Κάτω Παρτάλι το Ψ-χαγωγικό! Από την Αριάδνη Καναβάκη - «Πάνδημος Μούσα».
Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αναγνώστη μου και οι τεχνολογικοί φορείς που τα φέρουν (τυπογραφία, τηλεόραση, διαδίκτυο) στην πληθώρα τους έχουν συζητηθεί πολύ και η διάκριση/αναγνώριση/ευχαρίστηση της καλής πληροφορίας ή της καλής ψυχαγωγίας είναι πλέον μια δύσκολη υπόθεση καθώς και όλα τα συνακόλουθα που έχουν πολύ-συζητηθεί. Κανείς όμως δε θα αμφισβητήσει την αξία που φέρουν στο «μαζικό μήνυμα» και την σχετική ελευθερία που προσφέρουν στην πρόσβαση, ανεξαρτήτως της οικονομικής καταστάσεως που βρίσκεται ο τηλεθεατής και πάσης φύσεως θεατής/ακροατής. Σε αυτή την τελευταία κατηγορία ανήκουν και οι τηλεοπτικές σειρές που προβάλλονται στους τηλεοπτικούς δέκτες όλης της χώρας. Αναφορικά με τη χώρα μας οι αγαπημένες σειρές ήταν πάντοτε στις πρώτες προτεραιότητες του τηλεθεατή/τριας σε ημερήσια ή εβδομαδιαία διάταξη και παραμένουν της «μόδας», καθώς και ένα αναπόσπαστο κομμάτι κάθε σοβαρού προϋπολογισμού των ιδιωτικών ή κρατικών καναλιών. Αποτέλεσμα; Να αναφωνείτε (ανά τη χώρα) η γνωστή ρήση : Μα δεν έχει απόψε έργα; Ή θα χάσουμε τα έργα!
Μα δεν έχει απόψε έργα; Ή θα χάσουμε τα έργα! Και αναμφισβήτητα πρόκειται για έργα, τα οποία σωστά βαφτίζει το λαϊκό αίσθημα και στα οποία κάποιοι δημιουργοί έχουν καταθέσει ψυχή και πολύ κόπο πέρα από την προσπάθεια των εκάστοτε ερμηνευτών. Και ανεξαρτήτως της αποδοχής τους σχετικά με το υπαίθριο ή αστικό κοινό, κάποιες σειρές έχουν πολλά να μας καταδείξουν για να μην πω φωτίσουν, αναφορικά με την ίδια μας την ταυτότητα και τις μεταξύ μας οικογενειακές-“αιμομικτικές” σχέσεις ή τις άλλες τις “αλλότριες” -στις ερωτικές αναφερόμαστε. Μια τέτοια σειρά είναιαδιαμφισβήτητα και το Κάτω Παρτάλι που εμφανίστηκε στους τηλεοπτικούς μας δέκτες στις 3 Φεβρουαρίου 2014.
Από το σουρεαλιστικό τίτλο και μόνο, τίτλος που θα ταίριαζε σε πολλά συλλογικά ή ατομικά κατορθώματα και πρόσωπα, κατανοείς το αλλόκοτο που θα παρουσιαστεί αλλά που ωστόσο βρίσκεται σε άμεση συνάφεια/συνέπεια με αρκετά από τα δρώμενα της ζωής μας.
Είναι ο δημιουργός/σεναριογράφος Λευτέρης Παπαπέτρου που από καιρό έχει μυριστεί το παράλογο της ταυτότητάς μας και των σφαιρικών σχέσεών μας ή ξεκάθαρα το παράλογο της ύπαρξής μας. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότερο “τρελές σειρές” της ελληνικής τηλεόρασης φέρουν την υπογραφή του όπως το «Ντόλτσε Βίτα», τα «Εγκλήματα» και το «Είσαι το ταίρι μου» με τελευταία επιτυχία αυτή του «Κάτω Παρταλίου».
