Γράφει η Νέλη Βυζαντιάδου για την Κουλτουρόσουπα.
Facebook - Instagram - YouTube
.
Το ζέσταμα
Εδώ και μέρες περίμενα το σημερινό επεισόδιο, που θα ήταν και το τελευταίο επεισόδιο, της σειράς που κι εγώ λάτρεψα όπως έκαναν και πολλοί άλλοι. Τα συναισθήματα μου ανάμεικτα. Από τη μια ανυπομονησία για την κατάληξη και από την άλλη θλίψη για το τέλος που θα ερχόταν.
Φρόντισα λοιπόν να τελειώσω εγκαίρως από τις σημερινές συνεδρίες και στήθηκα μπροστά στην τηλεόραση προσμένοντας για τελευταία φορά τους ήρωες που έμπαιναν στη ζωή μου τόσα βράδια τα τελευταία 3 χρόνια. Ήξερα ότι απόψε θα ήταν το τελευταίο μας ραντεβού και αποφάσισα να το γιορτάσω ανοίγοντας ένα μπουκάλι κρασί και κλείνοντας το κινητό μου.
Η δράση
Από την πρώτη κιόλας στιγμή διαπίστωσα ότι η ταχύτητα με την οποία θα γινόντουσαν τα ξεκαθαρίσματα θα ήταν εντυπωσιακή. Κι όσο παρήλαυναν μπροστά στα μάτια μου ο ένας ήρωας μετά τον άλλον τόσο περισσότερο αφηνόμουν στη μαγεία του σεναρίου και στα νοήματα που κρυβόντουσαν πίσω από το προφανές.
Εχθροί πολεμούσαν δίπλα δίπλα ο ένας στον άλλον… οι κακοί πέταξαν έστω και στο παρά πέντε τη μάσκα του δολοπλόκου και έδωσαν τη μάχη τους για να συγχωρεθούν προτού πεθάνουν… πόση δύναμη χρειάζεται να έχει κανείς προκειμένου να συγχωρέσει και να δώσει μια επόμενη ευκαιρία… όπως έκανε ο Λάμπρος με το Μελέτη… και πόση δύναμη πρέπει να έχει κανείς για να βγει μπροστά, να αναλάβει τις ευθύνες των πράξεων του και να εξιλεωθεί έστω και λίγο πριν πεθάνει… όπως έκανε ο Μελέτης… και πόση αγάπη, πόσο ανθεκτική αγάπη, μοιράζονται δυο άνθρωποι που αψηφούν το θάνατο και συνεχίζουν να βαδίζουν μαζί στο φως… δυο άνθρωποι που συνεχίζουν να ζουν ο ένας μέσα από τον άλλον γιατί ο έρωτας είναι ζωή και η ζωή συντρίβει το θάνατο… όπως έκαναν η Πηνελόπη με το Μελέτη…
Γεμίζω ξανά το ποτήρι μου με κρασί και εξακολουθώ να ταξιδεύω παρακολουθώντας τις ζωές των πρωταγωνιστών… πόση δύναμη πρέπει να έχει κανείς για να αποφασίσει να δώσει στο παιδί του το όνομα του ανθρώπου που ήταν για χρόνια ο δυνάστης του… κι είναι τότε που το θύμα απελευθερώνεται και παύει να είναι θύμα… λυτρώνεται και μαζί του λυτρώνεται και ο θύτης… γιατί δεν υπάρχει θύτης χωρίς θύμα… κι είναι τότε που το θύμα γίνεται σωτήρας του εαυτού του και του άλλου…
Η ώρα περνά και η αντίστροφη μέτρηση είναι γεγονός… σε λίγο θα τελειώσει… και μαζί με αυτό που θα τελειώσει, τελειώνει η συναισθηματική επένδυση που έκανα σε μια σειρά… με πλήρη συνείδηση και απόλυτη αφοσίωση… ήταν μια σχέση ανάμεσα σε μένα και σε εκείνους… στον τηλεθεατή και στον ηθοποιό…. στον τηλεθεατή και στους συντελεστές…. κι αυτή η σχέση ολοκληρώνεται όπου να’ναι…. κι όταν μια σχέση φτάνει στο τέλος της, τελειώνει μαζί της κι ένα δικό μας κομμάτι κι αυτό έχει συγκίνηση….
Τελικά η ζωή συνεχίζεται… αυτό μου επιβεβαιώνουν όλοι τους… ο Κωσταντής με τη Δρόσω… ο Νικηφόρος με την Ασημίνα… ο Μπάμπης με την Κορίνα…. ο Λευτέρης…. η Ζωή…. η Αιμιλία…. ο Κυριάκος με την Ουρανία…. ο Προκόπης…. ο Παναγιώτης… η Βιολέτα… ο Σταμάτης…. η Πηνελόπη και όλοι οι υπόλοιποι….
Και φυσικά το Λενιώ με το Λάμπρο που δημιούργησαν κυριολεκτικά και μεταφορικά την Ελπίδα τους…
Το κλείσιμο
Αν έγραφα εγώ το σενάριο θα είχα αλλάξει ελάχιστα πράγματα… μα αυτό είναι και το πιο ενδιαφέρον… να βλέπεις μια ιστορία από απόσταση και να ξέρει τι θα άλλαζες και τι θα άφηνες ίδιο… όπως και με τις ιστορίες της ζωής… τις δικές μας ιστορίες…
.
.
Ακολουθήστε το Kulturosupa.gr στα social media