Ο έρωτας στα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Από τον Οδηγό ΕυΖωή(ι)ας! της Ζωής Οικονόμου.
"Μ' αρέσει εκείνος που η ψυχή του είναι πιο βαθιά απ' την πληγή του."
Φρίντριχ Νίτσε
Σήμερα Αναγνωστόπουλα μου με τη βοήθεια του Χαλίλ Φκιμπράν, της Μάρως Βαμβουνάκη , του Γιώργου Σεφέρη και του Γκυστάβ Φλωμπέρ θα προσπαθήσουμε να δούμε τον ρόλο που διαδραματίζει ο έρωτας στη ζωή μας.
"Βεβαίως, μπορεί κανείς να ζήσει, και να πεθάνει ακόμα, χωρίς να αναρωτηθεί ούτε μια φορά τι είναι ζωή και θάνατος.
Γι’ αυτόν, όμως, που κοιτάζει τα φύλλα να τρέμουν στην πνοή του ανέμου, τα ποτάμια να διασχίζουν φιδωτά τους αγρούς, τη ζωή, βασανισμένη, να στροβιλίζεται ανάμεσα στα πράγματα, τους ανθρώπους να ζουν, να πράττουν το καλό και το κακό, τα κύματα της θάλασσας να κυλούν και τον ουρανό ν’ απλώνει παντού το φως του, κι αναρωτιέται: γιατί αυτά τα φύλλα;
Γιατί ρέει το νερό;
Γιατί η ίδια η ζωή να είναι ένας τέτοιος χείμαρρος, να χάνεται στον απέραντο ωκεανό του θανάτου;
Γιατί οι άνθρωποι περπατούν, γιατί εργάζονται σαν τα μυρμήγκια; Γιατί η καταιγίδα;
Γιατί ο ουρανός να’ ναι τόσο καθαρός και η γη τόσο ντροπιασμένη;
Οι ερωτήσεις αυτές οδηγούν σε σκοτάδια απ’ όπου δεν μπορείς να βγεις.
Και η αμφισβήτηση έρχεται μετά: είναι κάτι που δεν λέγεται, το νιώθεις. Ο άνθρωπος τότε μοιάζει μ’ αυτό τον ταξιδιώτη που, χαμένος μέσα στην άμμο, ψάχνει παντού ένα δρόμο για να φτάσει στην όαση- αλλά βλέπει παντού έρημο.
Αμφισβήτηση είναι η ζωή! Η δράση, ο λόγος, η φύση, ο θάνατος! Αμφισβήτηση για όλα αυτά.
Η αμφισβήτηση είναι ο θάνατος της ψυχής, λέπρα που κυριεύει τις φθαρμένες φυλές, αρρώστια που ξεκινάει από την επιστήμη και οδηγεί στην τρέλα.
Η τρέλα είναι η αμφισβήτηση της λογικής. Ίσως και να 'ναι η ίδια η λογική. Ποιος να το αποδείξει”;
Ο Γκυστάβ Φλωμπέρ στο παραπάνω απόσπασμα ισχυρίζεται πως ο άνθρωπος συνεχώς ψάχνει να βρει τον δρόμο που θα τον οδηγήσει στην όαση.
Κι αν ο δρόμος για την προσωπική μας όαση περνάει μέσα από τον έρωτα; Αν ο έρωτας είναι αυτός που θα μας βοηθήσει να κάνουμε την προσωπική μας υπέρβαση; Αν ο έρωτας είναι το κλειδί που θα ξεκλειδώσει την προσωπική μας κόλαση;
Τότε, πρέπει να κάνουμε αυτό που μας λέει παρακάτω ο Χαλίλ Γκιμπράν.
‘’Σαν ο έρωτας σε μαγέψει ακολούθησε τον, όσο κι αν οι δρόμοι του είναι τραχιοί κι απότομοι.
Κι όταν οι φτερούγες του σε τυλίξουν, γείρε πάνω του, όσο κι αν το σπαθί που κρύβει το φτέρωμά του μπορεί να σε πληγώσει…
Κι όταν σου μιλάει πίστεψέ τον, όσο κι αν η φωνή του γκρεμίζει τα όνειρά σου,
όπως ο βόρειος άνεμος τον κήπο σου κουρσεύει..
Γιατί όσο κι αν ο έρωτας σε στολίζει, άλλο τόσο σε σταυρώνει…
Όσο κι αν σε βοηθάει ν’ ανθίσεις, τόσο από την άλλη κλαδεύει τα κλώνια σου..
