ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΖΙΓΚΟΛΟ.ΤΟ ΜΠΟΤΙΛΙΑΡΙΣΜΑ. Από τη στήλη «LIFE STORIES» του Βασίλη Καρατζόγλου.
Ώρα Ελλάδος 20:22.Το ταξί είναι σταματημένο στο ίδιο σημείο εδώ και είκοσι λεπτά. Η άφιξη του Μπάρακ Ομπάμα έχει δημιουργήσει απίστευτο μποτιλιάρισμα και η Κηφισίας μοιάζει με ποτάμι από σταματημένα αυτοκίνητα. Οι γύρω δρόμοι είναι όλοι κλειστοί και οι οδηγοί ψάχνουν τρόπο διαφυγής ,αλλά μάταια. «Ρε, τον μαυρούκο τι μας έκανε. Για πάρτη του έχει παραλύσει η μισή Αθήνα»μουρμουρίζει ο ταξιτζής και βγάζει το πακέτο με τα τσιγάρα από το μπουφάν του. «Πριν λίγο τα πήρα. Σε πειράζει να καπνίσω ένα;»μου λέει και του γνέφω όχι την ίδια ώρα που στο ραδιόφωνο παίζει το σουξέ: «Θα τα βροντήξω όλα κάτω και θα φύγω». Ο ταξιτζής δείχνει να συμπάσχει με την τραγουδίστρια σιγομουρμουρίζοντας το τραγούδι ενώ ρουφάει με πάθος τον καπνό από το τσιγάρο και τον αφήνει αργά-αργά να βγει από το στόμα του. «Μια μέρα θα τα βροντήξουμε όλα και θα πάμε στο διάολο φίλε»μου λέει και σβήνει το τσιγάρο στο τασάκι. Διακοπή για ειδήσεις.
Η εκφωνήτρια μας ενημερώνει για την άφιξη του Πλανητάρχη, το κυκλοφοριακό κομφούζιο, για τις μετακινήσεις που σήμερα γίνονται με μεγάλη δυσκολία και συνιστά ψυχραιμία και υπομονή για την δύσκολη αυτή ημέρα του Νοεμβρίου. Η ώρα είναι 20.30 και εγώ είμαι ακόμα στην αρχή της Κηφισίας. Σε μισή ώρα πρέπει να είμαι στο Παλαιό Ψυχικό. Κοιτάζω ξανά το ρολόι. Η ώρα είναι 20.35 και ο κρύος ιδρώτας αρχίζει να με λούζει. «Υπάρχει πιο σύντομος τρόπος να φτάσουμε;»ρωτάω τον ταξιτζή την ώρα που στο μυαλό μου έρχεται η αυστηρή φωνή της κυρίας Έλενας να με διατάζει και να μου επιβάλλει με τον τρόπο της ότι στις 9μ.μ πρέπει να βρίσκομαι σπίτι της. «Θα αργήσω ρε γαμώτο. Θα αργήσω»μουρμουρίζω και κοιτάζω μπροστά μου τα αυτοκίνητα που δεν λένε να προχωρήσουν με καμία κυβέρνηση (πόσο μάλλον με την κυβέρνηση Τσίπρα).
«Φίλε σε βλέπω πολύ αγχωμένο. Μην κάνεις έτσι. Θα βρούμε τρόπο να φτάσουμε. Είναι κωλομέρα σήμερα. Βλέπεις τι γίνεται»μου λέει ο ταξιτζής αλλά τα λόγια του δεν με παρηγορούν. «Φίλε πρέπει να είμαι στις 9 στο Παλαιό Ψυχικό η ώρα είναι 20.44 και είμαστε ακόμα στο ίδιο σημείο. Βρες μου έναν πιο σύντομο δρόμο να φτάσουμε. Δεν θέλω να αργήσω στην δουλειά μου. Αυτή η δουλειά είναι πολύ σημαντική για μένα»του απαντάω έτοιμος να βάλω τις φωνές από τα νεύρα μου. «Γαμώ την γκαντεμιά μου δηλαδή. Γαμώ την γκαντεμιά μου και την απλήρωτη ΔΕΗ. Γαμώ τον ιδιοκτήτη μου και το κομοδινί μαλλί του. Γαμώ την Μαργαρίτα που έφυγε στην Αυστραλία. Γαμώ τον Ομπάμα και τον Τσίπα. Γαμώ τον…..».
Οι “ευχές” που σκεφτόμουν την ίδια ώρα που το ταξί άλλαζε πορεία και χωνόταν σε ένα στενό για να γλιτώσουμε το μποτιλιάρισμα διακόπηκαν από το μήνυμα στο κινητό μου: «Καυλιάρη ηλεκτρολόγε σε περιμένω να μου αλλάξεις το ντουί. Δεν θέλω να αργήσεις λεπτό. Κάθε λεπτό καθυστέρησης έχει ποινή που πρέπει να λάβεις σοβαρά υπόψη σου. Περιμένω να σε δω στα σκαλοπάτια μου και μετά να αλλάξεις τα φώτα της κρεβατοκάμαρας μου. Έχουν καεί….Πάρε την μπαλαντέζα και έλα. Σε φιλώ γλυκά». «Φιλαράκι από εδώ που σε έφερα θα φτάσουμε πιο γρήγορα. Ο Νώντας είναι είκοσι χρόνια στο τιμόνι. Σ’ αυτά είμαι μανούλα. Ξέρω τους δρόμους απ’ έξω και ανακωτά»καυχήθηκε ο ταξιτζής ενώ ένα ακόμα μήνυμα ήρθε στο κινητό μου από την “Αγαπητή κυρία Έλενα”. «Περιμένω την στιγμή που θα νιώσω το κατσαβίδι σου μέσα μου…Την στιγμή που θα σου παραδοθώ και θα μου δείξεις τι εστί “ηλεκτρολόγος με τα όλα του”. Πάρε την εργαλειοθήκη σου και έλα…..Μην αργείς λεπτό».
