Γράφει η Νέλη Βυζαντιάδου για την Κουλτουρόσουπα.
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας άνθρωπος, ένας θυμωμένος άνθρωπος. Ο άνθρωπος αυτός δεν ήξερε τι του έφταιγε. Δεν είχε ιδέα. Ήξερε όμως πως δεν είχε ηρεμία μέσα του. Πουθενά δεν μπορούσε να βρει ηρεμία. Ούτε μέσα του, ούτε γύρω του. Με το παραμικρό έχανε την ψυχραιμία του. Με το παραμικρό έβαζε τις φωνές. Με το παραμικρό κουνούσε απειλητικά το δάχτυλό του σε όποιον βρισκόταν μπροστά του.
Κι όταν το ρωτούσαν ‘τι έχεις;’, δεν ήξερε να απαντήσει. Κι όταν το ρωτούσαν ‘με ποιον τα έχεις;’, πάλι δεν είχε απάντηση. Το μόνο που ήξερε ήταν ότι ένιωθε διαρκώς θυμωμένος. Αυτό ήταν το μοναδικό για το οποίο ήταν σίγουρος. Ήταν και για κάτι ακόμα σίγουρος. Ήξερε πως ο θυμός του τον προστάτευε. Δεν ήξερε από τι ακριβώς τον προστάτευε, ήξερε όμως ότι τον προστάτευε από κάτι.
Ο άνθρωπος αυτός, ο θυμωμένος άνθρωπος, είχε μάθει να ζει μέσα στο θυμό του. Δεν τον φοβόταν. Ούτε τον απέφευγε. Το αντίθετο μάλιστα. Κάθε μέρα ξυπνούσε ανυπομονώντας να τον χαιρετίσει. Κι αφού τον χαιρετούσε, τον παρουσίαζε χωρίς δεύτερη σκέψη στους γύρω του. Ούτε που τον ένοιαζε αν οι άλλοι φοβόντουσαν το θυμό του. Αυτός είχε μάθει να ορίζει τον εαυτό του μέσα από αυτό το συναίσθημα. Χωρίς θυμό θα ένιωθε γυμνός. Χωρίς θυμό ήταν γυμνός.
Αυτός ο θυμωμένος άνθρωπος ήρθε κάποτε στο γραφείο μου. Είχε αποφασίσει να συζητήσει μαζί μου για το θυμό του. Για το θυμό του που ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα στη ζωή του. Για το θυμό του που πολλές φορές κάλυπτε το φόβο που ένιωθε. Ναι, αυτός ο άνθρωπος φοβόταν και αγχωνόταν συχνά. Προτιμούσε όμως να δείχνει θυμωμένος παρά φοβισμένος ή αγχωμένος. Κι ο θυμός του, αυτό το κυρίαρχο συναίσθημα στη ζωή του, ήταν άλλοτε εστιασμένος και άλλοτε όχι. Άλλοτε απευθυνόταν σε συγκεκριμένους ανθρώπους και άλλοτε σε όλους. Άλλοτε πάλι σε κανέναν.
Κάθε φορά που ερχόταν στη συνεδρία του έφερνε και το θυμό του. Τον άφηνε δίπλα του να ξαποστάσει λίγο όσο μου μιλούσε για τα γεγονότα της εβδομάδας που είχε μεσολαβήσει από την προηγούμενη συνεδρία. Κι αυτός ο θυμός, ο θυμός που έμενε δίπλα του για να ξαποστάσει, δεν τελείωνε ποτέ. Δεν έλεγε να τελειώσει γιατί ποτέ δεν εκτονωνόταν ουσιαστικά. Δεν έλεγε να τελειώσει γιατί από καιρό είχε πάψει πια να είναι θυμός. Είχε γίνει κάτι άλλο. Κάτι πιο δυνατό, πιο πρωτόγονο, πιο καταστροφικό. Ήταν από την αρχή κάτι άλλο. Μόνο που ο άνθρωπος, ο θυμωμένος άνθρωπος, το αντιλαμβανόταν κατά τη διάρκεια των συζητήσεων που είχαμε.
