Είναι αλήθεια ότι όσοι λάβαμε γνώση - και είμαστε αμέτρητα πολλοί- του κοινωνικού πειράματος της οργάνωσης, θαυμάσαμε την ευρηματικότητα μιας όντως πρωτότυπης δράσης. Η οποία ξέφυγε από τα συνήθη τετριμμένα και με την ευφάνταστη εμπλοκή των πολιτών σε αυτήν, δεν αποκλείεται να πέτυχε σε ένα βαθμό την ποθούμενη ευαισθητοποίηση. Το να «κοστολογείς» ένα μπουκαλάκι νερού σε χιλιόμετρα, βάζοντας τους ενδιαφερόμενους να τα περπατήσουν σε διάδρομο γυμναστικής προκειμένου να το αποκτήσουν, σε πρώτη ανάγνωση είναι μια εξαιρετική ιδέα «προσομοίωσης» για τα χιλιόμετρα που διανύουν κάποιοι πληθυσμοί στον πλανήτη για να βρουν πόσιμο νερό…. 5, 10, 20, 40, για το πλέον αναγκαίο αγαθό επιβίωσης. Δεν αποκλείεται λοιπόν, κάποιοι εξ όσων συμμετείχαν στο πείραμα, να συνειδητοποίησαν περπατώντας χιλιόμετρα στο διάδρομο, τον τιτάνιο αγώνα των μη προνομιούχων για την επιβίωση, για ένα αγαθό που οι ίδιοι θεωρούν (θεωρούμε) δεδομένο, αυτονόητο, σε απόλυτη αφθονία και τόσο εύκολα προσβάσιμο που φτάνει να απλώσεις το χέρι δίπλα σου και να ανοίξεις μια βάνα!
Ωστόσο αυτό που συνειδητοποίησαν, δεν είναι παρά μια τρίχα μοναχά ενός σκληρού αγώνα, που το μυαλό του προνομιούχου της δυτικής κοινωνίας, αδυνατεί να συλλάβει, σε όσα αντίστοιχα «κοινωνικά πειράματα» κι αν συμμετάσχει. Διότι βεβαίως αυτά εκτελούνται υπό ελεγχόμενες συνθήκες, με την απαραίτητη ασφάλεια και δεν παύουν να συνιστούν ως προσομοιώσεις, μια πλασματική ή «εικονική» πραγματικότητα. Ναι, πολύ πρωτότυπη, πολύ διαφορετική, πολύ ενδιαφέρουσα η ιδέα της UNICEF, αλλά αποτελεσματική μέχρις ενός σημείου, γιατί ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι δεν θα μπορούσε να επεκταθεί περαιτέρω το πείραμα… Έπρεπε για ευνόητους λόγους να «παραλείψει» όλα εκείνα που συνθέτουν την ρεαλιστική πραγματικότητα των ανθρώπων του τρίτου κόσμου και όχι μόνο, των αναγκασμένων να «πληρώνουν» καθημερινά το νερό τους με πεζοπορίες μιλίων. Διότι προφανώς δεν μπορούσε να εντάξει στο πείραμα…
- Ότι τα χιλιόμετρα δεν εκτελούνται βεβαίως πάνω σε ασφαλή και ομαλό… διάδρομο γυμναστικής, αλλά πιθανότατα σε κακοτράχαλους χωματόδρομους ή ανάμεσα από πέτρες κι αγκάθια, στην άγρια φύση, ή ανάμεσα από εμπόλεμες ζώνες, συχνά με κίνδυνο ζωής…
- Ότι οι πεζοπόροι σε εκείνες τις μακρινές «καταραμένες» χώρες, δεν περπατούν χιλιόμετρα φορώντας… αθλητικά παπούτσια, αλλά στην καλύτερη περίπτωση τα ξεχαρβαλωμένα απομεινάρια της Δύσης και στη χειρότερη τις… γυμνές τους πατούσες.
