Θέλει κουράγιο να γελάς... Απο τη στήλη «lacrimae rerum» του Τάσου Αγγελίδη Γκέντζου.
Θέλει κουράγιο να γελάς... και το σύνθημα στον τοίχο μού κλείνει πονηρά το μάτι. Μέγας δείχνει να είναι ο προβληματισμός! Με ποιες καταστάσεις όμως να γελάσουμε; Με τους άλλους ή με τον εαυτό μας;
“Να μην ασχοληθείς με τους άλλους...” μου προστάζει μια φωνή! Και μια άλλη προσπαθεί να με πείσει να μην επιλέξω να ασχοληθώ με τα χάλια μας.
Πάντοτε χαμογελούσα στο άκουσμα του “μη” και του “δε”…
Γελώ με μένα και με την στάση που κρατώ κατά καιρούς απέναντι στο ψέμα και στην αλήθεια.
Γελώ για την σιγουριά μερικών... όταν προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν σελίδες των μυθιστορημάτων μου.
Γελώ όταν με ρωτούν... αν διαβάζω τις αρνητικές κριτικές...
Γελώ που ακόμα δεν έχω καταφέρει να ξεκαθαρίσω το αντικειμενικό από το υποκειμενικό. Που σε τούτη την χρονική στιγμή πιστεύω... πως η έρμη υποκειμενικότητα διαμορφώθηκε από το μαχαίρι μιας αόρατης αντικειμενικής προπαγάνδας και πως η αντικειμενικότητα μάς προέκυψε από την άτυπη συμφωνία των υποκειμένων.
Γελώ με τον δογματισμό πιστών τε και απίστων!
Γελώ με τα “ρούχα εργασίας” στις εκτός εργασίας ώρες...
Γελώ που η απόρριψη με στεναχωρεί λιγότερο από παλιά!
Γελώ με τα παραπανίσια κιλά που αποδέχτηκα...
Γελώ με όλους αυτούς που με θυμούνται όταν έχουν κάποια ανάγκη!
Γελώ όταν με ρωτούν για την καριέρα μου!
Γελώ με αυτούς που έφυγαν... και δε ζουν ανάμεσά μας. Τι θα γινόταν αν εμφανιζόντουσαν ξαφνικά και μας έβλεπαν να μιλάμε στα κινητά τηλέφωνα; Ποια θα ήταν η σχέση τους με τους υπολογιστές...
Γελώ με τον χρόνο... και τους μεσίτες καθρέφτες του!
Γελώ επειδή δεν κατάλαβα πως έχω μεγαλώσει...
Γελώ με εκείνους που αποδέχονται την ύπαρξη... μόνο δύο αισθήσεων! Ακοή και όραση στο βάθρο του νικητή! Πιστεύουν και υποστηρίζουν αυτά που ακούνε και αυτά που βλέπουν... “Το είδα” ή “το άκουσα στην τηλεόραση” σού λένε! “Το διάβασα στην εφημερίδα!” Στο διάβασμα... για κάποιους δεν υπάρχει ακοή. Μόνη της απέμεινε η όραση!
Γελώ... όταν με ρωτούν για τον τόπο της μόνιμης κατοικίας μου. “Προς το παρόν” τους απαντώ “κινούμαι στη Θεσσαλονίκη, τον Άγιο Λαυρέντη του Πηλίου...”
Γελώ με την αντικειμενική κριτική!
Γελώ με την λέξη αξιοκρατία και το “δις εξαμαρτείν”!
Γελώ με τα δίπολα και τους υπερασπιστές τους...
Φτάνει! Το πολύ γέλιο φέρνει δάκρυα...
Γελώ - καλώς ή κακώς - με πολλά πράγματα! Όταν το κουράγιο μου με εγκαταλείπει... βρίσκω τη λύση. Το παρελθόν με κάνει να... χαμογελώ!
Χαμογελώ με τις μυρωδιές των καλομαγειρεμένων φαγητών που έβγαιναν από τις μικρές κουζίνες.
Χαμογελώ... όταν θυμάμαι την γειτονιά που μεγάλωσα.
Τους ανθρώπους της... Χαμογελώ με τις παλιές φωτογραφίες της μνήμης και με τα αγγίγματά τους...
