Έφυγε από τη ζωή σήμερα, σε ηλικία 88 ετών όπως έγινε γνωστό πριν λίγη ώρα από το Βατικανό, ο πάπας Φραγκίσκος.
Δείτε live εικόνα από την πλατεία του Αγίου Πέτρου, στο Βατικανό:
Η βιογραφία του
Ο Πάπας Φραγκίσκος, κατά κόσμον Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο γεννήθηκε στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής, στις 17 Δεκεμβρίου 1936, από γονείς Ιταλούς μετανάστες. Ο πατέρας του, Mario, εργαζόταν ως λογιστής στους σιδηροδρόμους και η μητέρα του, Regina Sivori, ήταν αφοσιωμένη στην ανατροφή των πέντε παιδιών της οικογένειας.
Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του στη Χημεία επέλεξε τον δρόμο της ιεροσύνης, εισερχόμενος στο Ιεροσπουδαστήριο της Villa Devoto. Στις 11 Μαρτίου 1958 εντάχθηκε ως δόκιμος στο Τάγμα των Ιησουιτών. Ολοκλήρωσε τις ανθρωπιστικές σπουδές του στη Χιλή και επέστρεψε στην Αργεντινή το 1963 όπου έλαβε πτυχίο στη Φιλοσοφία από το Colegio de San José στο San Miguel. Στη συνέχεια (1964-1965) δίδαξε φιλοσοφία στο Κολέγιο της Inmaculada Concepción στη Santa Fé και ένα χρόνο αργότερα (1966) στο Colegio de San José στο Μπουένος Άιρες, όπου και σπούδασε, παράλληλα, Θεολογία από το 1967 έως το 1970.
Τον Ιούλιο του 1973 έγινε Έπαρχος των Ιησουιτών στην Αργεντινή, θέση που διατήρησε επί έξι χρόνια. Λίγο αργότερα επέστρεψε στην εργασία του στον πανεπιστημιακό τομέα και από το 1980 ως το 1986 υπηρέτησε ξανά ως Πρύτανης στο Colegio de San José, καθώς και ως εφημέριος στο San Miguel. Τον Μάρτιο του 1986 ολοκλήρωσε τη διδακτορική του διατριβή στη Γερμανία. Στη συνέχεια μετατέθηκε αρχικά στο Colegio del Salvador του Μπουένος Άιρες και μετά στην εκκλησία των Ιησουιτών στην πόλη Cordoba ως πνευματικός καθοδηγητής και εξομολόγος.
Το 1992 χειροτονήθηκε Αρχιεπίσκοπος του Μπουένος Άιρες και τον Φεβρουάριο του 2001 αναδείχθηκε Καρδινάλιος. Τον Απρίλιο του 2005 συμμετείχε στο Κονκλάβιο το οποίο εξέλεξε τον Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ΄. Ο ίδιος εξελέγη ως ο 266ος Προκαθήμενος της Καθολικής Εκκλησίας στις 13 Μαρτίου 2013.
Ήταν ο πρώτος Πάπας από την Λατινική Αμερική, αλλά και εν γένει από την αμερικανική ήπειρο, καθώς επίσης και ο πρώτος Ιησουίτης Ποντίφικας. Το όνομα που επέλεξε ήταν προς τιμήν του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης, για τον οποίο έχει εκφράσει τον θαυμασμό του τονίζοντας ότι έφερε στον Χριστιανισμό μια ιδέα της φτώχειας ενάντια στην πολυτέλεια, την υπερηφάνεια, την ματαιοδοξία των πολιτικών και εκκλησιαστικών δυνάμεων της εποχής του.
Έχει συγγράψει τα βιβλία “Meditaciones para religiosos” (1982), “Reflexiones sobre la vida apostólica ” (1992) και “Reflexiones de esperanza” (1992).
Ο «πάπας των φτωχών»
Σύμφωνα με όλους τους αναλυτές, αλλά και με τις καρδιές εκατομμυρίων πιστών, ήταν «ο πάπας των φτωχών», ο ‘Αγιος Πατέρας των Καθολικών που έδωσε έμφαση στην βοήθεια και στην αλληλεγγύη προς τους μετανάστες, τους «τελευταίους» και τους ξεχασμένους. Έδωσε εντολή στις αρχές του Βατικανού να αφήνουν τους άστεγους να κοιμούνται στους δρόμους γύρω από τον ‘Αγιο Πέτρο, αλλά και μέσα στην Πλατεία της βασιλικής εκκλησίας. «Ποιος είμαι εγώ για να κρίνω έναν ομοφυλόφιλο, όταν ο ίδιος αναζητά τον δρόμο του Θεού;», ήταν η απάντηση που έδωσε σε δημοσιογράφο, επιστρέφοντας αεροπορικώς από ένα από τα πρώτα ταξίδια του ως ποντίφικας.
