Γράφει για την Κουλτουρόσουπα.
Επειδή θα πολυλογήσω παρακάτω, θα εξηγήσω περιληπτικά τη διαδικασία. Δεκαέξι χώρες συμμετέχουν στον Β’ Ημιτελικό, δέκα προκρίνονται στον Τελικό. Μετά από μπόλικα χρόνια, και στους δύο Ημιτελικούς θα ψηφίσει αποκλειστικά το κοινό των χωρών που συμμετέχουν σε κάθε Ημιτελικό. Στον Β’ Ημιτελικό, θα ψηφίσουν και Αγγλία, Ισπανία, Ουκρανία, οι οποίες είναι αυτόματα στον Τελικό. Στον Τελικό, κοινό και κριτικές επιτροπές συνδιαμορφώνουν το αποτέλεσμα.
*Δήλωση αποποίησης ευθύνης: σε αντίθεση με το κείμενο για τον Α’ Ημιτελικό, σε αυτό το κείμενο είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω και πρόβες των χωρών στη σκηνή, οπότε στερνή μου γνώση, με βαραίνεις τώρα…
Δανία
Πάρα πολύ σύγχρονο ποπ τραγούδι, στον ήχο, στην παρουσίαση, στα βλέμματα του ερμηνευτή. Είναι λες και πήρες λίγο ΤίκΤοκ, λίγο Τζάστιν Μπήμπερ, λίγη κορεατική/ιαπωνική ποπ και τα καβούρντισες -με αμφισβητήσιμο βαθμό επιτυχίας- στη Γιουροβίζιον. Είναι κι ο ερμηνευτής με το απόλυτο κούρεμα της εποχής που αναρωτιέσαι όταν βγαίνεις όξω, αν προσπέρασες το ίδιο παιδί 738 φορές ή αν έχουν όλα το ίδιο κούρεμα. Είναι το λεγόμενο κούρεμα-μπρόκολο. Θα το δείτε και θα το καταλάβετε. Μόδες, ο αέναος κύκλος της μαζικής κατανάλωσης στην τρίχα.
Ως μουσική μπορώ να πω ότι απ’ όλα τα τραγούδια που έχουν γραφτεί στην ιστορία, αυτό είναι ένα από… αυτά. Ένα ευχάριστο, αξιολησμόνητο, ψιλοάνευρο κομμάτι. Επειδή έχω μια αναλλοίωτη αγάπη για τα 80’s και τους χαρακτηριστικούς τους ήχους, δηλαδή synth-μπάσο και ντραμς με αντήχηση, που νομίζω έχουν αφήσει το στίγμα τους σε πολλές εποχές πλέον, μπορώ να πω ότι μου αρέσει κιόλας. Μέχρι το ρεφρέν. Απ’ το ρεφρέν και μετά, με το autotune και την συνεχόμενη εισροή στίχων-σλόγκαν από προεφηβική σελίδα tumblr, δε μπορώ να το πάρω στα σοβαρά το τραγούδι.
Δε βοηθάει κιόλας ότι 26 χρονών μαντράχαλος (ο Ράιλι, ο ερμηνευτής) κάνει ματάκια και καρδούλες με τα δάχτυλά ανά τακτά χρονικά διαστήματα, στο μουσικό βίντεο τουλάχιστον. Αν ήμουν κορίτσι, οιασδήποτε τάξης γυμνασίου, με γενικό 15 και 3 κι ευλαβική παρακολούθηση των γκομενικών των συμμαθητών μου, ίσως να έβρισκα χαριτωμένο… τον τραγουδιστή. Το κομμάτι πάλι δεν ξέρω αν θα μπορούσε να μου τραβήξει την προσοχή.
Μόνο για 26 δεν κάνει ο Ράιλι, άσχετο αλλά καίριο, ζωτικής σημασίας, σας λέω! Είναι κι η όλη ατμόσφαιρα που συνηγορεί και προανέφερα, είναι και το παρουσιαστικό του που παραπλανούν και σε κάνουν να πιστεύεις ότι από κοπάνα απ’ το Β’3 (του τοπικού γυμνασίου) έρχεται, ο γλυκούλης. Μάλιστα, λέει κάπου στους στίχους ένα ασυναίσθητο «γυμνός δίπλα σου» και σκέφτομαι «Τι λες, βρε διαβολάκι, τα ξέρει αυτά που κάνεις η μάνα σου; Πάνε διάβασε Οικιακή Οικονομία για τη Δευτέρα κι άσε τις χαζομάρες».
Άκακο, αδιάφορο τραγούδι, ούτε τρία λεπτά, είναι και το ορεκτικό για τα κυρίως γεύματα. Ανοίγει την παράσταση- κι αν μιλούσαμε για την καλοκαιρινή, σχολική παράσταση, θα μιλούσαμε σίγουρα για διεκδικητή μιας θέσης του βάθρου.
Αρμενία
Αν αδιαφορήσουμε για τους στίχους που ούτε οι συμμαθητές του Ράιλι στο Β’3 δεν ξέρω αν θα έγραφαν, νομίζω πως πρόκειται για μια αξιοπρεπέστατη ποπ μπαλάντα. Δεν πρόκειται για τίποτα το εξωφρενικό ούτε από πλευράς ερμηνείας μα ούτε κι από πλευράς δομής του τραγουδιού. Ένα ηπιότερο αλλά ενδιαφέρον τρίλεπτο φρονώ πως θα προσφέρει η προσεχώς 22χρονη, Μπρουνέτ, η οποία πρέπει να έχει και μια αρκετά καλή φωνή, κρίνοντας απ’ τα λίγα δευτερόλεπτα των προβών που έχουν δημοσιευθεί.
