Η αποκάλυψη ότι το βράδυ της Δευτέρας 23 Ιουλίου ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας έκανε ένα σόου μπροστά στις κάμερες στο Κέντρο Επιχειρήσεων της Πυροσβεστικής την ώρα που και αυτός και η κυβέρνηση ήταν ενήμεροι από τους διασώστες της ΕΜΑΚ στην περιοχή ότι υπήρχε σημαντικός αριθμός νεκρών, ήρθε να συμπληρώσει την εικόνα μιας κυβέρνησης που είναι ταυτόχρονα ανίκανη να διαχειριστεί την ευθύνη της διακυβέρνησης και κυνική στην προσπάθειά της να διατηρηθεί με κάθε τρόπο στην εξουσία.
Είναι προφανές ότι συνειδητά επιλέχτηκε να μην δοθούν πληροφορίες για νεκρούς εκείνο το βράδυ και κυρίως να μην κάνει σχετικές ανακοινώσεις ή δηλώσεις ο πρωθυπουργός γιατί ταυτόχρονα θα έπρεπε και να απαντήσει γιατί επέλεξε να είναι στη Βοσνία για να παραλάβει ένα βραβείο κατά την πιο επικίνδυνη για πυρκαγιές μέρα του χρόνου.
Επίσης την ώρα που γνώριζαν για νεκρούς, ο πρωθυπουργός επέλεξε να μιλήσει για «ασύμμετρο φαινόμενο», δηλαδή να δώσει εικόνα για «σχέδιο αποσταθεροποίησης» ή για «τρομοκρατία», με μόνο σκοπό να κατοχυρώσει προκαταβολικό άλλοθι για την κατάρρευση του κρατικού μηχανισμού στην διαχείριση της κρίσης.
Ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι «αναλαμβάνει την ευθύνη» αλλά ούτε συγγνώμη ζήτησε από τα θύματα, ούτε παραδέχτηκε ότι έγιναν λάθη και προφανώς δεν παραιτήθηκε.
Το χειρότερο από όλα είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας αυτές τις μέρες δεν κάνει «επικοινωνιακή διαχείριση». Είναι ο εαυτός του.
Όταν ο Αλέξης Τσίπρας δεν ζητάει συγγνώμη είναι γιατί βαθιά μέσα του νιώθει ότι δεν φέρει ο ίδιος ευθύνη για την τραγωδία. Απλώς έχει ενοχληθεί που κατέρρευσε το αφήγημα που είχε στήσει για την «έξοδο από τα μνημόνια».
Και το δεν νιώθει ένοχος ή αληθινά υπεύθυνος γιατί όντως θεωρεί ότι φταίνε όλοι οι άλλοι.
Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας εκπροσωπεί μια πολύ συγκεκριμένη εκδοχή αριστεράς. Την αριστερά που βολευόταν να έχει μια ακρούλα στο πολιτικό σύστημα, να κάνει κανένα μικρο-κίνημα, να κάνει στρατολογήσεις, να τσιμπολογάει θεσούλες στο συνδικαλισμό και να συζητάει αμπελοφιλοσοφίες το καλοκαίρι στην Αμοργό και στα Κουφονήσια.
Η αριστερά αυτή δεν πίστευε ποτέ ότι θα κυβερνούσε και θα αναλάμβανε πραγματικές ευθύνες. Άλλωστε, απλώς βολευόταν να κάνει κριτική στους άλλους και να αναπαράγεται.
Αυτός είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Από αυτό το περιβάλλον βγήκε και αυτή τη νοοτροπία κουβαλάει. Ο ίδιος φερόταν ως επαγγελματίας πολιτικός από φοιτητής και το μόνο που ήξερε να κάνει ήταν να έχει καλή εικόνα και να αναρριχηθεί στον κομματικό μηχανισμό. Δεν υπήρξε ηγέτης κανενός κινήματος (ότι βγήκε μια φορά στην τηλεόραση στις καταλήψεις του 1990-91 δεν τον έκανε κι αρχηγό…), ούτε είχε κόστος ποτέ από την πολιτική του στράτευση. Συλλήψεις, φυλακές, βασανιστήρια και οτιδήποτε άλλο ήταν η «βασική εκπαίδευση» των παλαιότερων γενεών της αριστεράς του είναι άγνωστα.
Αυτός ο άνθρωπος βρέθηκε να κυβερνά. Γιατί μέσα σε μια κοινωνική έκρηξη και την κατάρρευση του παραδοσιακού πολιτικού συστήματος κατάφερε να εκπροσωπήσει μια ελπίδα και μια προσδοκία χωρίς παρ’ όλα αυτά να έχει στην πραγματικότητα την παραμικρή διάθεση να προετοιμαστεί πραγματικά για την άσκηση εξουσίας.
