Γράφει για την Κουλτουρόσουπα
.
Ευτυχώς που έγινε σάλος με εκείνη τη θεατρολόγο την περασμένη εβδομάδα και μιλήσαμε λίγο για πορνό! Φυσικά και αστειεύομαι προσπαθώντας να διακωμωδήσω τα τραγελαφικά που ακολούθησαν της προβολής της περιβόητης πλέον ταινίας "Αγόρια στο ντους" σε 10χρονους μαθητές. Επειδή λοιπόν ένας μαθητής δεν μπόρεσε να διαχειριστεί τα όσα είδε στην ταινία, είχε τάσεις εμετού στο σπίτι, οι γονείς του αντί να συζητήσουν με το παιδί τους ώριμα το θέμα ή να ελέγξουν μήπως είχε κάποια ίωση, έκριναν σωστό να στείλουν εξώδικο στην εκπαιδευτικό! Αλήθεια σε τι μεσαίωνα ζούμε όπου ακόμη γίνεται κυνήγι μαγισσών;!
Δεν χρειάζεται πλέον να αναφερθούμε στις διαστάσεις που πήρε το ζήτημα και την παρέμβαση του ίδιου του σκηνοθέτη της ταινίας ή στα βραβεία που έχει συλλέξει η ταινία. Προχθές υπήρξε και μία ακόμη παρέμβαση από την Ευρωπαϊκή Ένωση Παιδικού Κινηματογράφου (ECFA), "ενός φορέα που εκφράζει συλλογικά την κοινότητα όλων εκείνων των φορέων που ασχολούνται με τη σύνδεση της τέχνης του κινηματογράφου με την παιδική ηλικία και την εκπαίδευση στην Ευρώπη. Τα 163 μέλη της ECFA σε 42 χώρες είναι κινηματογραφικά φεστιβάλ, φορείς κινηματογραφικής εκπαίδευσης, παραγωγοί και διανομείς ταινιών, εθνικά κέντρα κινηματογράφου κλπ. Η πλειονότητα αυτών των φορέων συνεργάζονται στενά με την επίσημη εκπαίδευση σε όλη την Ευρώπη…
Η ταινία που επιλέγεται πρέπει να καλύπτει βασικές παραδεδεγμένες αρχές της κοινωνίας μας, όπως η ανοχή, η μη βία, η αυτοανάπτυξη, η αλληλεγγύη κλπ.
Οι αρχές αυτές της ECFA είναι φυσικά προοδευτικές και είναι βέβαιο ότι ορισμένοι θα ανατριχιάζουν από απέχθεια διαβάζοντάς τις. Επίσης, είναι ευθυγραμμισμένες με όσα επιβάλλει και η ελληνική έννομη τάξη, έχοντας ενσωματώσει τις γενικές διεθνείς παραδοχές βάσει των οποίων λειτουργεί σήμερα ο κόσμος μας – τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, τη Διεθνή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Άσκηση των Δικαιωμάτων του Παιδιού κά.
Αν λοιπόν τίθεται ένα ερώτημα προς την ελληνική κοινωνία με την υπόθεση που με θλίψη είδαμε να εκτυλίσσεται την περασμένη εβδομάδα στην ελληνική (για την ώρα) δημόσια σφαίρα είναι το εξής: Ποιος είναι ο θεματοφύλακας των δικαιωμάτων των παιδιών; Και τελικά, αν δεν επιτρέψουμε στους δασκάλους να τα καθοδηγήσουν με ασφάλεια και στη βάση της κατάρτισής τους στην ουσιαστική πραγμάτωση των δικαιωμάτων τους, ποιος είναι ο ρόλος του σχολείου στη σύγχρονη κοινωνία;"
Βλέπουμε λοιπόν ότι ευτυχώς υπάρχουν φορείς σε Ευρωπαϊκό επίπεδο που μπορούν να διασφαλίζουν την καταλληλότητα των ταινιών που προβάλλονται στα σχολεία σε αντίθεση με το έλλειμμα που υπάρχει στη χώρα μας και αφήνει αβοήθητο τον κάθε εκπαιδευτικό να γίνεται βορά στις υπερσυντηριτικές ιδεοληψίες του κάθε γονιού! Μόλις πρόσφατα επίσης το ΙΕΠ ανακοίνωσε το εξής: "Διευκρινίζεται ότι το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής δεν έχει εγκρίνει τις ταινίες οι οποίες είναι αναρτημένες στην ψηφιακή πλατφόρμα κινηματογραφικών ταινιών «CINEDU» του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου." Χωρίς να μας πει ακόμη και τώρα που έσκασε ένα τόσο σοβαρό θέμα, ποιανού αρμοδιότητα είναι τελικά; Φυσικά δεν πρόκειται να πάρουμε σύντομα κάποια απάντηση αφού το Υπ.Παιδείας είναι ανύπαρκτο στην ουσία τον τρέχοντα μήνα. Σημειωτέον ότι η εν λόγω εκπαιδευτικός μπήκε με ειδικούς κωδικούς στην ψηφιακή πλατφόρμα κινηματογραφικών ταινιών "CINEDU" του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου το οποίο έχει δημιουργηθεί από το ΕΣΠΑ και εθνικούς πόρους για εκπαιδευτικούς σκοπούς, όπως η διδασκαλία της σεξουαλικής αγωγής. Εάν η ταινία ήταν ακατάλληλη για μαθητές δημοτικού, το σύστημα θα έπρεπε να μπλοκάρει το κατέβασμα της.
