Πώς να αναγνωρίζετε τι είδος ταινίας παρακολουθείτε | Μανώλης Ιωαννίδης | Ύστερα απ’ τον κόσμο.

 

Ανέκαθεν οι ταινίες προσέφεραν 2 ώρες ψυχαγωγίας. Αλλά πώς θα ξέρετε τι είναι αυτό που εκτυλίσσεται και αν είναι για εσάς;

Παρακάτω παρατίθενται παρατεταγμένα 6 είδη ταινιών για να γνωρίζετε τι βλέπετε – κι αν θέλετε να συνεχίσετε να το παρακολουθείτε.

 

 

1. Σκοτεινά περιβάλλοντα, δάση λες και οι ταινίες γυρίζονται σε κάποιο γκέτο κοντά στον Αμαζόνιο, ύποπτα απομακρυσμένα σπίτια, οικιακές συσκευές ως μουσικά όργανα στη Συμφωνία του Ξεκοιλιάσματος, σιντριβάνια αίματος (όλο το budget δηλαδή), πρωταγωνιστές ίσαμε πάνω απ’ τα όρια της νοητικής υστέρησης- παρακολουθείτε slasher.

Slasher εκ του slash (όχι του κιθαρίστα, φιλόμουσα διαβολάκια) που σημαίνει κόβω, σχίζω, χαράζω. Είναι αρκετά εύκολο να διακρίνετε αυτές τις ταινίες γιατί ανά πάσα στιγμή είναι πιθανό να πλημμυρίσει η οθόνη αίμα ή σωθικά ή και τα δύο, με την κατάλληλη βιολιτζίδικη μουσική υπόκρουση.

Οι δολοφόνοι μπορεί να ανήκουν σε πληθώρα διαταραχών και διαστάσεων κι έχουν ένα μόνο σκοπό- να μας επιδείξουν τον εσωτερικό κόσμο των ανόητων πρωταγωνιστών, κυριολεκτικά.

Στην πρώτη πράξη μαζεύονται οι χοντροκέφαλοι ήρωες (τρομάρα μας…) και οργανώνουν μια εκδρομή κάπου που σίγουρα δε θα πιάνει το κινητό τους. Στη δεύτερη πράξη που αποδεκατίζονται σαν τις μύγες, αρχίζουν και τρομάζουν γιατί ωιμέ, τι ήρθαμε να κάνουμε εδώ και στην τρίτη, όσοι έχουν επιβιώσει καταιδρωμένοι και από τύχη, αντιμετωπίζουν τον μανιακό. Ανάλογα με το αν η παραγωγή βλέπει να κάνει καλά εισιτήρια το αριστούργημά της, ο πρωταγωνιστής κερδίζει τον κακό.

2. Πανέμορφοι συνήθως ευκατάστατοι πρωταγωνιστές, χιουμοράκι να τσαλαπατά ανάμεσα στο γλυκούλικο και το ηλίθιο, παθιασμένοι έρωτες τύπου πεθαίνω για σένα αρκεί να με δεις να το κάνω, όλα λύνονται σε μιάμιση ώρα- παρακολουθείτε romcom.

Οι ρομαντικές κομεντί είναι το είδος που συνήθως απευθυνόταν στις γυναίκες αλλά άνετα μπορούν να παρακολουθήσουν απανταχού αλαφροίσκιωτοι που νομίζουν ότι η ζωή είναι έτσι. Είναι απ’ αυτές τις ταινίες που βγαίνουν τα κλισέ των ετερώνυμων που δε μπορούν παρά να έλκονται, τον μεγαλειωδών κινήσεων διεκδίκησης, των έκρυθμων συναισθηματικών καταστάσεων στα όρια της παθολογίας και του ενός και μοναδικού, Ενός.