Θυμηθείτε τα χρόνια 2012-2015 και θα διαπιστώσετε ότι περισσότερο χρόνο αφιέρωσε ο Τσίπρας να προβάρει ατάκες του Αντρέα Παπανδρέου στον καθρέφτη παρά να αποκτήσει πρόγραμμα, γνώση και στρατηγική.
Και μετά βρέθηκε πρωθυπουργός. Αντιμέτωπος με μια δύσκολη διαπραγμάτευση και χωρίς ούτε Plan A ούτε Plan B, ούτε την παραμικρή ιδέα για το πώς θα αντιμετωπίσει τους δανειστές. Αποτέλεσμα, ένα χαμένο εξάμηνο παλινωδιών και υποχωρήσεων και μετά το δράμα του δημοψηφίσματος και η άτακτη ταπεινωτική υποχώρηση στα μνημόνια.
Τότε αποκαλύφθηκε για πλήρως ότι το μόνο που ένοιαζε τον Αλέξη Τσίπρα είναι να είναι πρωθυπουργός. Με κάθε κόστος. Μπορούσε να κάνει τη ρήξη με τους δανειστές ή και απλώς να παραιτηθεί εάν ένιωθε ότι θα έπρεπε να κάνει πολιτικές που ήταν σε ρήξη με τις αρχές του.
Και τότε αυτός ο άνθρωπος, που ποτέ δεν εργάστηκε πραγματικά στη ζωή του, που δεν έχει μεγάλη παιδεία (γι’ αυτό και κάνει πάντα λάθη όταν παραθέτει συγγραφείς), που όλοι τον θυμούνται από μικρό να έχει την «πλαστική» εγκαρδιότητα του επαγγελματία πολιτευτή, αποφασίζει ότι πάνω από όλα πρέπει να είναι πρωθυπουργός. Ότι δεν έχει σημασία ποια πολιτική εφαρμόζει, το βασικό είναι να μπορεί να λέει ότι είναι ο «αριστερός πρωθυπουργός».
Στήριγμά του στελέχη επίσης έτοιμα να θυσιάσουν κάθε ιδεολογία στο βωμό της εξουσίας και που σταδιακά ανακαλύπτουν ότι είναι ωραίοι οι υπουργικοί θώκοι, το να μπορείς να «βολεύεις» γνωστούς, να κάνεις «εξυπηρετήσεις», να στήνεις «δουλίτσες».
Είναι ένας πρωθυπουργός χωρίς στρατηγική αλλά με στόχο: να παραμείνει στην εξουσία με κάθε τρόπο, ακόμη και εάν χρειάζεται να εφαρμόσει περισσότερα μνημόνια από τον Γιωργάκη και τον Σαμαρά μαζί.
Μόνο που ένας πρωθυπουργός χωρίς πρόγραμμα είναι και ένας πρωθυπουργός χωρίς ευθύνη. Και αυτό τον κάνει επικίνδυνο. Πιο επικίνδυνο από άλλους.
Ναι, είχαμε πολλούς επικίνδυνους πολιτικούς σε αυτή τη χώρα. Γιατί ήταν νεοφιλελεύθεροι, αυταρχικοί, προσκολλημένοι στους «συμμάχους. Γιατί ήταν κληρονόμοι των συνεργατών των Γερμανών. Γιατί ήθελαν να «επανεντάξουν» τους χουντικούς στον εθνικό κορμό. Γιατί τους είχαν στο τσεπάκι τους επιχειρηματίες.
Όμως, όλοι αυτοί κάπου καταλάβαιναν ότι τους αφορούσε ο μηχανισμός του «πολιτικού κόστους» και εάν τους έπιαναν με τη γίδα στην πλάτη καλό ήταν να έχουν και μια καλή δικαιολογία.
Όμως, ο Αλέξης Τσίπρας πιστεύει ότι επειδή είναι κληρονόμος των ιστορικών οραμάτων της αριστεράς (που τα έχει προδώσει όλα) δεν λογοδοτεί αυτός στην κοινωνία, αλλά η κοινωνία λογοδοτεί σε αυτόν. Ότι δεν απολογείται αυτός στον κάτοικο της Αττικής που είδε το σπίτι του να καίγεται και συγγενείς του να χάνονται, αλλά ο κάτοικος πρέπει να απολογηθεί στον Τσίπρα γιατί είχε «αυθαίρετο» και γιατί απέσπασε τον πρωθυπουργό από το έργο της «εξόδου από τα μνημόνια».
Μια τέτοια κυβέρνηση και ένας τέτοιος πρωθυπουργός οποιαδήποτε κρίση θα τη διαχειριστεί επικοινωνιακά. Θα τον νοιάζει μόνο η εικόνα. Δεν θα κάνει προετοιμασία για την αποφύγει και προφανώς και θα κάνει και τις αναγκαίες τομές ώστε να μην επαναληφθεί.
Και αυτό τον κάνει ακόμη πιο επικίνδυνο…
.
