Γράφει ο Μιχαήλ Χατζηαναστασίου για την Κουλτουρόσουπα.
Σε όλες τις μορφωμένες κάστες των ανωτέρων κοινωνικών στρωμάτων, από πάντα ήταν και είναι γνωστό, πως η θρησκεία συντηρούνταν από το κράτος, το οποίο ασκούσε με τους άρχοντες και τους επισήμους ιερείς του τη λατρεία των εκάστοτε θεών, προβαίνοντας παράλληλα σε μία διαρκή αστυνομική εποπτεία πάνω σε όλα τα δόγματα, ρυθμίζοντας ή απαγορεύοντας ως αιρέσεις, εκείνες που έκρινε εχθρικές ενάντια στα υλικά, ηθικά ή πνευματικά συμφέροντα της άρχουσας τάξης.
Κάθε οργανωμένη θρησκεία διαθέτει επαγγελματικό ιερατείο, βαθμούς μυήσεως μυστηρίων και φυσικά, ένα ολοκληρωμένο σύστημα “πνευματικής παραμυθίας” από δοξασίες και λατρείες ειδωλολατρικού περιεχομένου.
Τί είναι όμως η ειδωλολατρία και ποια τα είδη και οι κατηγορίες της, στο πέρασμα του χρόνου έως και σήμερα:
Ειδωλολατρία λοιπόν, είναι η ανόητη τάση του ανθρώπου που τρέφεται από την άγνοια ή τον φόβο, να αποδίδει λατρεία στο δημιούργημα και όχι στον δημιουργό. Συν τοις άλλοις, ο όρος ειδωλολατρία χρησιμοποιείται ευρέως μέχρι και σήμερα με υποτιμητική διάθεση, η οποία εκφράζει την περιφρόνηση τρόπον τινά, των μεν ειδωλολατρών προς τους δε.
Ως κοινωνιοπάθεια, φυσικά και κατηγοριοποιείται στα παρακάτω:
- Θεοποίηση των εικόνων.
- Δογματική επικοινωνία με σύμβολα σε επίπεδο δεισιδαιμονίας.
- Τάματα – Υποτιθέμενα αλισβερίσια με το Θείο και τα … ανίψια του.
- Προσκύνημα και αγιοποίηση αντικειμένων, από παντόφλες και είδη υγιεινής μέχρι … κάστανα.
- Εμμονική αυθυποβολή σε αστρολογικές, “κατηχητικές” και … γαστρονομικές προβλέψεις. 6. Θεοποίηση ή αγιοποίηση ζώων.
Περιπτώσεις που ανάγονται στην κατηγορία του θρησκευτικού φετιχισμού.
- Αγιοποίηση ανθρώπων.
Περίπτωση που εντάσσεται στην κατηγορία της θρησκευτικής ανθρωπολατρίας.
- Killing in the name off …
Περίπτωση που ανάγεται στην κατηγορία του θρησκευτικού φανατισμού με στοχοποίηση, διωγμούς, φόνους και βιασμούς τελετουργικού χαρακτήρα.
Όλα τα παραπάνω καθώς καταλαβαίνουμε, λυπάμαι που κάποιους θα στεναχωρήσω, αλλά συστήνουν και καταδεικνύουν δογματικές αιρέσεις, με πολιτικές και ιμπεριαλιστικές προεκτάσεις και τίποτα παραπάνω.
Ποιοί είναι όμως οι λόγοι, για τους οποίους η ανθρωπότητα δεν μπόρεσε ποτέ να ξεφύγει από την μέγγενη της ειδωλολατρικής θρησκοληψίας και εξηγούμαι.
Η ταχύτητα και ο ρυθμός αντίδρασης της λαϊκής βάσης, αποτελεί άμεση συνάρτηση πολλών παραγόντων. Το ανθρώπινο πνεύμα χρειάστηκε να περάσει από πολλά στάδια για να εξαφανίσει θεωρίες και πράγματα που πίστευε οτι ζωογονούν, ή που νόμιζε οτι ζωογονούνται, απο τις ίδιες δυνάμεις που ζωογονείται κι ο ίδιος. Σημαντικότατο ρόλο λοιπόν, έχουν παίξει οι θρησκευτικές πεποιθήσεις, οι οποίες και έχουν πραγματική βάση. Είναι, οχι λαθεμένες, αλλά συγκεχυμένες και διαστρεβλωμένες παραστάσεις της ομαδικής συνείδησης, που στο τέλος καταντά … οπαδική.
Αυτός που μπορεί να δει πίσω απ τα ευχολόγια, τους “μακαρισμούς” παρηγοριάς και την αφοριστική κινδυνολογία των αιρετών, δεν θα παρατηρήσει τίποτα άλλο, παρά Θεότητες στις οποίες αντικατοπτρίζεται, στην ουσία, μια παραμορφωμένη και συμβολικά νοούμενη κοινωνία, της οποίας τα αντανακλαστικά αποδεικνύονται ανεπαρκή.
Η επιστήμη αμφισβητεί στην θρησκεία όχι το δικαίωμα της ύπαρξης, αλλα το δικαίωμα να δογματίζει για την φύση και την υπόσταση των πραγμάτων. Πολιτική και Θρησκεία, ανήκουν στον ιδιο συμμαχικό άξονα. Έναν άξονα ο οποίος είναι φανατικός ακόλουθος του ιδεαλισμού και του ανιμισμού.
Ο σημερινός άνθρωπος λοιπόν, δεν διαφέρει σε πολλά απ τον νομάδα κυνηγό της Τοτεμιστικής περιόδου, ο οποίος θεοποιούσε τους φόβους του και ήλπιζε, αντί να αγωνίζεται.
Σε αντίθεση με οτι πιστεύουν πολλοί, η αστική τάξη και όχι τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα εξουσίας, είναι αυτή η οποία ευθύνεται για την όποια κοινωνική “ντεκαντάνς” ανά τους αιώνας και ανά τον κόσμο και τούτο διότι, όσο η πάλαι ποτέ τάξη εξουσίας έπλαθε “θεούς και δαίμονες”, η λαϊκή βάση οδηγούνταν είτε στην αθρησκεία είτε στον μοιρολατρικό ανιμισμό.
Το δίκαιο λοιπόν, δεν αποτελει τίποτα παραπάνω από μια εικονική πραγματικότητα κι αυτό γιατί προκύπτει απο τα “πρέπει” και στηρίζεται στα “θά” και όχι στα “γιατί”. Τέτοιοι “δαίμονες” ξορκίζονται μόνο απο τους “εραστές” της ζωής. Είναι γεγονός ότι η γνώση, σε οδηγεί στο περιθώριο, είναι ένας δρόμος μοναχικός και ντυμένος στην θλίψη, που το μόνο που σου προσφέρει, ειναι την δυνατότητα του να μπορείς να επιλέξεις μεταξύ του να … υπάρχεις για να ζούνε άλλοι, ή να ζεις για να υπάρχουν κι’ οι άλλοι.
Κάθε Βαβέλ λοιπόν θα οδηγεί σε μια Γκουέρνικα, όσο ο Θεός θα έχει θρησκεία, η Δημοκρατία χρώμα και ο … απελεύθερος κλουβί.
Κάθε 6, 16 και 26 και του μηνός στις σελίδες της Κουλτουρόσουπα
Τη στήλη βρίσκετε εδώ
