Ψυχογραφώντας Θεατρικές παραστάσεις, Κινηματογραφικές ταινίες, Τηλεοπτικές σειρές, Πέρα απ' αυτό που βλέπεις (Κάθε Τρίτη & Παρασκευή).
Δεν είχα την παραμικρή ιδέα για το μύθο του Χρυσού Τρίποδα και αυτό από μόνο του αποτελούσε ένα ισχυρό κίνητρο για να δω τη συγκεκριμένη παράσταση.
Η δράση
Από τα πρώτα λεπτά της δράσης στη σκηνή κατάλαβα ότι αυτό το έργο θα άνοιγε την όρεξη σε όλους μας, μικρούς και μεγάλους θεατές, να αναζητήσουμε, φεύγοντας από το θέατρο, πληροφορίες για τους 7 σοφούς αλλά και τις πολιτείες στις οποίες αναφερόντουσαν οι πρωταγωνιστές. Εκτός από αυτό διαπίστωσα πως οι διάλογοι που ζωντάνευαν επί σκηνής θα μπορούσαν να ‘διαβαστούν’ και να ερμηνευθούν ποικιλοτρόπως και κυρίως να ακουμπήσουν μέσα μας με διαφορετικό τρόπο.
Δύο ψαράδες και δύο έμποροι προσπαθούν να λύσουν τη διαφορά που έχει προκύψει μεταξύ τους εξ αιτίας ενός χρυσού τρίποδα που βρέθηκε στα δίχτυα των πρώτων. Σε ποιους ανήκει; Στους ψαράδες που ψάρεψαν τα ψάρια και μαζί με αυτά και τον τρίποδα ή στους εμπόρους που αγόρασαν όλη τη ψαριά και ισχυρίζονται ότι δικαιούνται χωρίς αμφιβολία όλο το περιεχόμενο που υπάρχει στα δίχτυα; Δύσκολο πράγμα η απόδοση δικαιοσύνης, συλλογίζομαι. Ποιος έχει δίκιο και ποιος έχει άδικο. Πού βρίσκεται η αλήθεια και πώς την υποστηρίζει κανείς; Με ποια κριτήρια μπορεί να αποφασιστεί και να εφαρμοστεί η καλύτερη λύση; Και τελικά υπάρχει η καλύτερη λύση ή μήπως όχι;
Σε μια στιγμή αμφισβητείται η αξία του τρίποδα. Όχι η αντικειμενική του αξία αλλά η συμβολική. Μήπως γίνεται πολλή φασαρία για αυτόν τον τρίποδα; Έτσι όπως γίνεται πολλή φασαρία για θέματα που υπάρχουν σε κάθε σχέση και αποκτούν τεράστιες διαστάσεις χωρίς να έχουν; Κι αν δυσκολεύονται αυτοί οι, μέχρι πρότινος άγνωστοι, άνθρωποι να αποφασίσουν τι πρέπει να γίνει με αυτό που αποτελεί πρόβλημα στο μεταξύ τους, πόσο πιο δύσκολο γίνεται για ανθρώπους που μοιράζονται σχέσεις ζωής και βρίσκονται για κάποιο λόγο στην άβολη θέση να πρέπει να αποφασίσουν τι είναι καλύτερο για τον εαυτό τους χωρίς να αδικήσουν τον άλλον.
Ο Βούδας είπε κάποτε: ‘Όσο λιγότερα έχεις, τόσο λιγότερες ανησυχίες έχεις. Αν ξανάρχιζα από την αρχή θα ξεκινούσα ξυπόλητος από την αρχή της άνοιξης ως τα μέσα του φθινοπώρου. Θα θαύμαζα περισσότερα ηλιοβασιλέματα. Θα έπαιζα με περισσότερα παιδιά αν μπορούσα να ξαναρχίσω τη ζωή μου από την αρχή. Βλέπετε όμως, δεν μπορώ’. Πόσο δίκιο είχε. Κι όμως όλοι μας ενώ τείνουμε να συμφωνούμε με αυτή τη σοφή δήλωση, επιλέγουμε να αναλωνόμαστε σε στόχους που δεν είναι δικοί μας, σε καταστάσεις που ουσιαστικά δεν μας αφορούν και σε ασχολίες που δεν μας προσφέρουν κάτι. Και οι πρωταγωνιστές αυτής της παράστασης αναλώνονται σε μια περιπλάνηση από τον ένα σοφό στον άλλο προκειμένου να μάθουν την αλήθεια, την απόλυτη αλήθεια. Κι η αλήθεια αυτή είναι η αλήθεια που τους βολεύει. Γιατί αν η αλήθεια δεν είναι αυτή που τους βολεύει, τότε δεν είναι αλήθεια. Άλλο πάλι κι αυτό.
