«Η ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΙΔΑΝ(ΕΙ)ΚΩΝ»… ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΞΥΠΝΗΣΑΜΕ! ΑΠΟ ΤΗΝ «ΟΙΚΟ…ΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ» ΤΗΣ ΓΕΩΠΟΝΟΥ ΠΙΤΣΑΣ ΣΤΑΣΙΝΟΠΟΥΛΟΥ.
Κατακαλόκαιρο μια παρόμοια στήλη, (οικο)λογικά θα της ταίριαζε Ιούλη μήνα να καταγίνεται με θέματα εποχής ελαφρά, χρηστικά και χαριτωμένα… όμως τούτη εδώ, απολύτως συνειδητά, ουδέποτε αντιμετώπισε την οικο-λογία ως οικο-λαγνεία ή γραφικότητα, αντίθετα προσπαθεί να αποδώσει το αυθεντικό της νόημα ως θέμα βαθιά κοινωνικό, πολιτιστικό, πολιτικό, άμεσα σχετιζόμενο με τη Ζωή και τις αξίες της . Και τούτη τη στιγμή που αυτές δοκιμάζονται στα όρια, η στήλη με το στίγμα που έχει ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να… πετάει αετό! Δεν μπορεί να υποκριθεί τη στρουθοκάμηλο κρύβοντας το κεφάλι σε «άμμο οικολογική» κι αφήνοντας το σώμα εκτεθειμένο σε φλεγόμενα βέλη.
Αυτά που πυροδότησε ένα δημοψήφισμα… ίσως το ΠΙΟ αμφιλεγόμενο που έγινε ποτέ, σε ένα τοπίο από τα ΠΙΟ θολά που υπήρξαν ποτέ… Δεν ξέρω αναγνώστη όταν διαβάζεις αυτές τις γραμμές, τί θα ισχύει και τί όχι, όταν δεδομένα κι αποφάσεις ανατρέπονται με ρυθμό καταιγιστικό, σε μια εξέλιξη που έχει ξεπεράσει το θέατρο του παραλόγου κι ο αποσβολωμένος «θεατής» καλείται να ανέβει στη σκηνή και να μετέχει σε μια παράσταση για την οποία δεν γνωρίζει τα στοιχειώδη… κείμενα, σκηνοθετική γραμμή, στόχο… και μοιραία ποντάρει στην ΤΥΧΗ και την ικανότητα ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΣΜΟΎ. Δεν ξέρει κανείς, ούτε καν οι «πρωταγωνιστές» τί θα ισχύει μέχρι την 5Η Ιουλίου… Αυτό που ξέρω και ΔΕΝ αλλάζει, το μόνο σταθερό στοιχείο της παράστασης, είναι το ΣΚΗΝΙΚΟ της.
Πρωταγωνιστές, κομπάρσοι, σκηνοθέτες, κείμενα, τεχνικοί και τεχνοκράτες έρχονται και παρέρχονται, όμως το σκηνικό είναι πάντα εκεί, το ίδιο εδώ και χρόνια. Με σταθερό σκελετό από ατσάλι και μόνο λίγα ρετουσαρίσματα κατά καιρούς στις λεπτομέρειες. Και μιλάω για τη μεγάλη Ευρωπαϊκή σκηνή που στο σανίδι της φιλοξενεί μεγαλεπήβολες παραγωγές από επώνυμους θιάσους και τρανταχτά ονόματα, έτοιμους πάντα να υπηρετήσουν με θέρμη συγκινητική τις σπουδαίες Ευρωπαϊκές Ιδέες! Έτοιμους να υπερασπιστούν με… αίμα αν χρειαστεί (όχι το δικό τους, των άλλων) τα μεγάλα Ιδανικά της «Δύσης του Διαφωτισμού»… Το γεγονός ότι στην ορθογραφία του «ιδανικά», προέκυψε στην πορεία ένα… θεματάκι με τα δύο «ι» και το μεν πρώτο κάπου παράπεσε, το δε δεύτερο μπερδεύτηκε με το «ει», αφορά μια λεπτομέρεια του γραπτού λόγου. Αυτό που ενδιαφέρει είναι το ομόηχο άκουσμα στον προφορικό… και όλα εντάξει!
