Εταίρες και πολιτική!
Απο την Αριάδνη Καναβάκη.
Και με τούτα και εκείνα αναγνώστες μου φτάσαμε στις εκλογές και τις κάλπες τις ιστορικές. Εταιρικά και συνεταιρικά τα δικαιώματα ή ας το πούμε ξεκάθαρα κομματικά συμπεριλαμβανομένης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Άλλωστε ως ένα μεγάλο κόμμα δεσπόζουν πια και τα Ευρωπαϊκά με όλα τα λάθη και τις επιταγές, με όλη την “αλληλέγγυα” αδιαφορία προς υπηκόους και μετανάστες. Σαν να λέμε φούσκα γενικά το όνειρο!
Αέρας το όνειρο πολιτικά και κοινωνικά και το μόνο που ζούμε είναι άπειρα χαρτιά, χαρτομάνι δίχως σάρκα και οστά, δίχως το “απαραίτητο” σώμα… Πότε όμως είχε πραγματικό σώμα η πολιτική ή ας το θέσουμε κι αλλιώς πότε έβλεπε ανθρώπους και όχι αριθμούς. Μήπως την εποχή των εταίρων (όχι των εταιριών) και των αμέτρητων δικών μας συμποσίων, που εν τέλει είχε εφαρμογή στο σύστημα: σώμα, φιλοσοφία και πολιτική (άδικα θα πάει ο Ασημάκης Μπερλουσκόνι !) με μια περισσότερη σωματικότητα, με τις όποιες ανθρωπιστικές/κοινωνικές προεκτάσεις και αποφάσεις. Και εμείς απλώς γράφοντας ρωτάμε και σε καμία περίπτωση δεν απαντάμε, καθώς μας έμεινε και εκείνη η ρετσινιά της “γεννήσεως της δημοκρατίας” και των λοιπών πολιτικών λειτουργιών πχ κάλπες, ρητορείες κτλ.
Εταίρες λοιπόν και πολιτική και η ιστορία είναι σχεδόν γνωστή. Συνήθως τις θρυλικές αυτές μορφές, τις έχουμε στο μυαλό μας ως «πόρνες πολυτελείας» όπως θα λέγαμε σήμερα μα με αυξημένες γνώσεις και γενικότερη καλλιτεχνική καλλιέργεια, ικανή να συντροφεύει κάθε μεγάλο και πλούσιο άνδρα- ξέρετε από αυτούς που αποφασίζουν. Συνήθως τις έχουμε στο μυαλό μας ως ξακουστές καλλονές με προσβάσεις στους ανδρικούς κύκλους, σχετικά απελευθερωμένες με δικαίωμα στην ατομική περιουσία και με μερική θα λέγαμε ανεξαρτησία. Άλλωστε Εταίρα ετυμολογικά είναι η «σύντροφος» και σε καμία περίπτωση η αμοιβή της δεν ανήκε στην κατηγορία της κοινής πόρνης, ενώ συχνή ήταν η πληρωμή της με δώρα από τους «φίλους» της.
«Στην πλειοψηφία τους οι εταίρες ανήκαν στην τάξη των μετοίκων, με διάσημα παραδείγματα τη Νέαιρα, η οποία καταγόταν από την Κόρινθο και τη Φρύνη από τη Βοιωτία. Ωστόσο η επιφανέστερη γυναίκα του 5ου αιώνα π.Χ. ήταν η Ασπασία, η εταίρα που σύμφωνα με την παράδοση αποτέλεσε τη σύντροφο του Περικλή. Στον κύκλο της ανήκαν διάσημοι φιλόσοφοι και καλλιτέχνες της εποχής, όπως ο Σωκράτης και οι μαθητές του, αλλά και ο γλύπτης Φειδίας. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, «δέσποζε ανάμεσα στους επιφανέστερους των πολιτικών και ενέπνεε στους φιλοσόφους μια επιρροή που δεν ήταν ούτε ισχνή ούτε αμελητέα». [Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι: Περικλής, XXIV, 2.].
.
Στις μέρες μας επιβιώνουν τα ονόματα ορισμένων γυναικών που έζησαν ως εταίρες. Στην κλασική εποχή συναντούμε τη Θεοδότα, σύντροφο του Αλκιβιάδη, με την οποία ο Σωκράτης συζητά στα «Απομνημονεύματα». Επίσης τη Νέαιρα, εταίρα που αποτελεί το κυρίως θέμα ενός ρητορικού λόγου του Ψευδο-Δημοσθένη. Από την πλευρά της η Φρύνη αποτέλεσε το μοντέλο για την Αφροδίτη της Κνίδου, αριστουργηματικό έργο του μεγάλου Πραξιτέλη, του οποίου υπήρξε ερωμένη, καθώς επίσης και του Υπερείδη, ο οποίος την υπερασπίστηκε σε μια δίκη. Η Λεόντιον ήταν σύντροφος του Επίκουρου και φιλόσοφος η ίδια. Κατά την ελληνιστική περίοδο μαθαίνουμε για την Πυθονίκη, σύντροφο του Άρπαλου, του θησαυροφύλακα του Αλεξάνδρου του Μέγα ή ακόμη για τη Θαΐδα, ερωμένη του ίδιου του Αλεξάνδρου και κατόπιν του Πτολεμαίου του Σωτήρος. Επίσης γνωστή εταίρα ήταν και η Λάμια, κόρη αθηναίου πολίτη και ερωμένη του Δημητρίου του Πολιορκητή»[ Κατά την Βικιπαίδεια [wikipedia].
Όλα αυτά βέβαια ίσχυαν μέχρι χθες και για να ακριβολογούμε προχθές, ωστόσο είναι ωφέλιμο το παραπάνω αφιέρωμα μόνο και μόνο για να θυμηθούμε άλλες πρακτικές , απλά και μόνο για να ευθυμήσουμε και να προβληματιστούμε με συσχετισμούς που αφορούν την καθεστηκυία πολιτική και την όποια εκπόρνευση ψηφοθηρίας και ανθρώπων. Ταυτοχρόνως είναι προφανές ότι σήμερα οι πολιτικές συναντήσεις έχουν την “ατιμία” της επισημότητας και περισσότερο μοιάζουν με μια μανιέρα επαναλαμβανόμενων ρόλων ή ως ένα συνονθύλευμα κακέκτυπων ανθρωποειδών, χωρίς σωματικότητα στις αποφάσεις [μα αυτοί δεν αποφασίζουν για ανθρώπους] μα με περίσσευμα αίματος στην εφαρμογή τους. Μόνο που το αίμα στην προκειμένη είναι δικό μας και η σωματικότητα που υπερασπιζόμαστε σε τούτο το κείμενο περιορίζεται στις γνωστές αλανιάρικες προεκλογικές συγκεντρώσεις ή τα εκάστοτε σκάνδαλα.
Και πώς να κρίνεις τις εποχές και την αλλαγή των συνηθειών όταν σε κάθε μια από αυτές κυριαρχεί και το καλό και το κακό και όταν σήμερα ως πολιτική και απόφαση θεωρείται σχεδόν το παγκόσμιο σύνολο του πληθυσμού, με εξαιρέσεις τις όποιες εγχώριες πινελιές.
Εδώ λοιπόν σας θέλω αναγνώστες μου να συγχρονιστούμε και να ανταποκριθούμε, να βρούμε τις σχέσεις και τους συνασπισμούς σε εκείνα που μας αφορούν και σε όσα ακόμα μας περιμένουν, μα με ένα και μόνο σίγουρο γνώμονα: Τη ζωή μας με σάρκα και οστά!
