Γιατί ο κόσμος μας είναι έγχρωμος και όχι ασπρόμαυρος…;
Πραγματικά πόσο όμορφη εικόνα μπορεί να είναι ένα ουράνιο τόξο, πόση φαντασία μπορεί να βάλει ένας πιτσιρικάς στη ζωγραφιά που κάνει με τους χρωματιστούς μαρκαδόρους του, πόσο σημαντικό θεωρούμε ότι μπορεί να είναι κάποιες φορές ακόμη και το χρώμα που θα διαλέξουμε για τα ρούχα μας… Όπου κι αν κάθεστε αυτή τη στιγμή, ρίξτε μια κλεφτή ματιά σε οτιδήποτε βρίσκεται γύρω σας και αναλογιστείτε πόσες διαφορετικές αποχρώσεις βλέπετε…
Και τώρα φανταστείτε αντί γι’ αυτό, να ζούσαμε σε έναν κόσμο όπου όλα είναι ασπρόμαυρα…!! Καταθλιπτικό, έτσι…;
Εκτός λοιπόν από το να μας φτιάχνει η διάθεση, για ποιο λόγο υπάρχουν τόσα χρώματα γύρω μας…;;!!
Στο σκοτάδι δε βλέπει κανείς τίποτα… Βασική προϋπόθεση λοιπόν για να εξηγήσουμε τα χρώματα, το φως! Κανένα αντικείμενο γύρω μας δεν είναι… αυτόφωτο, επομένως εξίσου σημαντικό είναι το ότι από το φως που δέχεται κάθε αδιαφανές αντικείμενο, ένα μέρος το απορροφά και ένα μέρος το ανακλά. Έχετε προσέξει σίγουρα ότι ανάλογα με το πόσο φωτεινός είναι ο χώρος στον οποίο είμαστε, μάς δίνεται η αίσθηση ότι διαφοροποιείται και η χρωματική απόκριση των αντικειμένων γύρω μας. Το φως που πέφτει πάνω σε ένα σώμα, είναι αυτό που θα καθορίσει το χρώμα του, το χρώμα που εμείς θα δούμε. Δοκιμάστε να δείτε μια ντομάτα σε λευκό φως και μετά σε πράσινο φως, παρατηρώντας ότι από κόκκινη θα «γίνει» ξαφνικά μαύρη…!!! Όταν έχουμε χρωματιστά αντικείμενα, αλλά διάφανα τώρα, όπως ένα κοινό τζάμι ή ένα γυάλινο μπουκάλι, αυτό που συμβαίνει με το φως, είναι ότι το διάφανο υλικό επιτρέπει να διέλθει μέσα από αυτό κάθε ακτινοβολία άλλου χρώματος εκτός από το δικό του χρώμα.
Όπως είχαμε αναφέρει και σε παλιότερο κείμενο, υπάρχουν τα βασικά χρώματα και τα παράγωγα αυτών. Ας το δούμε όμως τώρα εκτενέστερα. Τα βασικά χρώματα είναι το πράσινο, το κόκκινο και το μπλε, και ο λόγος που τα λέμε «βασικά», είναι επειδή με κατάλληλο συνδυασμό πράσινης, κόκκινης και μπλε φωτεινής ακτινοβολίας έχουμε σαν αποτέλεσμα…λευκό φως! Ο συνδυασμός μπλε και κόκκινου θα δώσει ως γνωστόν το αγαπημένο μας μωβ! Βλέποντας το ανθρώπινο μάτι μωβ φωτισμό και στέλνοντας αυτό το σήμα στον εγκέφαλό μας, δεν υπάρχει κάποια διάκριση για το αν αυτό το μωβ είναι το αμιγώς ιώδες του φάσματος ή η ανάμειξη μπλε και κόκκινου.
Αυτά όταν μιλάμε για το φως… Ένας μπόμπιρας, ανερχόμενος ζωγράφος, μπορεί λοιπόν έχοντας μπλε, πράσινες και κόκκινες μπογιές, να φτιάξει και όλα τα υπόλοιπα χρώματα…; Η απάντηση είναι όχι. Στη…ζωγραφική, προκειμένου να επιτύχουμε λευκό χρώμα, πρέπει να δημιουργήσουμε ένα μείγμα πορφυρού με πράσινο, κίτρινου με μπλε ή κυανού με κόκκινο. Το «πορφυρό» είναι κόκκινο με μπλε, το «κίτρινο» κόκκινο με πράσινο και το «κυανό» πράσινο με μπλε, και στο σύνολό τους αυτά τα τρία είναι τα «συμπληρωματικά» των βασικών χρωμάτων. Για ένα ζωγράφο, τα χρώματα που δεν μπορεί να παράγει αλλιώς, είναι το κίτρινο, το κόκκινο και το κυανό. Στις φωτεινές ακτινοβολίες, τα σώματα «δείχνουν» το χρώμα του φωτός που ανακλούν ή επιτρέπουν να περάσει μέσα τους. Στις χρωστικές ύλες, κάθε ουσία θα ανακλάσει τα δύο χρώματα από τα οποία αποτελείται, απορροφώντας μόνο ένα βασικό χρώμα. Για παράδειγμα, το κυανό θα απορροφήσει το κόκκινο και θα ανακλάσει πράσινο και μπλε!
