Γράφει ο Νίκος Ραφαηλίδης
Καλημέρα, καλησπέρα, ανάλογα με το τι ώρα είπατε να ανοίξετε το άρθρο.
Αναμφίβολα αυτή τη στιγμή τριγυρνούν διάφορες σκέψεις από αυτό το κεφάλι που με κόπο περιποιείσαι καθημερινά ενώ θες να το χτυπήσεις ορισμένες φορές με αυτά που σκέφτεσαι.
Βλέπεις το μυαλό δεν έχει σήμα καταλληλόλητας όπως στην τηλεόραση, να επιλέγουμε τι θέλουμε να δούμε ή αν κάνει για την ηλικία μας.
Γιατί όλοι είμαστε 18.
Απλά τα έχουμε κλείσει πολλές φορές.
Οι μέρες περνούν, η πόλη για ακόμη μια φορά γεμάτη από κάθε λογής ανθρώπους..
Θα πάρεις το λεωφορείο το πρωί να κάνεις την βόλτα σου.
Θα έρθεις σε επαφή με τη χήρα που έβαλε λάθος δοσολογία μαζί τα ρούχα στο πλυντήριο κι απέκτησε μια απόχρωση ροζ στο μαλλί της.
Κάτι που σου θύμισε τα αθώα παιδικά χρόνια που ζητούσες μέσα στη γκρίνια να σου πάρουν μαλλί της γριάς.
Θα πας να ρωτήσεις τον οδηγό γιατί δεν άνοιξε τις πόρτες όταν πάτησες το στοπ, με αποτέλεσμα να ακούσεις ολόκληρη την ιστορία του γάμου του κι εν τέλει γιατί η γυναίκα του βρήκε γκόμενα...
Θα χαρείς που φοράς μάσκα διότι γλιτώνεις απίστευτη βρώμα ξέροντας πως οι fan της απλυσιάς με την έλευση της μάσκας στις ζωές μας, κάνουν πάρτι.
Υπάρχουν όμως και αυτά τα όμορφα πρόσωπα που το σκοτάδι τα έχει γεράσει...
Τα έχει αλλάξει...
Αναρωτιέσαι αν είσαι κι εσύ ένας από αυτούς εφόσον τους καταλαβαίνεις τόσο καλά ...
Τι κρύβουν άραγε μέσα τους;
Τι Σταυρό κουβαλάνε πίσω από τα ακριβά ρούχα και το καλοχτενισμένο μαλλί;
Ώπα.
Να΄ τος.
Ο κλασικός μπάρμπας που ξέχασε τη μάσκα, έβγαλε την μπλούζα και την φόρεσε σαν Άραβας.
Θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει πως ζούμε έναν παραλογισμό.
Για σκεφτείτε.
Μήπως ήρθε ο καιρός να εξωτερικεύσουμε λιγάκι τον καλλιτεχνικό μας εαυτό;
Μπορούμε να γράψουμε για όλα αυτά, να ζωγραφίσουμε.
Πώς είναι η Γκουέρνικα του Πικάσο;
.jpg)
.
Φανταστείτε ένα πίνακα γεμάτο εγκεφαλικά αναξιόπιστα όντα που κατακρεουργούν όποια στάλα υπομονής μας έχει περισσέψει ,μέσα σε ένα λεωφορείο του ΟΑΣΘ, με την κλασική τύπισσα που δεν δίνει την θέση της στην έγκυο που έχει ανάγκη να κάτσει, αλλά φταίει που διαιώνισε το είδος της.
Λίγο πιο εκεί έναν εξαρτημένο να κλέβει από την τσέπη ενός νέου αγοριού την τσίχλα μπάμπαλου που κράτησε για να μυρίζει ωραία η ανάσα του πριν βρεθεί με το γκομενάκι...
Επιβάτες πάνω από τις οθόνες των κινητών τους φανερά ανήσυχοι όσον αφορά το νέα κύμα κρουσμάτων, στη γαλαρία μια κοπέλα που έπαθε κρίση πανικού και ζητάει από τον οδηγό να της ανοίξει να κατέβει να πάρει ανάσα με τη φράση: Με ανοίγετε λίγο από πίσω;
Και ο οδηγός να το θεωρεί ερωτικό κάλεσμα, οδηγώντας μας στο χείλος ενός γκρεμού.
Ωωω ναι. Θα ήταν ένα αξιοθαύμαστο έργο που θα μπορούσε να εκτεθεί στο Παρίσι, να το βλέπουν οι λάτρεις της τέχνης.
Διότι μέσω της τραγικότητας ορισμένες φορές, παράγεται έργο και σε τελική ανάλυση ένα νέο δίδαγμα.
Ο κόσμος όντως είναι ένα «παραμύθι».
Καθημερινά μόνο νορμάλ καταστάσεις δεν βιώνουμε .
Ελάτε τώρα 2020 έχουμε.
Ζήτημα δύο με πέντε το πολύ άνθρωποι να περνάν καλά αυτή τη χρονιά κι επειδή ξέρουν πως αν το πουν κάπου, θα τους πετάξουν στον Θερμαϊκό και θα βγουν με τρία πόδια, πέντε χέρια και δύο κεφάλια.
Μπορεί στο μεταλλαγμένο κεφάλι βέβαια, να υπάρχει εγκέφαλος.
Ποτέ δεν ξέρεις.
Προσωπικά, ένα πράγμα έχω να πω για όλη αυτή τη σουρεαλιστική τραγικότητα που ζωγραφίζουμε καθημερινά με το πινέλο της ζωής.
Κοιτάξτε την υγεία σας σωματικά και ψυχικά .
Είναι ο μόνος πλούτος που έχουμε.
Δεν έχει καμία σχέση με τα λεφτά.
Αν κάτι χαλάσει δεν διορθώνεται εύκολα.
Είναι καιροί τώρα να πληρώνουμε επίσκεψη σε γιατρούς;
Κλείστε τηλεοράσεις, κλείστε τον σωλήνα που λαμβάνετε αρνητικές ειδήσεις και δείτε το αλλιώς.
Η επενδύστε αρκετό αλεύρι να έχετε σε περίπτωση νέου lockdown.
Αυτή είναι η μόνη παρακαταθήκη που μπορώ να αφήσω με όλα αυτά που βλέπω.
Καλή επιβίωση