- Ότι στα χιλιόμετρα που διανύουν για να φτάσουν το νερό, θα πρέπει φυσικά να προστεθούν άλλα τόσα για την επιστροφή στην εστία και κουβαλώντας όχι ένα… μπουκαλάκι, αλλά μπετόνια και κουβάδες…
- Ότι όλη τούτη η οδύσσεια του νερού, λαμβάνει χώρα όχι ως… χάπενιγκ ενός ευκαιριακού πειράματος με τα σχετικά μέτρα προστασίας και «ευχάριστο» καιρό, αλλά ως καθημερινή δυσβάσταχτη πορεία, κάτω από καυτό ήλιο, κάτω από αλύπητη βροχή, κάτω από τις πιο αντίξοες καιρικές συνθήκες…
- Ότι επιπλέον αυτοί οι άνθρωποι που βιώνουν σε καθημερινή βάση τον αγώνα της τροφοδοσίας με νερό, δεν βρίσκονται απαραίτητα στην καλύτερη φυσική κατάσταση όπως οι… αθλούμενοι, δεν θα έλεγε κανείς ότι σφύζουν από υγεία και φυσικά είναι υποσιτισμένοι, στα όρια της επιβίωσης. Ωστόσο και εξαντλημένοι οφείλουν να βαδίσουν τα μαρτυρικά χιλιόμετρα…
- Ότι δεν αποκλείεται στις καθημερινές, μακριές πορείες, τις οποίες αναλαμβάνουν συνήθως γυναίκες και παιδιά, να συμβεί οτιδήποτε απρόβλεπτο, που βέβαια θα πρέπει να διαχειριστούν μόνοι και αβοήθητοι, χωρίς καμιά μέριμνα από πουθενά…
- Ότι δεν αποκλείεται επίσης, αφού διανύσουν τον προσωπικό τους Γολγοθά και φτάσουν στο πολυπόθητο τέρμα, να μην τους περιμένει… μπουκαλάκι με διαυγές, καθαρό, λαχταριστό νερό! Να βρουν κάποια μέρα στο τέλος της συνηθισμένης διαδρομής, το «πόσιμο» νερό ακατάλληλο προς πόσιν… θολό, βρώμικο, μολυσμένο. Με τί κουράγιο να αναζητήσουν πιο μακρινή πηγή και ποιος θα τους προστατέψει… μήπως μπορεί να τους προστατέψει από τη δυσεντερία, την ηπατίτιδα, τις λοιμώξεις;
Είναι λοιπόν κατανοητό ότι παρά τις αγνές προθέσεις για την ευαισθητοποίηση, καμία παρόμοια δράση ΔΕΝ μπορεί εκ των πραγμάτων να «αναπαραστήσει» την αυθεντική πραγματικότητα με όλο τον σκληρό ρεαλισμό της. Μόνο αν το ζήσεις στις φυσικές συνθήκες αυτών των ανθρώπων, αν μπορούσες να ακολουθήσεις έστω μία μέρα την καθημερινή τους διαδρομή, θα μιλούσαμε για βίωμα τυπωμένο ανεξίτηλα, που η δύναμή του για έναν στοιχειωδώς σκεπτόμενο άνθρωπο, θα ανέτρεπε σίγουρα όλο το σκεπτικό του. Θα αναθεωρούσε εκ βάθρων τη στάση ζωής του απέναντι στην αλόγιστη κατανάλωση, την κοινωνική ανισότητα, τα ανθρώπινα δικαιώματα… Και σε κάθε άνοιγμα της βρύσης, ένας ολόκληρος κόσμος στερημένων θα τον «έπνιγε» και μια ολόκληρη κουλτούρα βολεμένων θα παρασυρόταν από το τρεχούμενο νερό…
Με τη συμμετοχή του στο πείραμα, ίσως την ώρα που λαχάνιαζε στο διάδρομο φτάνοντας τα τελευταία χιλιόμετρα, κάτι να τον άγγιξε για την κοινωνική πληγή, αλλά ούτε κατά διάνοια το μέγεθος και οι πραγματικές διαστάσεις της. Γιατί, κακά τα ψέματα, το όλο εγχείρημα και παρά τις υγιείς προθέσεις επαναλαμβάνω, δεν διαφέρει και πολύ επί της ουσίας από το γνωστό μας… Survivor σε μικρογραφία. Του οποίου οι εμπνευστές – ασχέτως του εμπορικού προϊόντος- επίσης διατείνονται ότι «αναπαριστούν» σκληρές συνθήκες στέρησης και δοκιμασίες, αντίστοιχες με αυτές ανθρώπων στα όρια επιβίωσης. Φιλοδοξώντας να πείσουν ότι ένα ελεγχόμενο, προστατευμένο, πλασματικό περιβάλλον, μπορεί να υποκαταστήσει ένα αληθινό με αυθεντική σκληρότητα… Βέβαια οι τελευταίοι εμπορεύονται χυδαία την παραπλάνηση και μαζί ανθρώπους, ενώ μια ανθρωπιστική οργάνωση για το παιδί με το κύρος της UNICEF, προφανώς κινείται με υγιείς προθέσεις, στοχεύοντας στη αφύπνιση. Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό τα κατάφερε επί της ουσίας και βέβαια δεν θεωρώ ένδειξη το ποσοστό συμμετοχής. Γιατί άλλο αθλούμενος, καλά προπονημένος, καλοταϊσμένος, γεμάτος ενέργεια και… βολή, κι άλλο εξαθλιωμένος, πεινασμένος, αβοήθητος, απροστάτευτος, στο έλεος ενός… «κατώτερου θεού»! Χρήσιμο το πείραμα, αλλά μη ξεχνάς συνάνθρωπε ότι του λείπουν σοβαρά- σοβαρότατα δεδομένα.
#Κουλτουρόσουπα #kulturosupa #ΑνθρωποςΚαιΚοινωνία #ΠίτσαΣτασινοπούλου #ΑνθρώπιναΔικαιώματα #ΛειψυδρίαΣτονΠλανήτη #ΤρίτοςΚοσμος #ΠείραμαUNICEF
