Στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής, με τη βοήθεια του Χρόνη Μίσσιου. Από τον Οδηγό ΕυΖωή(ι)ας! της Ζωής Οικονόμου.
Kulturosupakia μου πολυαγαπημένα, μου λείψατε πάρα πολύ!!!!! Το καλοκαίρι έφτασε και επίσημα στο τέλος του. Ελπίζω να χορέψατε πότε με τις σταγόνες της βροχής και πότε με τις παιχνιδιάρες ακτίνες του ήλιου. Ευελπιστώ ορμητικά ρυάκια, ποταμάκια και πελώρια δέντρα να δρόσισαν τις ψυχούλες σας. Ευωδιαστά λουλούδια να αρωμάτιζαν τις μέρες σας και η παιχνιδιάρα θάλασσα να βούλιαξε μέσα της όλους του καημούς και τις στεναχώριες σας.
Το φετινό καλοκαίρι η Ζωούλα βούτηξε σε πολύ βαθιά νερά. Σε φουρτουνιασμένες θάλασσες , γεμάτες με περίεργα και εξώκοσμα πλάσματα. Δεν φοβήθηκα ούτε για μια στιγμή. Φόρεσα τα ροζ γυαλάκια μου και πήγα όσο πιο κοντά μπορούσα στα περίεργα πλασματάκια που τελικά ήταν φιλικά και παιχνιδιάρικα. Τα χάιδεψα απαλά στα γεμάτα μαγουλάκια τους και μου χάρισαν άπλετα το πιο όμορφο χαμόγελο τους.
Από εκείνη τη στιγμή είχαμε γίνει οι καλύτεροι φίλοι.
Μαζί τους ταξίδεψα για πολλές μέρες. Γελούσαμε και παίζαμε μέσα στα σμαραγδένια νερά.
Τα πρωινά κρυβόμασταν πίσω από τις αχτίδες του ήλιου, κάναμε μπουρμπουλήθρες και τρομάζαμε τα άλλα ψαράκια και τις νύχτες χορεύαμε με την σκόνη των αστεριών. Όσο περνούσαν οι μέρες κατευθυνόμασταν όλο και πιο βαθιά στο εσωτερικό της θάλασσας.
Μέχρι που φτάσαμε στον βυθό και βρήκαμε μέσα σε ένα ξύλινο μπαούλο ένα κρυμμένο θησαυρό .
Τα υπέροχα πλασματάκια μου με βοήθησαν να τον μεταφέρω και να τον βγάλω έξω από τη θάλασσα. Τους έδωσα πολλά φιλάκια στα τροφαντά μαγουλάκια τους και τα αποχαιρέτησα. Τους υποσχέθηκα όμως πως θα τους επισκέπτομαι όσο πιο συχνά μπορώ.
Αυτή τη στιγμή μόλις άνοιξα το μαγικό μπαούλο και περιεργάζομαι το περιεχόμενο του. Αποφάσισα τη φετινή χρονιά να μοιραστώ μαζί σας τον θησαυρό μου.
Το πρώτο πράγμα που βρήκα μέσα στο μπαούλο είναι το βιβλίο "Χαμογέλα ρε… τι σου ζητάνε;" του Χρόνη Μίσσιου. Παρακάτω σας δίνω μια γεύση από αυτόν τον επίγειο θησαυρό. Θησαυρό της ψυχής μας.
"Ποια ζωή , ρε καρντάσια;
Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον με αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναυπάρξουμε ποτέ.
Και μείς τι την κάνουμε, ρε αντί να την ζήσουμε ;
Τι την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω και από κει δολοφονώντας την…
Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.
Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις;
Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος, πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα…
Έτσι, με αυτήν την κωλοεφεύρεση που την λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δεν ζούμε, κατάλαβες;
Όλο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει και αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ’ την αρχή.
Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές που γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν "αξίες", σαν "ηθική", σαν "πολιτισμό".
Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρούμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας..
Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δε θα’ ρθεί ποτέ…
Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για εμάς… Όμως το αφήσαμε για αύριο.. Για να πάμε που;
Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και μείς οι μαλάκες , αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα από τη ζωή μας, χαιρόμαστε.
Ξέρεις γιατί;
Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.
Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμία ελπίδα ανάστασης, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος. Ο άλλος όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος, είναι μετάβαση, είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δε δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί θα δώσεις χάρη και ομορφιά."
Γλυκά μου αναγνωστόπουλα εύχομαι η κάθε μέρα σας να είναι μια ευχάριστη περιπέτεια.
Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε να μου προσέχετε τους εαυτούς σας και τους ανθρώπους σας.
Η δική σας,
Ζωούλα