Όσο κι αν σκαρφαλώνει ψηλά για να σε φτάσει, τα τρυφερά κλαδιά σου να χαιδέψει, που λικνίζονται στον ήλιο, έτσι ως τις ρίζες σου θα κατέβει, να τις ταρακουνήσει καθώς αγκιστρωμένες είναι μες το χώμα…
Κι αν μες το φόβο σου γύρευες απ’ τον έρωτα μόνο γαλήνη και η ηδονή, τότε είναι καλύτερα τη γύμνια σου να κρύψεις και να περάσεις μακριά απ’ του έρωτα τα αλώνια, να βγεις στον κόσμο που δεν έχει εποχές, εκεί που θα γελάς, μα θα είναι το γέλιο μισερό, κει που θα κλαις, μα θα ναι λειψά τα δάκρυά σου…’’
Πρέπει να τον ζήσεις τον έρωτα όπως σου υποδεικνύει η Μάρω Βαμβουνάκη στο βιβλίο ‘’’Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης’, για να μπορέσεις να γίνεις άφθαρτος.
‘’Να θες να ζήσεις σε βαθμό θανάτου με τον αγαπώμενο. Να θες να διαλυθείς μέσα στη δική του σάρκα και να αφανιστείς μέσα στο δικό του αίμα, για να υπάρξεις περισσότερο. Τούτη η μυστηριακή ένωση, που θυμίζει τελετουργία, δεν διδάσκεται αλλά προέρχεται από μια γνώση προσωπική, φυσική, κυτταρική, εμπειρική όλων όσοι έφτασαν σε μια τέτοιου βαθμού και ποιότητας συνάντηση.
Πως να μην είναι ο έρωτας πανίσχυρος;Θαυματουργός, καταστροφικός και αυτοκαταστροφικός. Σε μεταβάλλει σε σπόρο που από μόνος του ποθεί να ζήσει πεθαίνοντας, Βυθιζόμενος στο χώμα του άλλου. Είναι τόσο επιτακτικές αυτές οι παράλογες λαχτάρες, ώστε ακυρώνονται τα όρια, τα πρέπει και καθετί μέχρι τώρα γνωστό. Το υποσυνείδητο απελευθερώνει τις καταπιέσεις του.
Που αλλού ο άνθρωπος δεν είναι ταυτόχρονα άγγελος και θηρίο πρωτόγονο;’’
Για να μπορέσεις όμως να ερωτευθείς πρέπει να μην είσαι εγωιστής. Πρέπει να μπορέσεις να αφεθείς. Γιατι αν είσαι εγωιστής τότε δεν θα μπορέσεις να ερωτευθείς την ίδια τη ζωή.
Η Μάρω Βαμβουνάκη στο βιβλίο ‘’Ο παλιάτσος και η Άνιμα’’ μας εξηγεί τον λόγο για τον οποίο ένας εγωιστής δεν μπορεί να αγγίξει την ευδαιμονία.
«Εγωιστής είναι τελικά ένας δειλός, τόσο δειλός που δεν μπορεί να κάνει τίποτα ουσιαστικό, ούτε να αγαπάει τον εαυτό του. Και εγωιστής δεν είναι εκείνος που αγαπάει τον εαυτό του, όπως επιπόλαια νομίζουμε. Εγωιστής είναι εκείνος που δεν αγαπάει τον εαυτό του. Που γι’ αυτό ακριβώς προσπαθεί να πείσει τους άλλους πως αξίζει, πως είναι σπουδαίος. Επειδή δεν το πιστεύει ο ίδιος. Αγωνίζεται με κάθε τρόπο να επιβάλει τούτη την καλή μαρτυρία, ώστε η μαρτυρία να επιστρέψει στον ίδιο και να γλιτώσει από την αυτοαμφισβήτηση. Γι’ αυτό άλλωστε ο εγωισμός ενέχει βία. Γιατί κουβαλάει αγωνία ανάγκη και τρόμο πτώσης στο εσώτερο κενό.»
Κλείνοντας το σημερινό μας κείμενο , σας παραθέτω κάποια λόγια που έγραψε ο Γιώργος Σεφέρης στη Μάρω Ζάννου: «Αν με θέλεις ακόμη, έλα, χρυσή μου, να τα λέμε χωρίς να σκεπτόμαστε ότι υπάρχουν πράγματα που δεν πρέπει. Ξέρεις, συλλογίζομαι ακόμη πως έτσι θα μπορούσαμε, όταν μας δοθεί να ιδωθούμε, να μην πούμε ούτε λέξη παρά να χαζεύει ο ένας τον άλλον. Και θα είναι τόσο ξεκουραστικό. Καληνύχτα, αγάπη. Όλη τη μέρα σήμερα γύρευα τη στοργή σου».
Αν θέλετε Kulturosupakia μου να αγγίξετε την ευδαιμονία πρέπει να ερωτευτείτε την ίδια τη ζωή.
Η δική σας,
Ζωούλα
---------------------------------------------------------------------------------------------------
#Έρωτας #Αγάπη #Ευζωία #ΓιώργοςΣεφέρης #ΜάρωΒαμβουνάκη #Φλωμπέρ #ΧαλίλΓκιμπράν #Νίτσε
