ΜΙΑ «ΤΡΕΛΗ» ΑΚΤΙΒΙΣΤΡΙΑ ΚΑΙ Η ΙΔΕΑ ΤΩΝ… «ΕΜΟΤΙΣΤΑΣ»! ΑΠΟ ΤΗΝ «ΟΙΚΟ…ΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ» ΤΗΣ ΓΕΩΠΟΝΟΥ ΠΙΤΣΑΣ ΣΤΑΣΙΝΟΠΟΥΛΟΥ.
Τί σου είναι λοιπόν το διαδίκτυο! «Εμείς γι αλλού κινήσαμε, κι αλλού η ζωή μας πάει» ένα πράγμα! Εντελώς άλλο θέμα έψαχνα κι ο ιντερνετικός δρόμος με έβγαλε σε μονοπάτι απρόσμενο που έμεινα να το χαζεύω… Ένα βιντεάκι- έκπληξη που είδα και ξαναείδα… και ξαναείδα για να εμπεδώσω καλά το περιεχόμενό του! Από εκείνες τις εκπλήξεις που σε χτυπούν κατακούτελα κι αρχίζεις σταδιακά να απαριθμείς συναισθήματα και σκέψεις… Αφού ξεπεράσεις την αρχική – μοιραία- καχυποψία: Βρε μπας και είναι στημένο; Είναι όντως ρεαλιστικό αυτό που βλέπω; Με τη δεύτερη – τρίτη θέαση όμως, τσεκάρεις λεπτομέρειες και βεβαιώνεσαι για την αλήθεια του πράγματος. Ποιου πράγματος;
Το «δρώμενο» λαμβάνει χώρα στη Μόσχα, όπου μια «τρελή» μηχανόβια κάνει το εξής εκπληκτικό: Καβάλα στη μηχανή της, ντυμένη με φόρμα και κράνος (εφοδιασμένο με κάμερα) που δεν επιτρέπει φυσικά να φανεί το πρόσωπό της, γυρνάει στους δρόμους, σε πολυσύχναστα σημεία, σε πάρκινγκ κλπ. και «παραμονεύει» τους οδηγούς αυτοκινήτων. Μόλις εντοπίσει να πετούν οποιοδήποτε σκουπίδι, το μαζεύει και τους παίρνει στο κατόπι με τη μηχανή. Μόλις τους φτάσει π.χ. στο πρώτο φανάρι, κάνει νόημα να ανοίξουν το τζάμι και αστραπιαία… πετά ΜΕΣΑ στο αυτοκίνητο τα σκουπίδια που αυτοί πέταξαν στο δρόμο! Την παρακολουθούμε να αμολάει πάνω στο κάθισμα ή ενίοτε στη μούρη του οδηγού – ανάλογα με τη φόρα- από χαρτιά, μέχρι μπουκάλια, μέχρι σακούλες, μέχρι αποτσίγαρα! Ο οδηγός φυσικά παθαίνει ένα ταράκουλο, χειρονομεί – υποθέτουμε κατεβάζει καντήλια στα ρώσικα- ενώ η «τιμωρός» εξαφανίζεται σφαίρα για τον… επόμενο!
Όταν το πρωτοείδα, αυθόρμητα είπα: «μπα, σκηνοθετημένο είναι, δεν μπορεί!» Παρατηρώντας όμως προσεκτικά τις αντιδράσεις των όντως ανυποψίαστων οδηγών, πείστηκα για την πραγματική «τρέλα» της μηχανόβιας και ήθελα να την έχω μπροστά μου για να υποκλιθώ σε μια από τις ωραιότερες «τρελές»! Χωρίς να ξέρω ούτε το πρόσωπό της ούτε το όνομά της. Μια σύγχρονη «Ζορρό» – οικολόγος της πόλης που δεν έχασε χρόνο αναλύοντας/ φιλοσοφώντας/ συζητώντας/ ευαισθητοποιώντας και λοιπά κομψά κι ανώδυνα, αλλά πέρασε δυναμικά στην ακτιβιστική δράση του «εδώ και τώρα»! Μια δράση μοναχική, ενίοτε ριψοκίνδυνη, αλλά άμεση και κυρίως αποτελεσματική! Τόσο απλή και τόσο ευφυής! Και καίγομαι από περιέργεια να την ρωτήσω… Πώς της ήρθε; Νιώθει φόβο; Έχει συνέπειες; Βλέπει αποτέλεσμα; Αξίζει τον κόπο; Έχει «συνεργούς»; Προβλήθηκε η δράση; Ποιος ο αντίκτυπος;
