Shake Your Μπούτι – Όπως μυρίζει... Από τον Κωνσταντίνο Πρωτόπαππα.
Στο πρωινό σάλτο του ήλιου το μάτι σηκώνει κόρη αψηλά, πιο πάνω και από εκεί που φτάνει. Τα χέρια στις κάθε πρώτες κινήσεις φέρνουν τα υλικά πάνω από το μπρίκι. Σαν να απλωθεί αυτή η καφεδίστικη μυρουδιά να ανοίξει το ρουθούνι. Η πρώτη ένταση της μέρας που με βαριές εισπνοές έρχεται όλο και πιο μέσα μου. Το ιδιαίτερο χαρμάνι του σκούρου με τραβάει να πάρω την τζούρα μέσα από το κουτί του. Την πήρα. Έτσι μυρίζει, ναι.
Βράδυ, αργά ήταν. Μια ρακί κάνει παρέα στην μοναξιά μου. Τσιγάρα αρκετά και χαζολόγημα μεταξύ παρτιτούρας και τίποτα. Μια ιδέα στο Real Gone του Tom Waits ήταν αρκετή για να με κάνει να βγάλω το εν λόγω βινύλιο. Το technics άρχισε να στριφογυρίζει ομοιόμορφα στις 33 στροφές. Πήγα από πάνω του και αισθάνθηκα το υλικό να τρυπάει την μακρόστενη μύτη μου. Αυτή η περίεργη μυρωδιά χαρτιού και βινυλίου. Πως να την εξηγήσεις σε κάποιον που δεν την έχει μυρίσει, ίσως μια αίσθηση παλιατζούρας και ηλεκτρισμού σε πακέτο.
Όπως μυρίζει αυτό το κουτί earl grey από την Τουρκία που λίγες μέρες πριν ήρθε στο δωμάτιο της Λομβάρδου, όπως μυρίζει το φρέσκο θρούμπι και σου ανοίγει τη μύτη στα δύο μη μπορώντας να μυρίσεις τίποτε άλλο για πολύ ώρα. Όπως αυτές οι φθινοπωρινές βροχές που στάζουν δροσιά στα τσιμεντένια αποστακτήρια ζωής και μετά αφήνουν να βγει η μυρουδιά της ασφάλτου ενώ στο χώμα οι αισθήσεις είναι εντονότερες. Όπως μυρίζει ένα παλιό καταγώγι, μια κάβα με βαρέλια κρασιά στη σειρά, το ένα πάνω στο άλλο, όπως αυτή η κάβα στην Χαριλάου Τρικούπη. Νοτισμένες σανίδες με κρασί που αναδίδουν το άρωμά του. Η αλμύρα, αυτήν και αν τζουγκράει τα εσωτερικά μου. Μια της εισπνοή και χάνομαι στα ατελείωτα καλοκαίρια δίχως ποτέ να τα δω μπροστά μου.
Στους Nirvana η μυρουδιά του αποσμητικού έγινε ολόκληρο τραγούδι ύμνος για τη δεκαετία του 90 όπου τελικά μύρισε πνεύμα εφηβείας στις αρχές της. Ίσως οι Lynyrd Skynyrd ακόμη να αναρωτιούνται για το ποιος μπορεί να μυρίσει ακόμη αυτή τη μυρουδιά και σίγουρα δε νομίζω να εννοούσαν αυτή που έλεγε η Billie Holiday. Μετά τη μανόλια η οσμή της φλεγόμενης σάρκας. Στον Waits μυρίζει η βροχή σε ένα από τα πιο θλιμμένα του τραγούδια όταν μιλάει για αυτό το “πράσινο γρασίδι”.
Η μυρουδιά είναι ανάμνηση, ναι. Μπορείς να βρεθείς ανά πάσα στιγμή σε άλλη εποχή και κατάσταση με μια μόνο εισπνοή. Όπως μυρίζει η ζωή, όπως μυρίζω εγώ και εσύ. Αυτό που ανασαίνω και η χημεία που γέρνει προς το μέρος μας ή όχι. Όπως μυρίζει η γη, όπως στις στενές φαβέλες της Κωνσταντινούπολης. Όπως ένα κοτέτσι. Όπως ένα χωράφι φρεσκοθερισμένο. Όπως η ζωή. Έτσι να μυρίζεις, όπως η ζωή.