Τρεις είναι οι λέξεις που τις τελευταίες μέρες εκτοξεύονται κατά ριπές με ρυθμό πολυβόλου: Λαός – Δημοκρατία – Ευρώπη και η μερίδα του λέοντα ανήκει αναμφισβήτητα στην τελευταία, ως πρωταγωνιστή/ ρυθμιστή των εξελίξεων και στην ουσία επίκεντρο του αμφιλεγόμενου δημοψηφίσματος. Πέρα από πολιτικάντικα προσχήματα, από επιλεκτικές ερμηνείες που υπαγορεύουν κομματικά συμφέροντα, από δαιμονοποιήσεις ή θεοποιήσεις κατά το «πολιτικό δοκούν», από κραυγές και κορώνες… υπάρχει πάντα μια πραγματικότητα που ως υπαρκτή και άρα αντικειμενική, δεν επιδέχεται πολλαπλές ερμηνείες με βάση την κοινή και ΟΧΙ κομματική λογική. Ποια πραγματικότητα;
Η Ευρώπη της Δημοκρατίας: Αν ο όρος «δημοκρατία» ερμηνεύεται ως η επιβολή με ΚΑΘΕ μέσον του ΠΙΟ ισχυρού σε βάρος του αδύναμου, μέχρι αφανισμού ενίοτε… προφανώς ο όρος άλλαξε περιεχόμενο ερήμην των λεξικών, της ιστορίας και της χώρας που τον γέννησε και πρέπει πάραυτα να ενημερωθούν ιστορικοί και συνταγματολόγοι. Διότι πρακτικά εφαρμόζεται σε μια Ευρώπη «δύο ταχυτήτων» (ή τριών και βάλε), όπου οι ισχυροί εταίροι (λέγε με Γερμανία) έχουν τη δικαιοδοσία και «νομιμοποιούνται» να μεταβάλλουν τους ανίσχυρους – ευάλωτους, σε υποχείρια με πλήρη οικονομική και όχι μόνο υποδούλωση. Υποθηκεύοντας την ανεξαρτησία και εθνική τους κυριαρχία, επεμβαίνοντας απροκάλυπτα στα πολιτεύματα και τους θεσμούς τους, καθορίζοντας ολοκληρωτικά την επιβίωση των λαών τους. ΑΝ αυτό λέγεται «δημοκρατική» Ευρώπη… οι πιο κατάλληλοι να το ερμηνεύσουν είναι οι δικτάτορες!
Η Ευρώπη του Διαφωτισμού: Χρειάστηκε να περάσει ένας κατάμαυρος Μεσαίωνας για να έρθει η Αναγέννηση και η Ευρώπη να ανακαλύψει τον Διαφωτισμό, αυτόν που τροφοδότησε η αρχαία ελληνική γραμματεία με τα αξεπέραστα κείμενα και τις ιδέες των φιλοσόφων της. Που μιλούσαν για ισότητα, σεβασμό στον άνθρωπο, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, πνευματικότητα, υψηλά ιδανικά, αρχές, αξιοπρέπεια… «Τότε» τα θαύμασε όλα τούτα τόσο πολύ που τα υιοθέτησε και ορκίστηκε στο όνομά τους. Και θεμελίωσε πάνω σε αυτά ένα οικοδόμημα με γερές αρχές και στόχους, μνημονεύοντάς τα στις πολιτικές που χάραζε. Μέχρι που μεταξύ ίσων, κάποιοι ένοιωσαν «πιο ίσοι», μετέφρασαν την οικονομική ισχύ σε στυγνή εξουσία αφέντη, πήραν τα ηνία και οι «ρομαντικές» ιδέες έμειναν ρούχο αδειανό, γράμμα νεκρό στα καταστατικά, κενό περιεχομένου….
Η Ευρώπη της Αλληλεγγύης: Ύποτίθεται ότι κάποτε υπήρξε μεταξύ των κορυφαίων ιδρυτικών αρχών της Ένωσης… Ο δυνατός στηρίζει τον αδύναμο γιατί μόνο έτσι διαφυλάσσεις πρακτικά την πολύτιμη ισορροπία και ηθικά την αρχή της ισότητας, δεδομένου επιπλέον ότι… «τα πάντα ρει» και ποτέ κανείς δεν ξέρει σε ποια όχθη θα βρεθεί. Οπότε διασφαλίζοντας την αλληλεγγύη ΟΛΟΙ νιώθουν ασφαλείς μέσα σε μια «οικογένεια». Όμως η συγκεκριμένη αρχή στην ελληνική περίπτωση, όχι απλά πήγε κατά διαόλου, αλλά μεταλλάχθηκε περίεργα: ο ισχυρός δανειστής αφού συνέβαλε με τη δύναμη του χρήματος στον εκμαυλισμό του δανειζόμενου οδηγώντας τον σε (προμελετημένο) αδιέξοδο, εν συνεχεία τον τιμωρεί, του δένει πιο σφιχτά τη θηλιά του δανεισμού και τον αναγκάζει να του εκχωρήσει τα πάντα γιατί πού θα βρει πιο κατάλληλη στιγμή εκβιασμού; ΑΝ αυτό ερμηνεύεται ως «αλληλεγγύη», τότε η στυγνή τοκογλυφία τί είναι;
Η Ευρώπη του Ανθρωπισμού: Μια έννοια που η Ευρώπη «πίνει νερό» στο όνομά της, μόνο που το κάνει απολύτως επιλεκτικά, γιατί δεν είναι δα… όλοι ίδιοι! Δεν θα βάλει ίσα κι όμοια τους «δικούς» της Δυτικούς με τους Ασιάτες και Αφρικανούς! Μη τρελαθούμε! Οπότε θεωρεί εντελώς ηθικό να χρησιμοποιεί την Αφρική ως χωματερή για τα αποφάγια της… να αφήνει τους χιλιάδες μεταναστάτες με οικογένειες και παιδιά που προσπαθούν να γλιτώσουν από την κόλαση του πολέμου στις πατρίδες τους… να σκυλοπνίγονται ομαδικά, σπέρνοντας τη Μεσόγειο με πτώματα… να πέφτουν στα νύχια δουλεμπόρων… να αφήνονται έρμαια μιας τύχης καταραμένης … να βολοδέρνουν εξαθλιωμένοι και διωγμένοι στην αφιλόξενη ευρωπαϊκή γη όσοι γλιτώνουν τον υγρό θάνατο… Χωρίς η «ανθρωπιστική» Ευρώπη και οι μεγαλόσχημες οργανώσεις και θεσμοί της- κατάπτυστοι «υπερασπιστές» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων- να κουνάνε ούτε δάχτυλο για την ανθρώπινη τραγωδία που σκάει καθημερινά στην πόρτα τους! Αδιάφοροι θεατές του αίσχους αφήνουν τις χώρες της Μεσογείου να παλεύουν μόνες το δράμα… Βέβαια αν στη θέση των Σύριων, των Ιρακινών, των Λίβυων ήταν – χτύπα ξύλο!- Ευρωπαίοι, το πράγμα (κι ο κόσμος όλος) θα ερχόταν τούμπα, δεν το συζητώ!