Ξέρω βέβαια ότι θα μείνω με την περιέργεια αλλά συνάμα και θαυμασμό για την μυστηριώδη ακτιβίστρια- οικολόγο που έκανε πράξη με τον πιο άμεσο τρόπο το αυτονόητο: «Ο ρυπαίνων πληρώνει με το ίδιο νόμισμα!» Ή αλλιώς… κατά τας Γραφάς «ρύπανσιν έδωκες, ρύπανσιν θα λάβεις!» Ή «όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος!» Έμεινα όμως και με μια μικρή (μέχρι μεγάλη!) δόση… ζήλιας. Που δεν έχω τα κότσια να «ακολουθήσω» την ωραία τρέλα της. Που αντί να καβαλήσω «εδώ και τώρα» μια μηχανή και να πάρω κυριολεκτικά στο κατόπι τους κάφρους, κάθομαι από την ασφάλεια του πληκτρολογίου και τάχα μου κράζω, τάχα μου καταγγέλλω κι αναλώνομαι σε αμπελοφιλοσοφίες περί οικολογίας ή οι(κωλο)γίας… ‘Η στην καλύτερη, συμμετέχω σε γιορτούλες «περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης», σε ομάδες οικολογικές με σούπερ αποτελεσματική… συζήτηση, παρακολουθώντας (εκ του μακρόθεν πια) λογής οικο-πανηγύρια, οικο-παζάρια, οικο-πωλήσεις, οικο- διαλέξεις, που ξεφυτρώνουν κατά μιλιούνια με κάθε απίθανη ευκαιρία. Ή παρατηρώντας με οργή ευκαιριακές, πιασάρικες «δράσεις βιτρίνας» ενώπιον κάμερας τίγκα στη δηθενιά… Την ώρα που η απίστευτη καφρίλα ολόγυρα θεριεύει και τον κόσμο κυριεύει!
ΝΑΙ, πολύ τη ζήλεψα τη Ρωσίδα και τον τσαμπουκά της, κι ας μη ξέρω τίποτα άλλο γι αυτήν. Μου έφτασε αυτό που είδα κι όσο το σκέφτομαι, τόσο μου βάζει ιδέες τρελές! Γιατί η μεταπήδηση από τη λογική στην τρέλα κρέμεται από μια τόση δα κλωστή όταν το μάτι του ανθρώπου «γυρνάει ανάποδα» κι οι αφορμές για να γυρίσει… βουνό ολόκληρο, άσχετα αν βολεύει το αλληθώρισμα. Οπότε ρίχνω τις ιδέες να βρίσκονται και πού ξέρεις…, Ο κόσμος τελικά είναι μικρός και στο διαδικτυακό χωριό όλο και κάπου/ κάποτε θα συναντηθούμε οι «συγχωριανοί» να τα πούμε… πέρα από τη «θεωρία του χάους» βεβαίως, που εν καιρώ παγκοσμιοποίησης, περιγράφει απλά το προφανές!
Προτείνω λοιπόν μια αντίστοιχη εγχώρια – εθνική δράση, αλλά προσοχή: δεν ξέρω το επίπεδο οικολογικής ευαισθησίας στη Ρωσία, αλλά εδώ στο Ελλάντα που ο δείκτης έχει περάσει τα «κόκκινα» και πάει για κάψιμο, θα απαιτηθεί κατ΄αρχήν πολυπληθής στόλος μηχανών οπότε η δράση πρέπει να πάρει τη μορφή οργανωμένου κινήματος: Όλοι οι μηχανόβιοι των αστικών κέντρων να συνασπιστούν σε ακτιβιστικές ομάδες κρούσης και να δεσμευτούν σε έναν «ιερό σκοπό»: να διαθέτουν εθελοντικά κάποιες ώρες την ημέρα από το χρόνο τους, αφιερωμένες στο… ανελέητο κυνήγι των κάφρων οδηγών. Τους έχω και πρόχειρο όνομα: «Ένωση Μηχανοκίνητων Οικολόγων – Τιμωρών», εν συντομία «Ε.Μ.Ο.Τ.» Οι «ΕΜΟΤίστας» λοιπόν, μπορούν να συνδυάσουν τη δράση με τη βόλτα τους ή να αντικαταστήσουν τις άσκοπες. επικίνδυνες κόντρες με μια σπουδαία κοινωνική προσφορά που ταυτόχρονα θα ανεβάσει την αδρεναλίνη στα ύψη! Κι όσο για την κατανάλωση βενζίνης, μπορούν σίγουρα για τον συγκεκριμένο σκοπό να την καλύψουν μέσω χογηγών. Εδώ ολόκληρος στρατός κι αεροπορία καλύπτουν μέσω αυτών τις ανάγκες σε καύσιμα…. θα υπάρξει πρόβλημα για μερικά μηχανάκια;
.
