HOPE -2- HOPE από τον Βασίλη Καρατζόγλου. Αναδημοσίευση με πρόσθετα 2 προηγουμένων γιατί εσείς μας το ζητήσατε…
HOPE ΜΙΚΡΕ ΑΛΕΞΗ.
Ώρα Ελλάδος 10:58. Η βροχή χτυπάει με δύναμη στο τζάμι της κρεβατοκάμαρας.O βασιλικός που βρίσκεται στο μπαλκόνι, ανάμεσα στον φίκο και τον κάκτο, προσπαθεί εδώ και ώρα να ισορροπήσει. Αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να μην βρεθεί στα πλακάκια από τον δυνατό αέρα και την βροχή, που από τα χαράματα δεν λέει να σταματήσει. Σκέφτομαι ότι η γλάστρα δεν θα μπορούσε να ισορροπήσει ακόμα και αν είχε κάνει 2 χρόνια, συστηματικά γιόγκα. Η ένταση της βροχής και του αέρα, είναι πολύ μεγάλη. Τελικά καταφέρνει να σταθεί όρθια και δυνατή, ενώ ο βασιλικός τινάζει τα φύλλα του με περηφάνια που βγήκε νικητής από αυτή την αναμέτρηση. Χάνομαι για λίγο στην σκηνή αυτή και σκέφτομαι ότι σε πολλές αναμετρήσεις στην ζωή μας , από εκεί που δεν το περιμέναμε, βγήκαμε τελικά νικητές.
Ντριννννννννννννν. Τέλος χρόνου. Οι σκέψεις μου διακόπτονται από τον ήχο ειδοποίησης του κινητού, το οποίο με βάναυσο τρόπο μου υπενθυμίζει ότι πρέπει να αποχωριστώ το πάπλωμα και να σηκωθώ για να τελειώσω τις δουλειές μου.
Κατευθύνομαι προς την κουζίνα. Βάζω νερό στο μπρίκι και πηγαίνω στο μπάνιο για να πλυθώ. Εν τω μεταξύ η βροχή έχει σταματήσει. Σκέφτομαι πόσες δουλειές έχω να κάνω και αν θα τις προλάβω όλες. Με πήρε λίγο παραπάνω ο ύπνος. Το νερό στο μπρίκι κοχλάζει. Λίγο ακόμα να το αφήσω και θα εξατμιστεί. Σβήνω το μάτι της κουζίνας και ρίχνω τον καφέ στην κούπα. Να πιω λίγο καφέ και να βγω έξω για να κάνω τις δουλειές μου. Να πάω στο σούπερ μάρκετ, να περάσω από το petshop της γειτονιάς, να αλλάξω μία μπλούζα που μου πήραν δώρο και τέλος να πληρώσω τον λογαριασμό του σταθερού μου τηλεφώνου. Έχουν μαζευτεί τρεις λογαριασμοί απλήρωτοι και δεν μπορώ να το καθυστερήσω άλλο. Θα μου το κόψουν και θα τρέχω μετά για επανασύνδεση. Η αλήθεια είναι ότι νυστάζω. Δεν κοιμήθηκα καλά, παρόλο που άργησα να ξυπνήσω.
Έβλεπα ένα περίεργο όνειρο. Είδα ότι ήμουν σε ένα κατάστημα που ήταν γεμάτο τηλεοράσεις και στους τοίχους του καταστήματος έγραφε παντού: «ΌΛΑ ΤΣΑΜΠΑΑΑΑΑΑΑΑ», «ΜΕΓΑΛΕΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ ΕΚΠΤΩΣΕΙΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ» και «ΤΡΕΞΤΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΕΤΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ». Ξαφνικά στις οθόνες δείχνει τον νέο πρωθυπουργό της Ελλάδας, που εκλέχτηκε πριν λίγες ημέρες, να κάνει δηλώσεις και να μιλάει «για την Ελλάδα που θα βγει από την κρίση και θα ανακάμψει και θα δώσει ελπίδα σε χιλιάδες Έλληνες»,ενώ αμέσως μετά οι οθόνες μαυρίζουν και εμφανίζεται ένας πιτσιρικάς, και μια φωνή που λέει: «Εξαφάνιση παιδιού. Μπορείτε να βοηθήσετε; Ο μικρός Αλέξης χάθηκε στις 24 Δεκεμβρίου στο κέντρο της Αθήνας. Φορούσε μαύρο μπουφάν, μπλε μπλούζα, καφέ παντελόνι και μαύρα παπούτσια. Έχει κοντά μαλλιά και το όνομα του είναι Αλέξης Ελπίδης. Όποιος αναγνωρίσει το παιδί στην φωτογραφία, ας τηλεφωνήσει στο παρακάτω νούμερο». Μετά οι οθόνες μαυρίζουν και ακούγεται η ίδια φωνή να λέει: «Μην κάνετε άλλες εκπτώσεις στην ζωής σας. ΦΤΑΝΕΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ».Η φωνή είναι τόσο δυνατή που οι οθόνες των τηλεοράσεων σπάνε και γίνονται θρύψαλα. Αυτό το παιδί όμως κάτι μου θυμίζει.
