HOPE ΜΙΚΡΕ ΑΛΕΞΗ… από τον Βασίλη Καρατζόγλου.
Ώρα Ελλάδος 10:58. Η βροχή χτυπάει με δύναμη στο τζάμι της κρεβατοκάμαρας.O βασιλικός που βρίσκεται στο μπαλκόνι, ανάμεσα στον φίκο και τον κάκτο, προσπαθεί εδώ και ώρα να ισορροπήσει. Αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να μην βρεθεί στα πλακάκια από τον δυνατό αέρα και την βροχή, που από τα χαράματα δεν λέει να σταματήσει. Σκέφτομαι ότι η γλάστρα δεν θα μπορούσε να ισορροπήσει ακόμα και αν είχε κάνει 2 χρόνια, συστηματικά γιόγκα. Η ένταση της βροχής και του αέρα, είναι πολύ μεγάλη. Τελικά καταφέρνει να σταθεί όρθια και δυνατή, ενώ ο βασιλικός τινάζει τα φύλλα του με περηφάνια που βγήκε νικητής από αυτή την αναμέτρηση. Χάνομαι για λίγο στην σκηνή αυτή και σκέφτομαι ότι σε πολλές αναμετρήσεις στην ζωή μας , από εκεί που δεν το περιμέναμε, βγήκαμε τελικά νικητές.
Ντριννννννννννννν. Τέλος χρόνου. Οι σκέψεις μου διακόπτονται από τον ήχο ειδοποίησης του κινητού, το οποίο με βάναυσο τρόπο μου υπενθυμίζει ότι πρέπει να αποχωριστώ το πάπλωμα και να σηκωθώ για να τελειώσω τις δουλειές μου.
Κατευθύνομαι προς την κουζίνα. Βάζω νερό στο μπρίκι και πηγαίνω στο μπάνιο για να πλυθώ. Εν τω μεταξύ η βροχή έχει σταματήσει. Σκέφτομαι πόσες δουλειές έχω να κάνω και αν θα τις προλάβω όλες. Με πήρε λίγο παραπάνω ο ύπνος. Το νερό στο μπρίκι κοχλάζει. Λίγο ακόμα να το αφήσω και θα εξατμιστεί. Σβήνω το μάτι της κουζίνας και ρίχνω τον καφέ στην κούπα. Να πιω λίγο καφέ και να βγω έξω για να κάνω τις δουλειές μου. Να πάω στο σούπερ μάρκετ, να περάσω από το petshop της γειτονιάς, να αλλάξω μία μπλούζα που μου πήραν δώρο και τέλος να πληρώσω τον λογαριασμό του σταθερού μου τηλεφώνου. Έχουν μαζευτεί τρεις λογαριασμοί απλήρωτοι και δεν μπορώ να το καθυστερήσω άλλο. Θα μου το κόψουν και θα τρέχω μετά για επανασύνδεση. Η αλήθεια είναι ότι νυστάζω. Δεν κοιμήθηκα καλά, παρόλο που άργησα να ξυπνήσω.