Δεν γνωρίζω τι άλλο μπορεί να ειπωθεί για την συγκεκριμένη συμμετοχή. Δεν ξέρω αν έχει ενθουσιαστεί κάποιος με το συγκεκριμένο κομμάτι, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε θα οσφρανθεί τον αέρα των ανεμοδαρμένων υψών του τοπ-10 του Τελικού. Εγώ πολύ ευχάριστα θα ακούσω μια πιο απαλή, εσωτερική, ψιλο-ονειρική μελωδία, που αν σκηνοθετηθεί κι ωραία μπορεί να φέρει ένα τίμιο αποτέλεσμα για να αρμενίσει ψηλά (και) στον τελικό. Μπροστά σε μια νύχτα που έχει αρκετές πιο ανεβαστικές επιλογές, είναι το ευχάριστο διαφορετικό. Μπορεί να μην έχει κάτι ιδιαίτερο που θα με κάνει να μην μπορώ να το αποχωρίζομαι απ’ την πλέιλιστ του γιουτιουμπίου μου, αλλά επιμένω πως πρόκειται για μια χαριτωμένη μπαλάντα- ασφαλή, με καλή ενορχήστρωση, άνω του μέσου όρου.
Ρουμανία
Μου βγάζει μια συμπάθεια ο τυπάς που ερμηνεύει. Ένα κάπως ροκ τραγούδι για τύποις στριπτίζ, τεμέκ και ό,τι χρώμα άλογα θέλετε. Το ευνούχισαν το τραγούδι στο live, αν κατάλαβα καλά απ’ τις πρόβες. Στο μουσικό βίντεο, είχε λίγο στριπτίζ, λίγο αισθησιασμό, λίγο να δείξουμε και λίγο δέρμα μήπως και κλέψουμε καμιά ψήφο… Τζίφος τώρα.
Η αύρα του ερμηνευτή μου κάνει λίγο Τζέφρυ Ντάμερ συναντά Έντυ Βέντερ, οφείλω να πω. Θα μπορούσε να ‘χει, ας πούμε κι ένα βανάκι που να λέει απ’ έξω δωρεάν γλειφιτζούρια. Υποθέτω όλοι οι σήριαλ κίλλερς έχουν καθιερωθεί με το ίδιο μπραντ γυαλικών μυωπίας στο συλλογικό ασυνείδητο ή τουλάχιστον στο ατομικό μου συνειδητό. Μα ειδικά όταν πλησιάζει επικίνδυνα κοντά στην κάμερα, είμαι σε φάση αν κοιτάξω αλλού μπορεί να μου κλέψει κάνα νεφρό. Λίγο μαζεύομαι και σκέφτομαι μη μου ρίξει τίποτα στον χυμούλη μου.
Πέραν των ελαφρολογιών, είναι αξιόλογος ο τύπος, μια χαρά το ερμηνεύει το τραγούδι και κάνει ό,τι μπορεί με όσα έχει. Του σκίζουν τα ρούχα κι αγόρια και κορίτσια, λίγο χορεύει, λίγο ροκσταρίζει, πέφτει θύμα βουντού… Σωστός- τι άλλο να κάνει ο δύσμοιρος; Έχει κι ένα αδέσποτο Κάντε έρωτα, όχι πόλεμο ζωγραφισμένο στο στέρνο του, δεν ξέρω αν θα το κρατήσει, δε μένουν πολλά να δοκιμάσει.
Ό,τι να ‘ναι, όλα ταιριάζουν… Το συγκεκριμένο τραγούδι κάνει πολ ντάνσινγκ στον πάτο των προγνωστικών πάντως. Κατά την άποψή μου, αδίκως.
Εσθονία
Κλασική, κλασικότατη μπαλάντα, ασφαλέστερη επιλογή για τις μεγαλύτερες ηλικίες. Που όπως αναφέραμε και στην προηγούμενη συνάντησή μας, δεν ψηφίζουν στη Γιουροβίζιον.
Αν το πει καλά, μακάρι να περάσει στον Τελικό η Αλίκα, η τραγουδίστρια. Εφόσον είναι ένα κατά βάση πιάνο-φωνή τραγούδι, να της ευχηθούμε να έχει γυμνάσει επαρκώς τις πλάτες της- γιατί έχει μπόλικο βάρος να σηκώσει. Και τις φωνητικές τις χορδές. Δεν ψηφίζουν κι οι κριτικοί στους Ημιτελικούς φέτος, οπότε βρέχει φωτιά στη στράτα μου λίγο η φάση για την Εσθονία.
Βέλγιο
Μ’ αρέσει υπερβολικά. Νομίζω πλέον δεν είμαι ικανός καθόλου να εκφέρω άποψη για το συγκεκριμένο κομμάτι- μόνο να το προμοτάρω μπορώ. Είναι απ’ αυτά τα τραγούδια που όταν βάζω, δε μπορώ να σταματήσω να ακούω. Νομίζω αυτό λέγεται έρωτας. Τώρα που το σκέφτομαι, νομίζω επίσης, πως ίσως πάσχω από ένα είδους μουσικής νυμφομανίας, φορ δε μπέτερ ορ γουόρς. Αλλά παρεκβαίνω.
