Μετά από μία σύντομη έρευνα στο διαδίκτυο, φαίνεται ότι οι λίρες παλιάς κοπής έχουν πολύ πιο μεγάλη αξία από αυτές τις νεότερης. Από την άλλη πλευρά, στην περίπτωση των διαμαντιών παλιάς κοπής, δεν ισχύει απαραίτητα το ίδιο αφού τα σύγχρονα μέσα κοπής ενός διαμαντιού μπορούν να αυξήσουν την ποιότητά του, άρα και την αξία του. Γενικά, στους εν λόγω χώρους αγοράς, οι αξίες είναι μετρήσιμες ανάλογα με τη σπανιότητα του είδους, τη σχέση προσφοράς και ζήτησης, την καθαρότητα και την ποιότητα του υλικού, την τεχνοτροπία κτλ. Στην περίπτωση όμως του «άνδρα παλαιάς κοπής», κάποιοι «πωλητές» του είδους υπονομεύουν το χώρο με χυδαίες απομιμήσεις του.
Ποιος είναι αυτός ο «άνδρας παλαιάς κοπής» τελικά και γιατί γίνεται θετικό σημείο αναφοράς; Σε ποια χρονική περίοδο έζησε και τι βιώματα είχε; Γιατί να είναι καλύτερος από αυτόν της νέας κοπής; Αποκλείεται δηλαδή, με τα σύγχρονα μέσα που υπάρχουν σήμερα, να «λείανε» περισσότερο τα ακατέργαστα σημεία του χαρακτήρα του και να ανέδειξε τα φωτεινά του σημεία; Και το πιο σημαντικό, επειδή δεν πρόκειται για ένα δαχτυλίδι-αντίκα που κληρονομήσαμε από τη γιαγιά, γιατί να βλέπουμε τον εαυτό μας με τον διαχωρισμό παλαιού-νέου και όχι ως τον εξελιγμένο κατεργασμένο λίθο;
Με αφορμή λοιπόν την απολογία γνωστού ηθοποιού σχετικά με την εις βάρος του καταγγελία για σεξουαλική παρενόχληση και μέσα στη γενικότερη περιδίνηση που διέρχεται το τελευταίο διάστημα ο καλλιτεχνικός χώρος και όχι μόνο, με γενικό τίτλο «σεξ», μάλλον θα πρέπει να ξανασυστηθούμε. Ό,τι άπτεται νομικών θεμάτων είναι φυσικά αρμοδιότητα της Δικαιοσύνης. Από κει και πέρα όμως, στο χώρο της δημόσιας συζήτησης, προκύπτουν και θέματα που φέρουν αντιλήψεις σαθρές και παρεξηγημένες, οι οποίες πρέπει να αποσαφηνιστούν ή και να εκλείψουν. Μια από αυτές είναι η αντίληψη: «είμαι αρσενικό παλιάς κοπής και όταν μια γυναίκα μου λέει το όχι, όταν θέλω, δεν τα παρατάω εύκολα».
Προφανώς αυτός ο άνδρας παλιάς κοπής, δεν είναι τόσο «παλιός» όσο ο Κούρκουλος, ο Παπαμιχαήλ ή ο Γεωργίτσης στους ρόλους τουςσε παλιές ελληνικές ταινίεςπου θα έκαναν τα πάντα να κερδίσουν τη γυναίκα που αγαπούν με αυτοθυσία, εντιμότητα, ειλικρίνεια, αξιοπρέπεια, ντόμπρα συμπεριφορά, χωρίς ίχνος χυδαιότητας. Και φυσικά όταν η γυναίκα τους έλεγε ότι δεν αισθάνεται το ίδιο, αποχωρούσαν συντετριμμένοι, δεν εκ-βίαζαν καταστάσεις. Εάν λοιπόν, η τηλεόραση της εποχής εκείνης δημιούργησε μέσα από τέτοιες ταινίες το χαρακτήρα-πρότυπο του «άνδρα παλιάς κοπής», κάποιοι κοιτούσαν γουέστερν.
