Shake Your Μπούτι – Ταινίες μουσικού περιεχομένου (μέρος δεύτερο)
Η πιο παρδαλή ίσως ταινία που μπορεί να έχω δει λέγεται Baby Snakes και είναι προϊόν του θρύλου που ονομάζεται Frank Zappa. Όχι, όχι δεν θα την πω ακριβώς ταινία, ούτε κι εγώ ξέρω τι είναι βασικά. Ίσως συναυλία, ίσως καρτούν, ο θεός να βάλει το χέρι του με τον θείο Φρανκ, αποτελεί μια πιο κοντινή ματιά στο μουσικό μεγαλείο του μυαλού του και αυτό είναι το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά. Από κοντά έρχεται και το 200 Motels του ιδίου. Περίπου την ίδια περίοδο οι Who είχαν βλέψεις για rock όπερα το υλοποιήσανε με το Tommy και αργότερα με το πολύ ανώτερο Quadrophenia, δύο σαφώς μέτριες απόπειρες τόσο ηχητικά όσο και κινηματογραφικά. Θα προτιμήσω χωρίς κανέναν απολύτως ενδοιασμό τις μικρές και απλές Beatle-κές ταινίες όπως το A Hard Days Night, Help ή Yellow Submarine.
Στα 80's, αν και δεν είναι το φόρτε μου, υπάρχει μια ταινία που τη βρίσκω λίρα εκατό. Ακούει στο όνομα This Is Spinal Tap και το γέλιο δοκιμάζει τα κόκκινα. Hard rock υπόθεση με την πιο δυνατή (ηχητικά) μπάντα του κόσμου που προκαλεί την τύχη της. Περιοδείες και ένα σωρό ανισόρροπα πράγματα με αναφορές στο glam rock και το heavy metal. Κορυφαία βέβαια σκηνή ο ενισχυτής που πρέπει να σχεδιαστεί για να πηγαίνει ως το 11. Άφθονο γέλιο. Δυο άλλες εξαιρετικές ταινίες αυτή τη δεκαετία είναι το The Wall των Pink Floyd και το Amadeus. Για την πρώτη βέβαια τα λόγια περισσεύουν. Απίθανος σχεδιασμός και σύλληψη, μοναδικό σάουντρακ και εξαίρετο σενάριο. Η δεύτερη αναφέρεται στην ζωή και το έργο του Mozart, μια κινηματογραφική ωδή αφιερωμένη στον μεγάλο αυτό συνθέτη που επηρέασε και έγραψε μαζί με τους υπόλοιπους και σύγχρονούς του (θα τολμήσω εδώ να πω) τα δύο τρίτα της σύγχρονης δυτικής μουσικής ως τις μέρες μας.
Still Crazy και Strange Fruit το συγκρότημα. Μετά από 20 περίπου χρόνια αποφασίζουν να κάνουν reunion. Πρόβες και μια περιοδεία στην Ευρώπη. Μια ταινία ιδιαίτερα νοσταλγική μα συνάμα ξεκαρδιστική. Την απολαμβάνεις από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο. Απείρου κάλους σκηνές και ατάκες (δε θα ξεχωρίσω εδώ καμιά) και ένα σάουντρακ απίθανο. Την έχω δει πάνω από δέκα φορές και άνετα την ξαναβλέπω άλλες τόσες, αξεπέραστο καστ με ερμηνείες βουτηγμένες στο rock. Λίγο μετά από το still crazy είχα δει το Hedwig And The Angry Inch. Φέρνω στο μυαλό μου το σπίτι στην Καστοριά, την παρέα και τη στιγμή που τη βλέπαμε. Μια πολύ ωραία ιστορία μιας τρανσέξουαλ που ο πρώην της έκλεψε τα κομμάτια, συγκαταλέγεται μέσα στις τοπ ταινίες. Aπαραίτητη.
The Commitments και Leningrad Cowboys Go America δύο ακόμη φοβερές ταινίες. Η πρώτη διαδραματίζεται στην Ιρλανδία και σε rhythm n blues μουσικές ενώ η δεύτερη αποτελεί μια από τις πρώτες ταινίες του αγαπημένου μου Aki Kaurismaki με ένα σενάριο που σε βγάζει από τα ρούχα σου. Από τη λίστα δε μπορείς να ξεγράψεις τον Woody Allen με το Sweet And Lowdown. Αναφορά στο μουσικό ιδίωμα της gypsy jazz και τον πρωτοκλασάτο άρχοντά της που ονομάζεται Django Reinhardt.
Και οι λέξεις δε φτάνουν γι' αυτό θα αραδιάσω ταινίες που κατά καιρούς έχω δει θεωρώντας τες αν μη τι άλλο σχετικές και σίγουρα μουσικές. Δείτε λοιπόν, Almost Famous, The Boat That Rocked, The Doors, 24 Hour Party People, Control, It Might Get Loud, Searching For The Sugar Man, Sid And Nancy, La Vie En Rose, Bird (αριστούργημα - πέντε αστέρια), Walk The Line, Ray, τις 7 ταινίες - ντοκιμαντέρ του Scorsese The Blues, O Brother Where Art Thou, The Piano Teacher, The Chorus, Departures, School Of Rock, Detroit Rock City, Taking Woodstock, You're Gonna Miss Me (για τον μεγάλο επίσης Roky Erickson), 8 Mile, Cadillac Records (για την υπέροχη δισκογραφική εταιρεία των blues Chess Records).
Ειδική μνεία για την ταινία – ντοκιμαντέρ Anvil: The Story Of Anvil. Μια heavy metal μπάντα από τον Καναδά που αν και είχε τα απαραίτητα τελικά δεν έγινε ποτέ διάσημη. Είχε τις ευκαιρίες, τους δίσκους, τις συναυλίες... τι φταίει όμως και δεν κάνει παγκόσμια επιτυχία; Αν και ο σκληρός ήχος του metal είναι για εμένα κομμάτι μακριά η συγκεκριμένη ταινία είναι τόσο αληθινή που αν είσαι μουσικός ταυτίζεσαι θες δε θες ενώ αν είσαι απλά λάτρης της μουσικής μπαίνεις μέσα στο μυαλό των μουσικών. Εξαιρετικά ανθρώπινη από την αρχή ως το τέλος.
Και για να μην ξεχνιόμαστε το σάουντρακ του Ιούλη