Μου ήταν φουλ δυσάρεστο το ενδεχόμενο ότι θα άκουγα το τραγούδι αυτό μόνο την Πέμπτη. Διότι φιγούραρε επικίνδυνα κοντά στη ζώνη του αποκλεισμού. Για το Βέλγιο οπότε υπερανησυχούσα. Γιατί είναι ένα φανταστικό τραγούδι που μπορεί να ακουγόταν μονάχα μια φορά σε μεγάλη σκηνή, επειδή ίσως οι γιουροψηφόροι να μην ξέρουν τι τους γίνεται.
Ο τύπος που το ερμηνεύει όμως είναι η Φωνή. Κατά την δική μου άποψη, ο τύπος είναι η Φωνή, είναι η ατμόσφαιρα, είναι η καλή φόδρα, τόσο απλά και ήρεμα. Δίκιο είχε ο Γερμανός τραγουδιστής της γερμανικής αποστολής, που είπε ότι θυμίζει κάτι από Τζωρτζ Μάικλ. Υπέροχα χορευτικό τραγούδι. Εξαίσια ninetίλα. Άψογες δεύτερες. Φωνητικά απ’ τον παράδεισο. Ή απ’ την κόλαση, δεν ξέρω, εξαρτάται που περνάνε καλύτερα οι ενδιαφέροντες άνθρωποι. Αυτό το τραγούδι ειδικά (και της Μάλτας μέχρι κάποιο βαθμό), το θεωρώ εξαιρετική ποπ άλλης σχολής- είναι η άποψή μιας κόκκου άμμου αλλά αυτή είναι. Τραγούδι για ωραίο κλαμπάκι, όχι μπουρδελιάρικο, ωραίο, πρωτοκλασάτο.
Μ’ αρέσει κιόλας που ο ερμηνευτής είναι ντυμένος σαν γκέι πάστορας που μόλις βγήκε από cosplay με θεματική «Αμερικανός ταυρομάχος στο Mardi Gras”. Μιλώ για τις λάιβ προ-γιουροβιζιονικές εμφανίσεις, για τον Ημιτελικό νομίζω ηρέμησε λίγο. Πάλι κομψός είναι- σαν το τραγούδι του. Φιλ γκουντ, ινκ. . Δε μου κάνει εντύπωση, που είναι Βέλγος ο τύπος. Με κάνει κιόλας να ξεχνάω ότι στη χώρα του βρίσκονται οι Βρυξέλλες κι όλα τα δρώμενα γύρω απ’ αυτές.
Μπορεί να είναι αναχρονιστικό κομμάτι, μπορεί να προσπαθεί να νεκραναστήσει περασμένα που καλώς είναι και ξεχασμένα για κάποιους ή να παραείναι έξω απ’ τα ακούσματα των πολλών. Αλλά η στόφα και το στυλ δεν βγαίνουν ποτέ απ’ την πασαρέλα της ζωής. Κι ας μην πουλάνε.
Κύπρος
Αν τραγουδήσει καλά ο Ανδρέας Λάμπρου, συγνώμη, ο Andrew Lambrou, αξίζει να τα πάει πολύ καλά. Πολύ ασφαλές, βασικό και δοκιμασμένο αλλά ευχάριστο και εύηχο ποπ τραγούδι. Ίσως για μερικούς να είναι υπερβολικά περσινή συλλογή αλλά είναι καλή προπέρσινη συλλογή. Δε χρειάζεται τα σταφύλια να είναι απαραίτητα φετινά- και τα περσινά τα ξινά, τρώγονται σε λελογισμένες δόσεις.
Εύπεπτη αυτή η ποπ συνταγή λοιπόν, αλλά καλά εκτελεσμένη είναι νοστιμότατη. Δε χρειάζεται να είναι κάθε μουσικό μαγείρεμα μια γαστρονομική αποκάλυψη-αποδόμηση. Επαναλαμβάνω- μπορεί να είναι η κλασική ενεργητική ποπ μπαλάντα με τις κορώνες και τις ψεύτικές τις και το μελόδραμά της και ό,τι περιμένει κανείς από ένα συνηθισμένο ποπ κομμάτι της Γιουροβίζιον, ναι, εντάξει. Αλλά αυτό που είναι, είναι καλά. Για Γιουροβίζιον είναι μια εξαιρετική επιλογή, θεωρώ.
Είδα στις πρόβες ότι τον ντύσανε καρατέκα τον Ανδρέα- συγνώμη πάλι, τον Andrew εννοώ. Μακάρι, να αφήσει τους αντιπάλους του λοιπόν, ανάσκελα στο τερέν, όπου αυτοί είναι στη συγκεκριμένη περίπτωση τα φάλτσα και η αστάθεια. Μακάρι να προσέξει να μη γίνει η εκτέλεση, εκτέλεση και λογικά όλα καλά θα πάνε. Τραγουδάει και μετά τη Φωνή, κιόλα, πρέπει να ‘ναι διπλά προσεκτικός.
Ενώ της Κύπρου το τραγούδι θεωρώ ότι είναι λιγότερο χαρακτηριστικό, με λιγότερο ρίσκο ως προς τη δομή και την προσέγγιση απ’ της Ελλάδας, επειδή κολυμπά σε πιο ασφαλή νερά και κολυμπά και ξεκάθαρα πιο καλά (απ’ όσο έχουμε δει), έχει ελπίδες. Βασικά και λίγα λέω- στα προγνωστικά του Β’ Ημιτελικού, η Κύπρος έρχεται στην τρίτη θέση μετά από τα δύο Αυ (Αυστρία και Αυστραλία). Καθόλου άσχημα. Για τον τελικό, είναι τελείως διαφορετική ιστορία: 20άδα και άγιος ο θεός, σύμφωνα με τα προγνωστικά. Που προφανώς σημαίνει ότι για τους γιουροφάνς ο άλλος Ημιτελικός είναι φωτιά και αυτός ό,τι έχει μείνει για να συμπληρωθεί το πρόγραμμα.
