Ανοιξιάτικη «αστική» παράνοια! Από τη στήλη «Δυστοπικοί Χρόνοι» του Αριστείδη Καρεμφύλλη.
Η άνοιξη ήρθε κάνοντας κάτι παραπάνω από αισθητή την παρουσία της, αφού από τις πρώτες μέρες του Απρίλη έχουμε αρχίσει να νιώθουμε την έντονη ζέστη και την ευφορία που προκαλεί η αλλαγή αυτή του καιρού. Η ευφορία αυτή, βέβαια, σε κάποιους ανθρώπους έχει αντίθετα αποτελέσματα, μιας και τους φέρνει στην επιφάνεια όλα τα στραβά που κουβαλάνε πάνω τους και θυμούνται να τα εμφανίσουν.
Επιστροφή από το κέντρο της πόλης στην λατρευτή Χαριλάου όπου και διαμένω. Δύο κυρίες, νεότατες, λίγο πάνω από τα σαράντα συνομιλούν και θίγουν κάθε θέμα δυνατό προς συζήτηση. Από την τεράστια αυτή γκάμα δεν θα έλλειπε το προσφυγικό, με πάσα ιστορική αναφορά σε διάφορα μεταναστευτικά ρεύματα από και προς την Ελλάδα. Τότε ξεκίνησε το ταξίδι στην παράνοια, αγαπητοί.
Κάθε τέτοια κουβέντα ξεκινάει με την φράση «Εγώ δεν είμαι ρατσίστρια…» και συνεχίζει με ένα μεγάλο και κραυγαλέο «ΑΛΛΑ». Ακολουθεί πιστά κάθε στερεότυπο που είναι δυνατόν να υπάρξει. Εκείνη την μέρα άκουσα για την στοχοποίηση των Ελλήνων εκ Μικράς Ασίας κατά την ανταλλαγή του πληθυσμού.
Κατέκρινε, και μπράβο της, τον γηγενή πληθυσμό που με την εμπάθειά του θεωρούσε τους Μικρασιάτες Τουρκόσπουρους. Μας αποκάλυψε ότι κι η ίδια είναι Μικρασιάτισα. Κι εκεί που είπα μπράβο, κοπελιά, να αγιάσει το στόμα σου, ήρθε η μπαρούφα της ημέρας.
Πανηγυρικά, με στεντόρεια φωνή και παθιασμένη επιχειρηματολογία παρουσίασε τους λόγους που δεν βοηθάει με το προσφυγικό. Δεν βοήθησαν τότε τους δικούς της οι ντόπιοι, κι ακόμη και τώρα στην περιοχή της Λίμνης του Αγίου Βασιλείου, οι οικισμοί είναι χωρισμένοι στων γηγενών και των προσφύγων. (Μέσα σ’ άκρες σας τα μεταφέρω, γιατί δεν άντεχα να επικεντρώσω την προσοχή μου στην τύπισσα.)
Μόλις ξεπεράστηκε το προσφυγικό, κοντά στη στάση Ευκλείδης –είχα άλλες δύο μέχρι το Βρεφοκομείο την τύχη μου την μαύρη- η κουβέντα στράφηκε στο άλλο φλέγον ζήτημα της περηφάνιας μας που είμαστε Έλληνες. Τουτέστιν, «εγώ όλο τον χρόνο έχω την σημαία μου στο μπαλκόνι κι ας με λένε Χρυσαυγίτισσα». Μεταξύ μας είσαι και πρέπει να το παραδεχθείς. Έπειτα, ποιος σου είπε ότι είμαστε τόσο βλαμμένοι που θα σε θεωρούσαμε Χρυσ… -φτου κακά- λόγω της σημαίας στη βεράντα. Σε βλέπουμε και βγάζουμε συμπεράσματα.
Κάπως έτσι, με πνιχτά γέλια και συνωμοτικές ματιές με τους γύρω μου, άλλο ένα ταξίδι επιμορφωτικό στις γραμμές του ΟΑΣΘ έλαβε τέλος. Δεν ήταν πρωτότυπο το συμβάν και το περιστατικό, αλλά έπρεπε να το αναφέρω. Με την ελπίδα, ότι διαβάζει το παρόν κείμενο η συγκεκριμένη ανεγκέφαλη, που όχι μόνο προσβάλλει την μνήμη των προγόνων της που δέχθηκαν την κατακραυγή και τον ρατσισμό των υπολοίπων, μόνο και μόνο επειδή ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους, αλλά το παραδέχεται κιόλας, θεωρώντας ότι με την τακτική «οφθαλμόν αντί οφθαμού» πετυχαίνει κάτι.
Κατά τα άλλα, μπράβο στον ΟΑΣΘ. Στο τέλος της προηγούμενης εβδομάδας παραχώρησε ένα λεωφορείο για την μεταφορά των αγαθών που συγκεντρώθηκαν από τους φοιτητές του Πανεπιστημίου Μακεδονίας κι έπρεπε να μεταφερθούν στην Ειδομένη. Με αυτή του την κίνηση απέδειξε, ότι μπορεί να βγάζει το λάδι σε εμάς τους καθημερινούς επιβάτες, αλλά σε θέματα ανθρωπισμού –κάποιες φορές, το τονίζω- δείχνει μια ιδιαίτερη ευαισθητοποίηση.
Προτροπή για καλύτερη διάθεση. Κλείστε τις τηλεοράσεις σας και βγείτε να μυρίσετε τα γιασεμιά και τις πασχαλιές που άνθισαν. Το άρωμα θα γλυκάνει λίγο τις πικρόχολες ψυχές σας. Και την ρητορική μίσους κρατήστε την για τον κύκλο σας, στα σπίτια σας. Δεν φταίμε σε κάτι να αναγκαζόμαστε να γίνουμε αγενείς μαζί σας.
