Κριτική του Παναγιώτη Τιμογιαννάκη για τις ταινίες SNOWPIERCER και ΤΟ ΘΕΩΡΗΜΑ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΟΣ.
Snowpiercer
του Τζουν-Χο Μπονγκ
με τους Κρις Έβανς, Άλισον Πιλ, Τζέιμι Μπελ, Σονγκ Κανγκ-χο, Τζον Χερτ, Τίλντα Σουίντον, Εντ Χάρις, Γιούεν Μπρέμνερ, Οκτάβια Σπένσερ, Λιουκ Πασκουαλίνο
Άργησα λίγο να γράψω διότι παρατηρώ ένα ενθουσιασμό από δηλωμένους φίλους της ταινίας και δεν ήθελα να τους τη χαλάσω. Από την άλλη, δεν γινόταν να μείνω και σιωπηλός εσαεί. Δεν συμμερίζομαι λοιπόν αυτό τον ενθουσιασμό, σαν να πηγάζει από την ανάγκη ανακάλυψης έργου- αυτό δεν είναι κακό! Όμως αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που νομίζουν ότι το κάνει αριστούργημα. Δεν φαντάζομαι η δήθεν ταξική πάλη μεταξύ οικονομικής θέσης και πρώτης; Διότι, απλώς δηλώνεται. Και δεν εξηγείται τι συνέβη ώστε πριν αρχίσει η ταινία να μην είχε ξεσπάσει; 
Τι περίμεναν;
Να αρχίσει το έργο για να την κάνουν;
Θέλω να πω ότι στα έργα, υπάρχουν δύο ηλικίες α) η ηλικία των ηρώων πριν αρχίσει το έργο και β) η ηλικία κατά τη διάρκεια του έργου. Τι γινόταν μέχρι εκείνη τη στιγμή πριν ξεκινήσει η ταινία και ποιά ήταν η αφορμή ώστε να δικαιολογεί την εξέγερση που δεν είχε γίνει ως τότε; Να ρωτήσω πως την έβγαζαν τόσο καιρό που το τραίνο έτρεχε αενάως; Για μένα τον “σεναριάκια” αυτά είναι στοιχεία που με εναντιώνουν σε ένα έργο. Και προχωρώ στο καθαρά κινηματογραφικό επειδή στους ενθουσιασμούς περιλαμβάνεται και το “μεγάλος σκηνοθέτης”. Από τη μιά χρησιμοποιούμε με ευκολία τους επιθετικούς προσδιορισμούς, από την άλλη δεν είδα την αξιοποίηση κάποιου ιδιαίτερου πράγματος. Φερειπείν, για να γίνω κατανοητός, στο “Τραίνο της μεγάλης φυγής”, είχαμε την αξιοποίηση του ευρήματος ότι ένα τραίνο τρέχει σαν δαιμονισμένο στα χιόνια και δεν μπορεί να σταματήσει. Εδώ αφενός είχαμε ξαναδεί το ανάλογο, χωρίς να έχουμε ένα μοντάζ σαν κι εκείνο στου Κοντσαλόφσκι, ούτε είχαμε ολοκληρωμένες προσωπικότητες ώστε να αξιολογηθούν ερμηνείες. Επισημάνσεις μόνο είχαμε. Αυτό δεν σημαίνει πως ο σκηνοθέτης Τζουν Χο-Μπονγκ είναι ανίκανος. Κάθε άλλο. Έκανε ένα φιλμ του μέσου όρου. That’s all. Το στοιχείο που θα υποσημείωνα είναι πως ο Κρις Εβανς, χωρίς να μιλάμε για μεγάλη ερμηνεία αφού δεν υπάρχει μεγάλος ρόλος, παίρνει εδώ μια συστατική επιστολή πως σε ένα ρόλο απαιτητικό μπορεί και να τα καταφέρει ώστε να ξεφύγει από αυτά που παίζει ως τώρα- όπως συνέβη με τον Μάθιου ΜακΚόνοχι.
Το Θεώρημα του Μηδενός
The Zero Theorem
του Τέρι Γκίλιαμ
με τους Κριστόφ Βαλτς, Ματ Ντέιμον, Ντέιβιντ Θιούλις, Μέλανι Τιερί, Λούκας Χεντς, Μπεν Γουίνσλοου, Πίτερ Στορμάρε, Τίλντα Σουίντον
Αν αφήσουμε το έργο να μιλήσει από μόνο του, θα έχουμε πρόβλημα. Θα χαθούμε – μπορεί και να πνιγούμε- στα ντεκόρ, στα κοστούμια, στον συνολικό διάκοσμο, που όμως εκεί μέσα κρύβεται κι η όποια καλλιτεχνική παράνοια. Θα το θαυμάσουμε όλο αυτό μέχρι κάποιου σημείου, μετά όμως θα μας φαίνεται βαρύ, αφόρητο. Ύστερα, θα καταφύγουμε στον auteur. 
Για να διαπιστώσουμε πως ο Τέρρυ Γκίλιαμ έχει πλέον σταθμεύσει σε αυτό το ύφος, σε τούτο το στυλ. Κι εκεί θα χωριστούμε είτε σε δύο ομάδες, είτε θα κάνουμε και split personality. Ο ένας λοβός να μας λέει ότι τον βαρεθήκαμε πια κι ο άλλος να του αναγνωρίζει συνέπεια στην εμμονή του. Αξίζει τον κόπο να πάμε σινεμά, να πληρώσουμε τα ευρώ μας για να κάνουμε αυτές τις διαπιστώσεις; Ω, ναι! Για άλλους ισχύει μα για κάποιους άλλους όχι
Για να διαπιστώσουμε πως ο Τέρρυ Γκίλιαμ έχει πλέον σταθμεύσει σε αυτό το ύφος, σε τούτο το στυλ. Κι εκεί θα χωριστούμε είτε σε δύο ομάδες, είτε θα κάνουμε και split personality. Ο ένας λοβός να μας λέει ότι τον βαρεθήκαμε πια κι ο άλλος να του αναγνωρίζει συνέπεια στην εμμονή του. Αξίζει τον κόπο να πάμε σινεμά, να πληρώσουμε τα ευρώ μας για να κάνουμε αυτές τις διαπιστώσεις; Ω, ναι! Για άλλους ισχύει μα για κάποιους άλλους όχιΦωτογραφικό υλικό
