Η γνωστή και αγαπημένη ηθοποιός Ελένη Κοκκίδου έκανε μια συγκλονιστική και ουσιαστική αναδρομή στη ζωή της, αποκαλύπτοντας πτυχές της παιδικής της ηλικίας και της πορείας της που δεν είναι ευρέως γνωστές. Σε μια εξομολογητική συνέντευξη, μίλησε για τα βιώματα που τη διαμόρφωσαν, τονίζοντας τον έντονο εσωτερικό της διχασμό.
😥 «Ήμουν πολύ δυστυχισμένο παιδί, ένιωθα ότι δεν έχω πουθενά να πατήσω»
Η ηθοποιός περιέγραψε τη συναισθηματική της κατάσταση ως παιδί με τρόπο ιδιαίτερα ειλικρινή, μιλώντας για μια βαθιά εσωτερική σύγκρουση:
-
Εσωτερική Δυστυχία: «Ήμουν ένα δυστυχισμένο παιδί. Πολύ αγαπημένο, αλλά εσωτερικά δυστυχισμένο.»
-
Αίσθηση Απώλειας: «Ένιωθα ότι δεν έχω πουθενά να πατήσω».
-
Αναζήτηση Κατεύθυνσης: Όπως εξήγησε, από πολύ μικρή αναζητούσε ανθρώπους που θα τη βοηθούσαν να βρει κατεύθυνση, να της δείξουν μια «λύση ύπαρξης» για να ξεπεράσει αυτό το αίσθημα της αστάθειας.
🎭 Η Κόντρα με το Αστικό Περιβάλλον
Η Κοκκίδου προερχόταν από μια αστική οικογένεια, όπου η αντίληψη για την τέχνη βρισκόταν σε πλήρη αντίθεση με την επαγγελματική της κλίση:
-
Η Οικογενειακή Άποψη για την Τέχνη: Η οικογένειά της αντιμετώπιζε την τέχνη ως στοιχείο κοινωνικής καλλιέργειας. «Έβλεπαν την καλλιτεχνία ως κάτι χρήσιμο για μια γυναίκα, για να παίζει πιάνο, να τραγουδάει σε παρέες. Όχι ως επάγγελμα».
-
Η Δική της Κλίση: Αντιθέτως, η ίδια ένιωθε καλλιτέχνης «εκ γενετής» και δήλωσε ότι δεν θα μπορούσε να ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο.
-
Η Αμηχανία της Μητέρας: Το ταλέντο της (έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε) έκανε τις φίλες της μητέρας της να τη βλέπουν ως μελλοντική τραγουδίστρια – μια προοπτική που προκαλούσε μεγάλη αμηχανία στη μητέρα της.
🧠 Η Σημασία της Πνευματικής Καλλιέργειας
Προκειμένου να βρει την αναζητούμενη «κατεύθυνση», η ηθοποιός στράφηκε από νωρίς σε πνευματικούς και διανοούμενους κύκλους:
«Από πολύ νωρίς έμπλεξα με διανοούμενους, γιατί κατάλαβα ότι έπρεπε να καλλιεργήσω την πνευματικότητά μου».
Τόνισε πόσο σημαντικοί ήταν πάντα για εκείνη οι φίλοι της και πόσο την επηρέασαν οι παρέες και οι άνθρωποι που γνώριζε στην πορεία της. Η αφήγησή της αναδεικνύει έτσι τη διαδρομή μιας γυναίκας που χρειάστηκε να ψάξει βαθιά μέσα της, και στους κατάλληλους ανθρώπους, για να βρει τον δρόμο της, επιλέγοντας την τέχνη όχι απλώς ως δουλειά, αλλά ως ουσιαστικό τρόπο ζωής και έκφρασης.