Ισλανδία
Αν λεγόταν Σουηδία, θα ‘ταν φαβορί για πεντάδα. Τώρα θα ‘ναι δυνατή έκπληξη αν έστω καταφέρει να περάσει απ’ τον πιο αδύναμο (κατά τα προγνωστικά, πάντα) Β’ Ημιτελικό.
Κινείται κι αυτό σε γνωστές, ποπ οδούς, παρόμοιες με αυτές της Κύπρου. Κι αυτό το αναφέρω, γιατί στο διαγωνιστικό κομμάτι νομίζω ότι θα παίξει ένα ρόλο- η σειρά θα φέρει τη σύγκριση και η σύγκριση θα φέρει την πρόκριση… στην Κύπρο. Δεν είναι άσχημο τραγούδι, καθόλου. Ίσα- ίσα. Μα δεν έχει και κάτι το ξεχωριστό, δεν έχει κάτι πιο αιχμηρό, κάτι να ενοχλεί, με την καλή την έννοια πάντα. Δεν είναι κι εύκολο τραγούδι όσον αφορά το τραγουδιστικό κομμάτι κι είναι η αλήθεια πως αν το τραγουδούσε κάποια σαν την Λορήν, ίσως να ‘χε περισσότερες ελπίδες. Δεν ξέρω πώς θα είναι στη μεγάλη σκηνή η Ισλανδή Τίλγια. Αν δεν κάνει αντιπολίτευση στις νότες, ίσως να ‘χει ελπίδες και να περάσει.
Ενθυμούμαι όμως και τας παλιάς, ένδοξας εποχάς Ισλανδίας 2020 και Ισλανδίας 2021 στη Γιουροβίζιον και με πιάνει το γλυκόπικρο αίσθημα της νοσταλγίας. Ακόμη και Ισλανδίας 2019, γιατί όχι… Απ’ την άλλη θυμάμαι και την περσινή Ισλανδία που αν θυμάμαι καλά πέρασε και στον Τελικό, ενώ άξιζε να κοπεί από Προημιτελικό-αλλά ας μη γίνομαι κακεντρεχής.
Ελλάδα
Παρασκευή βράδυ. Είστε με τρεις-τέσσερις φίλους σας σε ένα αυτοκίνητο, στον δρόμο για να πάτε κάπου να διασκεδάσετε μέχρι πρωίας. Διανύετε τη δεύτερη δεκαετία της ζωή σας και είστε μες την τρελή χαρά που έχει περάσει ακόμη μια δύσκολη, κοπιώδης βδομάδα. Τώρα υπάρχει μόνο χώρος για διασκέδαση. Δουλειά, σκοτούρες, ευθύνες, λογαριασμοί, πρώην, νυν-μελλοντικοί πρώην. Όλα αυτά είναι πίσω σας. Σημασία πια έχει να ξεδώσετε, να φορτίσετε τις μπαταρίες σας. Σας λέει λοιπόν κάποιος απ’ την παρέα ότι έχει την τέλεια μουσική για τον δρόμο. Μέσα στο ευφορικό κλίμα του λέτε να μην περιμένει και να βάλει τη μουσική που θα μπει στο σάουντρακ της βραδιάς σας. Και βάζει ένα εμβατήριο του ’40…
Είναι ο χρόνος ή ο τόπος; Είναι κάτι που ταιριάζει στην περίσταση; Είναι κάτι που θα συνεισφέρει στο μουντ της βραδιάς ίσως; Θα τολμήσω να υποθέσω πως όχι. Υποστηρίζει κανείς ότι είναι άσχημα τα εμβατήρια του ’40; Με την καμία. Αλλά έχουν τον χώρο και την συνθήκη μέσα στην οποία ανήκουν. Και δε γίνεται όλα να είναι για όλες τις στιγμές και για όλους.
Ίσως να πρόκειται για μια υπέροχη επιλογή για κάποιο φεστιβάλ, για το αείμνηστο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης, ας πούμε. Κακό τραγούδι δεν είναι, για μένα τουλάχιστον, σίγουρα όχι. Μια καλή εναλλακτική ποπ πρόταση, με νόημα, με ένα τάδε βάθος, για δεδομένα Γιουροβίζιον. Να το ψάξω στο ίντερνετ από μόνος να τ’ ακούσω δεν πρόκειται. Δεν έχει τίποτα σπουδαίο για τα δικά μου αυτιά. Αλλά αν τύχει και το ακούσω κάπου δε θα δυσαρεστηθώ, μέχρι εκεί.
Δεκαέξι χρονών παιδί ο Victor επιμελήθηκε όλες τις πτυχές του τραγουδιού και θεωρώ ότι έχει ένα επαγγελματικότατο αποτέλεσμα και με μια ατμόσφαιρα που μπορεί να εκτιμηθεί. Αλλά πού; Η Γιουροβίζιον είναι ένα πάρτι, ένας μουσικός διαγωνισμός, ένα τζέρτζελο, καλόγουστο ή κακόγουστο, θα το κρίνει ο καθένας. Όποιο πρόσημο και να δώσει κάποιος, παρακολουθείται από περίπου 150 εκατομμύρια ανθρώπους. Από 150 ζευγάρια αυτιών και ματιών (κυρίως). Οπότε, καταλήγω σε μια βαθιά μου πίστη- τίποτα δεν είναι κάτι από μόνο του, το περιεχόμενο καθορίζεται σχεδόν πάντα απ’ το περικείμενο.
Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο ότι όσο πλησιάζουν οι ημερομηνίες για Ημιτελικούς-Τελικό το ελληνικό τραγούδι έχει μια σταθερή πτώση στα προγνωστικά. Και δεν το θεωρώ τρελή αδικία. Πρέπει να αναφερθεί ότι τα λίγα δευτερόλεπτα απ’ τις πρόβες ήταν κάπως απογοητευτικά. Και το θέτω πολλλλλλλύ ευγενικά. Γιατί πρόκειται για ένα «τραγούδι ερμηνευτή», που σημαίνει ότι στα φωνητικά πρέπει να αποδώσει ο Έλληνας διαγωνιζόμενος στο εκατό τοις εκατό του, τις νότες να τις καρφώνει, να καταπιεί κουρδιστήρι, βρε αδερφέ! Πράγμα που σε καμία περίπτωση δεν έγινε. Μακάρι να γίνει στο λάιβ. Αλλά για μένα ξεκάθαρα δεν είναι τραγούδι για να αποκλειστεί απ’ την Πέμπτη, ενώ υπάρχουν πλείστες άλλες επιλογές που δεν χρειάζεται να ξαναδούμε το Σάββατο.
Και πιο γιουροβιζιονικά να το δούμε, η Ελλάδα βρίσκεται μεταξύ Ισλανδίας και Πολωνίας. Θέση που θεωρώ ίσως και την προνομιακότατη για πρόκριση (τύπου ούτε να το στήναμε), μιας και αμφότερες είναι κάπως άοσμες και άχρωμες συμμετοχές. Και το ελληνικό κομμάτι έχει ένα ενδιαφέρον παραπάνω. Στην τελική, στους τυφλούς ας βασιλεύσει ο μύωπας, τι να πω…
Να σημειώσω πάντως ότι ο Victor στα δεκαέξι του θα έρθει αντιμέτωπος με μια προκλησάρα που ίσως να τον «μεγαλώσει» τόσο καλλιτεχνικά όσο και στη ζωή έξω απ’ την Τέχνη (υπάρχει άραγε;). Εγώ στα δεκαέξι μου έβλεπα Νικελόντεον μέχρι τα χαράματα –τις επαναλήψεις, παρακαλώ- και ήμουν στον υπολογιστή, στα όρια του να πάθω-να μην πάθω επιληψία.
Πάντα προσπαθώ να εντοπίζω τη θετική πλευρά- αν αποκλειστεί είτε η Κύπρος είτε η Ελλάδα, θα γλυτώσουν οι αντίστοιχοι εκπρόσωποι τα γιουχαΐσματα του σταδίου στην εθιμοτυπική παράδοση-παραλαβή δωδεκαριών απ’ τους μεν στους δε. Λες κι οι μοναδικοί είναι που το κάνουν, αλλά μην την ανοίξουμε (και) αυτή την υπόθεση.
Πολωνία
Διάβασα κάπου ένα εύστοχο, σε μήκος κύματος ότι είναι μουσική για να ακούς όταν ψωνίζεις στα Ζάρα. Μπορεί. Αν κάποιος ανταγωνιστής των Ζάρα χάκαρε τα ηχοσυστήματά τους κι αποφάσισε να τους διώξει όλους τους πελάτες.
Έχει ψιλογίνει σούσουρο με τη φετινή συμμετοχή της Πολωνίας. Κατηγορίες για διαφθορά (ίσως βάσιμες), μια κριτική επιτροπή στημένη (κατά τις λεγόμενες κατηγορίες) υπέρ της Μπλάνκα και κατά ενός άλλου λαϊκού ήρωα. Νεποτισμός, αδιαφάνεια, οργή λαού φωνή θεού! Δεν έψαξα παραπάνω πληροφορίες, γιατί πρώτον, διαθέτω έναν στοιχειώδη βαθμό αυτοσεβασμού και δεύτερον, μου είναι τόσο αδιάφορο το τραγούδι, που σιγά που θα καθόμουν ν’ ασχοληθώ με τα παρασκηνιακά του δράματα.
Αν περάσει αυτό το τραγούδι Τελικό, θα έχουν απόλυτο δίκιο να πιαστούν –και απ’ αυτό- οι ψευτοκουλτουριάρηδες και ν’ αναρωτιούνται τι κουμπώνουν όσοι ψηφίζουν. Προσωπικά, θεωρώ ότι αυτό το τραγούδι το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να στερήσει τη θέση κάποιου άλλου στον Τελικό.
Επειδή όμως μένω στα θετικά, εμπράκτως, θα ήθελα να πω κι ένα μπράβο στην Μπλάνκα, την ερμηνεύτρια. Έχει γυμνασμένο σώμα η Μπλάνκα και έδειξε με επιτυχία τα οπίσθιά της, στο μουσικό της βίντεο. Μ’ ό,τι έχει ο καθένας πορεύεται και για μένα, μπράβο στον καθένα.
Σλοβενία
Αυτοί οι τύποι μου είναι ακαταμάχητα συμπαθείς. Νομίζω κιόλας με το ταμπεραμέντο τους έχουν κερδίσει πολλούς, ίσως απρόσμενους υποστηρικτές. Διασκευάζουν τραγούδια άλλων χωρών, χαμογελάνε όπου τους δεις, καλαμπουρτζήδες. Ή το παίζουν καλά το παιχνίδι ή είναι και γαμώ τα τυπάκια. Μάλλον θα τολμήσω να υποθέσω το δεύτερο.
