.
Δεν είναι όλοι οι γονείς καλοί δάσκαλοι. Κάποιοι μας έμαθαν μια γλώσσα αγάπης με πολλά λάθη οπότε χρειάζεται να βρούμε νέους δασκάλους ή να αποφασίσουμε να μάθουμε μόνοι μας μια καινούργια γλώσσα.
.
Γράφει η Νέλη Βυζαντιάδου για την Κουλτουρόσουπα.
Το ζέσταμα
Διαφορετικό άρθρο αυτή τη φορά και διαφορετική ψυχολογία. Δεν είναι εύκολο να γράφει κανείς για το δικό του έργο. Είναι όμως πολύ ενδιαφέρον και προκλητικό. Ενδιαφέρουσα ήταν από την πρώτη στιγμή και η επαφή μου με το θεατρικό εργαστήρι ‘Όψεις’ στην Καρδίτσα. Ένας όμορφος και πολύ προσεγμένος χώρος που γράφει τη δική του ιστορία σε αυτήν τη φιλόξενη πόλη και φέρνει εδώ και χρόνια το διψασμένο για παραστάσεις κοινό σε επαφή με αξιόλογες δουλειές.΄
Για τη γλώσσα της αγάπης θα μιλούσα στη σκηνή αυτού του θεάτρου έχοντας επιλέξει να δανείσω αποσπάσματα του ομότιτλου βιβλίου μου σε μαθητές του εργαστηρίου. Το μόνο που έμενε ήταν να ζήσω αυτήν την ξεχωριστή εμπειρία για να μπορώ να τη μοιραστώ σε επόμενο χρόνο μαζί σας.
Η δράση
‘Πώς μπορώ να θυμάμαι τι είναι αγάπη;’, ρωτά η κόρη τη μητέρα της για να της απαντήσει εκείνη πως αν μάθει μια φορά τη γλώσσα της αγάπης, δεν θα τη ξεχάσει ποτέ καθώς θα είναι η μητρική της γλώσσα. Κι όσο η μητέρα χτενίζει τα μαλλιά της κόρης της, τόσο καλύτερα μας δείχνει πως με τους γονείς μας μαθαίνουμε την πρώτη γλώσσα αγάπης την οποία εξακολουθούμε να μιλάμε ίσως και μέχρι το τέλος της ζωής μας. Εκτός κι αν αποφασίσουμε κάποια στιγμή ότι είναι μια γλώσσα που δεν μας ταιριάζει άλλο και δοκιμάσουμε να βάλουμε μια νέα στη θέση της. Δεν είναι όλοι οι γονείς καλοί δάσκαλοι. Κάποιοι μας έμαθαν μια γλώσσα αγάπης με πολλά λάθη οπότε χρειάζεται να βρούμε νέους δασκάλους ή να αποφασίσουμε να μάθουμε μόνοι μας μια καινούργια γλώσσα. Άλλωστε κανείς δεν μας υποχρεώνει να περάσουμε την υπόλοιπη ζωή μας μιλώντας μόνο τη μητρική γλώσσα αγάπης.
Με το που ολοκληρώνεται αυτή η σύντομη αλλά δυνατή αλληλεπίδραση μεταξύ μητέρας και κόρης, η προσοχή μου στρέφεται στο ζευγάρι που προσπαθεί να γνωριστεί καλύτερα με πρώτη τη γυναίκα να αναρωτιέται αν μπορεί να εμπιστευθεί τον άντρα που έχει απέναντι της. Ζητάει μάλιστα υποσχέσεις. Θέλει να ξέρει ότι ο άντρας που ερωτεύτηκε δεν θα την πληγώσει. Μα εκείνος δεν μπορεί να της πει ψέματα. Δεν σκοπεύει με τίποτα να της δώσει υποσχέσεις που δεν είναι σε θέση να γνωρίζει αν θα τις τηρήσει ή όχι. Είναι ειλικρινής μαζί της λέγοντας πως δεν σκοπεύει να την πληγώσει αλλά αδυνατεί να εγγυηθεί πως δεν θα την πληγώσει. Άλλο τι σκοπεύουμε να κάνουμε και άλλο τι κάνουμε τελικά, σκέφτομαι.
‘Αντέχει η σχέση μας σε εξωτερικούς ανέμους;’, συνεχίζει να αναρωτιέται η γυναίκα ξεδιπλώνοντας μία προς μία τις ανασφάλειές της μπροστά στο κοινό που παρακολουθεί χωρίς να χάνει λεπτομέρεια από όλα όσα διαδραματίζονται στη σκηνή. Θέλει να ξέρει αν η σχέση που δημιουργείται μεταξύ των δυο τους είναι ασφαλής. Θέλει να ξέρει και κάτι ακόμα. Αν θα την αγαπά το ίδιο αύριο, μεθαύριο, κι ένα χρόνο μετά. Κι εκείνος δεν χάνει την υπομονή του. Ούτε την ψυχραιμία του χάνει. Παραμένει δίπλα της, αγκαλιάζοντας κι αυτήν και τους φόβους της. Κι όπως φαίνεται κοιτάζουν προς την ίδια κατεύθυνση. Είναι ευλογία να μπορούν δύο σύντροφοι να βλέπουν προς την ίδια κατεύθυνση. Να κάνουν μαζί όνειρα. Να έχουν κοινούς στόχους. Να μοιράζονται φόβους και εικόνες. Να αγαπιούνται και να φροντίζουν τη σχέση τους.