Για πολλούς η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας με εμπόδια εκ των οποίων το κυριότερο και μεγαλύτερο εμπόδιο είναι ο ίδιος ο εαυτός τους και οι πεποιθήσεις τους. Ένας τέτοιος αγώνας είναι και αυτός στον οποίο επιδίδονται οι ταξιδιώτες ελπίζοντας να φτάσουν κάποτε στον πολυπόθητο προορισμό τους που σε ένα πρώτο επίπεδο είναι ο σοφός και σε ένα δεύτερο επίπεδο ο ίδιος ο εαυτός τους. ‘Η σοφία είναι μέσα μας’, ακούγεται κάποια στιγμή και οι πρωταγωνιστές κοιτάζουν μέσα από τα ρούχα τους δίνοντας μια πιο ελαφριά διάσταση σε κάτι που κατά τα άλλα είναι βαρύ και δυνατό. Η σοφία είναι μέσα μας και περιμένει από εμάς να την αξιοποιήσουμε, συμπληρώνω. Μόνο αν κοιτάξουμε ξανά και ξανά μέσα μας θα την ανακαλύψουμε. Κι όχι μόνο αυτήν. Θα ανακαλύψουμε και τον ίδιο μας τον εαυτό μια που όπως ισχυρίζεται ο Λέο Μπουσκάλια δεν πρόκειται να βρούμε τον εαυτό μας κοιτάζοντας έξω από αυτόν. Οφείλουμε να κοιτάξουμε μέσα μας. Κι αυτό είναι, σύμφωνα με τον ίδιο, ένα δύσκολο ταξίδι που καλούμαστε να πραγματοποιήσουμε για να βρούμε τη μοναδικότητά μας και να τη μοιραστούμε εν συνεχεία με τους άλλους. Κι αυτό δεν είναι εύκολο γιατί θα ανατρέψει ισορροπίες στις σχέσεις μας με τους άλλους καθώς μάθαμε να ακούμε από αυτούς ποιοι είμαστε παρά να το ανακαλύπτουμε μόνοι μας.
Κι όσο το ταξίδι των πρωταγωνιστών συνεχίζεται, τόσο σκέφτομαι τις προσπάθειες μας να φτάσουμε εκεί που θέλουμε. Κι είναι πολλά αυτά που χρειάζεται να κάνουμε. Κι έχει κούραση το ταξίδι. Κούραση και επανάληψη. Και κάποιες φορές και ματαίωση. Κι οι πρωταγωνιστές ματαιώνονται κάθε φορά που διαπιστώνουν ότι ο σοφός στον οποίο απευθύνθηκαν δεν ήταν τελικά ο σοφός που έψαχναν. Ίσως μάλιστα να μην ήταν καν σοφός. Μέχρι να συναντήσουν τον επόμενο. Να τον συναντήσουν αφού πρώτα τον αναζητήσουν. Για να διαπιστώσουν πως ούτε αυτός είναι. Μέχρι να σταματήσουν να αναζητούν τη λύση έξω από αυτούς. Γιατί η λύση υπάρχει πάντα μέσα μας όπως και η σοφία. Αρκεί να θέλουμε να τη δούμε. Αρκεί να μη φοβηθούμε να τη δούμε. Αρκεί να ξέρουμε πώς να την εντάξουμε στη ζωή μας.
Το κλείσιμο
Ο Καρλ Ρότζερς αμφισβήτησε ανοιχτά την αποτελεσματικότητα της διδασκαλίας λέγοντας: ‘Δεν πιστεύω ότι έχει καταφέρει ποτέ κανείς να διδάξει τίποτε σε κανέναν. Το μόνο που ξέρω είναι ότι όποιος θέλει να μάθει, θα μάθει. Και ίσως ο δάσκαλος είναι ένας διευκολυντής, κάποιος που απλώνει τα πράγματα μπροστά στους άλλους και τους λέει πόσο ενδιαφέρον και υπέροχο είναι αυτό που τους προσκαλεί να φάνε’.
Έχοντας χειροκροτήσει τους πρωταγωνιστές και περνώντας λίγα λεπτά φωτογραφίζοντας τη μικρή μου φίλη μαζί τους, σκέφτομαι πως αυτοί οι άνθρωποι υπήρξαν κάτι παραπάνω από ηθοποιοί πάνω στη σκηνή. Υπήρξαν τελικά διευκολυντές που άπλωσαν μπροστά μας πολλά πράγματα και μας προσκάλεσαν να τα φάμε μαζί τους. Και η τροφή που μας κέρασαν ήταν άφθονη, γευστική και ποιοτική.
.
"Μαθήματα στη γλώσσα της αγάπης":
(πληροφορίες και online αγορά, εδώ)
.
Ακολουθήστε το Kulturosupa.gr στα social media