Και αντιπαθείς να ήταν, το ροκ τραγούδι τους ήταν απ’ τα πρώτα που ξεχώρισα, πολύ αρχές στην φετινή οδύσσεια της Γιουροβίζιον. Μια πολύ ωραία παρουσία που θα ανταμειφθεί και πρέπει να ανταμειφθεί με μια πρόκριση στον Τελικό. Δε νομίζω να βάλουν πλώρη για πιο δύσκολα νερά αλλά δεν έχει σημασία κιόλας. Έχουν ένα πολύ καλό τραγούδι που φέρνει σε ίντι, αγγλορόκ μέσων προηγούμενης εικοσαετίας, με τις χορευτικές του επιρροές, με το τζέρτζε και τα όλα του. Αυτό πιστεύω ότι ξεκάθαρα δικαιούται χώρο και χρόνο, σε μια μεγάλη σκηνή. Μακάρι να τα πάνε όσο πιο καλά γίνεται, είναι μια ωραιότατη επιλογή για Γιουροβίζιον.
Γεωργία
Πολύ ενδιαφέρον τραγούδι. Χωρίς να το λατρεύω, το ‘χω ακούσει ελάχιστα αλλά μου ‘χει μείνει. Δε μπορώ να μιλήσω για κάτι το πρωτοφανές ή μοναδικό, μιας και υπάρχουν κι άλλες αξιοπρεπείς μπαλάντες. Είναι όσο να ‘ναι, στρίψιμο του νομίσματος αρκετά απ’ αυτά, τα πιο ερμηνευτικά τραγούδια, γιατί ποτέ δεν ξέρεις σε τι βραδιά θα βρεθεί ο μονομάχος.
Πάντως η συμμετοχή απ’ τη Γεωργία και βάσει προγνωστικών περνάει στον Τελικό και βάσει αξίας. Ίσως αν το ακούσω λίγο παραπάνω να έχω παραπάνω αισθήματα προς το κομμάτι αυτό, πέραν μιας αμφιθυμίας, που κλείνει πιο πολύ στο θετικό.
Σαν Μαρίνο
Το βάλανε και πριν την Αυστρία. Όποιος το αποφάσισε έχει μαύρο χιούμορ και τον αγαπώ γι’ αυτό. Για να σας δώσω να καταλάβετε πώς το βλέπω. Είναι σα να πάτε να δείτε, ας πούμε, έναν σπουδαίο κωμικό, επιδραστικό και χαβαλετζή και πολύ δημοφιλή, ρε παιδί μου. Και πριν απ’ αυτόν ν’ ανοίγει την παράσταση ένα ιντερνετικό κομματόσκυλο.
Δεν ασχολήθηκα σχεδόν καθόλου με το συγκεκριμένο τραγούδι, γιατί απλούστατα δεν είναι απ’ αυτά που μου τράβηξαν την προσοχή. Μπράβο μου γι’ αυτό, γιατί διαθέτω μια τάδε ευθυκρισία.
Θεωρώ λοιπόν την χροιά του φροντ μαν εκνευριστική. Ενώ το υπόλοιπο τραγούδι είναι ένα νορμάλ σοφτ ροκ κομμάτι, που μάλιστα μπορώ ειλικρινέστατα να δηλώσω πως μου αρέσει, μου είναι απωθητικό το ηχόχρωμα του τραγουδιστή τους. Κι ο άνθρωπος μια χαρά τραγουδάει, απλώς είναι η υφή της φωνής του. Κυρίως στα ρεφρέν που τραγουδάει πιο ψηλά. Τα κουπλέ μια χαρά ωραία είναι. Με το που φτάνουμε στα ρεφρέν όμως… πραγματικά νιώθω δυσάρεστα. Μια ακόμη φορά ν’ ακούσω το τραγούδι, θα κατέβουν σε απεργία τα αυτιά μου. Όχι ότι υπήρχε περίπτωση να ψάξω ξανά το τραγούδι (ποτέ μη λες ποτέ) αλλά αν αφαιρούσαμε τα απωθητικά, κατά τη δική μου γνώμη, φωνητικά, θα ήταν ένα αξιοπρεπές, προσπεράσιμο τρίλεπτο. Τώρα, πώς να την προσπεράσεις αυτή τη νταλίκα-ενόχλησης που πιάνει όλες τις μουσικές λωρίδες…
Καλή τύχη να ‘χουν οι άνθρωποι που σύμφωνα με σχόλια παίζει να είναι και συμπαθέστατοι. Δεν ξέρω αν θα ‘μαι αρκετά περίεργος να δω μήπως στο λάιβ είναι διαφορετικά τα πράγματα. Νομίζω πως για μένα θα ‘ναι διάλειμμα για νερό/λοιπές ανάγκες. Κι όταν λέω λοιπές ανάγκες είναι να προστατεύσω τα αυτιά μου απ’ αυτό που ίσως να μην είναι υπερβολή να περιγράψω ως ελαφρά, ηχητική τρομοκρατία.
Αυστρία
Δεν πρόκειται καν να προσποιηθώ ότι διαθέτω ίχνος αντικειμενικότητας σ’ αυτό το τραγούδι. Βασικά, ούτε στ’ άλλα διέθετα στάλα αντικειμενικότητας, απλώς για τη μάνα της μαθήσεως που είναι η επανάληψη, το αναφέρω. Ελπίζω να ‘χετε καταλάβει ότι καμία σχέση με ισορροπημένη, καθωσπρέπει, παιδαγωγική κριτική δεν είναι τα κείμενα αυτά, αλλά λάβλεττερς στα τραγούδια που μου γυάλισαν.
