![ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΖΙΓΚΟΛΟ. Ο ΦΑΚΕΛΟΣ. [Life stories - Βασίλης Καρατζόγλου].](upload/blog/topic_19515.jpg)
ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΖΙΓΚΟΛΟ. Ο ΦΑΚΕΛΟΣ. [Life stories - Βασίλης Καρατζόγλου].
Ώρα Ελλάδος 05:54. Σε λίγο ξημερώνει και νιώθω ήδη την ζάλη από το κρασί και τα λόγια της κυρίας Έλενας κάνουν βόλτες στο κεφάλι μου. Έχουν μπερδευτεί όλα στο μυαλό μου και νιώθω μια απίστευτη θολούρα. Προσπαθώ να ξεχωρίσω την πραγματικότητα από την φαντασία, να θυμηθώ τον λόγο που έχω έρθει αλλά και να συνειδητοποιήσω το πώς εξελίχθηκε η βραδιά. Η μάλλον πως θα καταλήξει γιατί ακόμα δεν ξέρω τι θα γίνει. Πρέπει να βοηθήσω ένα παιδί που δεν έχω δει ποτέ μου και μάλιστα αναλαμβάνοντας έναν ρόλο που δεν έχω καταλάβει γιατί μου ανατέθηκε. Όλα μπερδεμένα, πόσο μάλλον μετά το ένατο ποτήρι κρασί. «Συγνώμη, που βρίσκεται ο γιος σας;»ψελλίζω και πίνω άλλη μια γουλιά κρασί. Σκεφτόμουν ότι αν γινόμουν ποτέ σεναριογράφος σίγουρα αυτό το βράδυ θα ήταν το βασικό σενάριο της ταινίας μου. Αλλά και συγγραφέας να γινόμουν, πάλι το ίδιο θα έκανα. Θα είχα σαν βάση μια γυναίκα και έναν άντρα που γνωρίζονται για “επαγγελματικούς λόγους” ένα βράδυ Σαββάτου στο Παλαιό Ψυχικό ,αλλά η βραδιά παίρνει άλλη τροπή. Γαμάτο στόρι. Και ένας Θεός ξέρει τι ακολουθεί!!!
«Το παιδί μου είναι σε κέντρο αποτοξίνωσης στην Ελβετία. Θα έρθει μεθαύριο με την αδερφή μου, η οποία μένει στην Ελβετία τα τελευταία είκοσι χρόνια. Ήμουν και εγώ μαζί του αλλά επέστρεψα στην Ελλάδα γιατί έπρεπε να διευθετήσω το θέμα του πρώην συζύγου μου. Βλέπεις δεν του φτάνανε τα γκομενιαρίσματα, ήθελε να βάλει και χέρι στην περιουσία μου και διεκδικούσε ένα πολύ μεγάλο μέρος αυτής. Από ακίνητα και οικόπεδα, μέχρι μετρητά και προσωπικά είδη αξίας. Αλλά δεν του κάνα το χατίρι. Δεν θα ξεμπέρδευε έτσι εύκολα μαζί μου. Έβαλα, λοιπόν, δικηγόρο και περιμένω να δω την έκβαση της υπόθεσης. Θέλω να δικαιωθώ, όχι μόνο ηθικά αλλά και οικονομικά». Μετά από πολύ ώρα την είδα να βουρκώνει και τα δάκρυα να κυλάνε στα μάγουλα της. Την έχει πονέσει όλη αυτή η ιστορία με τον πρώην και έχει απόλυτο δίκαιο. Ξέρω πως είναι να είσαι και κερατάς και γδαρμένος. Αλλά αυτή την φορά ήξερα ότι είχε διπλό καημό. Και δεν ήταν μικρός.
