«Ο κόφτης του μέλλοντος». Από τη στήλη "Μιχάλης ο Τιμωρός" του Μιχάλη Σκολιανού.
Ζούμε σε μια κοινωνία όπου η αριστερή κυβέρνηση θριαμβολογεί επειδή κυριολεκτικά υποθήκευσε το μέλλον της χώρας καταλύοντας και τυπικά το οποιοδήποτε δικαίωμα αυτοδιάθεσης της ελληνικής κοινωνίας μετατρέποντάς την και επίσημα σε αποικία, όπου εμείς απλά θα καλούμαστε από εδώ και πέρα να εκλέγουμε τον κυβερνήτη μας και η αξιωματική αντιπολίτευση θλίβεται επειδή βλέπει να ψαλιδίζονται οι πιθανότητές της να επανέλθει άμεσα στην εξουσία και να λαφυραγωγήσει για πολλοστή φορά με τους «ημετέρους» τον δημόσιο πλούτο.
Και έχουμε μια κοινωνία να στέκει ενώπιον όλων αυτών βουβή και αμήχανη. Βλέπει η συλλογική της μοίρα να σφραγίζεται σε περίκλειστα και ανέλεγκτα κέντρα εξουσίας από διορισμένους γραφειοκράτες δίχως κανένα δημοκρατικό έρεισμα και ουσιαστική νομιμοποίηση και αυτή χάσκει μπερδεμένη και μουδιασμένη διοχετεύοντας τον συσσωρευμένο θυμό και αγανάκτησή της με το παραμικρό σε ανούσια πράγματα.
Η κοινωνία στο σύνολό της δείχνει να έχει χάσει τον προσανατολισμό της. Δείχνει να πορεύεται στα τυφλά δίχως σκοπό και νόημα, δίχως προσδοκίες και ελπίδες. Δείχνει σαν να το έχει πάρει απόφαση να ξοδέψει τη ζωή της ως ένα εσωτερικό αθροιστικό σύνολο, σε έναν ατέρμονο, άσκοπο και για αυτό μάταιο και παράλογο κύκλο επιβίωσης.
Πλέον το ζητούμενο είναι απλά να επιβιώσεις, να αντέξεις και να μην καταρρεύσεις ψυχικά και σωματικά. Ίσως και για αυτό να θριαμβολογεί και η κυβέρνηση. Ίσως διότι το ζητούμενο το πέτυχε. Μπορεί να έβαλε κόφτη στη δημοκρατία και κατ’ επέκταση στην κοινωνική ύπαρξη, μπορεί να έβαλε κόφτη στο μέλλον ενός ολόκληρου λαού, αλλά το ζητούμενο, κατά τα φαινόμενο τουλάχιστον, το πέτυχε. Η ζωή, στη ζωώδη της διάσταση φαίνεται να έχει διασφαλιστεί. Ο κόφτης κράτησε ζωντανό το εκπαιδευμένο τσίρκο. Οι ζωτικές λειτουργίες παραμένουν ακέραιες. Τα ένστικτα πιο ζωντανά και παλλόμενα από ποτέ. Ο κόφτης έπεσε και τεμάχισε την ολότητα της ζωής το ζώο όμως σώθηκε. Και περιμένουν οι μαυροφορεμένοι, πιο έτοιμοι από ποτέ από τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, να το καθοδηγήσουν και να το ωθήσουν. Και όλα αυτά και με τις ευλογίες πολλών από τους άλλους μαυροφορεμένους, που έχουν και τη θεία χάρη.
Όταν και οι θρησκευτικοί ηγέτες αντί να οδηγήσουν τον άνθρωπο προς την ένθεη υπόστασή του, στο το να θρώσκει άνω, αναδεύουν τα πιο ταπεινά του ένστικτα, τότε τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά.
Πλέον συλλογικά δεν ξέρω σε τι μπορούμε να ελπίζουμε. Ίσως σε εσωτερικές, υποδόριες διεργασίες και ζυμώσεις που ακόμη δεν έχουν δει το φως της κοινωνίας και δεν έχει σχηματοποιηθεί το μέγεθος της δύναμής τους. Ίσως σε άγνωστες, αφανείς πτυχές της κοινωνίας που αναπτύσσουν βουβά αλλά σταθερά τη δυναμική τους. Ίσως σε αδάμαστους, ατρόμητους νιτσεϊκούς υπεράνθρωπους που θα ξεπηδήσουν μέσα από την κοινωνική δυστυχία με το λευκό άτι τους και θα μας σώσουν. Ίσως σε ένα κήρυγμα αληθινής αγάπης…
