HOPE ΕΡΩΤΑ. Από τον Βασίλη «HOPE ρε γαμώτο»... Καρατζόγλου.
Ώρα Ελλάδος 10:44. H ουρά στο ταμείο του σούπερ μάρκετ ολοένα και μεγαλώνει. Σε λίγο θα φτάσει στα ψυγεία με τα αλλαντικά και τα τυριά. Είμαι 5ος στην σειρά. Κρατάω το καλάθι με τα ψώνια και αναρωτιέμαι αν έχω πάρει όλα τα πράγματα που ήθελα. Είχα γράψει και την λίστα με τα ψώνια αλλά δεν μπορώ να την βρω με τίποτα. Έφαγα τον τόπο αλλά τζίφος. Πιθανόν να την μάσησε ο Μπούμπη, και αυτή την στιγμή η λίστα να είναι στο στομάχι του Μπούμπη. Από χθες είναι ανήσυχος και δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί. Ίσως φταίει ότι είδε στην τηλεόραση την εξαφάνιση του μικρού Άλεξ και ένιωσε άσχημα που σε μια δημοκρατική χώρα, όπως η Ελλάδα, ο κόσμος ψάχνει στα σκουπίδια για φαγητό και παιδιά εξαφανίζονται χωρίς να τα πάρει κανείς χαμπάρι. Ίσως πάλι να του έχει λείψει η Ελπίδα, η κοπέλα που ήμασταν μαζί τα τελευταία πέντε χρόνια. Την έβλεπε, σχεδόν, καθημερινά.
Από τον Νοέμβριο που χωρίσαμε και μου είπε ότι θέλει να μείνει μόνη για λίγο, δεν την ξαναείδα. Ο Μπούμπη όμως ήταν εκεί στην πόρτα και περίμενε πότε θα ξαναγυρίσει. Κάθε μέρα, για ένα μήνα περίπου, ήταν εκεί πίσω από την πόρτα και περίμενε να ακούσει το κουδούνι. Του άρεσε να με βλέπει να ανοίγω την πόρτα και να την υποδέχομαι. Όταν την φιλούσα κουνούσε την ουρά από την χαρά του, και κατέβαζε την γλώσσα σαν να ήθελε να μας πει: «Πόσο χαίρομαι που είσαστε μαζί».
Μέχρι που μια μέρα η Ελπίδα ήρθε σπίτι και δεν ήταν η Ελπίδα που ήξερα τα τελευταία πέντε χρόνια. Ήταν μία άλλη. Μπήκε μέσα χωρίς να χαμογελάσει και δεν με φίλησε. Είπε μόνο ένα γεια, έκατσε στον καναπέ και μου ζήτησε ένα ποτήρι νερό. Με κοιτούσε περίεργα. Την ρώτησα τι έχει και δεν μου απάντησε. Χαμήλωσε μόνο τα μάτια, και μετά από πέντε λεπτά μου είπε: «Είμαι οκ. Εσύ τι κάνεις; Η δουλειά πως πάει; Τι έγινε, σας κάνανε εκείνη την αύξηση που σας είχαν υποσχεθεί;».Σπάνια με ρωτούσε για την δουλειά,-και ειδικά από την πρώτη στιγμή που βρισκόμασταν. Συνήθως με έπαιρνε αγκαλιά, μου χάιδευε τα μαλλιά και με φιλούσε. Μετά γύριζε στον Μπούμπη και έλεγε: «Είναι και ο φιλαράκος μου εδώ;». Και τότε ο Μπούμπη κουνούσε την ουρά του, χοροπηδούσε από την χαρά του και άρχιζε το γάβγισμα. Μετά έκανε μια στροφή γύρω από τον καναπέ, σαν να μας λέει: «Χαίρομαι που είσαστε μαζί» και έφευγε για το άλλο δωμάτιο.
Αυτή την φορά ο Μπούμπη δεν κουνήθηκε. Έκατσε την άκρη του καναπέ, σταύρωσε τα πόδια του και δεν γύρισε καν να την κοιτάξει. Κατάλαβα. Μόλις η Ελπίδα ήπιε το νερό, τότε σηκώθηκε, τίναξε ο τρίχωμα του και πήγε προς το παράθυρο της κουζίνας. Έμεινε εκεί να κοιτάζει τους περαστικούς.
