Γράφει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα
Είμαι σίγουρη ότι κάπου πάει το μυαλό σου αναγνώστη, καθώς δεν διαθέτουμε δα και άπειρες φράσεις που να δηλώνουν βαθύ απωθημένο ως ανεκπλήρωτο πόθο που αγγίζει σχεδόν το σύνολο της φυλής, σε σημείο να χαρακτηρίζεται «εμβληματική» ατάκα, κυρίως για τον ανδρικό εγχώριο πληθυσμό… Μια μικρή, απλούστατη φράση -κλειδί πέντε μόλις λέξεων, ωστόσο με βαρύτητα… μεγατόνων και σημειολογία κορυφής όταν ξεστομίζεται, ικανή να ισοπεδώσει τα πάντα! Κι επειδή δεν θέλω καλέ μου αναγνώστη εν μέσω καύσωνα να επιβαρύνω κι άλλο το ήδη σκοτισμένο σου μυαλό με γρίφους και μαντεψιές, λέω να το πάρει το ποτάμι…Αναφέρομαι στο δημοφιλέστατο «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;;», όπου το «ρε» προαιρετικό όταν η μαγκιά περισσεύει, διαφορετικά μπορεί να παραλειφθεί ως ευκόλως εννοούμενο…
Προφανώς δεν κολλάει στο στόμα μιας πασίγνωστης διασημότητας, όπως πχ. ενός σταρ πρώτου μεγέθους της πίστας, του θεάτρου, της τηλεόρασης κλπ. ή ενός πολιτικού ή άλλου προσώπου ευρύτατης προβολής που άπαντες γνωρίζουν τη φάτσα και την ιδιότητά του κι αν απευθύνει το εν λόγω ερώτημα σημαίνει ότι πάσχει από αμνησία και όντως ξέχασε ποιος είναι και ζητά να του το θυμίσεις… Αν ας πούμε το ακούσεις από το στόμα ενός επώνυμου πρώτης γραμμής που μονοπωλεί τα φώτα τη δημοσιότητας, θα πρέπει να ανησυχήσεις σοβαρά για το μνημονικό του- μη πω για την εγκεφαλική του κατάσταση εν γένει, καθώς ξέρει ασφαλώς ότι ξέρεις ποιος είναι και άρα το ερώτημα ίσως ΔΕΝ είναι ρητορικό, αλλά κυριολεκτικό του τύπου: «φιλαράκι έπαθα μπλακ άουτ και δεν μου ΄ρχεται καθόλου αυτή τη στιγμή ποιος είμαι, μήπως μπορείς να με βοηθήσεις να θυμηθώ;»…
Ωστόσο παρόμοια υποθετική- σουρεάλ περίπτωση δεν μας απασχολεί… Αυτό που μας καίει είναι η περίπτωση των «άλλων», με το μνημονικό μια χαρά στη θέση του κι αλώβητο, που όταν η κατάσταση γύρω τους ζορίζει, νιώθουν την ανάγκη να ξεστομίσουν την ατάκα- κόλαφο, σαν την πρόσφατη περίπτωση του πρώην υπουργού Αυγενάκη…
Ο οποίος εξοργισμένος με υπάλληλο του αεροδρομίου, όρμησε πίσω από το γκισέ, του άρπαξε το τηλέφωνο, το βρόντηξε κάτω, τον έλουσε πατόκορφα, του πούλησε νταηλίκι και βέβαια η διαβόητη ατάκα πήγε και ήρθε, αδιαφορώντας για το δημόσιο θέαμα που κατέγραφαν κάμερες ασφαλείας! Για να φύγει ανέγγιχτος σαν «κύριος» (τρομάρα του!) και να ζητήσει ετεροχρονισμένη «συγγνώμη» μέσω των σόσιαλ, διαμηνύοντας ωστόσο ότι δεν τον αγγίζει κανείς λόγω ασυλίας, ως βολικότατος φερετζές όχι μόνο για λαμογιές αλλά και για καφρίλες, ποινικά κολάσιμες για τον απλό πολίτη, που με ανάλογη συμπεριφορά θα τον είχαν μπουζουριάσει αυτοστιγμεί! Για τέτοιο δημόσιο «ήθος» μιλάμε από τραμπούκο υπουργό!
Ο οποίος αυτονόητα (για την κάστα του) κραύγασε με οργή το περίφημο ρητορικό ερώτημα «ταυτότητας», όπως βέβαια άπειροι του φυράματός του και μάλιστα με ανύπαρκτη δημοσιότητα ή αξιώματα, οπότε πόσω μάλλον ένας «μεγαλοσχήμων κυβερνητικός παράγων», που θεωρεί δεδομένο ότι ΟΦΕΙΛΕΙΣ να ξέρεις ποιος είναι και φυσικά να του φερθείς με την ανάλογη υποταγή, παρακάμπτοντας κανόνες που ισχύουν για τη… πλέμπα! Εννοείται ότι το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» (με ή άνευ «ρε»), συνοδεύεται νοερά από τον απαραίτητο υπότιτλο « που τολμάς να…» κι εδώ συμπληρώνεις ό,τι αρμόζει στην περίσταση: να αγνοείς… να υποτιμάς… να κάνεις παρατήρηση… να μην εξυπηρετείς…να μη σκύβεις το κεφάλι… να αντιμιλάς… να πουλάς μούρη… να φέρεσαι σαν σε οποιονδήποτε τυχαίο και πάει λέγοντας…Διότι ο διαθέτων δύναμη, εξουσία, φήμη, χρήμα κλπ. ή απλά υπέρμετρη αλαζονεία, θεωρεί την αφεντιά του ξεχωριστή μέσα στην ανώνυμη μάζα κι επομένως δικαιούται την ανάλογη διάκριση… κι αν τολμήσεις βλάκα να τον εξισώσεις με το σωρό, επικαλούμενος ντεμέκ ισότητα ή δικαιοσύνη ή νομιμοφροσύνη, μαύρο φίδι που σ’ έφαγε!