Μιλώντας για "καταλληλότητα" των προγραμμάτων που παρακολουθούν τα παιδιά, η μακρόχρονη εμπειρία μου με παιδιά δημοτικού κυρίως δείχνει ότι μια μικρή μειοψηφία μόνο υπακούει στη σήμανση καταλληλότητας όπως ορίζεται στην τηλεόραση. Σχεδόν όλα τα παιδιά βλέπουν ταινίες και σήριαλ που οι σκηνές σεξ, βίας, ανάρμοστης γλώσσας είναι κυρίαρχα χαρακτηριστικά. Όπως επίσης ακατάλληλη είναι και η πλειοψηφία των βιντεο παιχνιδιών με τη βία που προάγουν, αλλά παρόλα αυτά τα παιδιά ασχολούνται με τις ώρες. Δυστυχώς όμως κανένας δεν μπορεί να ελέγξει τους γονείς και να τους στείλει εξώδικα για τις επιπτώσεις που έχουν όλα αυτά στην ψυχολογία και τη συμπεριφορά των παιδιών τους. Αυτοί δυστυχώς οι γονείς είναι και οι πρώτοι που συνήθως εξαγριώνονται με τους εκπαιδευτικούς που τους υπενθυμίζουν κατά κάποιον τρόπο το γονεϊκό τους έλλειμμα. Τα παιδιά αυτών των γονιών είναι τα μεγάλα θύματα, αφού μεγαλώνουν μες τη σύγχυση, είναι αντιδραστικά αφού υπάρχει ασαφής αντίληψη του "σωστού" προσπαθώντας να ισορροπήσουν τον κόσμο εντός κι εκτός σπιτιού και φυσικά είναι βίαια, επηρεασμένα από αυτά που βλέπουν.
Οι καταγγελίες γονιών προς εκπαιδευτικούς είναι καθημερινό φαινόμενο. Για λόγους εντελώς γελοίους όπως πχ το περιστατικό της μουσικού που είχε διδάξει το τραγούδι του Κεμάλ- φιλοτουρκικές οι προθέσεις της, αλλά και η επίσκεψη σχολείου σε έκθεση του Βαν Γκογκ - πώς μπορούν τα παιδιά να εκτίθεται σε έργα ενός "ανώμαλου"! Ίσως θα έπρεπε να καταργήσουμε την Τέχνη από τα σχολεία, αφού οι περισσότεροι καλλιτέχνες είναι "ανώμαλοι", τι ερεθίσματα δίνουν στα παιδιά μας;
Σκεφτείτε λοιπόν με τι εφιάλτη καλούνται να διδάξουν οι εκπαιδευτικοί, όταν καθημερινά ενδέχεται να αντιμετωπίσουν κάποιο εξώδικο γονιού! Γιατί να μην κλειστούν στο καβούκι τους, σε μια στείρα μετάδοση γνώσεων από τα βιβλία; Αλλά ούτε και αυτό μας αρέσει! Να παίρνουν πρωτοβουλίες για κάτι πιο δημιουργικό, σύγχρονο, διασκεδαστικό, διαδραστικό που προάγει την αυτενέργεια, την κριτική σκέψη, την αλληλεγγύη, την ενσυναίσθηση, τη διαφορετικότητα, τη συνεργατικότητα και ένα σωρό άλλα καλά, αρκεί να το εγκρίνει ο κάθε γονιός! Ας σοβαρευτούμε λοιπόν και ας αφήσουμε τους εκπαιδευτικούς ήσυχους να κάνουν την πολύ δύσκολη δουλειά όπως ξέρουν αυτοί καλύτερα. Δεν είναι αρμοδιότητα κανενός γονιού να υποβάλει υποδείξεις σε κανένα δάσκαλο πώς να κάνει τη δουλειά του, πόσο μάλλον να στέλνει εξώδικα! Εάν έχει οποιαδήποτε αμφιβολία ή ένσταση ας το συζητήσει μαζί του γιατί έτσι δίνει τα υγιή μηνύματα και στο παιδί του. Άλλωστε τι νόημα έχει ένα εξώδικο πέρα από το διασυρμό ενός εκπαιδευτικού, αλλά κυρίως του παιδιού του. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το εν λόγω παιδί θα γίνει βέβαια η αφορμή να αναδείξει την εκπαιδευτικό ως ηρωίδα- ελπίζουμε όχι ως μάρτυρα της εκπαίδευσης μετά την πληθώρα απειλών που δέχεται!
Η παλαιά φρουρά κυρίως της εκπαιδευτικής κοινότητας είναι συντηρητική και θρησκόληπτη. Χρειαζόμαστε περισσότερους εκπαιδευτικούς σαν την εν λόγω θεατρολόγο. Ακόμη και αν η μέθοδος της δεν ήταν η καταλληλότερη για το μάθημα, δεν είναι αρμόδιος ο γονιός να το κρίνει και δεν θα έπρεπε να του δίνεται η δυνατότητα να στρέφεται νομικά εναντίον της. Οι εκπαιδευτικοί πρέπει επιτέλους να προστατευθούν με κάθε τρόπο ώστε να είναι φάροι προοδευτικών ιδεών που εμπνέουν και ενισχύουν τα παιδιά. Το Υπουργείο Παιδείας ένας μεγάλος απών σε όλη αυτή την προσπάθεια…
Δείτε όλα τα άρθρα της Ρ. Κ. με μια ματιά εδώ