Έχει τύχει να βάλω το συγκεκριμένο τραγούδι σε ριπλέι μισή ντουζίνα απανωτές φορές. Τα ΚΕΔΑΣΥ δεν ήταν και της μόδας στα χρόνια που ήμουν ένα μικρό ζιζάνιο, για να διαγνώσουν έναν δυνητικό αυτισμό μου αλλά νομίζω είναι το τραγούδι που με επηρεάζει, να μην μπορώ να σταματήσω να τ’ ακούω. Αν είχα την ένταση τέρμα, οι γείτονες θα μου πετούσαν πορτοκάλια με καρφιά όταν με πετύχαιναν έξω, αλλά ευτυχώς φοράω ακουστικά. Που σημαίνει ότι υπάρχει πιθανότητα να κουφαθώ ακούγοντας αυτό το τραγούδι. Θα ήθελα να ‘ναι το τελευταίο τραγούδι που ακούω έβερ; Για το θεό, όχι. Μα δε θα με πείραζε να ήταν ένα απ’ τα είκοσι, τριάντα τελευταία. Το τριακοστό ίσως.
Η διάρκεια; Η δομή; Η ενορχήστρωση; Το μπρίο; Η θεατρικότητα; Οι στίχοι;
Αν κάνουν καμιά βλακεία και δεν περάσει η Αυστρία τελικό, πράγμα που μεταξύ μας αποκλείεται, κυριολεκτικά, θα φάω γερή ξενέρα. Γιατί αυτό το τραγούδι σημαίνει πάρτι. Ανάλαφρο, μες το χορό, μες τη χαρά, μες την τσαχπινιά. Οι στίχοι με νόημα αλλά ποιος κάθεται ν’ ακούσει. Αυτό το τραγούδι ΕΙΝΑΙ η Γιουροβίζιον, όπως και της Φινλανδίας. Είναι δύο χώρες που για τη δική μου αισθητική θα συνεισφέρουν μέγιστα στο να γίνουν η Τρίτη, η Πέμπτη και το Σάββατό μου, μια ωραία εμπειρία. Μια που μας κάνει να χαιρόμαστε μερικά μουσικά πάρτι και δατς ιτ.
Αχ… Κι ένα βαχ, να προσθέσω όμως. Μαζί με τη Φινλανδία είναι τα τραγούδια που θα ‘θελα να κερδίσουν. Επειδή έχουν πιθανότητες (κυρίως η Φινλανδία), το αναφέρω. Αλλά… δεν ξέρω πώς μπορεί να μεταφραστεί στη ζωντανή σκηνή, ένα τέτοιο τραγούδι. Που θέλει τουλάχιστον τέσσερις φωνές και είναι μόνο η Τέγια και η Σελένα. Θα ’χετε ακούσει ή καλύτερα θα ’χετε νιώσει ότι αυτοί που αγαπάμε είναι αυτοί που μας απογοητεύουν πιο πολύ. Απ’ τις πρόβες δεν ξέρω πόσο καλά θα πάνε τα πράγματα…
Καθίστε να διαβάσετε την Κριτική του Καθαρού Λόγου, οι κήνσορες των Υψηλόπνοων ή αρχίστε να αναλύετε τα επιχειρήματα του Τσόμσκι κατά του Φουκώ, εσείς οι διορατικοί διανοούμενοι. Οι υπόλοιποι θα χορεύουμε μαζί με τα κόκαλα του Έντγκαρ Άλλαν Πο που θα τρίζουν, γιατί θα χορεύουν κι αυτά.
Παρεμπιπτόντως, ξέρατε πόσο πληρώνονται οι δημιουργοί τραγουδιών για κάθε ακρόαση του τραγουδιού τους, σε ιντερνετικές πλατφόρμες; 0,003 ευρώ, σύμφωνα με την Τέγια και τη Σελένα. Μηδέν κόμμα μηδέν μηδέν τρία λεπτά. (Το ξαναγράφω γιατί χτυπάει πιο αλύπητα ολογράφως).
Αλβανία
Πώς να ακολουθήσει κανείς το απόλυτο φαβορί (και δικαίως) του ημιτελικού και τι προσδοκίες να υπάρχουν, εφόσον αρέσει-δεν αρέσει, πρόκειται για έναν διαγωνισμό; Χωρίς να θέλω ν’ αδικήσω τους ανθρώπους, είναι πιθανό ν’ αναλώνονται σ’ αυτές τις κοινοτυπίες του τύπου «Εμείς ήρθαμε για την εμπειρία και τη χαρά τα συμμετοχής». Υποθέτω, πως μάλλον λάθος έχω καταλάβει ότι το ρήμα διαγωνίζομαι σημαίνει προσπαθώ να κερδίσω ή να πετύχω μια υψηλή επίδοση σε μια συνθήκη που και άλλοι διαγωνιζόμενοι προσπαθούν ακριβώς το ίδιο. Επιμένω- δεν ξέρω αν αυτά λένε οι άνθρωποι της αλβανικής συμμετοχής. Αναπαράγω απλώς κι επί της ευκαιρίας, αυτά που λένε αυτοί που απλώς δεν έχουν αξιώσεις στο διαγωνιστικό κομμάτι και δεν αρκούνται στο να πετάξουν τη μπάλα στην εξέδρα, αλλά τη σκάνε και κατηγορούν και τους θεατές από πάνω.