Η Ευρώπη της Οικολογίας: Είναι γεγονός ότι την παρούσα αξία την υπερασπίζεται γενναία και κάνει τα πάντα προκειμένου να προωθήσει τα πράσινα οράματά της. Αυτά που αφορούν κυρίως στον κρίσιμο και χρυσοφόρο τομέα της ενέργειας, επιβάλλοντας (πάντα δημοκρατικά- έναντι… ποινής!) την «καθαρή ενέργεια»… επιβάλλοντας τα προϊόντα της «πράσινης ανάπτυξης»… επιβάλλοντας περιβαλλοντικούς φόρους ή γελοία «εμπόρια ρύπων»… οργανώνοντας κλιματικά συνέδρια κορυφής για την απάτη του αιώνα. Και ω του θαύματος, οι ευαίσθητες οικολογικές οργανώσεις της, στο θέμα της «κλιματικής αλλαγής» δίνουν ρέστα στην κινητοποίηση! Αγώνας… όχι αστεία! Οι ανθρωπιστικές για το θέμα των μεταναστών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων… ΜΟΥΓΚΑ! Άφαντες! Θα μου πεις το ένα έχει χρήμα, το άλλο πόνο… κατανοητό για την Ευρώπη των ιδανικών…
Και κάπως έτσι η κάποτε ασφαλής «οικογένεια» με τα ιδανικά, κατέληξε ως… αναγκαίο κακό με όπλο τα δανεικά. Αυτά που παρείχε αφειδώς και άνευ ελέγχου για δεκαετίες ολόκληρες στην Ελλάδα, με την πονηρή λογική του τοκογλύφου. Κι αφού την έδεσε χειροπόδαρα, επέλεξε τη στάση «μητριάς» απέναντι στη… «Σταχτοπούτα», διασύροντάς την ως ακαμάτρα, διεφθαρμένη, ανυπόληπτη, που πια μόνο μπελάδες δημιουργεί στην καθωσπρέπει οικογένεια και αντί να κάτσει τιμωρημένη για τα λάθη στη γωνιά της, φορώντας κουρέλια και τρώγοντας στάχτες μέχρι να πεθάνει κι αυτή και τα εγγόνια της… τολμά να ζητά να πάει στο χορό των πριγκήπων! Δίπλα στις καλοντυμένες, κομψές και χορτάτες κόρες! Ίσα κι όμοια αφεντικά και δούλοι στο χορό των Αγορών και της Ανάπτυξης! Στ’ αλήθεια είναι τρελοί αυτοί οι Έλληνες!
Μεταξύ μας, την πετριά είναι σίγουρο ότι την έχουμε και όχι μόνο… η αυτοκριτική μας– που «κολακευτική» ΔΕΝ τη λες, γεμίζει πολυσέλιδο βιβλίο και τα λάθη σωρός… Μόνο που στο βιβλίο υπάρχουν και σελίδες φωτεινές, ενώ τιμωρήθηκαν σκληρά για λάθη όσοι έφταιξαν λιγότερο έως καθόλου. Όταν δράστες και αυτουργοί στο απυρόβλητο αλωνίζουν! Όσο κι αν φαντασιώνομαι μια υποθετική διαπραγμάτευση όπου θα παρέδιδα τους υπαίτιους για… ξέσχισμα, έναντι της απελευθέρωσης των αθώων, ξέρω ότι θα μου τους επέστρεφαν στα μούτρα να συνεχίσω να τους λούζομαι… Ξέρω ακόμα ότι ουδέποτε θα αξιωθώ το «χάπυ εντ» της «Σταχτοπούτας», αυτό είναι προνόμιο των παραμυθιών. Μόνο που στο συγκεκριμένο με «έπεισαν» ότι η ασφάλεια βρίσκεται ΜΕΣΑ στην αγκαλιά του… Δράκου και ο φόβος ΕΞΩ από αυτήν! Όμως ακόμα δεν μπορώ να συνηθίσω το φοβιστικό του πρόσωπο..
Φωτογραφικό υλικό
