Γράφει για την Κουλτουρόσουπα.
.
Το τσίμπημα από τις «Άγριες μέλισσες» άφησε σημάδι…
Όταν σε τσιμπάει «ήμερη» μέλισσα, πονάει, πρήζεται, νιώθεις κάψιμο, αλλά με λίγη αμμωνία και κομπρέσες περνάει και μετά το ξεχνάς, ούτε σημάδι να σου θυμίζει το συμβάν, ούτε τίποτα…Αγνοούσαμε όμως ότι υπάρχει και τσίμπημα από «άγρια» μέλισσα που είναι αλλιώς, καθώς το κεντρί της έχει πιθανόν «κάτι» ιδιαίτερο, που διεγείρει έντονα το θυμικό με καταιγισμό αισθημάτων, προκαλεί αναπάντεχο εθισμό κι επιπλέον αφήνει βαθύ σημάδι που θυμίζει για πολύ καιρό το πέρασμά της από «μέσα» σου… Μόλις πριν τρία χρόνια γνωριστήκαμε για πρώτη φορά με ένα σμήνος από «Άγριες μέλισσες» στην… τηλεοπτική οθόνη, δοκιμάσαμε το τσίμπημά τους, νιώσαμε τις απρόσμενες «παρενέργειες» και τώρα που αποχώρησαν, απλά κοιτάμε με γλυκόπικρη αίσθησητο έντονο σημάδι που άφησαν για ενθύμιο και θα αργήσει πολύ να ξεθωριάσει…
Όταν εμφανίστηκε το 2019 η σειρά στους δέκτες, το κατάξερο τηλεοπτικό τοπίο, κορεσμένο μέχρι αηδίας από αδιάφορα σήριαλ του συρμού με αυτιστική επανάληψη της ανούσιας συνταγής «σαχλές οικογενειακές ιστορίες από κουζίνα σε σαλόνι», διψούσε κυριολεκτικά για το διαφορετικό… το ίδιο βέβαια και το κοινό, μπουχτισμένο από τις ίδιες ανέμπνευστες σαχλαμάρες, τους ίδιους καναπέδες και κρεβατοκάμαρες, τους ίδιους διαλόγους, τα ίδια πρόσωπα- καμιά 15αριά συνολικά να ανακυκλώνονται εμμονικά και προκλητικά σε βαθμό… κακουργήματος, λες και πέραν των μόνιμων της τηλεοπτικής κλίκας, άλλοι ηθοποιοί ΔΕΝ υπήρχαν! Εξορισμένοι δια παντός από το γυαλί που λυμαίνονταν αποκλειστικά οι «κολλητοί», κερδίζοντας ευρεία δημοσιότητα, μπόλικα φράγκα, δωρεάν διαφήμιση και φυσικά θεατές στις παραστάσεις τους, έστω κι αν επρόκειτο ενίοτε για… αγγούρια ή σούργελα!
Και αίφνης έσκασαν οι «Άγριες μέλισσες» με την… άγρια ανατροπή! Που σημαίνει καθημερινή σειρά εποχής στην Ελλάδα του ’60, δυνατή μυθοπλασία με όλα τα στοιχεία πλοκής που αιχμαλωτίζουν τον θεατή από τα πρώτα κιόλας επεισόδια, ήτοι καταιγιστικές εξελίξεις, θεαματικές ανατροπές, απανωτές ίντριγκες, έντονο συναίσθημα, συνεχής αγωνία, δυνατοί χαρακτήρες, κοινωνικά μηνύματα και επιπλέον κινηματογραφική οπτική στη σκηνοθεσία με άπειρα εξωτερική γυρίσματα και κυρίως- επιτέλους!