Εν προκειμένω οι ειδικοί θα μιλήσουν υποθέτω για σύμπλεγμα «ανωτερότητας»… ότι δηλαδή ο άρρωστα επηρμένος, δεν φτάνει που θεωρεί τον εαυτό του άκρως σημαντικό, αλλά απαιτεί να του το αναγνωρίζει οπωσδήποτε ο περίγυρος κι όταν πολύ λογικά ΔΕΝ συμβαίνει- καθότι δεν το χάσαμε όλοι-, ο δυστυχής κομπλεξικός αντιδρά παράλογα! Εκπλήσσεται που δεν υποκλίνεσαι στο… μεγαλείο του, οργίζεται με τη φυσιολογική σου στάση σαν να απευθύνεσαι στον «μέσο όρο», διεκδικεί με μένος την προνομιακή μεταχείριση που πιστεύει ότι δικαιούται λόγω…αδιαμφισβήτητης υπεροχής κι ενίοτε επιτίθεται για να πάρει με τη βία ό,τι το λειψό του μυαλό θεωρεί (αυθαίρετα) «κεκτημένο»! Προφανώς κάθε νοήμων αντιλαμβάνεται ότι το πρόβλημα εντοπίζεται στην τρομερή ανασφάλεια πίσω από παρόμοιες αλαζονικές συμπεριφορές, καθώς κανένας ασφαλής άνθρωπος, με αυτοπεποίθηση και ακριβή επίγνωση του «ποιος είναι» ΔΕΝ θα κατέφευγε ποτέ στη γελοία, γραφική ατάκα, αδιαφορώντας παντελώς αν ο άλλος ξέρει ή δεν ξέρει ποιος είναι… Μόνο αυτός που ταλανίζεται από αμφισβήτηση νιώθει την ανάγκη επιβεβαίωσης από τρίτους με ένα λυτρωτικό «ναι, ξέρω ποιος είσαι», για να κοιμηθεί ήσυχος…
Εντούτοις εδώ διαπιστώνω ένα οξύμωρο, που αναδείχθηκε θεαματικά σε ένα άλλο, σχετικά πρόσφατο περιστατικό «τραμπουκισμού» στα μπουζούκια… όπου ο υιός Μαρινάκης ως μεθυσμένος θαμώνας παρενοχλούσε προκλητικά και επίμονα την Φουρέιρα στην πίστα ενόσω τραγουδούσε και ουδείς από το μαγαζί τόλμησε να τον απομακρύνει- γιατί ναι, ήξεραν ποιος είναι!- και ουδείς από τους πελάτες διαμαρτυρήθηκε για το απαράδεκτο θέαμα που αντίθετα απολάμβανε απαθανατίζοντάς το! Και ενώ εκ των υστέρων όλοι οι ορθοπολιτικοί «ευαίσθητοι» δήθεν το «καταδίκασαν», όπως και του Αυγενάκηή όποιο αντίστοιχο με τσαμπουκάδες του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε που τολμάς να μου κουνιέσαι», εντούτοις τη στιγμή που έπρεπε να αντιδράσουν υποτίθεται αγανακτισμένοι, απλά χαχάνιζαν και τραβούσαν με τα κινητά! Για μένα η εξήγηση είναι μία: ότι κατά βάθος η συντριπτική πλειοψηφία επιθυμούσε- επιθυμεί διακαώς να βρίσκεται στη θέση ενός εφοπλιστικού γόνου ή ενός υπουργού ή ενός βαρβάτου διάσημου, για να κάνει ό,τι καφρίλα γουστάρει ελεύθερα και ατιμώρητα, ξέροντας ότι δεν χρειάζεται καν να απευθύνει το ερώτημα «ξέρεις ποιος είμαι εγώ», αφού άπαντες θα ήξεραν! Μιλάμε για μεγάλη ηδονή και κρυφό καημό, φυσικά ανομολόγητα, που μεταφράζονται σε σιωπηλή ανοχή, περιμένοντας καρτερικά οι «γαμάω και δέρνω» τη σειρά τους- αμήν και πότε!
Προς το παρόν κάθε κάφρος νταής με φιλοδοξίες αναγνώρισης της ….διάσημης ταυτότητάς του, αρκείται στην προπόνηση τσεκάροντας πόσοι τον ξέρουν, κι αφού φροντίσει να τον μάθουν, θα έρθει κάποτε η πολυπόθητη δικαίωση με το «ναι, ξέρω ποιος είσαι» και θα δει σκυμμένα κεφάλια στη μεγαλοσύνη του! Βέβαια μετά θα… ξυπνήσει και πάπαλα η φαντασίωση, που κανονικά πρέπει να ελεγχθεί από ειδικό!