Ώρα Ελλάδος 20:54. «Σε πέντε λεπτά φτάνουμε μην ανησυχείς. Αν επιτρέπεται για δουλειά πηγαίνεις ή παίζει τίποτα γκομενικό;». Πριν προλάβω να ορθώσω κουβέντα μου απαντάει με αυστηρό και δασκαλίστικο ύφος, ανθρώπου που έχει ζήσει την ζωή με το κουτάλι(και το πιρούνι). «Να σου πω κάτι ρε φιλαράκι σαν μεγαλύτερος και σαν πιο έμπειρος που είμαι; Είμαι είκοσι χρόνια στο τιμόνι και έχω ακούσει πολλά. Έχω παντρευτεί και έχω χωρίσει τρεις φορές. Όσες γυναίκες και να περάσουν από την ζωή σου μία είναι αυτή που σ΄ αγαπάει και νοιάζεται πραγματικά για σένα. Η μάνα σου. Γιατί εκτός από την μάνα σου κανείς δεν σε θυμάται. Το χει γράψει ο Νίκος Καββαδίας εδώ και χρόνια. Κάτι θα ξέρει». Μετά το κήρυγμα περί γυναίκας, μάνας, με ολίγη ποίηση Νίκου Καββαδία και το τραγούδι του Χρήστου Κυριαζή στον Νταλκά Fm, «Μου θυμίζεις την μάνα μου για αυτό σ’ αγαπάω» ,αυτό που μου έμεινε είναι να στείλω ένα μήνυμα στην πελάτισσα μου ότι θα αργήσω. Η ώρα ήταν ήδη 9 μ.μ και το Παλαιό Ψυχικό δεν φαινότανε πουθενά. «Ρε συ μην σκοτίζεσαι τόσο πολύ και μου πάθεις τίποτα. Μια χαρά παλικάρι είσαι. Αν σου το παίξει δύσκολη στείλε την στην μάνα της να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Τρεις έστειλα φίλε. Ούτε μία, ούτε δύο. Τρεις».
Το μήνυμα εστάλη και η φωνή του ταξιτζή ακούστηκε για άλλη μια φορά πριν την αναφορά του μηνύματος και την επιβεβαίωση ότι παραδόθηκε στον παραλήπτη. «Σε δέκα λεπτά φτάνουμε. Εντάξει ας περιμένει και λίγο το πρόσωπο δεν θα πάθει κάτι. Εσύ πληρώνεις τόσα λεφτά στο ταξί. Αρχόντισσα την έχεις δεν θα πρέπει να σου πει κουβέντα»είπε γελώντας και έπιασε το πακέτο με τα τσιγάρα του. «Φίλε να σου πω μια αλήθεια; Η γκόμενα μου έφυγε πριν κάτι μήνες για Αυστραλία και εγώ έμεινα πίσω άνεργος να παλεύω με απλήρωτους λογαριασμούς και ένα ιδιοκτήτη που κάθε μήνα αλλάζει το χρώμα του μαλλιού του. Βιάζομαι τόσο πολύ να φτάσω στον προορισμό μου γιατί έχω ραντεβού για δουλειά. Τα σύνεργα που βλέπεις να έχω μαζί μου είναι για κάποιο λόγο. Αυτό που μου καίει είναι να πληρωθώ καλά και μετά ας με αγαπάει και η μάνα μου. Δεν έχω κανένα πρόβλημα».
Λίγο πριν ολοκληρώσω όλα αυτά που ήθελα να του πω και λίγο πριν φτάσω στον προορισμό μου το μήνυμα από την παραλήπτρια ήρθε και ήταν άκρως αποκαλυπτικό. «Οι σωστοί επαγγελματίες είναι στην ώρα τους και δεν αφήνουν την πελάτισσα σε αναμονή. Εύχομαι η αναμονή να αξίζει διαφορετικά θα βρω άλλον «ηλεκτρολόγο». Σε περιμένω!!!!!». Το τρακάρισμα μπροστά μας και το κυκλοφοριακό χάος που έχει δημιουργηθεί για άλλη μια φορά δεν μου έφερε και πολλές αμφιβολίες ότι το όνειρο με την ατάκα του μαύρου-Μπαράκ Ομπάμ ενδέχεται να βγει αληθινό. «Δεν θα φτάσεις ποτέ… Ποτέ».
.
Συνεχίζεται
Διαβάστε όλα τα LIFE STORIES ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