Η γνωστή μας και αγαπημένη τηλεόραση… Στην Ελλάδα ξεκίνησε το 1951 με τη λειτουργία των ραδιοτηλεοπτικών σταθμών των Ενόπλων Δυνάμεων, και την πρώτη πειραματική μετάδοση τηλεοπτικών εκπομπών να γίνεται στις αρχές του ’60. Η έγχρωμη τηλεόραση ήρθε το 1979. Ουσιαστικά, η τηλεόραση, αυτό που κάνει, είναι να «μεταφράζει» τις εικόνες που βλέπει ο φακός της λήψης σε σειρές δεδομένων τις οποίες μέσω καλωδιώσεων και ραδιοκυμάτων λαμβάνουμε εμείς σαν δέκτες. Προκειμένου να έχουμε έγχρωμη εικόνα, δεν είναι αναγκαία η ύπαρξη όλων των χρωμάτων. Αυτό άλλωστε είναι αναμενόμενο μετά από αυτά που εξηγήσαμε παραπάνω. Η κάμερα που βιντεοσκοπεί τα αντικείμενα που βλέπουμε, αναλύει σε πρίσμα το φως που λαμβάνει από αυτά. Επομένως, χρειαζόμαστε μόνο κόκκινο, πράσινο και μπλε, δηλαδή τα βασικά χρώματα. Στις παλιές κλασικές ογκώδεις τηλεοράσεις, υπήρχε στο εσωτερικό τους ένας καθοδικός σωλήνας με απόλυτο κενό στο εσωτερικό του, δηλαδή ούτε καν αέρα. Από τρία ξεχωριστά ηλεκτρικά κανόνια (ένα για το μπλε, ένα για το κόκκινο και ένα για το πράσινο) γινόταν ροή ηλεκτρονίων, τα οποία λόγω κενού κινούνταν ελεύθερα, και με τη βοήθεια μαγνητικών πεδίων, η τηλεόραση δημιουργούσε την εκάστοτε εικόνα με συνδυασμό των τριών χρωμάτων. Στις νεότερες τηλεοράσεις, LCD (δηλ. υγρών κρυστάλλων), αυτό που αλλάζει είναι ότι αντί για ογκώδη καθοδικό σωλήνα και κανόνια, υπάρχουν πάρα πολλά μικρά φίλτρα των τριών βασικών χρωμάτων μπροστά σε λευκό φόντο. Αντίστοιχα, στις απλούστερες οθόνες πλάσματος περιέχονται μικροσκοπικές λάμπες οι οποίες παράγουν κόκκινη, μπλε και πράσινη λάμψη.
Αναλογιστείτε λοιπόν πόσο πληρέστερα ικανοποιείται το αισθητήριο της όρασης με τα χρώματα γύρω μας… Ποιος θα ‘θελε να ζει σε έναν ασπρόμαυρο κόσμο…; Ίσως να παρουσίαζε ενδιαφέρον για κάποιους φωτογράφους βέβαια ένα τέτοιο περιβάλλον, αλλά είμαστε και εμείς οι υπόλοιποι εδώ, και όσο η Φυσική αποφασίζει για τα χρώματα που θα βλέπουμε γύρω μας, εμείς μπορούμε να διαλέγουμε χρώμα για τη διάθεση, τις σκέψεις, τα όνειρα, τους φόβους, τις στιγμές μας… «Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα…» είπε ο Ν. Καζαντζάκης. Εγώ λοιπόν στον δικό μου παράδεισο, θα έβαφα με πράσινο και γαλάζιο τους ανθρώπους γύρω μου, δυναμικά κίτρινο το μέλλον, μπλε τα όνειρά μου, πορτοκαλί και καφέ το τώρα, ενώ γκρι θα άφηνα μόνο το παρελθόν πίσω μου…
.
Το μαύρο θα ταίριαζε καλά στους φόβους γι’ αυτό και δεν θα το περιελάμβανα καν στην παλέτα μου , ενώ αν έπρεπε να διαλέξω κι εγώ χρώμα, θα ήμουν σίγουρα το κόκκινο…
Εσείς……;;;
