Ψυχογραφώντας Θεατρικές παραστάσεις, Κινηματογραφικές ταινίες, Τηλεοπτικές σειρές, Πέρα απ' αυτό που βλέπεις (Κάθε Τρίτη & Παρασκευή).
Το ζέσταμα
Αυτό κι αν δεν είναι καλωσόρισμα, σκέφτηκα με το που μπήκα στην αίθουσα του θεάτρου Σοφούλη και αντίκρισα ένα αληθινό ρομπότ στη σκηνή σε ρόλο οικοδεσπότη. Έπιασα μάλιστα τον εαυτό μου να απαντά στις ερωτήσεις του μαζί με όλα τα μικρά παιδιά που ανυπομονούσαν για το ξεκίνημα αυτής της παράστασης. Αυτή τη φορά συνοδεύομαι από ένα μικρό μου φίλο με τον οποίο ήρθαμε για να απολαύσουμε τους μικρούς κύριους και τις μικρές κυρίες στο διάστημα. Για να δούμε τι θα δούμε λοιπόν…
Η δράση
Από τις πρώτες κιόλας σκηνές του έργου αναγνωρίζω την προσπάθεια σεναριογράφου και σκηνοθέτη να αναδείξουν τη σημασία του παιχνιδιού και της αλληλεπίδρασης στην ανάπτυξη των παιδιών. Έτσι λοιπόν ο κύριος Αστερίδης προσκαλεί έναν προς έναν τους μικρούς θεατές να πάρουν μέρος στα δρώμενα με τον πιο ευχάριστο και συμμετοχικό τρόπο. Κι όσο ακούω και βλέπω παιδιά να φωνάζουν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους προκειμένου να ακουστούν οι απαντήσεις τους στις ερωτήσεις που δέχονται, τόσο περισσότερο επιβεβαιώνονται θεωρητικοί όπως ο Έρικ Έρικσον και ο Ντόναλντ Γουίνικοτ. Ο πρώτος υποστήριξε πως το παιχνίδι μας βοηθά να κατανοήσουμε το παιδί, τις ανάγκες του και τις απόπειρές του για εξέλιξη σε σωματικό, συναισθηματικό και νοητικό επίπεδο ενώ ο δεύτερος τόνισε τη σημασία του παιχνιδιού λέγοντας πως κάθε παιδί επικοινωνεί τόσο με λεκτικά όσο και με μη λεκτικά σήματα με τους γύρω του και ειδικότερα η μη λεκτική επικοινωνία που έχει με τους γονείς του αποδεικνύεται καθοριστική για τα επόμενα στάδια ανάπτυξής του.
Με χαρά παρακολουθώ τη συνάντηση του κυρίου Αστερίδη με τον κύριο Λάθος, ο οποίος ψάχνει να βρει δουλειά και φτάνει στο διαστημικό σταθμό ελπίζοντας να σταθεί τυχερός και να εργαστεί εκεί. Την ίδια στιγμή που παρακολουθώ όσα γίνονται πάνω στη σκηνή, ρίχνω κλεφτές ματιές στους γονείς που συνοδεύουν τα παιδιά τους και συνειδητοποιώ ξανά πόσο πολύτιμη είναι η αλληλεπίδραση μεταξύ γονιών και παιδιού και πόσο αυτή επηρεάζει τη μελλοντική διαμόρφωση της προσωπικότητάς του. Κι όταν αυτά τα παιδιά μεγαλώσουν και γίνουν έφηβοι και αργότερα ενήλικες μπορεί να θυμούνται ελάχιστα πράγματα από εμπειρίες σαν τη σημερινή. Θα θυμούνται όμως σίγουρα ότι μοιραζόντουσαν ξεχωριστές στιγμές με τους γονείς τους και αυτό θα είναι μέσα τους ένας ανεκτίμητος θησαυρός.
