Νέες κυκλοφορίες | Κωνσταντίνος Πρωτόπαππας |Τα λόγια του Τσιν.

Γράφει για την Κουλτουρόσουπα.

Δεν ξέρω ακριβώς τι κάνει μια ταινία, βιβλίο η δίσκο αγαπημένο κάποιου. Ίσως η ταύτιση, ίσως το νόημα, η ροή, η χρονική στιγμή που αυτός ο κάποιος ασχολήθηκε με αυτό το κάτι, ίσως η ανάγκη, ίσως τελικά το πέταγμα της πεταλούδας. Και μάλλον οι συνιστώσες θα είναι πολλές, και σίγουρα βαρετές για να αναφερθούν εδώ. Διότι εδώ κυρίες και κύριοι, μιλάω για περίπου αγαπημένα πράγματα χωρίς να τα φιλτράρω και πολύ. Ας πούμε μου άρεσε αυτό το τραγούδι, «θα το πω» λέω από μέσα μου, μου άρεσε αυτό το χαμόγελο, «θα το πω» μου λέω και τρέχω να το πω. Τόσο απλά γίνονται μέσα μου τα πράγματα διότι ό,τι με δυσκολεύει τείνει να με ενοχλεί έστω και αν μου αρέσει.

Οι Mammal Hands, είναι μια μπάντα που έχουμε ξανασχοληθεί στο παρελθόν όπου έχω τονίσει την αρετή της επανάληψης που τους διακατέχει. Το τρίο από το Νόριτς του Ηνωμένου Βασιλείου είναι εδώ και χρόνια στις τοπ επιλογές μου αφού πρόκειται για ένα άκρως ενδιαφέρον και αντισυμβατικό σχήμα και εξηγούμαι. Πιάνο, τύμπανα και σαξόφωνο είναι τα τρία όργανα, χωρίς τη συνοδεία μπάσου, χωρίς ηλεκτρονικά ή οποιαδήποτε άλλα κόλπα και αν θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το ύφος της τζαζ που παίζουν θα την έλεγα post. Έχουν τις νότες εκείνες που το εμμονικό παίξιμο τις μετατρέπει σε ένα υπέργειο συναίσθημα χωρίς παράλληλα να ολιγωρούν προς ολοκλήρωση του εκάστοτε έργου. Το ηχητικά ατελές αφήγημα κατακτά την κορυφή κάθε φορά που η μπάντα το επιτρέπει στον εαυτό της και αυτό είναι μια μικρή καθημερινή χαρά.

Μια από τα ίδια ο Nick Waterhouse, που κάθε χρόνο γίνεται όλο και καλύτερος. Αυτός ο λάτρης των σαράντα πέντε στροφών, των sixties, του rock & roll πάντα βρίσκει τον τρόπο να κάνει την κομψή μουσική του παρουσία ουσιαστική και φτιαγμένη με ιδιαίτερη ποσότητα αγάπης. Το 2023 μας έχει προσφέρει 5 single και σήμερα 1/4 κυκλοφορεί ολόκληρο το άλμπουμ κάτω από τον τίτλο The Fooler. Το ομώνυμο κομμάτι είναι πράγματι κομμένο και ραμμένο για ένα βράδυ δίπλα από το τζάκι, με τα καμπάρι μισοάδεια, τασάκια γεμάτα αποτσίγαρα, ρούχα πεταμένα στον καναπέ, ο νεροχύτης και αυτός γεμάτος, η τηλεόραση να παίζει χιόνια, το πικάπ αφημένο στον τελευταίο λουπαριστό ήχο του τελειώματος.

Θα ολοκληρώσω την ανοιξιάτικη τριλογία μου με τους Ιρλανδούς Lankum. Οι πιστοί οπαδοί της στήλης αυτής (υπάρχουν άραγε ή κυνηγάω χίμαιρες) θα θυμούνται το σοκ που είχα πάθει το 2019 όταν οι Lankum κυκλοφόρησαν το The Livelong Day. Τι έχουμε εδώ; Χμ, εδώ έχουμε μια αγγλική σκοτεινή φολκ που από τα πηγάδια των Νορμαδικών γενεών ανασύρονται τα ιζήματα ενός τόπου ταλαιπωρημένου. Εδώ οι ήχοι γίνονται το τέρας του λοχ νες. Λούπες, πετάλια, θόρυβοι και παραδοσιακές μελωδικές γραμμές στα φωνητικά δημιουργούν το σύμπαν του κουαρτέτου. Εδώ η παραδοσιακή μουσική πετάει, φρικάρει, πειραματίζεται, γίνεται σάλτσα, ξεχνάει το όνομά της, διπλώνεται και το ανάστημά της υψώνεται όλο χάρη πλάι στους Lankum. Το έργο έχει θεατές. Το έργο δεν παίζεται όπως παιζόταν. Οι θεατές το ξέρουν. Ο γελωτοποιός κάνει κόλπα. Η ζωή του κρέμεται από τα κόλπα. Το έργο παίζεται όπως θέλει να παιχτεί. Ο βασιλιάς περιμένει σκεπτικός και αδιάφορος. Στενοί κορσέδες και απόσταγμα βύνης. Αυτό το έργο κλωτσάει.