Γράφει ο Μιχαήλ Χατζηαναστασίου για την Κουλτουρόσουπα.
Η πίστη είναι για τον άνθρωπο, ό,τι και η άμμος για τη στρουθοκάμηλο και επειδή όλες οι μεγάλες αλήθειες ξεκινούν ως … βλασφημίες, σας διαβεβαιώνω πως τίποτα δεν είναι πιό αποκρουστικό και ενάντιο στις θρησκείες και τα ιερατεία τους, από την κρίση και την κοινή λογική.
Η Θρησκεία στην οργανωμένη της μορφή είναι χειριστική, βίαιη και μή απογαλακτισμένη από τον ρατσισμό και τον σεχταρισμό.
Υποτιμά την γυναίκα, περιφρονεί την διαφορετικότητα και απαξιώνει προπατορικά τα παιδιά ως αμαρτωλούς καρπούς.
Διδάσκει κατά βάσει τις ψευδαξίες της μόνιμης υποταγής και άκριτης ευγνωμοσύνης, οδηγώντας συχνά σε αυταπάτες και ψυχώσεις.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο επινόημα από το θνητό αφήγημα εκείνο, που υποστηρίζει πως ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του και τούτο αποτελεί από μόνο του, την πλέον ανώδυνη εξήγηση για την πληθώρα θεών και θρησκειών στο πέρασμα χιλιάδων χρόνων της ανθρώπινης ιστορίας.
Αλήθεια, δεν εντυπωσιάζει κανέναν το γεγονός, πως ουδείς επέλεξε από μόνος του την θρησκεία και την πίστη του, αλλά του επιβλήθηκε (συνήθως μέσω του άμεσου οικογενειακού του περιβάλλοντος) από τα σκοταδιστικά και τα εξουσιαστικά ιερατεία, σε ηλικία που δεν μπορούσε να κρίνει, να συγκρίνει και να διαλέξει να πιστεύει ή να μην πιστεύει;
Κανείς δεν διερωτάται γιατί άραγε όλες οι θρησκείες διαπλέκονται με τις εκάστοτε εξουσίες, η ύπαρξη των οποίων προϋποθέτει την κοινωνική ανισότητα;
Αναρίθμητες οι περιπτώσεις που αποδεικνύουν ιστορικά, πως η θρησκεία, με την ανοχή του κράτους, λειτουργεί σαν ένας τεράστιος πολλαπλασιαστής φυλετικής καχυποψίας και μίσους. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, πως σε όλα τα πρώϊμα θρησκευτικά κείμενα συναντάμε τον αρχέγονο φόβο των εκάστοτε “πεφωτισμένων” πως το μισό ανθρώπινο γένος ήταν, είναι και … θα είναι διεφθαρμένο και ακάθαρτο.
Υπάρχει καλύτερο συγχωροχάρτι από δαύτο, για να δικαιολογήσεις ένα καθεστώς δουλείας, μία εθνοκάθαρση, μια γενοκτονία ή μία διακρατική σύρραξη;
Δεν είναι τυχαίο, πως σε όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, αρκετοί Τύραννοι υπήρξαν συνάμα και “Θεοί” ή το λιγότερο επικεφαλής εκκλησιών και δογμάτων. Ας μην ξεχνάμε το ρομαντικό φλερτάκι του Φασισμού με την Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, καθ’ όλη την διάρκεια του 1ου και του 2ου Παγκόσμιου πολέμου, όπου το Βατικανό μερίμνησε με … ιδιαίτερη διακριτικότητα αργότερα, να φυγαδεύσει στην Λατινική Αμερική “πλειάδα” καταδικασμένων ναζιστόμουτρων, ξεπλένοντας έτσι το πολιτικό του κόστος, ή το Απαρτχάιντ στην Ν. Αφρική που κραύγαζε τις Χριστιανικές του αρχές, κάνοντας το … .μαύρο – άσπρο.
Και μέσα σε όλον αυτόν τον “ορυμαγδό” το ασχημάτιστο παιδικό μυαλό, που από πάντα αποτελούσε ένα … γκουρμέ πεδίο εφαρμογής για ασκήσεις ηθικής τρομοκρατίας και πνευματικού ευνουχισμού.
Η θρησκεία βλέπεις φίλε μου, ΠΑΝΤΑ ΟΡΕΓΟΝΤΑΝ ΤΟΥΣ ΑΘΩΟΥΣ.
Σεβαστές οι δοξασίες και η πίστη του καθενός, αρκεί να τις κρατά ο καθένας – “μετά Λόγου Γνώσεως” και όχι από φόβο ή άγνοια – για τον εαυτό του.
Το αίσθημα δικαιοσύνης το επιβάλει η συνείδηση και η ενσυναίσθησή μας και όχι κάποια θεϊκή μήνη ή βιβλική εντολή, γι’ αυτό η ηθική και η ηθικότητα δεν συμβάδιζαν ποτέ με την θρησκεία, αλλά με τον ελεύθερο νου.
“Ο αμαρτάνων, εαυτώ αμαρτάνει. Ο αδικών, εαυτόν αδικεί, εαυτόν κακόν ποιών.”
— “ Τα εις εαυτόν ” θ’4 – Μάρκος Αυρήλιος.
