Να λέμε... καλά και σήμερα! Απο τη στήλη «lacrimae rerum» του Τάσου Αγγελίδη Γκέντζου.
«Αυτό είναι το πιο προσωπικό μου βιβλίο. Γιατί το έχω γράψει με το σώμα μου» εξομολογείται η συγγραφέας. Μια συγκλονιστική προσωπική κατάθεση από τη στιγμή που διαγνώστηκε με καρκίνο του στήθους έως τη μαστεκτομή και την εμπειρία της χημειοθεραπείας.
Η 25η Οκτωβρίου έχει θεσπιστεί ως η Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Καρκίνου του Μαστού και είναι αφιερωμένη στην πρόληψη, τη σωστή ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση για μια ασθένεια που μας αφορά όλες. Υπολογίζεται ότι μία στις οκτώ γυναίκες παγκοσμίως θα εκδηλώσει καρκίνο του μαστού σε κάποια φάση της ζωής της, ενώ κάθε χρόνο καταγράφονται 4.500 νέα περιστατικά στη χώρα μας. Παρά το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ασθενών θεραπεύεται πλήρως εφόσον υπάρξει έγκαιρη διάγνωση και συνακόλουθη θεραπεία, η μεγάλη συχνότητα εμφάνισης της ασθένειας σημαίνει ότι πρόκειται για ένα ζήτημα που επηρεάζει την καθημερινότητα πολλών από εμάς: αν αναλογιστούμε, θα συνειδητοποιήσουμε ότι όλες γνωρίζουμε στον φιλικό ή οικογενειακό μας κύκλο ένα πρόσωπο που έχει νοσήσει. Επομένως, η ενημέρωση και η ευαισθητοποίηση σχετικά με τον καρκίνο του μαστού θα πρέπει να συμπεριλαμβάνει βεβαίως την κατανόηση της σημασίας των συστηματικών εξετάσεων ή τη γνώση ιατρικών λεπτομερειών, αλλά δεν μπορεί να ολοκληρωθεί μόνο με τα παραπάνω. Ο καρκίνος του μαστού δεν είναι απλώς μια κατάσταση που μπορούμε να αντιληφθούμε προσεγγίζοντάς την εγκυκλοπαιδικά, είναι πρώτα από όλα βίωμα και θα πρέπει να γίνεται αντιληπτό ως τέτοιο.
Η Σοφία Νικολαΐδου στο βιβλίο της Καλά και σήμερα καταγράφει εν θερμώ όσα έζησε, όσα έμαθε, όσα σκέφτηκε, όσα φοβήθηκε και όσα ήλπισε τους μήνες που πάλεψε με την αρρώστια. Το χρονικό, που ξεκινά στις 22 Σεπτεμβρίου 2014 με τη διάγνωση της ασθένειας και κλείνει στις 24 Μαρτίου 2015 με την τελευταία χημειοθεραπεία, είναι γραμμένο σε ημερολογιακή μορφή και διαβάζεται ως ανταπόκριση από εμπόλεμη ζώνη.
Όπως αναφέρει η ίδια η συγγραφέας: «Διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού στις 22 Σεπτεμβρίου του 2014. Έκανα μαστεκτομή την 1η Οκτωβρίου και άρχισα χημειοθεραπεία στις 29 του ίδιου μήνα. Αυτό είναι το χρονικό του καρκίνου στο δικό μου στήθος. Μέχρι να νοσήσω, είχα την αλαζονεία του υγιούς. Δεν πίστευα ότι μπορούσε να μου συμβεί. Είχα φίλες που νόσησαν. Νόμιζα ότι καταλάβαινα τι πέρασαν. Δεν είχα ιδέα. Άρχισα να γράφω αυτό το βιβλίο από την πρώτη μέρα που έσκασε η βόμβα. Ήταν το φάρμακο και η θεραπεία μου. Αν κάτι μου έμαθε η αρρώστια (και μου έμαθε πολλά), είναι ότι η καθεμία από μας είναι η ατομική της περίπτωση. Το σώμα βιώνει την ασθένεια και τη θεραπεία με τον δικό του τρόπο».