Πείνα παντού. Από την «Πάνδημο Μούσα» της Αριάδνης Καναβάκη.
Συνομιλώντας, διαπιστώνουμε ότι ακόμα καταφέρνουμε να επιζούμε και να καλύπτουμε τις βασικές μας ανάγκες. Θες ο ελληνικός οικογενειακός θεσμός που στηρίζει καθοριστικά, θες τα περισσεύματα που είχαμε μαζέψει, καταφέρνουμε να επιζούμε οριακά. Σημαντικότατο ρόλο έχει διαδραματίσει και το γυναικείο δαιμόνιο, τουλάχιστον για τους Νότιο- Ευρωπαίους που πλήττονται, που ξέρει ευφυώς να κυβερνά το πλοίο/σπιτικό (σύμφωνα με μελέτες). Είναι όμως παράλληλη και η διαπίστωση ότι η ζωή της επιβίωσης δεν έχει οδηγήσει, δεν οδηγεί πουθενά. Ο άνθρωπος θέλει όραμα, δημιουργικότητα ή αλλιώς «φυσικά και ονειρεύομαι, ζει κανείς μόνο με ένα ξερό μισθό;» (Κική Δημουλά). Λέγοντας ξερό μισθό πλέον εννοούμε τα καθηλωμένα/κουρεμένα αν τα έχεις κι αυτά, ειδάλλως μιλάμε για δυσεύρετα ημερήσια μεροκάματα (χαρτζηλίκι), στον κοινό καθημερινό εκβιασμό έκαστου που οι περιστάσεις του επιτρέπουν να σου κάνει το αφεντικό. Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι ο κόσμος πεινά και συνεχίζει να πεινά.
Αρκεί μια Σαββατιάτικη βόλτα στις λαϊκές και στα σουπερμάρκετ (για ποιους πια;) για να καταλάβεις ότι η μάχη της επιβίωσης κρίνεται στο άμυλο και στο άμυλο… ρύζι- μακαρόνι, μακαρόνι ρύζι ,όσπρια και γάλα με την ουγγιά (κοινή ουγγία όχι ευγενής ουγγία). Από το ημερήσιο τραπέζι λείπουν βασικές διατροφικές ομάδες όπως τα φρούτα, τα λαχανικά, το ψάρι και τα γαλακτοκομικά. Σιγά τα αυγά ακούμε από τους γραφικό-λάγνους που υποστηρίζουν διακαώς το συμμαζεμένο προϋπολογισμό, αλλά το αποτέλεσμα είναι να συναντάς ενήλικες και παιδιά με αβιταμίνωση, ζαλάδες, λιποθυμίες, χαλασμένα δόντια και κάθε λογής αδυναμίες. Έκπτωση ποιότητας έκπτωση ζωτικότητας και ειδικά στις νεότερες ηλικιακά ομάδες, που προτιμούν να πιουν ένα καφέ (για ώρες) παρά να τραφούν πλέον και ελάχιστα καλά. Πείνα κοινωνικοποίησης έναντι στην πείνα της επιβίωσης (και σωστά)!
Ο κόσμος πεινά και ντρέπεται να το ομολογήσει. Αναλώνεται «στα της κοιλίας του» και προσπαθεί να το κρύψει από οικείους και φίλους κινούμενος με μια δυσκολία στα “χαλαρά” προσπαθώντας να καλύψει αυτά που σε μια καθημερινή ημέρα οφείλει να έχει μια φυσιολογική ζωή. Η ντροπή είναι που κάνει το φαινόμενο να φαίνεται οριακά, ενώ έχει από καιρό πάρει την μεγάλη κατηφόρα και ποσοτικά και ποιοτικά. Και όχι δεν είναι τροφή τα μακαρόνια, το ψωμί και η ελιά!
Πέρα όμως από όλα αυτά, που όλοι μας τα παρατηρούμε και τα γνωρίζουμε, όταν μια γενιά αναλώνεται στην πείνα και στο κυνήγι της επιβίωσης, ουσιαστικά είναι σαν να μένουν πίσω τρεις γενιές δημιουργικά και ενεργητικά. Η καθήλωση αυτή “της κοιλίας” και του άγχους της πείνας/επιβίωσης οδηγεί στην άμεση υποβάθμιση της οποιασδήποτε δραστηριότητας που μπορεί να φαντάζεται και να δρα με γνώμονα το μέλλον, ένα καλύτερο μέλλον. Η καθήλωση στην πείνα είναι ο φόβος του αύριο και η δόξα του σημερινού μαζί με όλα τα παρελκόμενα των συμπεριφορών (συνειδητά και ασυνείδητα) που φέρνουν τα ένστικτα επιβίωσης. Ναι σήμερα ακόμα μιλάμε μαζί με πολλά (οικονομικά, πολιτικά, πολιτιστικά) για ένστικτα επιβίωσης, για παλινδρόμηση στα βασικά. Αργότερα θα ονειρευτούμε ξανά τη μισθολογική μας αναβάθμιση, την διατροφή των ευπαθών ομάδων, την ελευθερία του έρωτα, την υποβάθμιση των διαφορών, την αλληλεγγύη στους λαούς, την αλληλεπίδραση της πολιτισμικότητας, τα ταξίδια γνώσης, τη λεπτομερειακή αναφορά ταυτότητας, την εξαντλητική δημιουργικότητα μας (ως οφείλουμε) και άλλα πολλά που σκέπτεται μόνο ο χορτασμένος. Έως ότου βρεθεί η λύση του καθημερινού μας τραπεζιού, θα συνεχίσουμε να παρακολουθούμε τα ιλουστρασιόν, delicatessen φαντασμαγορικά της τηλεόρασης, με την πληθώρα εκπομπών μαγειρικής.
Και αν νομίζετε ότι κάτι από τα παραπάνω δε σας αφορά, κρατήστε το παντεσπάνι σας σφιχτά.
Φωτογραφικό υλικό
