«Προσδοκώ ανάστασιν των ζώντων και ζωήν του μέλλοντος…». Από την «ΟΙΚΟ…νική Πραγματικότητα» της γεωπόνου Πίτσας Στασινοπούλου.
Αναγνωρίζω το μέγεθος των προσδοκιών και την ιδιαίτερη δυσκολία του θαύματος. Όμως αν δεν τα εκφράσω στο επίκαιρο κλίμα των «μεγάλων προσδοκιών»… πότε θα το κάνω; Πότε θα βρω ιδανικότερες συνθήκες χαρμολύπης για να σπείρω εκείνο το πολύτιμο είδος Ελπίδας που κινδυνεύει με εξαφάνιση, καταπονημένο από λαίλαπες… Τούτες οι συμβολικές μέρες της «μαρτυρικής περισυλλογής» μου δίνουν άριστο θρεπτικό υπόστρωμα για πετυχημένη βλάστηση. Τώρα βέβαια, μέχρι το κάρπισμα, πολλά θα κρίνουν την τύχη της σποράς…. Ο ζωοδότης ήλιος, οι ευνοϊκοί άνεμοι, η ευλογημένη βροχή, το καλό λίπασμα, η φροντίδα του αγρότη μα πάνω απ’ όλα η πίστη του στον καρπό… «αυτή τη σοδειά δεν θα τη χάσω… αν τη χάσω, θα χαθώ!» Για τέτοια πίστη μιλώ, ικανή να τα βάλει και με στοιχειά της φύσης αν χρειαστεί!
Ακούω τις πένθιμες καμπάνες, μυρίζω τις θλιμένες πασχαλιές, βλέπω τις μαυροφόρες, βλέπω τον μαρτυρικό Εσταυρωμένο, «αίροντα τας αμαρτίας του κόσμου», φέροντα ακάνθινο στεφάνι και το αίμα να στάζει… Τούτος ο «μύθος» έχει έναν κορυφαίο συμβολισμό που βρίσκει απευθείας κέντρο στην καρδιά και το τρύπημα του αιχμηρού βέλους την κάνει χίλια κομμάτια… Αυτήν που’ ναι φτιαγμένη από «εύθραυστο» υλικό… την άλλη, με την τσιμεντένια κρούστα, την χτυπά και το βέλος επιστρέφει στον σκοπευτή. Θα μου πεις, όλες οι καρδιές ανατομικά είναι ίδιες, η λειτουργία τους κοινή, ο ρόλος σταθερά προδιαγεγραμμένος. Όπως και οι εγκέφαλοι. Ίδιο υλικό, ίδια «κέντρα υποδοχής», ίδια λειτουργία, κοινές βλάβες. Να όμως που κάποιες καρδιές παραμένουν με βελούδινη υφή και άλλες θωρακίζονται με αδιαπέραστη κρούστα… κάποιοι εγκέφαλοι εκπέμπουν θεϊκά σήματα κι άλλοι διαβολικά του θανάτου. Όμως η υπέρτατη ΘΥΣΙΑ ήταν κοινή για όλους.
Θυσίες συμβολικές και μεγάλες υπήρξαν πολλές στην ιστορία, ΥΠΕΡΤΑΤΗ όμως μόνο μία. Είναι το ασήκωτο βάρος ενός συμβολισμού πανανθρώπινου. Που μπορεί να διεγείρει ή να χρησιμοποιεί ως όχημα το συναίσθημα μέσω του πόνου, όμως ο στόχος είναι καθαρά εγκεφαλικός. Πάντα ο πιο εύκολος δρόμος για το μυαλό θα περνά από την καρδιά, κι ας ισχυρίζονται διάφοροι ότι συναίσθημα και λογική είναι διαχωρισμένα ή αυτόνομα. Προσωπικά θεωρώ την αλληλεπίδρασή τους αναπόφευκτη με ισχύ φυσικού νόμου! Άλλωστε σε αυτό ακριβώς το «αναπόφευκτο» επενδύει αιώνες τώρα η θετική ή αρνητική προπαγάνδα για επίτευξη οποιουδήποτε στόχου. Διεγείρει το εύκολα προσβάσιμο θυμικό ώστε να πετύχει την αντίδραση της λογικής που θα φέρει τη δράση. Τον ίδιο δρόμο που ακολουθεί το Θείο Δράμα, κάνοντάς σε κοινωνό σε έναν δραματοποιημένο πόνο για να σου μεταφέρει αποτελεσματικά μέσω της συγκίνησης τα ύψιστα νοητικά μηνύματα.