Ηδε αποστολή τους καθορισμένη: μαζεύουν από το δρόμο τα πεταμένα του οδηγού, τον κυνηγούν και του τα ξαναπετούν στη μούρη, στολίζοντας τον κυριλάτο και το όχημα κατά πώς τους αξίζει! Βέβαια η ελληνική εκδοχή έχει κάποιες ιδιαιτερότητες… μπορεί ας πούμε τα πεταμένα ΕΝΟΣ μόνο οδηγού να απαιτούν τουλάχιστον καρότσι, οπότε ένας – εύκολα φορητός- κουβάς κρίνεται εντελώς απαραίτητος. Όπως και η ύπαρξη συνοδηγού για το βολικό άδειασμα του κουβά – κατά προτίμηση θηλυκού γένους για ευκολότερη παραπλάνηση και… κατέβασμα του τζαμιού με τη μία! Μπορεί όμως τα πεταμένα να χρειάζονται απορριμματοφόρο ή γερανό, οπότε ως ειδική περίπτωση θα απαιτηθεί πιο εξοπλισμένη ομάδα κρούσης για τα «ογκώδη». Πέταξες θερμοσίφωνα, ψυγείο, τραπεζοκαθίσματα, σαλοτραπεζαρίες στο ρέμα; Το άλλο πρωί θα τα βρεις φάτσα κάρτα στην αυλή σου με ενημερωτικό μπιλιετάκι: «Αν τα ξαναπάς εκεί που τα βρήκαμε, θα κλάψεις τα καινούργια που πήρες!» Ακούγεται απειλητικό; Καλά κάνει! Μπορεί επίσης ο ελληνάρας, παρά το «μπουγέλωμα», να σε γράφει κανονικά και την επομένη να συνεχίσει από κει που… σταμάτησε. Κεκτημένη ταχύτης γαρ, έμφυτη ροπή στον πολιτισμό και παιδεία που ξεχειλίζει απ’ τα μπατζάκια… οπότε καλό θα ήταν σε επαναλαμβανόμενα κρούσματα του ιδίου, το μπουγέλωμα να ενισχυθεί με «κατιτίς» παραπάνω προς γνώση και συμμόρφωση. Και μη φοβάσαι φίλε μηχανόβιε, όσο κι αν λυσσάξει, ξέρεις καλά ότι δεν μπορεί να σε κυνηγήσει αυτός…
.
Την αποτελεσματικότητα παρόμοιου «ακτιβισμού» την έζησα η ίδια εκ του σύνεγγυς. Για πολύ καιρό ένα πεζοδρόμιο ήταν μόνιμα κατειλημμένο από αυτοκίνητα που πάρκαραν κάθετα σε όλο το πλάτος του κόβοντας εντελώς την πρόσβαση στον πεζό! Είδα αρκετές φορές την τροχαία να αφήνει κλήσεις, κι άλλες τόσες τους «άνετους» να την πετούν με την απαράδεκτη κατάσταση να συνεχίζεται. Ώσπου μια μέρα, ω του θαύματος, είδα ελεύθερο το πεζοδρόμιο και τα αμάξια παρκαρισμένα κανονικά στο δρόμο. «Τί έγινε ρε παιδιά;» ρώτησα έκπληκτη. «Πριν δυο μέρες ένας τρελός, χάραξε όλα τα αμάξια που ήταν παρκαρισμένα πάνω στο πεζοδρόμιο κι άφησε σημείωμα ότι θα συνεχίσει να το κάνει όσο δεν συμμορφώνονται». ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ! Έκτοτε, εδώ και ένα χρόνο, ούτε ΕΝΑ αμάξι τόλμησε να καταλάβει το πεζοδρόμιο… Μια τόση δα γρατζουνιά στην πολύτιμη λαμαρίνα του κάφρου, κατάφερε εν ριπή οφθαλμού, όσα δεν κατάφερναν επί χρόνια απλήρωτα πρόστιμα, καυγάδες, αυτοκόλλητα «Είμαι γάϊδαρος», πολυέξοδες καμπάνιες!
.
Γι αυτό σου λέω… μόνο σε «τρελούς» εναποθέτουμε πια την ελπίδα! Σε μια χώρα- μπάχαλο που απλά «γράφει» τον πολίτη και φυσικά την «γράφει» κι αυτός… που λόγια και πρόστιμα πάνε στο βρόντο… που πολιτισμός και παιδεία εξαντλούνται σε πανηγύρια… ο φόβος φυλάει τα έρμα! Για να δεις αποτέλεσμα μέχρι να πεις κύμινο! Έστω κι αν πλήττεται η «δημοκρατική ευαισθησία» του αναίσθητου κάφρου. Όταν ο Μεγαλέξανδρος συνάντησε τον γόρδιο δεσμό, δεν έκατσε να σκέφτεται και να συζητά πώς θα λύσει τους κόμπους… Έδωσε μια αποφασιστική σπαθιά και τέλος! Μηχανόβιοι ΑΚΟΥΤΕ;
Φωτογραφικό υλικό
