Nέα στήλη στη «Κ»

Γράφει ο Μιχαήλ Χατζηαναστασίου για την Κουλτουρόσουπα.

Η Ιστορία βασίζεται στην διαχρονική μετάλλαξη της απάτης και την ωραιοποίηση της δημόσιας ασχήμιας, αναμιγνύοντας με επιστημονική μέθοδο διακριτικής κακοφραδμοσύνης τα δεδομένα με τα μή γενόμενα, την θέση με την πρόθεση και τις ενδείξεις με τις αποδείξεις. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να προκαλεί την αντίδραση των μαζών και όχι την ανταπόκριση. Με την αντίδραση μπορούν να μετατοπίζουν το τονικό κέντρο μιας Ιστορικής παραφωνίας. Η ανταπόκριση όμως, είναι αυτή που θέτει την αμφισβήτηση, αποθεμελιώνοντας το άφθαρτο της ρητορικής τους.

Το καίριο – παρά ταύτα – ερώτημα είναι και παραμένει, πως φτάσαμε ως εδώ;

Στον έκτο τόμο της Πολιτείας του Πλάτωνος, γίνεται λόγος για τις απόψεις του διδάσκαλου Σωκράτη περί ικανών και ανίκανων να ασκούν και να διαθέτουν γνώμη – άποψη, κατά συνέπεια και ψήφο για τα κοινά.

Δεν θα αναλύσω προδίδοντας αναίμακτα την ουσία της πραγματείας τούτης, για τον λόγο και μόνο ότι θα επιθυμούσα να προκαλέσω την περιέργεια κάποιων αδίστακτα αδαών, παραπέμποντάς τους σε κατ’ ιδίαν έρευνα και μελέτη τούτου του Ευαγγελίου της Κοινωνιολογικής Φιλοσοφίας.

Ο έλεγχος των μαζών, διά μέσου της χαλιναγώγησης και χειραγώγησής τους, προκαλώντας και συνάμα ικανοποιώντας εν μέρει, τις ασήμαντες πλην στοχευμένες καθημερινές τους ανάγκες, ήταν, είναι και θα είναι ο βασικός μοχλός πίεσης και δράσης με προβλεπόμενη ανάδραση, που ασκούν οι τάξεις εξουσίας στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα παραγωγής.

Κανένα κοινωνικοπολιτικό σύστημα  – συμβόλαιο, όπως αυτά της Τυραννίας, της Ολιγαρχίας και της Μοναρχίας δεν μπόρεσαν να αντιπαλέψουν την ημερομηνία λήξης τους.

Ο λόγος;

Σε όλα τα προαναφερόμενα μοντέλα διοίκησης – διαχείρισης, υπήρχαν πάντα 2 αντίπαλοι σε ένα τερέν δίχως … διαιτητή, άρα και κανόνες. Λογικό λοιπόν κι’ επόμενο, το σαθρό έδαφος κι’ ο βούρκος,  μέσα στα οποία πνίγονταν ο λαός υπό το άγρυπνο βλέμμα των “γαλαζοαίματων” κάποια στιγμή να καταπιεί κι αυτούς τους ίδιους. Όπως ακριβώς δηλαδή συμβαίνει σε όλα τα συστημικά προγράμματα που τείνουν στο άπειρο, καταρρέουν λόγω μη συνοχής με τα αρχικά δεδομένα βάσης τους.

Τι προσέφερε λοιπόν το αφήγημα της Δημοκρατίας;  Τον 3ο παίχτη, τον ρέφερι, ώστε το Σύστημα να μην κινδυνεύει ξανά και πλέον από … Black out.

Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί που κλήθηκαν να αναλάβουν χρέη ισοσταθμιστή, σε ένα κοινωνικό συμβόλαιο άνευ χαρτοφυλακίου;

Η αστική νεοπλουτοκρατία, η μεσαία τάξη του φρέσκου χρήματος η οποία πείθεται να ονειροβατεί κυνηγώντας μάγισσες σε σκουπόξυλα, αποδοχή και ξεπεσμένους τίτλους τιμής και ιδιοκτησίας.

Αυτός λοιπόν ο 3ος παίχτης θα αποτελέσει την καίρια κοινωνική σταθερά μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων. Αυτός ο 3ος παίχτης, που γεννήθηκε μέσα από την αθλιότητα και βίωσε στο πετσί του την απαξίωση και την απόρριψη και που θα έκανε τα ΠΑΝΤΑ για να μην επιστρέψει στην πρότερη του κατάστασή. Αυτός ο 3ος παίχτης είναι η δικλείδα ασφαλείας που προστατεύει το Σύστημα από κάθε λογής … ιούς.

Όσοι λοιπόν ξεστρατίζουν από αυτή την στρατευμένη εκτελεστική κοινωνική τάξη, προσπαθώντας να αφυπνίσουν το “σώμα”, τότε το Σύστημα είτε τους απορροφά, είτε τους διαγράφει.

Επαγωγικά συμπεραίνουμε, πώς ένα από τα σημαντικότερα gatzet στην … βιτρίνα προσφορών της Δημοκρατίας, αποτελεί η παιδεία συσκότισης και αποπροσανατολισμού, που παρέχεται αφειδώς από την εκάστοτε κρατική πρόνοια, διά μέσου όμως ποιού …; Του 3ου παίχτη.

Η Δημοκρατία λοιπόν στις μέρες μας, καθώς μερικοί καταλάβατε, δεν αποτελεί τίποτα παραπάνω από έναν Δούρειο ίππο των σύγχρονων τυράννων και μία μήτρα παραγωγής δύο επιτηδευμένων μοντέλων “ηρώων” που κάθε κοινωνία επιζητεί. Αυτών που ίσως χρειαζόμαστε και αυτών … που σίγουρα μας αρμόζουν.