Και οι αρετές του κειμένου του Λευτέρη Παπαπέτρου είναι πάμπολλες και άκρως καλλιτεχνικές. Με σκελετό την αντίφαση τριών αστών [Κωνσταντίνος (Γιάννης Τσιμιτσέλης) Βίβιαν (Νάντια Κοντογεώργη)/ Μανώλης (Μίνως Θεοχάρης)], που επισκέπτονται ένα αλλόκοτο χωριό οι διάλογοι που ξεδιπλώνονται είναι αβίαστοι, κωμικοί, αγχολυτικοί και κυρίως αποκαλυπτικοί σε «βάθος και πλάτος» σχετιζόμενοι με την καθημερινότητα μας, αυτή την αστική και την υπαίθρια μαζί (Αρχοντοχωριάτες άλλωστε είμαστε όλοι).
Διάλογοι “ατακαδόρικοι” με λαϊκά άσματα, τοπικούς ιδιωματισμούς, αναφορές στο ένδοξο παρελθόν, χίμαιρα συνειρμών ανακατεμένων με βουκολικές στιγμές, παράλογες σκηνές, μυστήριες εξαφανίσεις/εμφανίσεις και αρκετή ή μάλλον πολύ δόση αλήθειας μέσα από πληθώρα δομημένων ρόλων/χαρακτήρων και εξαιρετικής δραματουργικής πλοκής.
Φυσικά αναγνώστη μου δε σε διαφωτίζω σε κάτι περισσότερο από εκείνο που και εσύ παρατηρείς στον τηλεοπτικό σου δέκτη. Ωστόσο δεν περιμέναμε ποτέ να δούμε το σουρεαλισμό (εδώ η καλλιτεχνική αρετή) σε μία τηλεοπτική σειρά με υποδειγματική μαστοριά και τέτοια συνειδητή/ασυνείδητη τίμια προσφορά, όπως εκείνη των παλαιών μαστόρων της κωμωδίας (και ο Αλμοδόβαρ). Ας μη ξεχνάμε ότι ο σουρεαλισμός είναι η καλύτερη οδός για το ασυνείδητο μας και ένας σίγουρος δρόμος εκ-φόρτισης από όλα αυτά που μας βασανίζουν όπως ακριβώς και η οδός των ονείρων μας. Ναι για μας η ψυχική/Ψ-υχαγωγική προσφορά της σειράς είναι πραγματικότητα.
Και κάνοντας μόνο μια μικρή αναφορά: Η τριάδα των ξένων που εισβάλλει ή δραπετεύει σε ένα αλλόκοτο χωριό θα μπορούσε να είναι και ένας άνθρωπος [Τριαδικότητα Πλατωνική Φροϋδική και θρησκευτική] που προσπαθεί να επιβιώσει στην παράλογη πραγματικότητα της θεσμοθετημένης κοινωνίας ή του συνόλου των ανθρώπινων κοινωνιών. Και επιπλέον οι χαρακτήρες που εμπλέκονται, ένας προς έναν, εκτός του ότι φανερώνουν τα μυστικά/φαντασιώσεις που κρύβουμε όλοι μας για εαυτούς, αλλήλους και οικογένεια, συντελούν κατά πολύ και στην καλλιέργεια της ανεκτικότητας, δίνοντας μια κωμική γροθιά σε στερεότυπα παρωχημένα και κατάλοιπα καταπιεσμένα, μόνιμα τροχοπέδη της ατομικής και συλλογικής προόδου. Θέλει κόπο αναγνώστη μου τούτο, ταλέντο, θάρρος, επιμονή, αντοχή και ευρυμάθεια.
Και εν κατακλείδι δεν νομίζουμε ότι μας έμεινε κάτι περισσότερο σε επίπεδο φιλοσοφικό, ανθρωπολογικό, θρησκευτικό και σεξουαλικό από την καλλιέργεια της ανεκτικότητας. Τα υπόλοιπα τα πήραν οι άλλοι με τους γνωστούς τρόπους και τη βία της παρωχημένης πολιτικής. Η γράφουσα αν και παραμένει Άνω Κρητικιά και αναζητά την πρόοδο, ευθείς πολιτογραφείται Κάτω Παρταλιώτισσα γιατί επιθυμεί την άσκηση/εξάσκηση της ανεκτικότητας. Από εμάς θερμά συγχαρητήρια στους συντελεστές της σειράς και καλή μας θέαση.
ΥΓ: ο Λευτέρης Παπαπέτρου έχει εργαστεί και στο θέατρο.
