Κάθε λιμάνι και καημός, κάθε… αιγιαλός και δάκρυ! Ή αλλιώς «στου γιαλού τα βοτσαλάκια… παίζουνε οι θεομπαίχτες!»
Γράφει η γεωπόνος Πίτσα Στασινοπούλου.
‘Όχι καλέ μου φίλε αναγνώστη, δεν μεράκλωσα ξαφνικά, δεν ήπια ληγμένα ούζα, δεν ασκούμαι στιχουργικά για την επόμενη γιουροβίζιον, δεν βάζω υποψηφιότητα για ακρόαση σε διαγωνισμό ταλέντων. Η αλήθεια είναι ότι το «άγιο τσιπουράκι» το χρειάζομαι το άτιμο, αλλά αν αρχίσω την τσιπουρο-κατάνυξη, η νηφαλιότητα του μυαλού- τί θα πει «ποιου μυαλού»; - θα πάει περίπατο… και αντί για σκέψεις λογικές στη σειρά θα αρχίσω την παράθεση «κοσμητικών», «γαλλικών», «μπινελικίων χονδροειδών» και το ευγενές προφίλ που με κόπο χτίζω μισόν αιώνα θα πάει στράφι κι είναι κρίμα! Φαντάζομαι ότι υποψιάζεσαι το θέμα και την αιτία που με «έφτιαξε» για πολλοστή φορά, κι αν σε μπέρδεψαν τα στιχάκια στο ξεκαθαρίζω, πρόκειται βεβαίως – βεβαίως για το νομοσχέδιο που προωθείται σχετικά με τον «αιγιαλό». Ένα νομοσχέδιο ευφυές που ξεχειλίζει από οικολογική και κοινωνική ευαισθησία, σχεδόν συγκινητική, και έχει αγκαλιαστεί από το σύνολο πολιτών και φορέων που δεν βλέπουν την ώρα να ψηφιστεί!
Το έχω ξαναπεί: η λέξη «πλήξη» τελευταία έχει εξοβελιστεί παντελώς από τα ελληνικά λεξικά, η έκπληξη σκάει εκεί που δεν το περιμένεις και η λογική, όση απέμεινε, κοντεύει να εκραγεί… Συμφωνώ ότι η πλήξη είναι δυσάρεστη κι οι εκπλήξεις ωραίο πράγμα στη ζωή… Αλλά πώς γίνεται βρε θεομπαίχτες, οι δικές σας εκπλήξεις να είναι ΜΟΝΙΜΑ αρνητικές; Ούτε μια θετική, έτσι για… αλλαγή, να δούμε οι άμοιροι πώς είναι να χαίρεσαι για κάτι απροσδόκητα ευχάριστο! Γιατί το ξεχάσαμε… η έκπληξη – καρπαζιά συντροφεύει σταθερά τον αβίωτο βίο μας σε βαθμό ρουτίνας και εκ των πραγμάτων αναιρείται ως έννοια. Κάπως έτσι, εν μέσω διαδοχικών φορομπηχτικών μέτρων, θλιβερών εξαγγελιών, κατάπτυστων ψηφισμάτων, απαράδεκτων περικοπών… έσκασε μύτη και το εμπνευσμένο νομοσχέδιο για τον αιγιαλό. Βέβαια αν υποκριθούμε ότι πέσαμε από τα σύννεφα κι αρχίσουμε να χτυπιόμαστε «μα πώς είναι δυνατόν!», μάλλον πίνουμε κάτι ύποπτο κι έχουμε παραισθήσεις. Ή επισκεπτόμαστε τη χώρα ως τουρίστες. Ή ζούμε σε ένα μακρινό, παράλληλο σύμπαν, όπου η ελληνική πραγματικότητα δεν φθάνει ούτε ως πληροφόρηση.