Από την άλλη πάλι, η πεζή καθημερινότητα «παλιάς κοπής» είχε τους άνδρες στο καφενείο και τη γυναίκα κλεισμένη στο σπίτι. Ο άνδρας παρέα με τους όμοιους του να εκφέρει άποψη επί παντός επιστητού, τουτέστιν «μπάλα-γκόμενες-κόμματα (όχι πολιτική)». Η γυναίκα παρέα με κατσαρόλα, σκούπα, πλυντήριο (όταν αυτό μπήκε στο ελληνικό σπίτι), παιδιά. Και φυσικά, όταν το «αρσενικό παλιάς κοπής» επέστρεφε στο σπίτι, αυτή θα «έπρεπε» να του «κάτσει» κιόλαςενώσε περίπτωση κάποιας συζήτησης, την κουβέντα θα τελείωνε ο άντρας με το «σταμάτα, δεν ξέρεις εσύ!». Τη συνέχεια αυτής της αντίληψης τη βλέπουμε και αργότερα όταν άρχισαν να οδηγούν οι γυναίκες, με το γνωστό «Άντε σπίτι σου να πλύνεις κανένα πιάτο!» – συνεχιστές του υπάρχουν ακόμη ανάμεσά μας.
Κάτω από τέτοια σκηνικά γαλουχήθηκαν γενιές ανδρών και γυναικών. Οι πατεράδες να συμβουλεύουν τους υιούς «να σκίσουν τη γάτα», να της δείξουν «ποιος είναι ο άντρας» και φυσικά να έχουν πάντα στο μυαλό τους ότι «όταν μια γυναίκα λέει ‘όχι’, δεν το εννοεί πραγματικά». Στην τελευταία περίπτωση βέβαια, ευθύνη φέρουν και οι γυναίκες «παλιάς κοπής», οι οποίες ανατράφηκαν και ανάθρεψαν τις επόμενες γενιές γυναικών με την αντίληψη «θα του πεις ‘όχι’ στην αρχή, μην σε περάσει για καμιά εύκολη!». Κι έτσι πέρασαν δεκαετίες «κλείνοντας το μάτι» ο ένας στον άλλο σαν μια μυστική συμφωνία ότι το «όχι» στο βάθος του κρύβει το «ναι». Ότι η γυναίκα πρέπει να αντισταθεί στον άντρα-κυνηγό, να το παίξει δύσκολη και αυτός ξέρει ότι πρέπει να επιμείνει, να πιέσει για να ρίξει το φαινομενικά απόρθητο φρούριο. Ξεκινάει μία μάχη δηλαδή, που φυσικά έχει απώλειες και τραυματισμούς κάθε είδους.
Οι εποχές άλλαξαν και αλλάζουν ακόμη ταχύτερα, δεν χρειάζεται να αναλύσουμε πώς είναι η γυναίκα π.Χ. και μ.Χ. (και εννοώ προ και μετά Χειραφέτησης). Το σίγουρο είναι ότι η γυναίκα ξέρει τι θέλει, αν το θέλει, πότε το θέλει και με ποιον το θέλει. Και ακόμη και αν εκείνη την αδύναμη, για οποιονδήποτε λόγο, στιγμή δεν ξέρει να περιγράψει ακριβώς το «θέλω» της, το «όχι» που θα εκφράσει, δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι μπορεί και να γουστάρει αν την «πείσει» ο άντρας. Επειδή ακριβώς στις συνεχώς μεταβαλλόμενες εποχές που ζούμε τα μέσα «κοπής» συνεχώς αλλάζουν και εξελίσσονται, η κατάλληλη «ταμπέλα» για άντρες και γυναίκες πρέπει να είναι «καλής παιδείας και ανατροφής», όχι «παλιάς κοπής».
Φωτογραφικό υλικό