Έβλεπα ένα περίεργο όνειρο. Είδα ότι ήμουν σε ένα κατάστημα που ήταν γεμάτο τηλεοράσεις και στους τοίχους του καταστήματος έγραφε παντού: «ΌΛΑ ΤΣΑΜΠΑΑΑΑΑΑΑΑ», «ΜΕΓΑΛΕΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ ΕΚΠΤΩΣΕΙΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ» και «ΤΡΕΞΤΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΕΤΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ». Ξαφνικά στις οθόνες δείχνει τον νέο πρωθυπουργό της Ελλάδας, που εκλέχτηκε πριν λίγες ημέρες, να κάνει δηλώσεις και να μιλάει «για την Ελλάδα που θα βγει από την κρίση και θα ανακάμψει και θα δώσει ελπίδα σε χιλιάδες Έλληνες»,ενώ αμέσως μετά οι οθόνες μαυρίζουν και εμφανίζεται ένας πιτσιρικάς, και μια φωνή που λέει: «Εξαφάνιση παιδιού. Μπορείτε να βοηθήσετε; Ο μικρός Αλέξης χάθηκε στις 24 Δεκεμβρίου στο κέντρο της Αθήνας. Φορούσε μαύρο μπουφάν, μπλε μπλούζα, καφέ παντελόνι και μαύρα παπούτσια. Έχει κοντά μαλλιά και το όνομα του είναι Αλέξης Ελπίδης. Όποιος αναγνωρίσει το παιδί στην φωτογραφία, ας τηλεφωνήσει στο παρακάτω νούμερο». Μετά οι οθόνες μαυρίζουν και ακούγεται η ίδια φωνή να λέει: «Μην κάνετε άλλες εκπτώσεις στην ζωής σας. ΦΤΑΝΕΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ».Η φωνή είναι τόσο δυνατή που οι οθόνες των τηλεοράσεων σπάνε και γίνονται θρύψαλα. Αυτό το παιδί όμως κάτι μου θυμίζει.
Μα, ναι! Είναι το παιδί που ψάχνουνε από την παραμονή Χριστουγέννων. Ο μικρός Αλέξης. Το είχα προσέξει όταν πήρα να πάρω καφέ, και στην τηλεόραση της καφετέριας εμφανίστηκε ένα τηλεοπτικό σποτ που έλεγε τα ίδια ακριβώς πράγματα που είδα χθες στον ύπνο μου. Για τον μικρό Αλέξη και την εξαφάνιση του. Μόνο που τώρα έχουμε εκπτώσεις και νέο πρωθυπουργό.
«Τι περίεργο όνειρο», αναρωτιέμαι, την ώρα που ο Μπούμπη προσπαθεί να βγάλει τα κορδόνια από τα παπούτσια μου, χωρίς κανένα αποτέλεσμα.
«Ήσυχα Μπούμπη. Τι σε έπιασε τώρα; Άσε τα κορδόνια την ησυχία τους. Πρέπει να τα δέσω και να βγω έξω για να κάνω τις δουλειές μου», του φωνάζω αλλά εκείνος δείχνει να μην πτοείται. Τελικά, μετά από πέντε λεπτά παρατάει την προσπάθεια και κάθεται στην άκρη του καναπέ μουτρωμένος. Πατάει κατά λάθος το τηλεκοντρόλ, που είχα ξεχάσει πάνω στο μαξιλάρι του καναπέ, και μια φωνή σπάει την ηρεμία μέσα στο σαλόνι. «Εκπτώσεις σε όλα μας τα είδης μέχρι 60%. Ναι, μέχρι 60%. Μην κάθεστε λεπτό. ΤΡΕΞΤΕ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΕΤΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ.
ΤΩΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ». Είναι η ίδια φωνή που άκουσα στο όνειρο μου. Μόνο που τώρα ακούγεται ακόμα πιο δυνατή. Και είναι λογικό, διότι ο Μπούμπη πάτησε και το κουμπί της έντασης. Κλείνω την τηλεόραση και φοράω τα παπούτσια με τα μασημένα κορδόνια. Βάζω το μπουφάν μου, παίρνω τα κλειδιά και ξεκλειδώνω την πόρτα. Πριν φύγω, κοντοστέκομαι και κοιτάζω την κλειστή τηλεόραση. Ο Μπούμπη σηκώνει τα αυτιά του και με κοιτάει με ένα θλιμμένο ύφος σαν να θέλει να μου πει ότι λυπάται για όλα αυτά που γίνονται. Ειλικρινά λυπάται.
«Όχι άλλες εκπτώσεις στην ζωή μας Μπούμπη» μονολογώ και κλείνω την πόρτα. Από πίσω ακούω ένα μακρόσυρτο «Γουβββββββββββββ».
«Hope Μικρέ Άλεξ. Hope ρε γαμώτο» φωνάζω και πατάω το κουμπί του ασανσέρ.
Συνεχίζεται…