Αυτά που περιβάλλουν μια μεγαλειώδη, ανιδιοτελή Αυτοθυσία για έναν ιερό σκοπό… που συμπυκνώνονται στο αξεπέραστο, το υπέροχο «άφες αυτοίς…». Κι όταν ο ιερός σκοπός βαφτίζεται «σωτηρία του κόσμου», η αυτοθυσία Ενός παντοδύναμου, που μπορούσε να αποφύγει τα δεινά της και αντ’ αυτής να επιτελέσει ένα ανώδυνο θαύμα με αίσιο τέλος… τότε αυτή περνά σε άλλη διάσταση που το πεπερασμένο του ανθρώπινου νου αδυνατεί να χωρέσει. Γιατί έπρεπε να δικαιωθεί με οδύνη η βαθιά σοφία της «ελεύθερης βούλησης». Αυτός που περπάτησε στα κύματα, έδωσε φως στον τυφλό, ανέστησε νεκρό και μπορούσε με ένα νεύμα να «άρει τας αμαρτίας» επιφέροντας την οικουμενική κάθαρση, ΕΠΕΛΕΞΕ να πιει το «πικρόν ποτήριον τούτον» για χάρη του Ανθρώπου, αποποιούμενος την απρόσβλητη θεϊκή υπόσταση, βιώνοντας όλο το μέγεθος του πόνου των θνητών. Με στωικότητα κι ένα μεγαλειώδες «άφες αυτοίς» πριν το «τετέλεσται»… Πολλοί ήρωες κι αγωνιστές θυσίασαν τις ζωές τους για ιερούς σκοπούς και μεγάλες ιδέες… αλλά πόσοι ξεπέρασαν τα ανθρώπινα μέτρα για να ψελλίσουν την ύστατη στιγμή ένα «άφες αυτοίς»; Όσοι το κατόρθωσαν, απλά πέρασαν στη θεϊκή διάσταση…
Ναι, η όποια «σωτηρία» από αμαρτωλά δεινά, δεν περνά μέσα από μαγικό θαύμα, παρά μέσα από οδύνη και μαρτύριο. Που επιφέρουν μοιραία την τραγική συνειδητότητα και συνάμα την κάθαρση. Αν δεν βιώσεις τον πόνο των συνεπειών, πώς θα κατακτήσεις τη γνώση και αυτογνωσία; Πώς ένα θαύμα εξ ουρανού να σου δώσει τα πολύτιμα εργαλεία να πορευτείς; Πόση αξία έχει η κατάκτηση του φωτός χωρίς τον ανήφορο ενός Γολγοθά, μια σπουδαία Ιθάκη χωρίς μακρύ ταραγμένο δρόμο; Ο πόνος που κουβαλά αιώνες πάνω του ο Σταυρός, θα συμβολίζει πέρα από τη θεϊκή, κυρίως την ανθρώπινη ατομική θυσία ως ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ τίμημα για την κατάκτηση ενός ιδανικού. Που όσο υψηλότερο είναι, τόσο πιο ακριβό το κόστος. Ό,τι αξίζει πραγματικά δεν είναι ανέξοδο, ανέξοδα είναι τα ευτελή. Και η ύψιστη- συνειδητοποιημένη αξία του είναι που δίνει τη δύναμη να αντέχεις το κάρφωμα… Κι αν δεν πιστεύεις στη Βίβλο, ρώτα τους οραματιστές που «καρφώθηκαν» να σου πουν…
Όμως αλλού είναι η τραγωδία. Ότι ΠΙΟ σκληρό κι από τα καρφιά, ΠΙΟ επώδυνο κι από το κάρφωμα είναι να διαπιστώνεις τη ΜΑΤΑΙΩΣΗ της θυσίας. Να συνειδητοποιείς ότι όλος αυτός ο ιστορικός πόνος ως τίμημα για έναν «καλύτερο κόσμο», το μόνο που κατάφερε στην καλύτερη περίπτωση είναι να υγράνει απλά κάποια μάτια… και στη χειρότερη να εκπέσει σε ένα στεγνό τελετουργικό, εκτελεσμένο από ακατάλληλους με «τσιμεντένια» καρδιά και «διαβολικό» μυαλό, υποκρινόμενους άριστα τον ρόλο του «συμπάσχοντα». Ξέρεις… αυτούς που ο Εσταυρωμένος πριν σταυρωθεί, έδιωξε με μαστίγιο από το ναό… Και εκείνοι τουλάχιστον εμπορεύονταν στον περίβολο, ενώ οι τωρινοί εντός του. Είναι τραγικό να συλλογάσαι το μάταιο της Θυσίας για μια «σωτηρία» που ουδέποτε ήρθε, για ένα κορυφαίο μήνυμα που ουδέποτε παρελήφθη. Παρά μόνο από «πιστούς», αυθεντικούς ή παραμορφωμένους μέσα από το φανατισμό των δογματισμών.
