα, εννέα είχε συνολικά”. – “Πω πω κύριε χαραμίζεστε, αδικείστε”.
Πριν μια ώρα θα συμφωνούσα απόλυτα.
“Πώς θα μείνω καλός στη δουλειά μου, ρε Μήτσο;” – “Μα είστε πολύ καλός, κύριε”. – “Θα χάσω επαφή με τα παιδιά, ρε Μήτσο. Δεν μπορώ να παρακολουθήσω τις εξελίξεις. Ούτε ξέρω πως περνάτε τη μέρα σας. Εγώ στο γυμνάσιο έπαιζα Age of Empires κι άκουγα Ζερβουδάκη και Μελίνα Κανά, εσείς τώρα τι παίζετε και τι ακούτε;”. – “Όταν θα έρθω Ελλάδα θα σας μάθω Fortnite, και θα πάμε μαζί σε λάιβ του Hawk”.
Ντάξ. Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή.
Αποσιωπητικά.
.
.
*Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος άρθρου, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη*
.
So you think you can teach
.
Κάθε Τετάρτη στις σελίδες του Kulturosupa.gr
------------------------
--------------------
----------------
Ακολουθήστε μας στα social media