«Ξέρεις Βρασίδα, εδώ και καιρό θέλω να σου πω κάτι. Δεν ξέρω πώς να αρχίσω. Δεν μου είναι εύκολο. Σε εκτιμώ σαν άνθρωπο, νοιάζομαι για σένα, είσαι πολύ καλό παιδί αλλά το τελευταίο διάστημα μου συμβαίνει κάτι περίεργο. Ξυπνάω το πρωί και σκέφτομαι ότι μάλλον δεν είμαστε όπως ήμασταν. Ξέρεις, οι σχέσεις των ανθρώπων δοκιμάζονται. Ο έρωτας μετά από κάποια χρόνια φεύγει και την θέση παίρνει η αγάπη. Είναι όμως αγάπη η απλά μια συνήθεια. Θέλω να πω Βρασίδα είμαι πολύ μπερδεμένη. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει….». «Ελπίδα θέλεις να χωρίσουμε; Μην μου αραδιάζεις ένα σωρό μπούρδες τόση ώρα για να μου πεις ότι θέλεις χωρίσουμε και ότι βαρέθηκες πια μαζί μου. Πες το να τελειώνουμε. Μου ήρθες εδώ μέσα σαν την κλαμένη χήρα,( μόνο το τσεμπέρι στο μαλλί σου λείπει), για να μου πεις να χωρίσουμε!!Πες το να τελειώνουμε. Μην μου αραδιάζεις του κόσμου τις δικαιολογίες». Είχα καταλάβει που το πήγαινε. Το ένιωθα εδώ και μέρες. Έκανα ότι δεν καταλάβαινα. Ίσως γιατί δεν ήθελα να το πιστέψω. Αλλά να που ήρθε η ώρα να το αντιμετωπίσω κατάμουτρα.
Ένα γουββββββββββββββββββ, ακούστηκε από το δωμάτιο της κουζίνας. Ένα γουβ παραπονεμένο. Σαν κάποιος να πονάει. Να κλαίει. Ένα γουβ που δεν άντεχα άλλο να ακούω. «Μπούμπη μπορείς να σκάσεις σε παρακαλώ; Μπορείς να μην κάνεις σαν ηλίθιος σκύλος; Τι είναι αυτά που κάνεις; Νομίζεις ότι θα σώσεις την κατάσταση; Σταμάτα αμέσως αυτό το απαίσιο γουβ, ΤΩΡΑ. ΄Ένας σκύλος είσαι πανάθεμα σε. Ένας σκύλος είσαι. Τίποτα παραπάνω. Τα κατάλαβες;». Το γουβββββββββββββ του Μπούμπη έγινε ακόμα πιο λυπητερό. «Βούλωστο Μπούμπη. Βούλωστο γαμώ την ράτσα σου. Βούλωστο γιατί διαφορετικά σε πετάω στον δρόμο».
Ο Μπούμπη σταμάτησε απότομα και γύρισε προς την Ελπίδα. Το βλέμμα του ήταν άγριο. Πρώτη φορά μετά από πέντε χρόνια είχε άλλο βλέμμα. Ήταν σαν της έλεγε: «Θα πρέπει να φύγεις γιατί έχεις στεναχωρήσει το αφεντικό μου. Δεν έχεις καμία θέση ανάμεσα μας. Μπορεί να είμαι σκύλος αλλά καταλαβαίνω πολύ καλά τι γίνεται. Ένας δικός μου άνθρωπος πονάει και αυτή την στιγμή αυτό που θα πρέπει να κάνεις, είναι να σηκωθείς και να φύγεις και να μην ξαναγυρίσεις.» Και έτσι έγινε. Δεν περίμενα να ακούσω άλλες εξηγήσεις. Εκείνη έφυγε και εγώ προσπάθησα να ξεπεράσω ένα χωρισμό που μου στοίχισε πολύ. Τόσο απλό αλλά και τόσο δύσκολο.
«Μην ξεχάσετε να ευχηθείτε στον αγαπημένο σας ή την αγαπημένη σας, για την γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Τα υπέροχα σοκολατάκια LOVE FOREVER, σας περιμένου, με μια μεγάλη, ευχάριστη, έκπληξη. Αγοράζοντας ένα τεμάχιο, έχετε ένα ακόμα δώρο. ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ».
«Κύριε είσαστε έτοιμος; Κύριε, σε εσάς μιλάω!». Η φωνή της ταμίας διέκοψε τις σκέψεις μου.
«Α, ναι έτοιμος είμαι» της απάντησα χαμογελώντας αμήχανα.
«Αν θέλετε να κάνετε αμπαλάζ τα σοκολατάκια, πρέπει να περάσετε απέναντι» συνέχισε εκείνη.
«Μπααααααααααααα. Για τον σκύλο μου πάνε. Στενοχωριέται που φέτος θα γιορτάσω μόνος και θα του τα πάω να γλυκαθεί. Για το καλό που λέμε….»της απάντησα και κατευθύνθηκα προς την έξοδο.
Εκείνη με κοίταξε σαστισμένη και τότε το μόνο που σκέφτηκα ήταν: «Hope έρωτα. Hope ρε γαμώτο».
Συνεχίζεται…