«Ωραία λοιπόν. Αυτό που ζητάτε από μένα είναι να έρθω ξανά όταν έρθει ο γιος σας και να του μιλήσω για την κατάσταση του. Αλλά αυτό σε τι θα τον βοηθήσει; Θα με ακούσει και θα αλλάξει γνώμη; Θα αφήσει έτσι εύκολα όλο αυτό που τον τυραννάει και θα γίνει καλά; Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί επιμένετε να έρθω και εγώ μαζί του. Αφού ο γιος σας….». «Δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι πολλά, ούτε να έχεις τόσες πολλές απορίες. Το πράγμα είναι πιο απλό. Θέλω ο γιος μου να μιλήσει με έναν άνθρωπό που έχει περάσει δύσκολα στην ζωή του και να μπορέσει να καταλάβει πως είναι να περνάς από την Κόλαση στον Παράδεισο. Πως είναι να μεταβαίνεις από το στάδιο του Θανάτου στο στάδιο της Ζωής. Και εσύ Θανάση έχεις ένα χάρισμα. Μεταδίδεις με ωραίο και θετικό τρόπο στον συνομιλητή σου πολλά μηνύματα. Έχεις μια τόλμη και ένα πείσμα που σπάνια συναντάς σε άνθρωπο. Αυτό ακριβώς χρειάζεται λοιπόν ο γιος μου. Κάποιον που μπορεί να τον ακούσει και να νιώσει ότι η Ελπίδα δεν χάθηκε ακόμα..».
Ναι, όσες αντιστάσεις και αν είχα εκείνη την ώρα πέσανε μεμιάς. Δεν γινότανε να της πω όχι. Δεν ήθελα να αφήσω έναν άνθρωπο να υποφέρει από την στιγμή που μπορώ να δώσω, έστω, και μια μικρή βοήθεια. Πάνω από όλα δεν μπορούσα να αντισταθώ στην γοητεία της και στον τρόπο που ζητούσε αυτό που ήθελε. Με κοιτούσε και μ’ αυτά τα υγρά μάτια που μέσα τους αποτυπωνόταν η πίκρα και το πείσμα! Αυτά τα μάτια που τα ερωτεύθηκα από την πρώτη στιγμή που τα είδα. Ναι, θα ερχόμουν ξανά να την δω και θα την βοηθούσα όσο μπορούσα. Χωρίς αντίτιμο.
Σηκώθηκε από τον καναπέ, πλησίασε στο ντουλάπι της κουζίνας ακριβώς πάνω από το ψυγείο. Έβγαλε έναν λευκό φάκελο, τον πήρε στα χέρια της και τον ακούμπησε στο πόδια μου. «Αυτά είναι για σένα και είναι λίγα για αυτό που κάνεις. Στα δίνω γιατί θέλω οι άνθρωποι σαν εσένα να κοιμούνται ήσυχοι. Είναι δικά σου και μπορείς να τα αξιοποιήσεις όπως θέλεις» μου είπε και μου έκλεισε το μάτι. Τα ‘χάσα. Πήρα τον φάκελο στα χέρια μου και τον άνοιξα σιγά-σιγά. Εκείνη πήρε το πακέτο με τα τσιγάρα της και βγήκε στο μπαλκόνι. Άναψε το τσιγάρο και σήκωσε το κεφάλι της να δει τον ήλιο που άρχισε να ξεπροβάλλει και να απλώνεται σε όλο τον ουρανό. «Άλλη μια μέρα ξημερώνει»μουρμούρισα και άνοιξα τον φάκελο. Δεν γύρισε καθόλου προς το μέρος μου να δει τι κάνω και πως θα αντιδράσω. Σαν να ήθελε να με αφήσει να ζήσω αυτή την στιγμή. Και η ώρα της αποκάλυψης έφτασε.
Μια κόκκινη κάρτα και μια δεσμίδα με χαρτονομίσματα. Σάστισα και γύρισα προς το μέρος της. Αυτή δεν έδειξε να ταράζεται καθόλου και εξακολουθούσε να κοιτάζει το ξημέρωμα και τον ήλιο που αποφάσισε και αυτή την μέρα να εμφανιστεί και να δώσει ζωή στον πλανήτη Γη. Έπιασα την κάρτα και την επεξεργάστηκα. Είχε πάνω της έναν κίτρινο ήλιο και μια αφιέρωση: «Για αυτούς που ο ήλιος δεν δύει μόνο αλλά μπορεί και ανατέλλει». Μια δεσμίδα με χαρτονομίσματα ξεπρόβαλλαν μπροστά μου, τυλιγμένα με μια χάρτινη λωρίδα και τον μαγικό αριθμό 10.000 ευρώ πάνω . Γύρισα πάλι προς το μέρος της να δω τι κάνει. Είχε ακόμα γυρισμένη την πλάτη της και κοίταγε τον ήλιο καπνίζοντας. «Είναι ακόμα πιο όμορφη έτσι»μουρμούρισα και χάιδεψα την κάρτα….
Συνεχίζεται…
