Γιατί πέφτουν τα αστέρια…;;;
Διάβασα πριν λίγο κάπου: «Αυτοί που μας νοιάζονται, είναι σαν τα αστέρια…Δεν τα βλέπεις πάντα, αλλά είναι εκεί…». Χαμογέλασα, γιατί μόλις το είδα, κατάλαβα για τι θα σας μιλήσω σήμερα… (Με έχει πιάσει ο ρομαντισμός μου, δε φταίω…) Για τους ανθρώπους που μας νοιάζονται, δεν ξέρω να σας πω με σιγουριά…Μπορώ να σας πω για τα αστέρια όμως…Ισχύει αυτό που διάβασα; Ακόμη κι αν δεν τα βλέπουμε, είναι εκεί; Και αντίστροφα…όταν τα βλέπουμε, αυτό και μόνο αρκεί για να πειστούμε ότι όντως είναι εκεί…;; χχμμμ…
Τα αστέρια αποτελούνται κατά 70% από υδρογόνο, 28% ήλιο και το υπόλοιπο 2% είναι οξυγόνο, άζωτο, νέο, αργό, πυρίτιο, θείο, μαγνήσιο, άνθρακα, νικέλιο, χλώριο και σίδηρο. Αυτό που λέμε μεσοαστρική ύλη, είναι ουσιαστικά ο χώρος μεταξύ των αστέρων ο οποίος χαρακτηρίζεται από αέρια και σκόνη. Η μεσοαστρική ύλη λοιπόν, όταν δημιουργήσει τυχαίες συμπυκνώσεις ύλης, δημιουργεί τα αστέρια. Οι συμπυκνώσεις αυτές, λόγω ισχυρού βαρυτικού πεδίου, μεγαλώνουν έλκοντας συνέχεια μεγαλύτερες ποσότητες ύλης. Κάποια στιγμή η μάζα που θα σχηματιστεί θα ξεχωρίσει εντελώς από τη μεσοαστρική ύλη, και θα είναι η τελική μορφή ενός νέου αστέρα.
Τα αστέρια δαπανούν κάποια ενέργεια προκειμένου να σταθεροποιούνται. Επειδή η μάζα ενός αστέρα κρίνει σε μεγάλο βαθμό τα χαρακτηριστικά του, μέσω μαθηματικών σχέσεων που δεν είναι πολύ ρομαντικό να αναπτύξουμε με λεπτομέρειες τώρα (μιας που ο σημερινός συνειρμός ξεκίνησε έτσι!), προκύπτει ότι η λαμπρότητά του είναι ανάλογη της μάζας του. Η θερμοκρασία στην επιφάνεια ενός αστέρα μπορεί να είναι από 3000 μέχρι 25000 βαθμούς Kelvin (δηλαδή από 27 ως και 247 φορές τη θερμοκρασία που βράζει το νερό!!!). Ο νόμος του Wien μάς λέει ότι η θερμοκρασία μπορεί να δώσει το μέγιστο μήκος κύματος στο οποίο ένα αστέρι ακτινοβολεί πιο έντονα. 'Έτσι, προκύπτει ότι τα ψυχρά αστέρια έχουν κόκκινο χρώμα, τα θερμά λευκό και τα ακόμη θερμότερα μπλε''.
Έτσι, προκύπτει ότι τα μικρά αστέρια έχουν κόκκινο χρώμα, τα μεγάλα λευκό και τα ακόμη μεγαλύτερα μπλε (μπορείτε να ανατρέξετε στο πρώτο άρθρο που εξηγώντας το μπλε χρώμα του ουρανού, είχαμε εξηγήσει τα χρώματα).
Όταν το αστέρι εξαντλήσει τα ενεργειακά του αποθέματα, έρχονται τα δύσκολα…Η θερμοκρασία του πέφτει, το ίδιο και η πίεση στο εσωτερικό του. Η βαρύτητα υπερισχύει, το αστέρι αρχίζει να συρρικνώνεται και έτσι…πεθαίνει…Δεν παύει να έχει κάποια βαρύτητα, σταματά όμως να παράγει πλέον ενέργεια. Για τα «νεκρά αστέρια», υπάρχουν οι εξής κατηγορίες: λευκοί νάνοι, αστέρες νετρονίων και μελανές οπές (μαύρες τρύπες). Καθεμία από αυτές αποτελεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο προς μελέτη, για όποιον έχει το μεράκι να ψάξει και να μάθει πιο πολλά.
Δεν ξέρω αν κάποιος/α από εσάς παρατήρησε τις λέξεις που χρησιμοποίησα…Μιλήσαμε για δημιουργία αστεριών, αλλά και για νεκρά αστέρια. Αστέρια χωρίς ενέργεια, όχι όμως και χωρίς βαρύτητα. Τα αστέρια λοιπόν… δεν πέφτουν…! Όταν το συνειδητοποίησα, ένιωσα πολύ χαζή για τις ευχές που έκανα από μικρή… Ας μη χάνουμε την ελπίδα μας εντελώς όμως…!! Αν όχι αστέρια, αυτά τα φωτεινά που είναι έστω σαν αστέρια και τα έχουμε δει να πέφτουν, τι είναι…;!