Δεν είναι όμως όλες οι σχέσεις έτσι. Ούτε όλα τα στάδια μιας σχέσης είναι ίδια. Οι άνθρωποι που τη μια στιγμή αγαπιούνται, είναι οι ίδιοι άνθρωποι που την επόμενη στιγμή ξεσκίζουν τη σχέση τους σαν ένα κομμάτι νάυλον. Κι είναι τότε που εκείνος ξεσπά λέγοντας τις αλήθειες που κρατούσε μέσα του δίνοντας προτεραιότητα στις ανάγκες της αγαπημένης του. ‘Αν με άκουγες πιο προσεκτικά, θα καταλάβαινες τι προσπαθώ να σου πω εδώ και ώρα’ λέει κορυφώνοντας την ένταση που υπάρχει μέσα του και διαχέεται με μεγάλη ευκολία έξω και γύρω του. Κι εκείνη ανταποκρίνεται ταχύτατα στην πρόκληση αυτής της ανταλλαγής πυρών λέγοντας του πως δεν θα βγάλουν άκρη. Κι όσο κομματιάζουν το νάυλον που κρατάνε στα χέρια τους, τόσο συγκλονίζομαι με τη δύναμη που έχει η αλήθεια που λέγεται και ακούγεται χωρίς φτιασίδια. ‘Είχα άλλη εικόνα για σένα’, θα του πει για να της απαντήσει ‘Είχες την εικόνα που σε βόλευε να έχεις’. ‘Είχα την εικόνα που μου έδειχνες’, συνεχίζει εκείνη παραπαίοντας μεταξύ θλίψης και οργής για να της υπενθυμίσει εκείνος ‘Είχες την εικόνα που έβλεπες’.
Ρίχνω μια βιαστική ματιά στους θεατές. Δακρυσμένα μάτια, στόματα που είναι έτοιμα να ανοίξουν και να βγάλουν από μέσα τους τη μία λέξη μετά την άλλη. Κάποιοι αλλάζουν στάση σώματος λες και έτσι θα βάλουν σε σειρά όσα αναδύθηκαν από μέσα τους την τελευταία ώρα. Κάποιοι άλλοι κοιτάζονται μεταξύ τους προσπαθώντας να καταλάβουν αν αυτό που βλέπουν στη σκηνή αντέγραψε τις δικές τους σχέσεις ή όχι. Κι εγώ συγκινημένη παρακολουθώ το φινάλε μιας παράστασης που δεν είναι παράσταση αλλά μια πιστή απεικόνιση της πραγματικότητας όλων μας σε κάποια στιγμή της ζωής μας.
‘Θέλει προσπάθεια η αγάπη’, συμπεραίνει η κόρη και η μητέρα της απαντά ‘Τίποτα όμορφο δεν γίνεται χωρίς προσπάθεια. Και τίποτα δεν συγκρίνεται με την αγάπη’. Κι όση ώρα οι δυο τους μιλούν, οι δύο σύντροφοι διακρίνονται στο βάθος να προσεγγίζουν από την αρχή ο ένας τον άλλον. Δειλά αλλά σταθερά. Κάπως έτσι προσεγγίζουν πολλοί άνθρωποι και την ίδια την αγάπη.
Το κλείσιμο
Όλα κάποτε τελειώνουν. Όλα κάποτε τελειώνουν κι όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε, τόσο πιο έντονα θα γευθούμε αυτό που ζούμε για όσο το ζούμε. Κι εγώ έζησα αυτήν την εμπειρία με όλες μου τις αισθήσεις.
Κι ας μη μας τρομάζει το τέλος ούτε ο πόνος που θα φέρει. Μετά το τέλος έρχεται μια αρχή αρκεί να είμαστε πρόθυμοι να την υποδεχθούμε. Κι εγώ είμαι παραπάνω από πρόθυμη να καλωσορίσω την αρχή μιας νέας συνεργασίας στη ζωή μου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα επιστρέψω σύντομα σε αυτήν την πόλη, σε αυτή τη σκηνή.
.
"Μαθήματα στη γλώσσα της αγάπης":
(πληροφορίες και online αγορά, εδώ)
.
Ακολουθήστε το Kulturosupa.gr στα social media