Γράφει ο μαέστρος Μιχαήλ Χατζηαναστασίου για την Κουλτουρόσουπα.
Οι φόροι σου κάνουν θαύματα. Χτίζουν γραφειοκρατία, ταΐζουν κομματόσκυλα και σε κρατούν αιχμάλωτο. Συγχαρητήρια, σου αξίζει ένα “ευχαριστώ” και όχι μόνο. Ένα μετάλλιο, ένα βραβείο, ένα πιστοποιητικό «καλού και υπάκουου πολίτη» που πληρώνει αγόγγυστα για να ζει σε μια κοινωνία που τον ξεζουμίζει σε κάθε του ανάσα.
Κανείς δε σε κρατά φυλακισμένο πιο αποτελεσματικά, από εκείνον που σου υπόσχεται ελευθερία μέσω… παρακράτησης.
Σου έμαθαν να θεωρείς την φορολόγηση φυσική. Στην πραγματικότητα, είναι το πιο εξελιγμένο και θεσμοθετημένο σύστημα αφαίμαξης στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πόσες φορές πληρώνεις για το ίδιο πράγμα; Όχι, δεν μιλάμε για καταναλωτικά λάθη ή αποτυχημένες αγορές στο e-shop. Μιλάμε για τους φόρους. Για τη μεγαλύτερη καλοστημένη απάτη της σύγχρονης δημοκρατίας, για το διαρκές χαράτσι που βαφτίστηκε “συνεισφορά” και “κοινωνική ευθύνη”.
Δεν είσαι πολίτης. Είσαι παραγωγική μονάδα. Μια αγελάδα που αρμέγεται χωρίς παύση, μέχρι να στεγνώσεις. Στην αρχή σου φάνηκε λογικό. Όλοι πληρώνουν φόρους. Είναι το τίμημα της οργάνωσης, της πολιτισμένης κοινωνίας, της κοινής προσπάθειας.
Βγάζεις χρήματα;
Πριν καλά-καλά φτάσουν στα χέρια σου, ένα σημαντικό ποσοστό έχει ήδη εξαϋλωθεί μέσω της φορολόγησης εισοδήματος. Πλήρωσες, γιατί τόλμησες να εργαστείς.
Αποφάσισες να ξοδέψεις τα λεφτά σου; ΦΠΑ.
Ένα ακόμα κομμάτι σου αποσπάται ως ποινή για το θράσος σου να κινηθείς οικονομικά.
Αγόρασες σπίτι; Φόρος μεταβίβασης.
Το έχεις στην κατοχή σου για χρόνια; Φόρος ιδιοκτησίας (ΕΝΦΙΑ).
Κληρονομείς από τους γονείς σου; Ξανά φόρος, για περιουσία που ήδη έχει φορολογηθεί, με χρήματα που επίσης έχουν φορολογηθεί.
Ο φαύλος κύκλος της διπλής – και τριπλής – φορολόγησης είναι πια τόσο κανονικοποιημένος, που θεωρείται σχεδόν βλασφημία να τον αμφισβητείς. “Μα χωρίς φόρους, πώς θα λειτουργήσει το κράτος;” σου λένε. Ναι, γιατί το κράτος, το ίδιο κράτος που πληρώνεις με τόσους τρόπους, βρίσκεται μονίμως σε έλλειμμα, με υπερτροφικό δημόσιο, αναποτελεσματικότητα, διαφθορά και μισθοφορική λογική διοίκησης. Τι απέγιναν όλοι αυτοί οι φόροι;
Η φορολογία δεν είναι πια μηχανισμός αναδιανομής. Είναι εργαλείο επιβολής. Ένα υπέροχο σύστημα εξημέρωσης της αγέλης.
Μέσω της υπερφορολόγησης, το άτομο αποθαρρύνεται να είναι αυτάρκες, να επενδύει, να δημιουργεί, να κληροδοτεί. Κάθε μορφή ατομικής πρωτοβουλίας τιμωρείται. Αντίθετα, ευνοείται η εξάρτηση: από επιδόματα, κρατικές παροχές και δάνεια που σε κρατούν μονίμως υπόλογο και υποταγμένο. Έτσι συντηρείται το σύστημα.
Η πραγματική ελευθερία – αυτή του χρόνου, του πλούτου και της ανεξαρτησίας – φορολογείται μέχρι εξάντλησης. Μένεις έτσι εγκλωβισμένος σε ένα διαρκές hamster wheel, όπου δουλεύεις, πληρώνεις, δουλεύεις περισσότερο για να πληρώσεις περισσότερα. Κι όταν θελήσεις να σταματήσεις ή να απολαύσεις τους κόπους σου, έρχεται το κράτος να σου θυμίσει ότι η ελευθερία σου είναι με leasing.
Μάλιστα, οι πιο “υπάκουοι” πολίτες καμαρώνουν που πληρώνουν. Χαίρονται που είναι “νόμιμοι”, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι υπήρξαν απλώς οι καλύτεροι πελάτες ενός καταναγκαστικού συστήματος που δεν δέχεται επιστροφή προϊόντος.
Αυτό δεν είναι κοινωνικό συμβόλαιο. Είναι συμβόλαιο δουλείας με νομική κάλυψη, όπου ο σύγχρονος σκλάβος δεν χρειάζεται αλυσίδες.
Έχει κωδικούς Taxis Net.
Η λύση; Όχι, δεν είναι η φοροδιαφυγή – αυτή συχνά απλώς διαιωνίζει την αδικία, μεταφέροντας το βάρος στους αδύναμους. Η λύση είναι η ριζική επαναδιατύπωση του τι σημαίνει “φορολογική δικαιοσύνη”, με λιτό και αποτελεσματικό κράτος, ελεγχόμενο δημόσιο, απόλυτη διαφάνεια στις δαπάνες και – πάνω απ’ όλα – όριο στη φορολόγηση. Διότι πέρα από ένα σημείο, ο φόρος δεν είναι συνεισφορά. Είναι ληστεία.
Ώρα να σταματήσουμε να χαιρόμαστε που είμαστε νομοταγείς υπήκοοι μιας αρπακτικής μηχανής.
Η φορολογία δεν είναι πράξη αρετής, όταν αυτή εφαρμόζεται δίχως όρια και χωρίς αντίκρισμα.
Είναι συνενοχή.
Δείτε όλα τα άρθρα του Μιχαήλ Χατζηαναστασίου με μια ματιά ΕΔΩ