Μα, ναι! Είναι το παιδί που ψάχνουνε από την παραμονή Χριστουγέννων. Ο μικρός Αλέξης. Το είχα προσέξει όταν πήρα να πάρω καφέ, και στην τηλεόραση της καφετέριας εμφανίστηκε ένα τηλεοπτικό σποτ που έλεγε τα ίδια ακριβώς πράγματα που είδα χθες στον ύπνο μου. Μόνο που τώρα έχουμε εκπτώσεις και νέο πρωθυπουργό.
«Τι περίεργο όνειρο», αναρωτιέμαι, την ώρα που ο Μπούμπη προσπαθεί να βγάλει τα κορδόνια από τα παπούτσια μου, χωρίς κανένα αποτέλεσμα.
«Ήσυχα Μπούμπη. Τι σε έπιασε τώρα; Άσε τα κορδόνια την ησυχία τους. Πρέπει να τα δέσω και να βγω έξω για να κάνω τις δουλειές μου», του φωνάζω αλλά εκείνος δείχνει να μην πτοείται. Τελικά, μετά από πέντε λεπτά παρατάει την προσπάθεια και κάθεται στην άκρη του καναπέ μουτρωμένος. Πατάει κατά λάθος το τηλεκοντρόλ, που είχα ξεχάσει πάνω στο μαξιλάρι του καναπέ, και μια φωνή σπάει την ηρεμία μέσα στο σαλόνι. «Εκπτώσεις σε όλα μας τα είδης μέχρι 60%. Ναι, μέχρι 60%. Μην κάθεστε λεπτό. ΤΡΕΞΤΕ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΕΤΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ. ΤΩΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ». Είναι η ίδια φωνή που άκουσα στο όνειρο μου. Μόνο που τώρα ακούγεται ακόμα πιο δυνατή. Και είναι λογικό, διότι ο Μπούμπη πάτησε και το κουμπί της έντασης. Κλείνω την τηλεόραση και φοράω τα παπούτσια με τα μασημένα κορδόνια. Βάζω το μπουφάν μου, παίρνω τα κλειδιά και ξεκλειδώνω την πόρτα. Πριν φύγω, κοντοστέκομαι και κοιτάζω την κλειστή τηλεόραση. Ο Μπούμπη σηκώνει τα αυτιά του και με κοιτάει με ένα θλιμμένο ύφος σαν να θέλει να μου πει ότι λυπάται για όλα αυτά που γίνονται. Ειλικρινά λυπάται.
Ώρα Ελλάδος 11:28.«Όχι άλλες εκπτώσεις στην ζωή μας Μπούμπη» μονολογώ και κλείνω την πόρτα. Από πίσω ακούω ένα μακρόσυρτο «Γουβββββββββββββ».
«Hope Μικρέ Άλεξ. Hope ρε γαμώτο» φωνάζω και πατάω το κουμπί του ασανσέρ.
Συνεχίζεται…
HOPE ΕΡΩΤΑ. HOPE ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ.
