ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΓΑΠΗΣ, βάλσαμο για τις ψυχούλες σας. Ένα παραμύθι του Μάνου Χατζιδάκι. Από τη Ζωή Οικονόμου.
Αγαπημένα μου Kulturosupakia… Σας στέλνω αυτή την επιστολή προκειμένου να σας ζητήσω συγγνώμη για την απουσία μου την προηγούμενη βδομάδα. Καθυστέρησα στο ραντεβού μας την προηγούμενη βδομάδα εξαιτίας της υπερκόπωση που έπαθα.. Σας ζητώ συγγνώμη και σας υπόσχομαι πως δεν θα επαναληφθεί.
Γλυκέ μου αναγνώστη επειδή μου έλειψες όμως πάρα πολύ αποφάσισα να σου κάνω έκπληξη και να σου στείλω συστημένη επιστολή αυτή την Παρασκευή…
Οι βδομαδούλες που πέρασαν ήταν αρκετά ζόρικες και ‘’γιατρειά’’ μου πρόσφεραν πολλές ζεστές αγκαλιές και μερικά παραμύθια.. Ναι , καλά διάβασες κατέφυγα στο ισχυρότερο γιατρικό της ψυχούλας μας , στα παραμύθια..
Σήμερα λοιπόν, θα σας προσφέρω ένα βάλσαμο για τις ψυχούλες σας . Θα σας παρουσιάσω ένα παραμύθι του Μάνου Χατζιδάκι…
Το φετινό μου δώρο στα αγαπημένα μου Kulturosupakia είναι το παραμύθι του Μάνου Χατζιδάκι ‘’Το νησί των συναισθημάτων’’.
Σας κάνω αυτό το δώρο μου για σας είναι σας υπενθυμίσω ότι κρύβετε μέσα σας ένα παιδάκι, ένα παιδάκι στο οποίο δεν συμπεριφέρεστε τρυφερά και όπως του πρέπει..
To νησί των συναισθημάτων
Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα. Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα. Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.
Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.
Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό. Η Αγάπη τον ρωτάει : “Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;”. “Όχι, δεν μπορώ”, απάντησε ο Πλούτος. “Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα”.
Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία, που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος. “Σε παρακαλώ βοήθησέ με”, είπε η Αγάπη. “Δεν μπορώ να σε βοηθήσω, Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου”, της απάντησε η Αλαζονεία.
Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.
“Λύπη, άφησε με να έρθω μαζί σου”. “Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου”, είπε η Λύπη.
Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη, αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία. Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.
Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:
“Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!”. Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να τον ρωτήσει το όνομά του. Όταν έφτασε στη στεριά, ο κύριος έφυγε και πήγε στον δρόμο του. Η Αγάπη, γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση: “Γνώση, ποιος με βοήθησε;”. “Ο Χρόνος”, της απάντησε η Γνώση. “Ο Χρόνος;”, ρώτησε η Αγάπη. “Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;”.
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:
“Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη”.
Να αγαπάτε αναγνωστόπουλα μου, να αγαπάτε με όλη σας την καρδιά και όχι μόνο αυτές τις γιορτινές μέρες.. Η αγάπη σας να είναι παντός καιρού… Να αγαπάτε όπως μας δίδαξε ο Νίτσε μέσα από το λόγο του Ζαρατούστρα…
Αγαπώ εκείνους που δεν ψάχνουν πρώτα ένα λόγο πέρα από τ’ αστέρια για να κατεβούνε και να θυσιαστούνε, αλλά θυσιάζουν τον εαυτό τους στη γη, ώστε η γη του Υπεράνθρωπου στη συνέχεια να έρθει.
ΑΓΑΠΩ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΖΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΑΝΑΖΗΤΕΙ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙ, ώστε ο Υπεράνθρωπος στη συνέχεια να ζήσει.
ΑΓΑΠΩ ΑΥΤΟΝ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ Η ΨΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΡΟΧΗ, που δε θέλει ευχαριστώ και δεν τα επιστρέφει: αφού πάντα παρέχει και δεν επιθυμεί να κρατήσει για τον εαυτό του.
ΑΓΑΠΩ ΑΥΤΟΝ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ Η ΨΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΒΑΘΙΑ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΛΗΓΩΜΑ, και μπορεί να υποχωρήσει σε κάτι μικρό: έτσι περνάει εθελουσίως πάνω από τη γέφυρα. Αγαπώ αυτόν που οποίου η ψυχή είναι τόσο υπερπλήρης, που ξεχνάει τον εαυτό του, και όλα τα πράγματα είναι μέσα του: έτσι όλα τα πράγματα γίνονται η κάθοδός του.
ΑΓΑΠΩ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΑΡΔΙΑ: έτσι το κεφάλι του είναι μόνο τα σπλάχνα της καρδιάς του, η καρδιά του, όμως, προκαλεί την κατάβασή του. Αγαπώ όλους όσοι είναι σαν βαριές σταγόνες που πέφτουν μια-μια απ’ το μαύρο σύννεφο που χαμήλωσε πάνω απ’ τον άνθρωπο: προμηνύουν τον ερχομό της αστραπής, και υποχωρούν σαν προάγγελοι. (αποσπάσματα από το Τάδε έφη ο Ζαρατούστρα ).
Καλή μας Χρονιά,
Με ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΗ ΑΓΑΠΗ,
η δική σας Ζωούλα
Φωτογραφικό υλικό