Υποφερτό βαλκανο-ποπ, που εξιστορεί τις δυσκολίες μιας οικογένειας να μείνει ενωμένη στις αντιξοότητες της ζωής. Προσωπικά, δεν αντέχω το έθνικ σε βαριές δόσεις ή για να ‘μαι πιο ειλικρινής, το έθνικ της «γειτονιάς» μας- συμπεριλαμβανομένου και του δικού μας, βεβαίως βεβαίως. Δεν είναι καθόλου κακό τραγούδι και η μελωδία του μια χαρούλα είναι. Όμως είναι πολύ μακριά απ’ τα ακούσματά μου, καθώς μάλλον και πολλών γιουρο-ψηφοφόρων, που σύμφωνα με τα προγνωστικά, θα συνεισφέρουν στις δυσκολίες της οικογένειας της ιστορίας, προσφέροντας απλόχερα έναν αποκλεισμό απ’ τον σαββατιάτικο Τελικό.
Δε βοηθάει, επίσης, ότι η εικόνα που θεωρώ ότι βγαίνει τόσο απ’ το βίντεο όσο και απ’ την παρουσίαση της Αλβανίας στις πρόβες, είναι σόι που τσάκωσε μερικά μικρόφωνα σε γάμο, επειδή είναι οικογένεια μουσικών και στο τσακίρ κέφι γιατί να μην πουν κι ένα τραγουδάκι. «Έλα κι εσύ θεία Μέλπω που τα λες ωραία», «Σήκω κι εσύ, βρε θείε Σταύρο, μη μας κάνεις τον δύσκολο», «Που είναι ο ξάδερφος, ο Ηλίας, που πάει ωδείο δέκα χρόνια» και λίγο να ευθυμήσουμε, λίγο να ζήσει η νύφη κι ο γαμπρός, κουμπάρος και κουμπάρα, να συγχαρούμε τους νεόνυμφους και να γυρίσουμε στις μπριζόλες.
Λιθουανία
Σκεφτόμουν πως φέτος σαν να υπάρχει μια ένδεια σε πιο όμορφες, εσωτερικότερες στιγμές. Σε πιο αργόστροφα διαμαντάκια που είτε μαγνητίσουν τους προβολείς είτε όχι, θα ‘ναι αυτόφωτα και θα περιμένουν όλο και κάποιον πιστό να προσέλθει.
Ίσως, η Λιθουανία να έχει έναν τέτοιο χαρακτήρα. Η Μόνικα Λινκύτε φαίνεται να έχει τη φωνή, την εμπειρία, αλλά κυρίως τη φωνή, να υποστηρίξει μια μπαλάντα σε μια αρένα με μανιασμένα για χορό θηλαστικά. Τώρα αν αποφασίσει να διαζευχθεί από τον τόνο τη μέρα του Ημιτελικού, δικό της ζήτημα. Δε νομίζω ότι πλησιάζει στην πολυτέλεια των διαμαντιών που αναρωτιέμαι πού χάθηκαν φέτος. Πιστεύω ότι μπορεί όμως να είναι μια παραπάνω από αξιοπρεπής παρουσίαση, που θα καταφέρει να ξεχωρίσει απ’ τις λοιπές γλυκανάλατες μπαλάντες. Οψόμεθα.
Αυστραλία
Πάμε σε μια πιο απομακρυσμένη χώρα της Ευρώπης. Την Αυστραλία. Μου αρέσει πολύ λοιπόν, αυτό το ποπ μέταλ που επέλεξαν οι νότιοι γείτονές μας. Δε θυμάμαι την τελευταία φορά που έχει χρησιμοποιηθεί keytar (πλήκτρα σε μορφή κιθάρας) εκτός κωμικού περιεχομένου. Μ’ αρέσει που έχει λίγο σατανά ο ήχος, είναι λίγο μελιστάλαχτος, έχει κιτς πινελιές (αν και όπως είδα απ’ τις πρόβες, όχι μόνο πινελιές αλλά ταπετσαρίες ολόκληρες από κιτς έχει).
Εμένα μου κάνει εξαιρετικό τραγούδι για Πέμπτη βράδυ και Σάββατο, μη ξεχνιόμαστε. Ποπ δομή, αυτά τα μπανάλ ξεσηκωτικό και τα σπάει, μπορούμε δικαίως να τα κοπανήσουμε στη συγκεκριμένη συμμετοχή. Επιτέλους όμως λίγο πιο σκληρός ήχος- όλα εννοείται κάτω απ’ τον ήλιο των ηλεκτρικών επιρροών, οπότε έχει κάτι για όλους.
Αν το άκουγα σε ροκ σταθμό θα ενθουσιαζόμουν; Δεν ξέρω. Αλλά θα ήξερα ότι αν ήθελα ν’ ακούσω κάτι πιο ποπ, πιο ηλεκτρονικό θα ‘ταν μερικά κλικ μακριά. Σημασία έχει ότι είναι ούτως ή άλλως φαβορί για ύψιστες πτήσεις, στον Ημιτελικό εννοείται και ότι θα ψιλο-ροκάρουμε ή μάλλον, θα ψιλο-μεταλίσουμε τουλάχιστον δύο βράδια μαζί τους.
Νομίζω πως θα κλείσουν τη βραδιά υπέροχα και με δύναμη. Ή, το ελπίζω τουλάχιστον.
Καθίστε, απενεργοποιήστε τον εγκέφαλό σας και περάστε καλά.
.
.
Ακολουθήστε το Kulturosupa.gr στα social media