Κι όσο περνά η ώρα τόσο πλουσιότερη γίνεται η δράση καθώς προστίθενται στην παρέα ο κύριος Σκουντούφλης, ο κύριος Χιονούλης και η κυρία Αγκαλίτσα. Καθόλου τυχαία ονόματα για αυτούς τους ρόλους. Μα πόσο πλούσια μηνύματα μπορεί να έχει ένα έργο, συλλογίζομαι συνεχίζοντας να ρίχνω κλεφτές ματιές στους υπόλοιπους θεατές με τους οποίους συνταξιδεύω στο διάστημα. Ο κύριος Λάθος μας καθρεφτίζει ότι είναι εντάξει να κάνουμε λάθη ενώ ο κύριος Σκουντούφλης κερδίζει τις εντυπώσεις και χαρίζει άφθονο γέλιο με την αδεξιότητα που τον χαρακτηρίζει. Ο κύριος Χιονούλης πρέπει να αποφεύγει τον ήλιο για να μη λιώσει ενώ η κυρία Αγκαλίτσα προσφέρει απλόχερα τις αγκαλιές της υπενθυμίζοντας σε μικρούς και μεγάλους τη θεραπευτική αξία και την τεράστια δύναμη μιας αγκαλιάς. Μια όμορφη και τρυφερή παρέα που τολμά να γνωρίσει κάτι άγνωστο, όπως το διάστημα, έτσι ακριβώς όπως κάνει κάθε παιδί που θέλει να εξερευνήσει, να μάθει, να δοκιμάσει.
Κάποια στιγμή ο κύριος Αστερίδης μας πλησιάζει και ρωτά το όνομα του μικρού μου φίλου. Εκείνος απαντά δειλά και εν συνεχεία ακούει τον πρωταγωνιστή να τον προσκαλεί στη σκηνή για να γίνει βοηθός του. Ο μικρός μου φίλος είναι αρκετά ντροπαλός και αρνείται. Τη στιγμή που εκείνος αρνείται, εγώ σκέφτομαι πως θα ανέβαινα με τη μία στη σκηνή και θα αφηνόμουν σε ένα αυθόρμητο παιχνίδι για να δώσω τροφή στο παιδί μέσα μου. Αυτή είναι άλλωστε η μαγεία του παιδικού θεάτρου. Σε προσκαλεί να αναβιώσεις, να επανασυνδεθείς, να θυμηθείς και κυρίως να δώσεις χώρο στο παιδί που κουβαλάς μέσα σου.Όσο για το μικρό μου φίλο, τον αφήνουμε κι εγώ και ο κύριος Αστερίδης στην ησυχία του. Αυτό πρέπει να κάνει κανείς με ένα ντροπαλό παιδί καθώς η συστολή δεν αποτελεί αναγκαστικά πρόβλημα. Να μην το πιέζει να πει ή να κάνει κάτι που δεν θέλει γιατί η πίεση και ο εξαναγκασμός θα φέρει χειρότερα αποτελέσματα. Επιβάλλεται να αποδεχόμαστε το ντροπαλό παιδί και να μην του περνάμε το μήνυμα ότι δεν τα πάει καλά ή ότι συμβαίνει κάτι περίεργο με το ίδιο μια που η συγκεκριμένη συμπεριφορά αποτελεί ένα ιδιοσυγκρασιακό χαρακτηριστικό της ολότητάς του. Με άλλα λόγια ο μικρός μου φίλος, όπως πολλοί άλλοι, δεν είναι μόνο ντροπαλός ούτε παρουσιάζει αυτή τη συστολή σε κάθε πλαίσιο.
Κι αυτό το τελευταίο το επιβεβαιώνει ο ίδιος όταν μετά το τέλος της παράστασης μου ζητά να ανεβεί στη σκηνή για να φωτογραφηθεί δίπλα στο Γιούπι, το αληθινό ρομπότ που κέντρισε το ενδιαφέρον του καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης.
Το κλείσιμο
Τα παιδιά δεν ξέρουν ούτε παρελθόν ούτε μέλλον σύμφωνα με τον Ζαν ντε Λα Μπρυγιέρ. Απολαμβάνουν απλώς το παρόν, κάτι που πολύ λίγοι από εμάς κάνουν. Φεύγω λοιπόν με μια αίσθηση ευγνωμοσύνης απέναντι στο ταξίδι που έκανα μέσω αυτής της παράστασης αλλά και στο μικρό μου φίλο με τον οποίο μοιράστηκα αυτήν την ιδιαίτερη απόλαυση, την απόλαυση του παρόντος.
.
"Μαθήματα στη γλώσσα της αγάπης":
(πληροφορίες και online αγορά, εδώ)
.
Ακολουθήστε το Kulturosupa.gr στα social media