Ώρα Ελλάδος 11:44. H ουρά στο ταμείο του σούπερ μάρκετ ολοένα και μεγαλώνει. Σε λίγο θα φτάσει στα ψυγεία με τα αλλαντικά και τα τυριά. Είμαι 5ος στην σειρά. Κρατάω το καλάθι με τα ψώνια και αναρωτιέμαι αν έχω πάρει όλα τα πράγματα που ήθελα. Είχα γράψει και την λίστα με τα ψώνια αλλά δεν μπορώ να την βρω με τίποτα. Έφαγα τον τόπο αλλά τζίφος. Πιθανόν να την μάσησε ο Μπούμπη, και αυτή την στιγμή να είναι στο στομάχι του Μπούμπη. Από χθες είναι ανήσυχος και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Ίσως φταίει ότι είδε στην τηλεόραση την εξαφάνιση του μικρού Άλεξ και ένιωσε άσχημα που σε μια δημοκρατική χώρα, όπως η Ελλάδα, ο κόσμος ψάχνει στα σκουπίδια για φαγητό και παιδιά εξαφανίζονται χωρίς να τα πάρει κανείς χαμπάρι. Ίσως πάλι να του έχει λείψει η Ελπίδα, η κοπέλα που ήμασταν μαζί τα τελευταία πέντε χρόνια. Την έβλεπε, σχεδόν, καθημερινά.
Από τον Νοέμβριο που χωρίσαμε και μου είπε ότι θέλει να μείνει μόνη για λίγο, δεν την ξαναείδα. Ο Μπούμπη όμως ήταν εκεί στην πόρτα και περίμενε πότε θα ξαναγυρίσει. Κάθε μέρα, για ένα μήνα περίπου, ήταν εκεί πίσω από την πόρτα και περίμενε να ακούσει το κουδούνι. Του άρεσε να με βλέπει να ανοίγω την πόρτα και να την υποδέχομαι.
Μέχρι που μια μέρα η Ελπίδα ήρθε σπίτι και δεν ήταν η Ελπίδα που ήξερα τα τελευταία πέντε χρόνια. Ήταν μία άλλη. Μπήκε μέσα χωρίς να χαμογελάσει και δεν με φίλησε. Είπε μόνο ένα γεια, έκατσε στον καναπέ και μου ζήτησε ένα ποτήρι νερό. Με κοιτούσε περίεργα. Την ρώτησα τι έχει και δεν μου απάντησε. Χαμήλωσε μόνο τα μάτια, και μετά από πέντε λεπτά μου είπε: «Είμαι οκ. Εσύ τι κάνεις; Η δουλειά πως πάει; Τι έγινε, σας κάνανε εκείνη την αύξηση που σας είχαν υποσχεθεί;».Σπάνια με ρωτούσε για την δουλειά,-και ειδικά από την πρώτη στιγμή που βρισκόμασταν. Συνήθως με έπαιρνε αγκαλιά, μου χάιδευε τα μαλλιά και με φιλούσε. Μετά γύριζε στον Μπούμπη και έλεγε: «Είναι και ο φιλαράκος μου εδώ;». Και τότε ο Μπούμπη κουνούσε την ουρά του, χοροπηδούσε από την χαρά του και άρχιζε το γάβγισμα. Μετά έκανε μια στροφή γύρω από τον καναπέ, σαν να μας λέει: «Χαίρομαι που είσαστε μαζί» και έφευγε για το άλλο δωμάτιο.
Την τελευταία φορά που ήρθε, ο Μπούμπη δεν κουνήθηκε. Έκατσε την άκρη του καναπέ, σταύρωσε τα πόδια του και δεν γύρισε καν να την κοιτάξει. Κατάλαβα. Μόλις η Ελπίδα ήπιε το νερό, σηκώθηκε, τίναξε ο τρίχωμα του και πήγε προς το παράθυρο της κουζίνας. Έμεινε εκεί να κοιτάζει τους περαστικούς.
«Ξέρεις Βρασίδα, εδώ και καιρό θέλω να σου πω κάτι. Δεν ξέρω πώς να αρχίσω. Δεν μου είναι εύκολο. Σε εκτιμώ σαν άνθρωπο, νοιάζομαι για σένα, είσαι πολύ καλό παιδί αλλά το τελευταίο διάστημα μου συμβαίνει κάτι περίεργο. Ξυπνάω το πρωί και σκέφτομαι ότι μάλλον δεν είμαστε όπως ήμασταν. Ξέρεις, οι σχέσεις των ανθρώπων δοκιμάζονται. Ο έρωτας μετά από κάποια χρόνια φεύγει και την θέση παίρνει η αγάπη. Είναι όμως αγάπη η απλά μια συνήθεια. Θέλω να πω Βρασίδα είμαι πολύ μπερδεμένη. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει….». «Ελπίδα θέλεις να χωρίσουμε; Μην μου αραδιάζεις ένα σωρό μπούρδες τόση ώρα για να μου πεις ότι θέλεις χωρίσουμε και ότι βαρέθηκες πια μαζί μου. Πες το να τελειώνουμε. Μου ήρθες εδώ μέσα σαν την κλαμένη χήρα,( μόνο το τσεμπέρι στο μαλλί σου λείπει), για να μου πεις να χωρίσουμε!!Πες το να τελειώνουμε. Μην μου αραδιάζεις του κόσμου τις δικαιολογίες». Είχα καταλάβει που το πήγαινε. Το ένιωθα εδώ και μέρες. Έκανα ότι δεν καταλάβαινα. Ίσως γιατί δεν ήθελα να το πιστέψω. Αλλά να που ήρθε η ώρα να το αντιμετωπίσω κατάμουτρα.