Αλίμονο! Ένα παντοδύναμο σύστημα με θαυμαστή συνεργασία του πολιτικού, οικονομικού και μιντιακού κατεστημένου, μοχθεί και χύνει τόνους ιδρώτα τα τελευταία «μνημονιακά» χρόνια για να προετοιμάσει το έδαφος του ξεπουλήματος της δημόσιας γης και των δημόσιων αγαθών. Λες άραγε οι τεχνοκράτες – αρπακτικά της διαπλοκής… να μη ξέρουν τη δουλειά τους; Γιατί εν Ελλάδι, «σε τούτα εδώ τα μάρμαρα (που) κακιά σκουριά δεν πιάνει», με φιλέτα γης σπάνια ανά την υφήλιο, με ακτογραμμές ατέλειωτων χιλιομέτρων, με φυσικό κάλλος και ορυκτό πλούτο στριμωγμένα σε περίσσεια μέσα σε λίγα τετραγωνικά… αν θέλεις να ξέρεις, κάνουν «μεταπτυχιακό» υψηλού επιπέδου! Συνεπικουρούμενοι βεβαίως από πολιτικούς και μιντιοκράτορες αναλόγου φυράματος και αφού προηγουμένως μεθόδευσαν επιτυχημένα μια τεχνητή «κρίση», οδηγούσα σε οικονομική απαξίωση των πάντων. Από την αξία της γης και των ακινήτων μέχρι αυτήν της ενέργειας και του ορυκτού πλούτου… Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας, επιπέδου δημοτικού…
Και αφού οι μάγκες (γιατί ΕΙΝΑΙ! Δεν θα τους φάμε το… δίκιο), αργά, μεθοδικά, επαγγελματικά έστρωσαν τον δρόμο προετοιμάζοντας την κοινή γνώμη και οδηγώντας έντεχνα σε πλήρη απαξίωση τον δημόσιο «υπό εκμετάλλευση» στόχο, αφήνουν τώρα να περάσει πάνω του πανηγυρικά η «μπουλντόζα» της ιδιωτικοποίησης. Είτε πρόκειται για δημόσια γη, είτε για κοινωνικό αγαθό, είτε για υπηρεσία κοινής ωφέλειας. Η οποία ιδιωτικοποίηση, κατόπιν τούτων, προβάλλεται πλέον όχι απλά σαν μια συζητήσιμη, εναλλακτική λύση, αλλά ως μοναδική «σωτηρία», ως «από μηχανής θεός» και οι ενστάσεις των διαφωνούντων… γραμμένες εκεί που δεν πιάνει μελάνι! Τόσο δημοκρατικά! Άλλωστε η «δαμόκλειος σπάθη» της τρόικας, ο φόβος και οι απειλές κυρώσεων από τα «αφεντικά», λειτουργεί αποτελεσματικότατα, δεν υπάρχει λόγος να πονοκεφαλιάσει κανείς ψάχνοντας άλλα επιχειρήματα, είναι περιττά. Απλά τώρα στην ατζέντα είχε σειρά ο αιγιαλός, όχι μόνο της θάλασσας αλλά και όχθες λιμνών και ποταμών.
Και μια αποφράδα μέρα, οι οικονομικοί εγκέφαλοι έστυψαν την (διεστραμμένη) φαιά ουσία τους και κατάρτισαν νομοσχέδιο με τίτλο: « Οριοθέτηση, διαχείριση και προστασία αιγιαλού και παραλίας». Ωραίος τίτλος και εκείνο το «προστασία» σου φέρνει… δάκρυα συγκίνησης. Μπήκα να το διαβάσω, καθώς άλλωστε τίθεται σε δημόσια διαβούλευση και παραβλέποντας αρθρίδια και υποπαραγράφους, η βασική ενημέρωση που αποκόμισα φτάνει και περισσεύει για… ανέξοδη περμανάντ στο μαλλί! Ούτε λίγο ούτε πολύ, το νομοσχέδιο επιτρέπει την πλήρη κατάληψη των παραλιών από επιχειρηματικές δραστηριότητες, νομιμοποιεί αυθαίρετα κτίσματα επαγγελματικής χρήσης και ενθαρρύνει το κτίσιμο νέων, διευκολύνοντας προκλητικά και απλοποιώντας γραφειοκρατικές διαδικασίες, απειλώντας το δικαίωμα ελεύθερης πρόσβασης στην παραλία και αγνοώντας το διεθνές νομικό πλαίσιο για την προστασία της βιοποικιλότητας της «κρίσιμης» παράκτιας ζώνης. Την οποία «προστασία» φυσικά επικαλείται, ζητώντας για την έγκριση των έργων κατάθεση «μελέτης περιβαλλοντικών επιπτώσεων». Πολύ ωραία… ταινία, να πάτε να τη δείτε!!!
