«Μια Χριστουγεννιάτικη Ιστορία…» του Κωνσταντίνου Πρωτόπαππα.
Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες από τους Συντάκτες της Κουλτουρόσουπας.
Τζάκι δεν είχαμε, κρύο όμως είχαμε.
Γλυκά είχαμε και δέντρο στολισμένο είχαμε μα Άγιο Βασίλη δεν είχαμε παρά ελάχιστες φορές.
Είχαμε ένα τραπεζομάντηλο από κρόσσια και από κάτω του λέγαμε πολλές ιστορίες ενώ ο βοριάς έκοβε βόλτες από έξω και σφύριζε μανιασμένα.
Δεν είχαμε μουσικές για έναν απροσδιόριστο ακόμη λόγο.
Γιαγιά είχαμε μα τώρα όχι. 
Ζεστά φαγητά είχαμε, δώρα και μια τηλεόραση σχεδόν συνέχεια αναμμένη, ένα βουνό συχνά χιονισμένο, ναι είχαμε και κάτι σύννεφα σαν ευχής παράγγελμα, που να τα έβλεπες. Δεν είχαμε υπολογιστή και ίντερνετ, ούτε μπαρ και ποτά, μονάχα κρασί είχαμε, νερό και κάποια επιτραπέζια.
Είχαμε μια φιλαρμονική που πέρναγα ώρες ανάμεσα από τις παρτιτούρες και που η στολή της τώρα μόνο δάκρυα χαράς μου φέρνει. Και τώρα έχω ένα κόμπο, άδετο και ανίκανο να τον λύσω. Γιατί τώρα αυτά που έχω είναι αυτά που δεν είχα και αυτά που είχα μοιάζουν ένα ζεστό αστείο. Μα τώρα είμαι ο κερδισμένος ή ο χαμένος και ποιος από τους δύο μπορεί να μου το πει ξεκάθαρα ότι πράττω σωστά. Ποιός με χωρίζει από τα δύο και με τραβά προς το ένα ή το άλλο μέρος, ποιός από τους δύο μπορεί να έχει κάποια σημασία και ποιός μπορεί να έχει λιγότερη;
Κουραμπιέδες είχαμε και μελομακάρονα ναι. Όλα σπιτικά και αγνά από τη μάνα, όλα φτιαγμένα από ένα απαλό χέρι που σε ζεσταίνει μέχρι να λιώσουν τα χιόνια σου. Κατά τη διάρκεια είχαμε φίλους και χαρτιά, παγανιστικά έθιμα που τα έκαμα δικά μου, για εφτά χρόνια. Με μάτια ανοιχτά και την μπουκάλα στο χέρι να θυμάμαι όλα τα ίχνη μας στους δρόμους. Με την μπουκάλα πάντα ανά χείρας, να επισκέπτομαι τα νοσοκομεία δις και μια το αστυνομικό τμήμα. Ναι, είχαμε γλέντια και τη βασιλόπιτα τότε δεν την θυμάμαι, μα ούτε το πυροσβεστικό μπορώ να ξεχάσω. Όχι όλα αυτά δεν είναι κάποιο εκτόπισμα της φαντασίας μου, άλλωστε αυτή ακόμη χωνεύει τα κατάλοιπα των ψυχολογικών μου μεταπτώσεων.
Και ξερνάω τις λέξεις στην σειρά γι’ αυτά που είχαμε και αυτά που έλειπαν από το να τα είχαμε μα τώρα, ναι το είπα, είναι δικά μας. Θα κεράσω μερικές ακόμη πριν αυτό το όχημα φύγει.
Τώρα έχουμε δωμάτια και πολυκατοικίες, πάνε τα περβάζια και τα σπασμένα ρόδια έξω από την πόρτα. Έχουμε τους καθημερινούς πυροβολισμούς από επιεικώς χαρακτηριζόμενα καθάρματα. Τότε είχαμε δάση και ξύλα να πελεκήσουμε.
Ακούμε τι πρέπει να κάνουμε, σαν μια έκθεση γυμνασίου. Γράφω το ίδιο ανιαρά, δίχως ίχνος συνέπειας, δίχως ένα ρημάδι συνειρμικό περιεχόμενο και αισθάνομαι περισσότερο μαλάκας από πριν. Κάθε νύχτα ξυπνά σαν ίδια μέρα και η μέρα κοιμάται σαν ίδια νύχτα. Και αν το χάος είναι αυτό που κάποτε εννοούσαν φοράω μια ζώνη ασφαλείας και αναμένω να κλειδωθώ μέσα του. Κρατάω ένα κουτάκι σπίρτα και σκέφτομαι το αύριο από την αρχή και πάλι. Αυτοί οι δύο με κρατούν για τα καλά στη χούφτα τους.
Όλα συγκρίνονται με κάτι άλλο, άσε τα τραγούδια να λένε, μου σφύριξε το μέσα μου και έτσι εγώ γονάτισα στην λίμνη μου προσμένοντας ευλαβικά το σήμερα. Είμαι εδώ όσο και αν μου φαίνεται περίεργο, όσο και αν σας φαίνετε γελοίο. Θα περάσει μη φοβάσαι και αύριο όλα θα ‘ναι όπως χτες.
Αγάπη και υγεία.
*Οι Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες των Συντακτών της Κουλτουρόσουπας αγαπήθηκαν και διαβάστηκαν πολύ. Πρωτοδημοσιεύτηκαν τα Χριστούγεννα του 2012 και τις αναδημοσιεύουμε, δεδομένου και της νέας μας πλατφόρμας, με τις ευχές για Καλά Χριστούγεννα.
Φωτογραφικό υλικό