Μια μέρα αποφάσισα να του προτείνω να παρατηρήσει τι γινόταν μέσα του όταν θύμωνε. Εκείνος με κοίταξε ξαφνιασμένος. Ίσως και να ήταν έτοιμος να θυμώσει μαζί μου που του είχα προτείνει κάτι τέτοιο. Μου είπε πως δεν είχε κάνει ποτέ κάτι τέτοιο, δηλαδή να παρατηρήσει τι γινόταν μέσα του κάθε φορά που θύμωνε. Ο θυμός του άλλωστε ήταν τόσο βιαστικός που δεν τον άφηνε να δει μέσα του. Εκείνη τη μέρα όμως θέλησε να κάνει κάτι διαφορετικό. Θέλησε να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του και επομένως τον εαυτό του μια που ο θυμωμένος του εαυτός ήταν δικό του κομμάτι.
Οι μέρες περνούσαν και ο άνθρωπος, ο θυμωμένος άνθρωπος, άρχισε να γίνεται φίλος με το θυμό του. Δίνοντας του χώρο, έμαθε να τον ακούει καλύτερα. Έμαθε να σέβεται το θυμό του και να μιλάει για αυτόν προτού εκείνος τον κυριεύσει. Με άλλα λόγια έμαθε να βάζει λόγια σε αυτά που ένιωθε. Έδινε φωνή στα συναισθήματά του. Κι όσο περισσότερα λόγια έβαζε σε αυτά που ένιωθε, τόσο καλύτερα μπορούσε να περιγράψει αυτό που γινόταν μέσα του.
Κι έτσι ο θυμωμένος άνθρωπος ένιωθε ολοένα και λιγότερο θυμωμένος. Όχι ότι δεν υπήρχαν λόγοι για να θυμώνει. Ασφαλώς και υπήρχαν. Δεν είχαν όμως την ίδια επιρροή πάνω του. Θύμωνε πλέον διαφορετικά. Πιο ώριμα και πιο ουσιαστικά. Ο θυμός είχε μετασχηματιστεί σε κάτι πολύ δημιουργικό. Κι ήταν εντυπωσιακό αυτό που συνέβαινε. Όσο θύμωνε ώριμα και ουσιαστικά, τόσο πιο ήρεμος ήταν. Και σίγουρα δεν αναρωτιόταν πώς αλλιώς θα όριζε τον εαυτό του αν δεν ήταν ένας θυμωμένος άνθρωπος. Τώρα πια θα μπορούσε να είναι πολλά παραπάνω. Τώρα πια ήταν πολλά παραπάνω.
Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για το θυμωμένο άνθρωπο που κρύβετε μέσα σας, σας περιμένω στην ομιλία μου με τίτλο «Ένας θυμωμένος άνθρωπος» που θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου και ώρα 18.00 στην Κεντρική Δημοτική Βιβλιοθήκη Θεσσαλονίκης.
Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά η Κεντρική Δημοτική Βιβλιοθήκη Θεσσαλονίκης φιλοξενεί την ψυχοθεραπεύτρια – συγγραφέα Νέλη Βυζαντιάδου και υποδέχεται τον κόσμο που αγκάλιασε από την πρώτη κιόλας στιγμή αυτές τις ομιλίες που στοχεύουν στην εξοικείωση του κοινού με βασικές έννοιες της Ψυχοθεραπείας και της Ψυχολογίας αλλά και στην ανάλυση θεμάτων ανθρωπίνων σχέσεων.
‘4 άνθρωποι, 4 ιστορίες’ θα μας απασχολήσουν από τον Σεπτέμβριο μέχρι και το Δεκέμβριο του 2024. Ξεκινάμε τη Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου και ώρα 18.00 με την ομιλία με τίτλο ‘Ένας θυμωμένος άνθρωπος’. Τι είναι με απλά λόγια ο θυμός; Γιατί θυμώνουμε; Πότε θυμώνουμε; Πόσο εύκολα θυμώνουμε; Σε τι μας εξυπηρετεί ο θυμός; Πότε ο θυμός προξενεί προβλήματα στη ζωή μας; Άλλο ο θυμός, άλλο η οργή; Αυτά και πολλά άλλα θα αναπτυχθούν από την ομιλήτρια και θα συζητηθούν με το κοινό στο τέλος της ομιλίας.
Η είσοδος είναι ελεύθερη.