Συνήθως πρόκειται για μετεωρίτες ή απλά κομμάτια σκόνης και αέρα από αστέρια, τα οποία σαν πέτρες, όπως πλησιάζουν τη γη, αναπτύσσουν τόσο μεγάλη ταχύτητα, που καταλήγουν να φλέγονται. Φλέγονται όταν μπουν στην περιοχή της μεσόσφαιρας, δηλαδή όταν πλησιάσουν τη γη σε απόσταση 50 – 85 χλμ. από το έδαφος. Η θερμοκρασία εκεί, είναι η πιο ψυχρή (σχεδόν -100ο C) στην ατμόσφαιρα! Καταλήγουν να διαλύονται στο υπόλοιπο της διαδρομής τους και να μη φτάνουν ποτέ σχεδόν στην επιφάνεια της γης. Υπάρχουν επίσης οι κομήτες, που ουσιαστικά είναι και αυτοί κομμάτια πάγου από τους πλανήτες Ουρανό και Ποσειδώνα, και οι οποίοι περιφερόμενοι γύρω από τον Ήλιο σε τροχιές, καμιά φορά λόγω βαρύτητας εκτρέπονται από την πορεία τους και έρχονται προς το εσωτερικό ηλιακό σύστημα. Οι «ουρές» τους μπορούν να φτάσουν ακόμη και εκατομμύρια χιλιόμετρα σε μήκος, ωστόσο είναι αραιές σε σύσταση. Η πιο σωστή έκφραση αντί για «πεφταστέρι» είναι «διάττων αστέρας», και εύκολα συμπεραίνει κανείς μετά από αυτά που είπαμε, ότι αυτό που βλέπουμε εμείς σαν πεφταστέρι είναι πολλά άλλα εκτός από αληθινό αστέρι που όντως «πέφτει». Υπάρχουν περιπτώσεις, που ο κομήτης μπορεί να μην υπάρχει καν πλέον και αυτό που έχει μείνει στον ουρανό για χρόνια να είναι το μονοπάτι της σκόνης του!! Δεδομένου ότι η γη κινείται και γύρω από τον ήλιο, είναι λογικό σχεδόν κάθε βράδυ με ιδανικές συνθήκες (καθαρό ουρανό, λίγο φως κλπ) να παρατηρεί κάποιος 3-4 «μετέωρα», όπως είναι η ακόμη πιο ορθολογιστική έννοια για κάθε αντικείμενο που αναλάμπει διασχίζοντας τον ουρανό.
Αυτό που είναι ευρέως γνωστό σε όλους μας, είναι κάποιες μετεωρικές βροχές με περιοδικότητα, που συμβαίνουν δηλαδή τις ίδιες νύχτες κάθε χρόνο, καθώς η γη περνά από το ρεύμα υπολειμμάτων κάποιου κομήτη. Αυτό ακριβώς είναι οι διάσημες «Περσείδες» που παρατηρούμε τον Αύγουστο (μέγιστος ρυθμός παρατήρησης 30-70 μετέωρα ανά ώρα!). Παρομοίως υπάρχουν οι Βοωτίδες τον Ιανουάριο, οι Λυρίδες τον Απρίλιο, οι Υδροχοΐδες το Μάιο και οι νότιες Υδροχοΐδες τον Ιούλιο, οι Ωριωνίδες τον Οκτώβριο, οι Διδυμίδες το Δεκέμβριο και για το τέλος να αναφέρουμε τις Λεοντίδες που λαμβάνουν χώρα τώρα, το Νοέμβριο. Οι τιμές παρατήρησης ποικίλλουν.
«Για όλους τους ανθρώπους τα αστέρια δεν είναι τα ίδια. Για εκείνους που ταξιδεύουν τα αστέρια είναι οδηγοί. Για κάποιους άλλους δεν είναι παρά μικρά φωτάκια. Για άλλους, που είναι σοφοί, είναι προβλήματα. Όμως όλα αυτά τα αστέρια σωπαίνουν. Εσύ θα έχεις τα αστέρια που δεν έχει κανένας…
- Τι θες να πεις;
- Όταν θα κοιτάζεις τον ουρανό τη νύχτα, αφού εγώ θα μένω σε ένα από αυτά, αφού εγώ θα γελάω σε ένα από αυτά, θα είναι για σένα σαν να γελάνε όλα τα αστέρια. Θα έχεις αστέρια που ξέρουν να γελάνε……Και θ’ ανοίγεις καμιά φορά το παράθυρό σου, έτσι για κέφι…Και οι φίλοι σου θ’ απορούν να σε βλέπουν να γελάς κοιτάζοντας τον ουρανό. Τότε θα τους λες: «Ναι, τα αστέρια με κάνουν πάντα να γελώ», και θα σε παίρνουν για τρελό…» , λέει ο Μικρός Πρίγκιπας.
Δεν ξέρω αν σας στεναχώρησα λοιπόν που σας απομυθοποίησα τις ευχές των αστεριών. Δεν ξέρω αν όσοι μας νοιάζονται είναι πάντα εκεί ακόμη κι αν δεν τους βλέπουμε, γιατί αυτό δεν είναι απόλυτο τελικά με τους αστέρες όπως είδαμε. Ξέρω όμως, ότι ένας ουρανός με αστέρια είναι σίγουρα η καλύτερη αφορμή για να χαμογελάσει και να ονειρευτεί κανείς… και αυτό και μόνο, ίσως να είναι αρκετό κάποιες φορές…
.
Εγώ πάντως, όταν βλέπω «πεφταστέρια», κλείνω τα μάτια, προσποιούμαι ότι ξεχνάω για λίγα δευτερόλεπτα την αλήθεια, και κάνω πάντα την ίδια ευχή… Δε σας την αποκαλύπτω ακόμη, γιατί θέλω να βγει……!!!