Αυτή η εξαιρετική «ταινία», στην κατηγορία «μαύρη κωμωδία», διαδραματίζεται στο εξωτικό Ελλαδιστάν, όπου κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα στο περιβάλλον, που σέβεται τον εαυτό της, τους ρύπους της, τις καταστροφές και τις παρανομίες της, οφείλει να καταθέσει βάσει νόμου «Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων» (ΜΠΕ). Αντικειμενική, από ανεξάρτητο φορέα υπεράνω κάθε… διαπλοκής, απόλυτα ελεγμένη και φυσικά εφαρμόσιμη! Ανά τακτά διαστήματα δε, ειδικά εκπαιδευμένα (στο «λάδωμα») κλιμάκια εμπειρογνωμόνων, προβαίνουν σε ελέγχους εφαρμογής των όρων της μελέτης και στην εξαιρετικά… σπάνια περίπτωση που διαπιστωθεί παρέκκλιση, οι κυρώσεις είναι απίστευτα σκληρές! Εξοντωτικά πρόστιμα, φυλακίσεις, μαστιγώματα, διασυρμός… Γι αυτό ΠΟΤΕ και ΚΑΝΕΝΑΣ επιχειρηματίας δεν ρισκάρει να παρεκκλίνει, εφαρμόζοντας τη μελέτη με θρησκευτική ευλάβεια. Άλλωστε πέρα από τον «φόβο των Ιουδαίων», στο εξωτικό Ελλαδιστάν υπάρχει μακροχρόνια παράδοση διαφάνειας και νομιμότητας καθώς και παροιμιώδης οικολογική ευαισθησία για το περιβάλλον. Δεν πρόκειται να δεις ούτε γι αστείο μολυσμένες θάλασσες, νεκρές λίμνες, κατεστραμμένα ποτάμια από τοξικά λύματα εταιριών που φυσικά είχαν καταθέσει υποχρεωτικά ΜΠΕ. Προς Θεού!!!
Και αφού δεις την ωραιότατη «ταινία», ίσως θελήσεις να κατηφορίσεις κατά τη θάλασσα: να σεργιανίσεις, να λιαστείς, να κάνεις το μπάνιο σου, να ρίξεις καμιά πετονιά… Μόνο που ίσως χρειαστεί γι αυτά τα απλά, αυτονόητα δικαιώματά σου ως πολίτη… έλεγχος ταυτότητας, φέις κοντρόλ, πληρωμή «εισόδου στην παραλία», «ελάχιστη κατανάλωση» ή ό,τι άλλο σου επιβάλλει κατά την κρίση του ο επιχειρηματίας- κάτοχος ακτής. Ο οποίος βέβαια υποχρεούται βάσει νομοσχεδίου να σου παραχωρήσει ένα… ελεύθερο πέρασμα, κι όταν το βρεις με το καλό ώστε να περάσεις χωρίς «διόδια», προσοχή κακομοίρη μου: έτσι και κινηθείς εκτός των ορίων του «ελεύθερου χώρου» που τόσο γενναιόδωρα που παραχώρησαν, ή θα σε ξαποστείλουν ή θα πληρώσεις! Μιλημένα - ξηγημένα! Αν δε ανήκεις στην ευγενή συνομοταξία των λαμόγιων που καταπατώντας αρχές και νόμους έκτισες παράνομα πάνω στο κύμα όποιο καρκατσουλιό ή γκλαμουριά γούσταρες, μπορείς τώρα με απλούστατες διαδικασίες και λίγα ευρουλάκια να τα νομιμοποιήσεις και από λαμόγιο- καταπατητής να εξιλεωθείς αυτόματα σε νομοταγή! Άλλωστε «όλη η Ελλάδα μια ατέλειωτη παράγκα»… τώρα και νόμιμη!