- μια πληθώρα πρωτοεμφανιζόμενων ηθοποιών στο γυαλί, νέων και παλιότερων, που από την πρώτη στιγμή οι ερμηνείες τους εντυπωσίασαν και πλέον οι περισσότεροι «έγραψαν ιστορία», καμαρώνοντας στο βιογραφικό τους ότι «ήμουν κ εγώ εκεί»… και από «εκεί» πέρασαν κοντά στους 200 (!) ηθοποιούς- από καταξιωμένους με σπουδαία θεατρική πορεία μέχρι αρχάριους στα πρώτα τους βήματα- αποδεικνύοντας ότι ο χώρος διαθέτει ένα άξιο, πολύτιμο δυναμικό, αναξιοποίητο μέχρι τότε από τις «κλίκες των κολλητών» και δόξα τω θεώ που μια σειρά τόλμησε να μας συστήσει σπουδαία ταλέντα στην αφάνεια για το ευρύ κοινό, δίνοντας παράλληλα την ευκαιρία σε έμπειρους για θαυμαστά ρεσιτάλ ερμηνείας, αγαλλιάζοντας τις ψυχές μας…
Καθώς κάποιες κορυφαίες ερμηνευτικές στιγμές από τους πρωταγωνιστές θα λάμπουν σαν ακριβά διαμάντια και θα μείνουν ανεξίτηλες στη μνήμη, σαν την εμβληματική, ανεπανάληπτη, συγκλονιστική σκηνή της γέννας που μας χάρισε πρόσφατα η σπουδαία Λενιώ( Κίτσου), ίσως ό,τι πιο δυνατό παρουσίασε η σειρά στα τρία χρόνια, σε επίπεδο σκηνοθεσίας, ερμηνείας και συμβολισμού και το φύλαγε ως «δώρο» στο φινάλε της, κάνοντας να υποκλιθούμε βουβά στους δημιουργούς και να ξεχάσουμε πιθανές γκρίνιες… Είναι αδύνατο σε ένα περιορισμένο άρθρο να χωρέσουν οι άπειρες σκηνές τριών χρόνων που εντυπώθηκαν μοναδικά με τη δύναμη της ερμηνείας και της σκηνοθεσίας του Λ. Χαρίτου, από ηθοποιούς χαρισματικούς σαν τον Κακούρη, τη Διδασκάλου, τη Δανδουλάκη, τον Γάλλο, τον Στάνκογλου, τον Κουρή, τον Χειλάκη, τον Παπασπηλιόπουλο, τον Μπισμπίκη και πλήθος εξίσου ταλαντούχων και πανάξιων που κατέθεσαν ισχυρά «διαπιστευτήρια», κάποιοι εξ αυτών σε δύσκολους πολυσύνθετους ρόλους- πρόκληση συνεχών ανατροπών… Θα ξαναπούμε ότι υπήρξαμε άκρως τυχεροί ως τηλεοπτικό κοινό που γνωρίσαμε τόσα νέα πρόσωπα στην μικρή οθόνη με τόση περίσσεια ταλέντου στην συντριπτική πλειοψηφία τους, που βέβαια και μόνο η μακροσκελής αναφορά των ονομάτων δεν θα άφηνε χώρο για άλλα σχόλια…
Και εν προκειμένω τα σχόλια έχουν τον «ατέλειωτο», οπότε μοιραία θα αρκεστώ σε στοιχειώδεις εκτιμήσεις με κατά το δυνατόν αντικειμενική ματιά, από το σύνολο μιας σειράς που άφησε καθοριστικό στίγμα στα τηλεοπτικά δεδομένα, αγαπήθηκε φανατικά από κοινό εθισμένο στο… άγριο μέλι και μετά τους τίτλους τέλους αδυνατεί να βρει υποκατάστατο για την εξάρτηση! Πολύ λογικό όταν σχεδόν καθημερινά επί τρία χρόνια και επιπλέον με μια συγκυρία καραντίνας που μεσολάβησε στερώντας κάθε άλλη ψυχαγωγία, η σειρά λειτούργησε σαν μοναδική κι «ευλογημένη» διέξοδος στον αποκλεισμό, καταφέρνοντας με τα δυνατά χαρτιά της να μας δέσει αναπόδραστα με τις πολυτάραχες ζωές των ηρώων, που πια νιώθαμε οικείους σαν κομμάτι του καθημερινού μας περίγυρου με την ανάλογη αγωνία για τις τύχες τους…
.
.
