Επιστροφές καταστροφές | Ρένα Καλπάκη | «Από την καλή κι από την ανάποδη».

Γράφει για την Κουλτουρόσουπα

Με τον Νίκο Ανδρουλάκη είμαστε σχεδόν συνομήλικοι, κάτι που σημαίνει ότι είχαμε τις ίδιες λίγο πολύ παραστάσεις ως ακαδημαϊκοί πολίτες, στα Ελληνικά Πανεπιστήμια που φοιτούσαμε αλλά και έξω από αυτά. Προλάβαμε να ζήσουμε λίγο τα τελευταία χρόνια του λεγόμενου «ένδοξου, ορθόδοξου» ΠΑΣΟΚ, αλλά κυρίως την παρακμή του σε ενήλικη και πιο ώριμη περίοδο της ζωής μας.

Προσωπικά βίωσα εκείνη την ΠΑΣΟΚική περίοδο ως ένα πάρτι-όπως ούτως ή άλλως μπορεί να είναι τα φοιτητικά χρόνια- απέχοντας από κάθε συμμετοχή στα κομματικά τραπέζια που έχουν καταλάβει τα Ελληνικά Πανεπιστήμια εδώ και δεκαετίες, για να «ξυπνήσω» αργότερα με ένα hangover το οποίο ακόμη πληρώνουμε, αφού και οι επόμενες Κυβερνήσεις συνέχισαν περίπου στο ρυθμό αυτό. Αντίθετα, ο Ανδρουλάκης, προφανώς λόγω διαφορετικού επαγγελματικού προσανατολισμού και φιλοδοξιών (μολονότι πολιτικός μηχανικός) επέλεξε από φοιτητής να υψώσει τη σημαία του ΠΑΣΟΚ, η οποία αν και μπήκε στη ναφθαλίνη κάποιο διάστημα, ανασηκώνεται περήφανα από το ίδιο άτομο 20 χρόνια μετά ως επίσημος σημαιοφόρος του. Και αυτό σίγουρα είναι ένα απογοητευτικό δείγμα για τα οράματα που κουβαλάει ένας εκπρόσωπος της γενιά μας…

Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να πει κάποιος ότι αδικεί τον εαυτό του γιατί ενώ κουβαλάει μέσα του μία πολύ σημαντική λέξη κι έννοια, αυτή του «Σοσιαλισμού», που έφερε σπουδαίες κοινωνικές αλλαγές κάποτε σε όλη την Ευρώπη, επιλέγει να γίνεται απλώς το brand name μιας εταιρίας η οποία κάποτε έκλεισε λόγω χρεών, άλλαξε μετά ΑΦΜ και ταμπέλα ανοίγοντας υπό νέα διεύθυνση μέχρι να «ξεπλύνει» το παλιό του όνομα και να επανέλθει ξανά με αυτό.Το Κίνημα Αλλαγής μπορεί πλέον να περάσει στην ιστορία ως μία «φιλότιμη» προσπάθεια αλλαγής- τι να πει βέβαια και το ΣΥΡΙΖΑ στο οποίο παρεισφρήσαν ουκ ολίγα πρώην μέλη του ΠΑΣΟΚ- ή ως αυτό το μεταβατικό στάδιο που χρειαζόταν μέχρι ο χρόνος και οι πολιτικο/κοινωνικές καταστάσεις να φέρουν την επιθυμητή λήθη στο target group ψηφοφόρων του νέου ΠΑΣΟΚ.

Η εξέλιξη έρχεται μέσα από την αλλαγή, την ουσιαστική αλλαγή. Κάθε άλλη προσπάθεια μεταχείρισης, διαχείρισης ή εκμετάλλευσης καταστάσεων μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο από απογοητευτική έως καταστροφική, ακόμη και αν αποτελέσει για κάποιους μία διαστρεβλωμένη ρητορική ενός success story. Το να σηκώνει σήμερα το λάβαρο της αναγέννησης του ΠΑΣΟΚ ο 40άρης αρχηγός κόμματος, προφανώς αποτελεί μία προσωπική του επιτυχία. Το να ποντάρει στους 60-φεύγα ψηφοφόρους ότι θα αναδείξουν τον ίδιο και το κόμμα του στην εξουσία, είναι προς το παρόν τουλάχιστον μία απογοητευτική εικόνα. Γιατί τι έχει να προτείνει ένα κόμμα των δεκαετιών 80/90 στους συνομηλίκους του αρχηγού του; Και ακόμη περισσότερο τι έχει να «τάξει» στον σημερινό 20άρη και 30άρη που οι μόνες σχετικές εικόνες που έχει είναι τα σατυρικά memes που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο εκφράζοντας με υπερβολή το ξεχείλωμα της αυθαιρεσίας και της κατασπατάλησης χρήματος στην Πασοκική Ελλάδα;

Ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι ο πιο νέος υποψήφιος αρχηγός κόμματος αυτή τη στιγμή, χωρίς «οικογενειακά τζάκια» όπως κάποιοι άλλοι. Επομένως όπως λογικά θα περίμενε κάποιος, η ρητορική και το όραμά του θα έπρεπε να είναι μακριά και αντίθετα από παρωχημένες και κοινωνικά καταδικαστέες ιδεολογίες του παρελθόντος. Το ότι όχι μόνο δε φέρει κάτι καινούριο-πόσο μάλλον καινοτόμο- αλλά από την πρώτη στιγμή της εκλογής του ανέτειλε στο πολιτικό στερέωμα αγκαλιά με τον πράσινο ήλιο, στέλνει τουλάχιστον το μήνυμα ότι η γενιά μας δεν έμαθε τίποτα από τα λάθη του παρελθόντος. Το ότι στις εσωκομματικές εκλογές αυτός ο «ήλιος» επικυρώθηκε και επισήμως ως η νέα ταμπέλα στο μαγαζί, χτυπάει το καμπανάκι ότι σε αυτή τη χώρα οι νοσταλγοί του πολιτικού ροκ που οδήγησε τη χώρα σε πολυεπίπεδα αδιέξοδα, είναι ακόμη οι νέοι - παλιοί leaders.