Κι αν εσένα τον «ευαίσθητο» σε ενοχλούν οι επιχειρηματικές δραστηριότητες που το νομοσχέδιο ενθαρρύνει στην παραλία και σε χαλάει η καταστροφή του οικοσυστήματος και η πλήρης κατάληψη από τσιμέντα, κιόσκια, ομπρελοξαπλώστρες, beach bars, φαγάδικα ή ό,τι άλλο κατεβάσει η γκλάβα του ευφάνταστου επιχειρηματία, το πρόβλημα είναι καθαρά δικό σου! Και οφείλεται στην παρωχημένη αισθητική σου, τα κολλήματα και τον μόνιμο αρνητισμό σου. Ακούς «ανάπτυξη» και τσιτώνεις… έχεις θέμα με το φυσικό περιβάλλον της θάλασσας, που ούτε ο Καββαδίας έτσι! Ούτε καν η careta-careta… κι αυτή αναγκαστικά συμβιβάζεται! Σαμποτάρεις κάθε προσπάθεια ανάκαμψης της οικονομίας (λέγε με «ικανοποίηση των δανειστών») με γελοία επιχειρήματα για δήθεν ξεπούλημα σε ιδιώτες δημόσιων αγαθών σαν το νερό, την υγεία, την παιδεία, την ενέργεια, τα ορυκτά, τα λιμάνια, τις παραλίες.
Και επιτέλους ΔΕΝ (ξε)πουλάμε τις παραλίες, τις παραχωρούμε επ’ αόριστον σ’ όποιον πληρώνει καλά για να χτίσει ό,τι γουστάρει, αφού φυσικά το «εγκρίνουμε» και αφού «εγγυηθεί» ότι θα σεβαστεί το περιβάλλον! Κι αν εσύ σ’ όλο αυτό δεν βλέπεις τα φανερά και… κρυφά κέρδη (για τον τόπο φυσικά!) και στραβώνεις που σου χαλάμε το τοπίο, σου μαγαρίζουμε τη θάλασσα , σου κόβουμε την ελεύθερη πρόσβαση ή σου κλείνουμε τον ορίζοντα…. είχαμε μια φαγούρα! Διαμαρτυρήσου όσο θέλεις, περπάτα πορείες χιλιόμετρα, μάζευε σαν ζήτουλας υπογραφές κι όταν με το καλό ολοκληρώσεις, ξανοίξου βαθιά (πολύ βαθιά!) στο πέλαγος, ατένιζε όση ανοιχτωσιά τραβάει η ψυχή σου, μόνο να χαρείς ΜΕΙΝΕ ΕΚΕΙ, αν γίνεται για ΠΑΝΤΑ… να γλυτώσουμε επιτέλους από την ενοχλητική παρουσία σου στα πόδια μας! (Μα τί… υπέροχες ιδέες μας βάζετε!)
ΥΓ: Υποθέτω ότι το 98% (!) του «ΟΧΙ» στην ιδιωτικοποίηση του νερού, ΕΤΣΟΥΞΕ για καλά… ΜΠΡΑΒΟ καρντάσια!!!!!!!!!! Πάμε τώρα το ίδιο δυναμικά για το ξεπούλημα της παραλίας, συνοδεύοντας το ΟΧΙ με 100% μεγαλοπρεπές φάσκελο στους κατάπτυστους, «βόλτα» με βαρκούλα στ’ ανοιχτά και… ό,τι ήθελε προκύψει! Μπορείς να τα βάλεις με τη… θάλασσα;
