Μανούλες: η πηγή της Ευζωίας μας. Από τον Οδηγό ΕυΖωή(ι)ας! της Ζωής Οικονόμου.

Λίγο η επικείμενη γιορτή της μητέρας που πλησιάζει, λίγο η χαρμόσυνη γέννηση ενός γλυκύτατου μπόμπιρα αγαπημένων ανθρώπων αυτές τις μέρες, λίγο το τραγικό συμβάν με το τετράχρονο αγγελούδι που μας μούδιασε όλους, αυτές τις μέρες σκέφτομαι  τον απόλυτα καθοριστικό ρόλο(ναι δίνω έμφαση) που παίζουν οι μανούλες στη ζωή μας.

Πώς να το κάνουμε Kulturosupaki μου οι μανούλες είναι βασική πηγή της Ευζωίας μας.

Από την αρχαιότητα οι άνθρωποι γιόρταζαν τη ‘’μεγάλη μητέρα’’ τη θεά Γαία, που ήταν σύζυγος του ουρανού και μητέρα θεών και ανθρώπων, κάθε άνοιξη. Έπειτα γιόρταζαν τη Ρέα, που ήταν η πρώτη που γέννησε με τοκετό και ανάθρεψε τα παιδιά της με μητρικό γάλα.

Στα ρωμαϊκά χρόνια λάτρευαν τη θεά Κυβέλη τον Μάρτιο και το 1600 στην Αγγλία την τέταρτη Κυριακή της Σαρακοστής γιόρταζαν την Κυριακή της μητέρας. Μάλιστα εκείνη τη μέρα ακόμα και οι υπηρέτριες μπορούσαν να πάρουν άδεια προκειμένου να περάσουν τη μέρα τους παρέα με τις μητέρες τους.

Στη σύγχρονη εποχή, η ακτιβίστρια Άννα Τζάρβις αγωνίστηκε για την καθιέρωση της Γιορτής της Μητέρας τη δεύτερη Κυριακή του Μάη, προκειμένου να τιμήσει τη μητέρα της που αγωνίστηκε για τη συμφιλίωση Νοτίων και Βορείων Αμερικανών. Ο αγώνας της δικαιώθηκε  στις 9 Μαΐου του 1914, με την υπογραφή  προκήρυξης, σύμφωνα με την οποία η γιορτή καθιερώθηκε ως επίσημη, από τον Γούντροου Ουίλσον.
Μάλιστα το λευκό γαρίφαλο θεωρείται σύμβολο της Ημέρας της Μητέρας καθώς ‘’το λευκό χρώμα συμβολίζει την αλήθεια, την αγνότητα και την φιλευσπλαχνία της μητρικής αγάπης ενώ το άρωμα του, την μνήμη και τις προσευχές της’’.

Στην Ελλάδα για πρώτη φορά γιορτάστηκε στις 2 Φεβρουαρίου του 1929 και συνδυάστηκε με την γιορτής της Υπαπαντής, όμως το 1960 η γιορτή της μητέρας μεταφέρθηκε στη δεύτερη Κυριακή του Μάη.

Η Ντόροθι Κάνφιλντ Φίσερ είπε: Η μάνα δεν είναι ένα πρόσωπο για να στηρίζεσαι πάνω του, αλλά εκείνη που σε βοηθάει να μη χρειάζεσαι στηρίγματα.

Η δική μου μανούλα όποτε βλέπει ότι δεν είμαι πολύ καλά ή δυσκολεύομαι με κάτι, με παίρνει μέσα στην τρυφερή της αγκαλιά και μου ψιθυρίζει στίχους από την Ιθάκη του Καβάφη. Κι ας της γκρινιάζω ακόμα σαν μωρό παιδί κι ας της φωνάζω όποτε δεν είμαι καλά. Αυτή ψύχραιμη με περιβάλλει με τη θαλπωρή της και μου υπενθυμίζει πως όλα είναι μέρος της ζωής και πως όλα θα ξεπεραστούν. Και τότε θαρρείς ότι φεύγουν όλα τα σύννεφα. Ναι φεύγουν κι ας την πειράζω κάθε φορά που ξεκινάει να μου  απαγγέλει τον αγαπημένο της Καβάφη.

Έτσι το σημερινό μάθημα Ευζωίας θα τα πάρουμε από την Ιθάκη του Καβάφη. Το σημερινό μάθημα, είναι το πρώτο μάθημα Ευζωίας που έμαθα από τη μαμά μου.

Κωνσταντίνος Καβάφης «Ιθάκη»
Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι να ‘ναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους•
να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά•
σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει•
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.

Να θυμάστε πάντα: H μητρική αγάπη είναι το καύσιμο που ωθεί ένα συνηθισμένο άτομο, να καταφέρει το ακατόρθωτο(Μάριον Κ. Γκάρετι).

Να αγαπάτε και να προσέχετε τις μανούλες σας. Να τις παίρνετε αγκαλιά, να τους δίνετε φιλιά και λέτε ότι τις αγαπάτε που και που.

Υ.Γ: Το σημερινό κείμενο το αφιερώνω στη δική μου μαμά, που μου έμαθε να μην το βάζω ποτέ κάτω στα δύσκολα και πως η ΑΓΑΠΗ υπερβαίνει τα ΠΑΝΤΑ. Αλλά κυρίως μου έμαθε πως είναι η ανιδιοτελής αγάπη και τον τρόπο για να την νιώθω.