Όπου επιπλέον μέσα από τα συγκλονιστικά πάθη τους, αναβιώναμε την ηθογραφία της ελληνικής επαρχίας σε μια εποχή μεταβατική που πάλευαν το παλιό με το καινούργιο και πάνω στις πρώτες ανάσες ανάπτυξης πλάκωσε η μαυρίλα της δικτατορίας με αρκετούς ήρωες του τρίτου κύκλου να εμπλέκονται δραματικά με αντιστασιακή δράση, εξορίες, βασανισμούς ή ως γρανάζια του καθεστώτος επεκτείνοντας την πλοκή στο πολιτικό πεδίο, ωστόσο με σταθερή επένδυση στις ταραχώδεις προσωπικές ιστορίες, τα ανομολόγητα πάθη, τα «μυστικά και ψέματα», το κυρίαρχο συναίσθημα- αυτό που συμμερίστηκε άνευ όρων ο θεατής…
Κι αυτό που τον οδήγησε στον εθισμό, έστω κι αν στη διάρκεια των τριών χρόνων και παρά τον αρχικό ενθουσιασμό ειδικά του πρώτου κύκλου, υπήρξαν στιγμές απογοήτευσης καθώς η σειρά δεν ήταν προγραμματισμένη για τρίχρονη διάρκεια… οπότε μοιραία προέκυψαν περιστασιακές κοιλιές και ξεχειλώματα με επαναλήψεις και φλυαρία, τραβηγμένες υπερβολές στην πλοκή που προκειμένου να επεκταθεί συχνά «έβγαζε λαγούς από το καπέλο» με ανατροπές επί ανατροπών περιπλέκοντας αφύσικα τα πράγματα, ενώ ενίοτεη έλλειψη αληθοφάνειας και ρεαλισμού σε κάποιες καταστάσεις ή μικρές «απροσεξίες»- αφέλειες στη σκηνοθεσία ή η παλινδρόμηση κάποιων χαρακτήρων ή η υποκριτική ανεπάρκεια ελάχιστων (κυρίως κομπάρσων), έφτασαν σε σημείο κούρασης ή απογοήτευσης…
Παρά ταύτα, εκεί ακριβώς στην «κρίσιμη» καμπή, ερχόταν με μαεστρία μια απρόβλεπτη θεαματική εξέλιξη να αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον, να αποζημιώσει για την όποια δυσαρέσκεια, να προσφέρει νέο σασπένς, συγκίνηση, εξαίρετη ερμηνεία και ξανά «κόλλημα»… άλλωστε πώς να αδιαφορήσεις για τους καθημερινούς «δικούς σου» ανθρώπους πια, που άλλοι υπέφεραν, άλλοι μηχανορραφούσαν, άλλοι ερωτεύονταν, άλλοι σκότωναν ή σκοτώνονταν;; Γίνεται;;
ΝΑΙ λοιπόν, αντικειμενικά και με το χέρι στην καρδιά, χωρίς να παραβλέπουμε τις όποιες αδυναμίες, οι «Άγριες μέλισσες» υπήρξαν ορόσημο στην ελληνική τηλεόραση για χίλιους λόγους… για τη δυνατή μυθοπλασία εποχής, την κινηματογραφική αισθητική, την ακριβή παραγωγή, το υπέροχο πολυπληθές καστ παλιών και νέων ηθοποιών, το αυθεντικό συναίσθημα, την κοινωνική ευαισθησία, το κορυφαίο μήνυμα αγάπης που φύλαξε για το δυνατό φινάλε, δικαιώνοντας ΟΛΟΥΣ τους ήρωες με τον τρόπο που άξιζε στον καθένα, έστω κι αν μέχρι τελευταία στιγμή περιμέναμε χάρη για τον εξαγνισμένο Μελέτη… όμως το αληθινό παραμύθι της ζωής δεν τελειώνει πάντα με το «ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα»…κάποιοι πεθαίνουν και εδώ το σημαντικό ήταν η λύτρωση της μεταμελημένης ψυχής τους, η υπέρβαση που κατέκτησαν και άγγιξε βαθιά…
Όσο για τους «αρνητές» που αντιπαραβάλλουν τη σειρά με εξαιρετικά σήριαλ σαν το «Νησί», τα «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά», τον «Κίτρινο φάκελο» κλπ. δεν τίθεται θέμα σύγκρισης, διότι πρόκειται για μεταφορά λογοτεχνικών βιβλίων με προκαθορισμένο κύκλο εβδομαδιαίων επεισοδίων και όχι πρωτότυπη μυθοπλασία γραμμένη για τριετή καθημερινή σειρά απίστευτα πολυπρόσωπη… μη τρελαθούμε!
Θα μπορούσα να πω πολλά με το κλείσιμο της αυλαίας, να φλυαρήσω χωρίς τέλος στον απολογισμό, να καταθέσω ποικίλα συναισθήματα,όμως μάλλον αρκεί ένα ειλικρινές «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» για τη σειρά που συντρόφευσε σαν πολύτιμη όαση τρία δύσκολα χρόνια και ήδη πέρασε στις λαμπρότερες σελίδες της τηλεοπτικής ιστορίας… Ευχή από καρδιάς να βρει ανάλογους μιμητές, τώρα που ως πρωτοπόρος άνοιξε το δρόμο!
Εμείς απλά θα ψηλαφούμετο «σημάδι» από το τσίμπημα και θα αναθυμόμαστε με νοσταλγία «Μια φορά κι έναν καιρό στο Διαφάνι ήταν οι Σεβαστοί και οι Σταμίραινες…»
.
Ακολουθήστε το Kulturosupa.gr στα social media