Είναι αγιάτρευτη η θλίψη τούτων των ημερών βλέποντας ταυτόχρονα, από τη μια το Θείο Δράμα και από την άλλη τη ζωντανή ακύρωση του στόχου του. Από τη μια τον ΕΚΟΥΣΙΟ Σταυρό – σύμβολο αυταπάρνησης και ακριβού τιμήματος και από την άλλη τους ΑΚΟΥΣΙΟΥΣ σταυρούς ανώνυμων σταυρωμένων – σύμβολα σκοτεινά αλλότριας απ-ανθρωπιάς. Βλέποντας την εικόνα του σημερινού κόσμου της αθλιότητας με παρανοϊκό πλεόνασμα μισάνθρωπων σταυρωτών, με θύματα εξαθλιωμένα, με νεκρά παιδιά… γιατί έτσι αποφάσισαν κάποιες δόλιες εξουσίες, ασκούμενες από «καλούς χριστιανούς» βεβαίως, προσκυνούντες τον σταυρό του μαρτυρίου, ψάλλοντες ευλαβικά την «Ζωή εν τάφω», άλλωστε (Α)λλουνού ή (α)λλουνού θαμμένη ζωή αφορά ο ψαλμός… Άριστο προκάλυμμα ανομίας των «πιστών». Το δε εδάφιο «Ουαί υμίν υποκριταί και Φαρισαίοι», προφανώς τους δυσκολεύει στη μετάφραση ή αφορά τους… άλλους γενικώς! Το σίγουρο είναι ότι θα μετέχουν τυπικότατα, ίσως ρίξουν και κάποιο δάκρυ του κροκόδειλου την Μ. Πέμπτη της Σταύρωσης ενώπιον κάμερας, οπότε βεβαίως θα εκφωνήσουν και κάτι βαθυστόχαστο περί «θείου μηνύματος» και την επομένη θα συνεχίσουν το θεάρεστο έργο της πλήρους αποδόμησης της έννοιας «Άνθρωπος» σε όλα τα επίπεδα, ο καθείς στον τομέα του. Κάποιοι θα προχωρήσουν και παραπέρα: σε ρεαλιστική «αναπαράσταση» του μαρτυρίου, φορτώνοντας βαρείς σταυρούς σε αδύναμους αθώους για να τους «καρφώσουν» κάποτε πάνω τους με ένα τέλος οδυνηρό και άδικο.
Και για τους άπειρους αδικοχαμένους, φοβάμαι… δεν θα έρθει η λυτρωτική Ανάσταση του Κυρίου. Θα μείνουν στους ακούσιους σταυρούς τους – σύμβολα αναλγησίας «ζώντων νεκρών» που ουδέποτε παρέλαβαν το Μήνυμα της Θυσίας. Που έκλεισαν μάτια, αυτιά, καρδιά και νου ερμητικά, τα θωράκισαν με ασπίδες απροσπέλαστες, επέλεξαν μια τρυφηλή «ζωή εν (πολυτελεί) τάφω» και απλά βιώνουν την ψευδαίσθηση του «ζώντος» σε ένα παράδοξο είδος νεκροφάνειας. Ναρκωμένοι βαθιά, μακριά από επίφοβα ανθρωπιστικά μηνύματα, ικανά να ταράξουν την επιτάφια γαλήνη. Κι αν η Ανάσταση σηματοδοτεί την ύψιστη ελπίδα του θνητού που θα προσδοκά «ανάσταση νεκρών» ως αιώνιο ζητούμενο αθανασίας, εγώ θα περιοριστώ σε μια ελπίδα πιο ταπεινή… που τούτες οι μέρες της αναστάσιμης άνοιξης βοηθούν τη σπορά της. Το χώμα είναι ποτισμένο από βροχή που ξεπλένει τα δάκρυα, ο ήλιος θα στείλει τη ζεστασιά του, ο μαρτυρικός Σταυρός θα σκιάσει ευεργετικά τα τρυφερά φυντάνια… Και ίσως η ελπίδα – ευχή μου για «ανάσταση των ζώντων»… ίσως λέω… να καρπίσει στη «ζωή του μέλλοντος». Θέλω να πιστεύω ότι έχει περισσότερες πιθανότητες από την «ανάσταση νεκρών». Ή μήπως… όχι;
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!
Φωτογραφικό υλικό