Και συνήθως είναι λες και κυριολεκτικά ο κόσμος γυρίζει γύρω απ’ τους πρωταγωνιστές μας- γι’ αυτό και μας αρέσουν. Η οικογένεια που συνήθως έχει τον δικό της αγαπητικό να πλασάρει, το φιλικό περιβάλλον που θα έχει τον αστειάτορα, τον αγαπησιάρη αποτυχημένο και τον ήδη αποκατεστημένο, όλα πάνω κάτω στο ίδιο χνουδωτό, ζαχαρωτό, μελιστάλαχτο μοτίβο.

Μετά μεγαλώνεις, καταλαβαίνεις ότι αυτά είναι ονειρώξεις και φαντάσματα και καταριέσαι την ώρα και την στιγμή που άνοιξες την τηλεόραση (γιατί συνήθως εκεί τις βλέπουμε αυτές τις ταινίες).

 

3. Μπράτσα πιο φουσκωμένα κι απ’ αυτά των αθλητών του κατς (αν και αθλητές του κατς ενδέχεται να πρωταγωνιστούν), κινηματογραφικές καταδιώξεις με πλάνα διάρκειας κλασμάτων δευτερολέπτου, ο κόσμος κινδυνεύει και μόνο ο πρωταγωνιστής μας (μαζί με ταλαντούχους μαϊντανούς) μπορεί να τον σώσει- παρακολουθείτε μια ταινία δράσης.

Συνήθως αυτές οι ταινίες έχουν να περηφανεύονται για το πόσα Ι.Χ. ανατίναξαν, πόσα ακροβατικά εκτέλεσε ο κασκαντέρ-πρωταγωνιστής και πόση προετοιμασία χρειάστηκε ο αστέρας μας για να μπει στο ρόλο- δηλαδή διατροφή και γυμναστική. Είναι πολύ πιο ευχάριστες για τα μάτια παρά για τον εγκέφαλο και τόσο αναλώσιμες όσο οι κρατικές υπηρεσίες για τους δεξιούς.

Μάτσο πρωταγωνιστές, επικίνδυνες αποστολές, γυναίκες για λίγο ή επιφανειακή ενδοσκόπηση και μετά πίσω στη σωτηρία αυτού που ο πρωταγωνιστής αγαπάει.

Τα τμήματα που έχουν να κάνουν με τα εφέ προφανώς είναι κι αυτά που αξίζουν την μεγαλύτερη προσοχή, καθώς η πλοκή και οι ερμηνείες είναι συνήθως μια ευθεία γραμμή χωρίς αναταράξεις.

4. Ηθοποιοί ολκής, δεκαεφτά σειρές από κριτικές στο προωθητικό πόστερ/τρέιλερ, ρεαλισμός μαζί με μια διάχυτη κι έμμεσα απτή νότα απαισιοδοξίας, βαθειά ανθρώπινα προβλήματα, παρακολουθείτε ένα κοινωνικό δράμα.

Τα κοινωνικά δράματα είναι η αλήθεια ξέρουν να αγγίζουν τις χορδές των ανθρώπων με τέτοιο τρόπο ώστε να τις κάνουν να πάλλονται καταλλήλως. Ανάλογα με το που φυσάει η εποχή, καταπιάνονται με την ευαίσθητη θεματική της επιλογής τους και εξεγείρουν το επιθυμητό συναίσθημα.

Σοβαρά, στιβαρά και αγέρωχα είναι οι συνήθεις ανταγωνιστές για βραβεία πάσης φύσεως, συνήθως αυτά των κριτικών. Αποτελούν κιόλας το τραμπολίνο για να εκτοξεύσουν τους αστέρες της μεγάλης εκεί που τους αρμόζει- αρκεί να μην είναι πολύ βαριοί και σκάσουν κάτω σαν καρπούζια.  