Με αναφορά στον πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά και στην ανθρωπιστική κρίση στην Γάζα, ο Φραγκίσκος επανέλαβε αμέτρητες φορές ότι «ο πόλεμος αποτελεί πάντα ήττα και κανείς δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνά». Μια ημέρα μετά την έναρξη της ρωσικής επίθεσης κατά της Ουκρανίας, ο Αργεντινός πάπας πήγε πεζός στην πρεσβεία της Ρωσίας παρά το Βατικανό για να ζητήσει με έμφαση από τον διπλωματικό εκπρόσωπο της Μόσχας να σιγήσουν τα όπλα.
Η σχέση του με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο ήταν στενότατη. Τον προσκάλεσε και τον είχε στο πλευρό του σε όλες τις πρωτοβουλίες διαθρησκειακού διαλόγου, αποκαλώντας τον «αγαπητό αδελφό». Εμπνεύστηκε από το έργο του Οικουμενικού Πατριάρχη για την Εγκύκλιο υπέρ της προστασίας του περιβάλλοντος «Laudato sii» και ετοιμαζόταν να τον συναντήσει, τον ερχόμενο Μάιο, στην Μικρά Ασία για τα 1.700 χρόνια από την Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας. Βαθιά του επιθυμία, όπως και του Προκαθήμενου της Ορθοδοξίας, ήταν να επιστρέψουν σύντομα οι δυο Εκκλησίες σε μόνιμο, κοινό εορτασμό του Πάσχα.
Δεν έλειψαν οι συγκρούσεις και οι επικριτές, εκείνοι που κατηγόρησαν τον λατινοαμερικανό πάπα, ότι δεν έδωσε το αναγκαίο βάρος στην ιεραρχία και στην τελετουργία, ότι μιλούσε μια γλώσσα υπερβολικά απλή η οποία θύμιζε, πολλές φορές, απλό ιερέα και όχι τον θρησκευτικό ταγό άνω του ενός δισεκατομμυρίου πιστών.
Αυτή, όμως, ήταν η πραγματική δύναμη του Φραγκίσκου: η αναφορά στην ουσία του χριστιανικού μηνύματος, η επίγνωση ότι ένας καλός πιστός και άνθρωπος κρίνεται, πρώτα απ’ όλα, από την καθημερινή ζωή και τα έργα του. Μια στροφή προς μια αυθόρμητη, βαθιά ανθρωπιά, η οποία πολύ δύσκολα θα μπορέσει να ξεχαστεί τα επόμενα χρόνια από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.
Η τελευταία δημόσια εμφάνιση ανήμερα του Πάσχα
Μόλις χθες ο Πάπας Φραγκίσκος ευλόγησε τους 50.000 πιστούς που βρίσκονταν στην πλατεία του Αγίου Πέτρου, από το μικρό τζιπ γνωστό ως «papa mobile», το οποίο συνήθιζε να χρησιμοποιεί στις επίσημες τελετές.
Λίγο νωρίτερα, με αδύναμη φωνή, είχε ευχηθεί «Καλό Πάσχα» από τον εξώστη του Αγίου Πέτρου και αυτή ήταν και η τελευταία του δημόσια εμφάνιση.
Το τελευταίο τρίμηνο, ο πάπας Φραγκίσκος είχε νοσηλευτεί λόγω μιας πολύπλοκης λοίμωξης των πνευμόνων. Υποβλήθηκε επίσης σε μεταγγίσεις αίματος καθώς οι εξετάσεις έδειξαν αναιμία, σύμφωνα με την τελευταία ενημέρωση από το Βατικανό.
Στις 22 Φεβρουαρίου υπέστη παρατεταμένη ασθματική αναπνευστική κρίση, η οποία απαιτούσε χορήγηση υψηλών ροών οξυγόνου, όπως ανακοίνωσε το Βατικανό και έκτοτε η υγεία του κλονίστηκε σοβαρά.