Ένα γουββββββββββββββββββ, ακούστηκε από το δωμάτιο της κουζίνας. Ένα γουβ παραπονεμένο. Σαν κάποιος να πονάει. Να κλαίει. Ένα γουβ που δεν άντεχα άλλο να ακούω. «Μπούμπη μπορείς να σκάσεις σε παρακαλώ; Μπορείς να μην κάνεις σαν ηλίθιος σκύλος; Τι είναι αυτά που κάνεις; Νομίζεις ότι θα σώσεις την κατάσταση; Σταμάτα αμέσως αυτό το απαίσιο γουβ, ΤΩΡΑ. ΄Ένας σκύλος είσαι πανάθεμα σε. Ένας σκύλος είσαι. Τίποτα παραπάνω. Τα κατάλαβες;». Το γουβββββββββββββ του Μπούμπη έγινε ακόμα πιο λυπητερό. «Βούλωστο Μπούμπη. Βούλωστο γαμώ την ράτσα σου. Βούλωστο γιατί διαφορετικά σε πετάω στον δρόμο».
Ο Μπούμπη σταμάτησε απότομα και γύρισε προς την Ελπίδα. Το βλέμμα του ήταν άγριο. Πρώτη φορά μετά από πέντε χρόνια είχε άλλο βλέμμα. Ήταν σαν της έλεγε: «Θα πρέπει να φύγεις γιατί έχεις στεναχωρήσει το αφεντικό μου. Δεν έχεις καμία θέση ανάμεσα μας. Μπορεί να είμαι σκύλος αλλά καταλαβαίνω πολύ καλά τι γίνεται. Ένας δικός μου άνθρωπος πονάει και αυτή την στιγμή αυτό που θα πρέπει να κάνεις , είναι να σηκωθείς και να φύγεις και να μην ξαναγυρίσεις.» Και έτσι έγινε. Δεν περίμενα να ακούσω άλλες εξηγήσεις. Εκείνη έφυγε και δεν ξαναγύρισε. Και εγώ προσπάθησα να ξεπεράσω ένα χωρισμό που μου στοίχισε πολύ. Ακούγεται τόσο απλό αλλά δεν είναι.
Ώρα Ελλάδος 12:14.«Μην ξεχάσετε να ευχηθείτε στον αγαπημένο σας ή την αγαπημένη σας, για την γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Τα υπέροχα σοκολατάκια LOVEFOREVER, σας περιμένουν, με μια μεγάλη, ευχάριστη, έκπληξη. Αγοράζοντας ένα τεμάχιο, έχετε ένα ακόμα δώρο. ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ».
«Κύριε είσαστε έτοιμος; Κύριε, σε εσάς μιλάω!». Η φωνή της ταμίας διέκοψε τις σκέψεις μου.
«Α, ναι έτοιμος είμαι» της απάντησα χαμογελώντας αμήχανα.
«Αν θέλετε να κάνετε αμπαλάζ τα σοκολατάκια, πρέπει να περάσετε απέναντι» συνέχισε εκείνη.
«Μπααααααααααααα. Για τον σκύλο μου πάνε. Στενοχωριέται που φέτος θα γιορτάσω μόνος και του τα πάω να γλυκαθεί. Για το καλό που λέμε….»της απάντησα και κατευθύνθηκα προς την έξοδο.
Εκείνη με κοίταξε σαστισμένη αλλά δεν πτοήθηκα. Της χαμογέλασα και αναφώνησα: «Hope έρωτα. Hope ρε γαμώτο».
Συνεχίζεται…