Εύπεπτα ή δύσπεπτα, εξιστορούν μια νίκη του καθημερινού συνήθως ανθρώπου εναντίον των αντικειμενικών ή αντικειμενικότερων δυσκολιών. Στο τέλος βέβαια κάποιον έχει τσακίσει η ζωή, κάτι που σημαίνει ότι παραπλησιάζουν αυτές οι ταινίες στην πραγματικότητα, κάτι που σημαίνει ότι δεν είναι και ιδανικές αν δε θέλεις να σε καταδιώκουν παντού τα πάνδεινα του κόσμου και οι τέσσερις καβαλάρηδες της αποκάλυψης.

 

 

5. Ταξίδια στο διάστημα, στο χρόνο, στις διαστάσεις, άνθρωποι, ανθρωπόμορφες φυλές, σατανάδες απ’ τα έγκατα της φαντασίας του Lovecraft, παρακολουθείτε μια ταινία φαντασίας.

Στο άπειρο κι ακόμα παραπέρα, όπως έλεγε κι ένας σύγχρονος ταξιδευτής. Συνήθως εκτυλίσσονται στο διάστημα, αυτά τα φιλμ αγγίζουν κάποιες φορές ακόμη και φιλοσοφικά θέματα. Όταν ο αντίπαλος δεν είναι φυσικός, ίσως τα πράγματα να είναι χειρότερα και οι πρωταγωνιστές πρέπει να ακονίσουν τόσο τα διανοητικά όσο και τα πραγματικά σπαθιά τους για να αντιμετωπίσουν ένα αφιλόξενο σύμπαν.

Συνήθως αυτές οι ταινίες χρειάζονται βαριά πορτοφόλια ξωπίσω τους κι αντίστοιχα ικανές ορδές καλλιτεχνών που ασχολούνται με τα σπέσιαλ εφέ. Ακόμα κι αν διαδραματίζονται στο δικό μας κόσμο, η καλπάζουσα φαντασία των δημιουργών πρέπει να αποτυπωθεί και να αποτυπωθεί πιστευτά.

Είναι συνήθως αυτές οι ταινίες που έχουν φανατικούς θαυμαστές να βαράνε τριπλοβάρδιες ψάχνοντας για το παραμικρό κρυμμένο μυστικό ή ατόπημα. Πράγμα που δείχνει ότι η ζωή μερικών είναι τόσο φανταστική όσο και το περιβάλλον της ταινίας που διαδραματίζεται η δράση.

6. Όλα σταματάνε κι όλοι τραγουδάνε και χορεύουν το ίδιο τραγούδι και την ίδια χορογραφία, παρακολουθείτε musical.

Εντάξει ευκολάκι το τελευταίο. Είναι η αλήθεια έχει παρέλθει λίγο η ώρα τους αλλά καμωμένα καλά είναι θέαμα κανονικό.

Συνιστά σχεδόν κινηματογραφικό αδίκημα το πόσο αβανταδόρικο είναι να κάνεις musical, αν είσαι καλός δημιουργός, γιατί ενώ παίζεις σε δύο ταμπλό φαίνεται να αποκτάς διπλή ταχύτητα στην αφήγηση. Κάνει κοιλιά η πλοκή; Τραγούδι. Θέλουμε να εξηγήσουμε κάτι αλλά δε θέλουμε να τεντώσουμε την υπομονή ή τα νεύρα του θεατή; Χορός. Θέλουμε να δείξουμε γενικά, τη γαματοσύνη μας ως σκηνοθέτες, με ζενεράλ πλάνα και δεκάδες κομπάρσων να λικνίζονται εύρυθμα; Τραγούδι και χορός!

Κι εκεί που σκάνε τα προβλήματα στον πρωταγωνιστή σαν συμμορία που προσπαθεί να του ληστέψει κάθε χαρά και ελπίδα από τον μάταιο τούτο κόσμο… το ρίχνει στο τραγούδι, συντονίζονται κι όλοι οι υπόλοιποι σε μια χορογραφία (που δεν ξέρω πότε πρόβαραν τόσα άτομα, μη με ρωτάτε) και μετά από περίπου 4-5 λεπτά τα πράγματα παίρνουν την ανιούσα.